Σάββατο, Δεκεμβρίου 11, 2010

Πραγματοκρίτης

Χιόνι 
Αν δεις να χιονίζει, χωρίς να είναι χειμώνας, θα σου τύχουν δυσκολίες. Βρώμικο χιόνι σημαίνει στενοχώρια και απιστίες ενώ, αντίθετα,  λευκό χιόνι είναι σύμβολο χαράς και αγνού έρωτα. Αν δεις να μαζεύεις χιόνι, θα φιλονικήσεις.


Αν από την άλλη, ανοίξεις τα μάτια, και δεις μικρές νιφάδες χιονιού να χαϊδεύουν την μπαλκονόπορτά σου, ίσως ήρθε η στιγμή να κάνεις μια δεύτερη ευχή... Αφού λοιπόν η πρώτη έπιασε... Τι να ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη;

Ακόμα νιώθω ζαλισμένη. Μέχρι και τα όνειρα μου χθες το βράδυ ήταν μεθισμένα. Τα θυμάμαι να κανουν κύκλους πάνω απ το κρεβάτι μου. Να μου ψιθυρίζουν διάφορα στ αυτιά... Το πρωί ήταν ακόμα πιο αλλόκοτο. Στην αρχή έμοιαζε σα να ξύπνησα σε ένα σύμπαν jellyfish. Ύστερα... Flashbacks...Ατέλειωτες εικόνες.... Και μου έρχονται τώρα, σε κάθε πλήκτρο που πατάω. Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι... Συνέβησαν;

Και ναι, είμαι ακόμα εδώ... Αλλα σςς... Μεταξύ μας...

Η φίλη σας,
Estella

Σημείωση: Ντυθείτε καλά...
Σημείωση 2: Εσένα; Τί χρώμα είναι το χιόνι σου; 

Κυριακή, Νοεμβρίου 21, 2010

Μα δε φταίω εγώ... Ήταν ίδιο το φεγγάρι...

Οι άνθρωποι πάντα μαγεύονται από το μήλο που δεν μπορούν να έχουν... Και κάπως έτσι τίποτα δεν αρκεί... Η αμαρτία είναι στο αίμα μας... Και όταν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι, απλά το απολαμβάνεις. Ίσως απόψε... να μπορώ να εκμεταλευτώ την πανσέληνο και να αποδώσω εκεί της ευθύνες για την συναισθηματική μου κατάσταση. Δε θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε...Να στε καλά...


Μηλαράκι; 




Η φίλη σας,
Estella 

Δευτέρα, Νοεμβρίου 15, 2010

(K)afro Girlz

Δεν υπάρχει καλύτερος πρωινός καφές από εκείνον που είναι πνιγμένο στην καφρίλα με ένα φιλαράκι. Φυσικά, η διαδικασία της καφρίλας μόνο με την βαθύτατη και σκληρότατη (no sexual implication intented) διαδικασία της φιλοσοφίας θα μπορούσε να συγκριθεί. Έτσι, yo y mi hermana caliente, φτάσαμε σε διάφορα ερωτήματα και αντιμετωπίσαμε πολλά ψυχοκοινωνικοηθικολογικά ζητήματα. Συνοψίζοντας

1) Τα Περιστέρια έχουν νοημοσύνη. Μην τα υποτιμάτε. Σήμερα μετά από μια ιδιαίτερα έντονη οπτική επαφή με τον Ιάκωβο, κατάλαβα ότι ποτέ δε θα βρω άντρα να με συγκινήσει τόσο. Ιάκωβε... Ελπίζω να τα ξαναπούμε, ο έρωτας μου για σένα είναι αγνός και άσπιλος. Κι ας έχεις πάρκινσον. (Απορία, γιατί τα περιστέρια κουνάνε τα κεφάλια τους σαν τον 50 cent όταν περπατάνε;)
2) Γιατί ο κόσμος φωνάζει όταν δίνει έναν αριθμό τηλεφώνου; ε; Σύμφωνα με μελέτες του U (undead) C (corky) L (losers) A (of America) University, η ανταπόκριση του εγκεφάλου στους αριθμούς απαιτεί μια συγκεκριμένη ισχύ σε Db, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι φοιτητές των "Θετικών" επιστημών κινδυνεύουν από κόφωση στα ΤΡΙΑΝΤΑΑΑΑΑ. No offence vegies. Αγαπώ τη βλάστηση :P
3) Όταν περπατάς με το αγόρι σου στο δρόμο χέρι χέρι, και δε θες να πέσεις πάνω σε δυο, πανέμορφες, γλυκούλες και ΤΟΝΙΖΩ σοβαρότατες κοπέλες, δεν είναι αναγκαίο φίλη μου να τον τραβάς σαν να ναι κανίς. Υπάρχουν πάντα κάφροι σαν εμένα που θα σου τη σπάσουν την επόμενη στιγμή. Μπετούγια.
4) Η προωθητική καμπάνια των πολιτικών αρχηγών των περιφερειών και των δήμων της Ελλάδας μπορεί εύκολα να προκαλέσει ατυχήματα. Γλιστράνε τα fucking assχαρτα! Προσοχή λοιπόν!
5) Nerds are hot.
6) Ξεκινάω δημοσκόπηση για να δω πόσους άντρες εκφράζει το ρητό "Δε μπορώ να περπατήσω με κρατάν...τα αρχεία πίσω" Λοιπόν; Any volunteers? Ελάτε παιδιά κερνάω βυσσινάδα και cookies στο τέλος κάθε συνεδρίας.
7) Θέλω να τραβήξω μια τζιβιασμένη τούφα. Τι πρέπει να κάνω γι αυτό; Είναι ανωμαλία; Θα πεθάνω;
8) Ο Χριστός θα μας σώσει.
9) Τα παντεσπάνια έχουν καμία σχέση με την Ισπανία; pan de spani(a);
10) Παρακαλούνται όλα τα δεκαπεντάχρονα να σταματήσουν να ντύνονται σαν τσόλια και να αφιερωθούν στο διάβασμα τους. Damn bitches, μας παίρνετε τις δουλειές. :P

