Blog(κ)arismeni sti (b)logiki

Η αλήθεια είναι οτι τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει και χάνω την "γραφική" και πλέον μάλλον εκνευριστικά χαρακτηριστική λυρικότητα στο λόγο μου. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν συμφέρει ή όχι.Το μόνο σίγουρο είναι οτι αυτή τη φορά θα μοιραστώ μαζί σας μάλλον σκόρπιες και αταίριαστες "με την πρώτη ματιά" σκέψεις. Ίσως έχω μπροστά μου μια νέα πλευρά του εαυτού μου και δε σας κρύβω οτι ανυπομονώ να την εξερευνήσω και να την καταλάβω όσο περισσότερο μπορώ.

Η έμπνευση μου, πάντα ήταν ο ανθρώπινος ψυχισμός. Είναι σαν παιχνίδι ακόμα και μέσα απο μία λέξη να προσπαθείς να ψυχολογήσεις τον άλλο, να τον κάνεις να σου ανοιχτεί και να τον βοηθήσεις εάν φυσικά μπορείς. Είναι ένα παιχνίδι που σου μαθαίνει πράγματα ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό ενώ την ίδια στιγμή το να είσαι καλός ακροατής μπορεί να κάνει καλό στον απέναντί σου. Βέβαια, άλλο μ αρέσει να επικοινωνώ σε βάθος με τον άλλο, να μ αφήνει να βλέπω την ψυχή του και άλλο να τον κάνω αντικείμενο μελέτης. Αυτό ποτέ μου δεν το έκανα και δεν έχω σκοπό να το κάνω. Όπως και να χει, είναι δύσκολο να αποδεχτείς οτι αυτή τη φορά δεν υπάρχει εκείνη η ορμή των συναισθημάτων που υπήρχε τις περασμένες φορές. Έτσι κάθε φορά που γράφεις νιώθεις σαν να βλέπεις τα πράγματα απο διαφορετική οπτική.

Επαναφορά στη λογική και η ζωή κυλάει πότε σε fast forward και πότε σε slow motion. Γινόμαστε κάθε μέρα αυτό που ονειρευόμασταν παιδιά. Ήρωες του σινεμά, και μιας ταινίας που βραβεύεται μόνο όταν εμείς φύγουμε. Της ζωής μας. Μπλοκάρουμε πότε πότε και προσγειωνόμαστε κάπως άτσαλα αλλά την ίδια στιγμή αυτή η αφύπνιση μας εξιτάρει γιατί νιώθουμε επαναστάτες. Έχεις για κάτι να παλέψεις και παλεύεις για να έχεις κάτι. Αυτή τη φορά αναζητώ τρόπο να ξεφύγω απο το μπλοκάρισμα αλλά την ίδια στιγμή αναζητώ περισσότερο μέσα μου μια απάντηση. Το θέλω ναι ή όχι;

Κάθε φορά που μπλοκάρω πιστεύω οτι υπάρχει κάτι που διαφεύγει της παρατηρητικότητας μου. Τότε κοιτάω στα μάτια του απέναντι το είδωλο των όσων εγώ είχα κοιτάξει προ ολίγου και βλέπω μια εντελώς νέα εικόνα. Αξίζει να κοιτάς τον άλλο στα μάτια. Βλέπεις ακόμα περισσότερα απ όσα χωράνε τα όνειρα σου. Αλλά τι γίνεται όταν αυτός ο απέναντι σου είναι μακράν διαφορετικός απο τους υπόλοιπους και ορκίζεται οτι αυτά που θα δείς σε εκείνον είναι ψέματα και δεν πρέπει να τα εμπιστευτείς; Ρισκάρεις όταν ο άλλος σου λέει "ΜΗΝ το κανεις;" Η λογική λέει όχι. Η τρέλα λέει ναι. Εγώ λέω πότε ναι και πότε όχι γνωρίζοντας οτι εάν πώ ναι, σηματοδοτείται αυτόματα η ελευθερία μου απο το μπλοκάρισμα της λογικής. Η λογική όμως προσφέρει ασφάλεια... Δεν είναι εύκολο να την αρνηθείς...ούτε και όμως να μείνεις κολλημένος εκεί για πάντα...