Σημείωση: Τώρα που όλοι οι ψυχολόγοι με αποφεύγουν, τι πρέπει να κάνω;

Αυτά τα ολίγα για να χάσετε πάσα ιδέα.

Και κάτι τελευταίο, προκειμένου να βγείς ζωντανός απο την ζούγκλα της Ελλάδας, είναι απαραίτητο να φτάσεις στο τελευταίο επίπεδο του Σταρχιδισμού.

Χαιρετώ,
Η Φίλη σας,
Estella


Κυριακή, Νοεμβρίου 14, 2010

Το κορίτσι στον τοίχο

Είδα ένα σωρό βιντεάκια απόψε... Αυτό μ άρεσε απίστευτα και μου έφτιαξε τη νύχτα :) Είπα να το μοιραστώ μαζί σας.


Η φίλη σας, 
Estella

Παρασκευή, Νοεμβρίου 12, 2010

Γιασεμί

Πάντα υπάρχει κάτι να σε μαυρίζει. Κάθε φορά που του δίνεται η ευκαιρία το μυαλό πλέκει παραλογισμούς για να μαυρίζει την ανάσα σου. Πάντα...Πάντα όμως θα υπάρχει και κάτι να σε κάνει να χαμογελάς, να χρωματίζει την αύρα σου. Όπως το άρωμα γιασεμιού την υγρασία. Και όχι μόνο...


Snow can wait
I forgot my mittens
Wipe my nose
Get my new boots on
I get a little warm in my heart
When I think of winter
I put my hand in my father's glove
I run off
Where the drifts get deeper
Sleeping beauty trips me with a frown
I hear a voice
"Your must learn to stand up for yourself
Cause I can't always be around"
He says
When you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
Cause things are gonna change so fast
All the white horses are still in bed
I tell you that I'll always want you near
You say that things change my dear

Boys get discovered as winter melts
Flowers competing for the sun
Years go by and I'm here still waiting Withering where some snowman was
Mirror mirror where's the crystal palace
But I only can see the myself
Skating around the truth who I am
But I know dad the ice is getting thin

When you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
Cause things are gonna change so fast
All the white horses are still in bed
I tell you that I'll always want you near
You say that things change my dear

Hair is grey
And the fires are burning
So many dreams 
On the shelf
You say I wanted you to be proud of me
I always wanted that myself

He says
When you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
Cause things are gonna change so fast
All the white horses have gone ahead
I tell you that I'll always want you near
You say that things change
My dear




Η Φίλη σας,
Estella

Σημείωση: Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια αγκαλίτσα και μια κουβερτούλα.
Σημείωση 2: Τι όμορφα που είναι όταν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα...

Τετάρτη, Νοεμβρίου 10, 2010

Beautiful People: Η Ωραία Ελένη

Ήταν απο εκείνα τα πρωινά που αποφάσισα να φροντίσω τις τριανταφυλλιές μου... Λατρεύω το κόκκινο χρώμα που αποκτούν... Το βελούδο στα πέταλά τους... Έχουν μια σαγηνευτική ομορφιά. Τις ώρες εκείνες με συντροφεύει μια υποκριτικά ζεστή παρουσία απ το αντικρινό μπαλκονάκι. Κατακόκκινα βελούδινα μαλλιά, μπλεγμένα και ακατάστατα μ ένα πλαστικό χαμόγελο πάντα στα χείλη... Τ όνομα της δε το έμαθα μέχρι τότε. Την καλημέρα της, την στερήθηκα μόνο την Τρίτη εκείνη... Πριν μια βδομάδα.

Δε τη συμπάθησα μέχρι τώρα. Ήταν πολύ ψεύτικη για τα γούστα μου. Εκείνη πάλι, μάλλον με συμπαθούσε. Υπήρχαν φορές που μου φώναζε ότι θέλει να φυτέψει λουλούδια σαν τα δικά μου, θα θελε να της πω πως τα περιποιούμαι και τέτοια. Έγνεφα συγκαταβατικά και προσπαθούσα υποκριθώ την απασχολημένη.

Μα την περασμένη τρίτη δεν μου πε καλημέρα. Περίμενα για λίγο και το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στις τραβηγμένες κουρτίνες. Άρχισα να σκέφτομαι διάφορα άκυρα πράγματα όταν τις σκέψεις μου διέκοψε ο ήχος γυαλιού που σπάει. Τα μάτια μου σηκώθηκαν αυτόματα. Αφουγκράστηκα για λίγο. Τίποτα. Μα το τίποτα δεν άργησε να γεμίσει από φωνές.

"Θες να μου πεις οτι φταίω εγώ; Που ήσουν;" Εκείνη ήταν.
"Εδώ. Εγώ εδώ ήμουν πάντα και το ξέρεις. Απλά... Έπεσε λίγη δουλειά παραπάνω και... Ξέρεις κάτι, δε μ απασχολεί τι νομίζεις και..." απάντησε μια αντρική φωνή
"Και τι; Τι; Σε βαρέθηκα. Ψέματα...Εμένα βαρέθηκα. Νιώθω τόσο βρώμικη τόσο..."
"Φυσικά, Εσύ βαριέσαι τα πάντα! Μόνο να βαριέσαι μπορείς. Και γω; Τι; Είμαι σαν όλους τους άλλους;" Ο άντρας ήταν οργισμένος. Η φωνή του έμοιαζε οτι έγδερνε το λαρύγγι του... Για λίγο σιωπή.
"Είσαι διαφορετικός... Είσαι πολύ διαφορετικός απο τους άλλους." Εκείνη. Η φωνή της σπασμένη. Με ακινητοποίησε.
"Πρώτη φορά" συνέχισε μέσα σε λυγμούς και φωνές "Πρώτη μου φορά, αισθάνομαι τόσο χρησιμοποιημένη..." γαμώτο κόπηκα. Το δάχτυλό μου άρχισε να βάφεται κόκκινο. Πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο... χρησιμοποιημένη" Γαμώτο! Άκουσα τον εαυτό μου να λέει. Σε λίγα δευτερόλεπτα δεν ακουγόντουσαν φωνές. Ένας όμορφος, ψηλός άντρας βγαίνει από την πολυκατοικία συνοφρυωμένος.

Το αίμα δεν είχε σταματήσει να βγαίνει. Πρώτη μου φορά το πάθαινα. Έπιασα βιαστικά ένα μικρό γλαστράκι, την πιο νέα μου, κατακόκκινη τριανταφυλλιά και βγήκα έξω. Η εξώπορτα ανοιχτή. Ο τύπος είχε φύγει βιαστικά. Ανέβηκα τις σκάλες μέχρι τον τρίτο. Σιχαίνομαι τα ασανσέρ. Χτύπησα την ξύλινη πόρτα του διαμερίσματος. Άνοιξε εκείνη δειλά. Το μολύβι πασαλειμμένο στα μάγουλα της. Τα μάτια της κομμένα... Οι μπούκλες της κρέμονταν θλιμμένα.

"Καλημέρα" μου πε. Δε χαμογελούσε αυτή τη φορά.
Κούνησα το κεφάλι μου με τον κλασσικό τρόπο.
"Ο Νοέμβρης και ο Μάρτης, είναι η καλύτερη εποχή για να τις φυτέψεις..." Είπα αμήχανα και της έδωσα το γλαστράκι.
"Να κεράσω καφέ" είπε χαμογελώντας.
"Όχι." Την πρόλαβα. Το βλέμμα της έδειχνε απογοήτευση. "Θα έρθω. Άλλη φορά θα έρθω..." είπα ψέματα. Γύρισα την πλάτη και έφυγα.

Το κουδούνι της έγραφε, Ελένη Τριανταφύλλου. Η ωραία Ελένη, που τώρα ήταν ελεύθερη.





Η φίλη σας,
Estella 

Δευτέρα, Νοεμβρίου 08, 2010

Πρωινό ξύπνημα

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Έχω εντατικοποιήσει τόσο τον ρυθμό που σου γράφω που φοβάμαι οτι ακόμα και συ θα μ έχεις βαρεθεί. Το πιάσιμο στον αυχένα φαίνεται να έχει υποχωρήσει. Βασανίζομαι απο μια υπνηλία ανεκδιήγητη. Όλη την ώρα τα μάτια μου κλείνουν λες και κουράστηκαν από την απόχρωση της συννεφιάς.

Βήχω λίγο. Κυρώνω λίγο. Νομίζω κάτι τσίμπησα χθες. Το πιο αλλόκοτο είναι ότι ξύπνησα και τα χέρια μου ήταν ζεστά. That's really not me. Σιγά σιγά παγώνουν και πάλι οπότε να κάτι θετικό. Παίζω μηχανικά με τα μαλλιά μου και σκέφτομαι... Είναι όλα ένα παιχνίδι;

Μια τρομακτική προσπάθεια ισορροπίας πάνω απ την ανυπαρξία. Τι είναι η ανυπαρξία; Σ αυτή τη ζωή, την ψηφιακή, ανυπαρξία είναι οι τρεις τελίτσες, ένα παρατημένο blog, ένα βουλιαγμένο στη λήθη site, ένα αναπάντητο mail. Το μόνο που μας σώζει είναι η δύναμη να πατάμε τα κουμπιά στο πληκτρολόγιο.

Η ζωή όμως... Δεν είναι ψηφιακή. Τι είναι ανυπαρξία; Ο θάνατος; Κι αν μετά τον θάνατο υπάρχει κάτι που και πάλι δε σ αφήνει να γίνεις ένα μαζί της; Δεν έχω τα απαραίτητα επιχειρήματα να στηρίξω την πλευρά αυτή. Βλέπετε, για να το κάνω θα έπρεπε να διαπράξω την αυτοκτονία μου, και εντάξει πες μέχρι εκει, αλλά πως θα γυρίσω να σας πω τι έγινε; Άρα X. Θάνατος εκτός.

Ανυπαρξία είναι... Η κενότητα μάλλον. Ναι. Όταν ακόμα και τα ποιήματα δε σου προκαλούν τίποτα. Όταν ξυπνάς και κοιμάσαι με την ίδια άδεια ανάσα καθώς χαϊδεύεις μηχανικά το μαξιλάρι σου, ή τρίβεις τα μάτια σου κουρασμένα. Νυστάζω.

Τι εύχομαι; Να ήξερα ποιο είναι το δεύτερο πρόσωπο που βλέπω κάθε φορά online στο blog μου για ώρα.

Ψέματα. Κάτι άλλο εύχομαι. Καλησπέρα. Έχω τόσα να κάνω και δεν έχουν ουσία...




Η φίλη σας, 
Estella 

Υγρασία

Τη μισώ. Πραγματικά το λέω. Μου τη σπάει που φριζάρει τα μαλλιά μου, που κάνει το δέρμα μου να κολλάει... Απόψε το τοπίο επέπλεε στην επιφάνεια μιας πυκνής θολούρας. Αύριο θα βρέχει. Ελπίζω δηλαδή. Δεν αντέχεται η ατμόσφαιρα.

Η υγρασία έχει τη δύναμη να αποσυντονίζει το μυαλό. Πίνεις χθες, μα σήμερα μεθάς... Λες όχι, εννοείς ναι, δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι. Πάντα φυσικά μπορείς να τα ρίξεις στις συνθήκες. Φταίει που ήσουν κοντά, φταίει που σκέφτεσαι πολύ, φταίει που μπορεί να αισθανόσουν ευάλωτος για τον ψυ-χη λόγο.

Ψυχραίνεις, σκοτεινιάζεις και ξέρεις, ο άλλος δεν μπορεί να το καταλάβει. Το μολύβι κάτω από τα μάτια απλώνεται σαν τις αλυσίδες που θα μπορούσες να χεις. Το ίδιο βλέμμα που σε τραβάει, το ίδιο σε φοβίζει. Όχι περισσότερο απ τον εαυτό σου. Δαγκώνεις τα χείλη σου αφηρημένα και σε ξυπνάει η γεύση του αίματος. Θα σε πονέσω, φύγε τώρα που μπορείς...

 Πρέπει να χαλαρώσω. Πρέπει ε; Ίσως αύριο. Με τη βροχή.


Η φίλη σας,
Estella

Παρασκευή, Νοεμβρίου 05, 2010

Spiritual Flute

Μέσα στο σκοτάδι, υπάρχουν ήχοι που μαγνητίζουν... Απόψε... Έχω παρέα μου ένα άδειο ποτήρι, λίγα κεράκια και έναν δολοφονημένο πολιτισμό...

Κάπου είχα διαβάσει ότι κάθε φορά που ανάβεις και ένα κεράκι, καλείς μια ψυχή... Έρχεται και σου κάνει παρέα... Μπορεί να έχω την τιμή να γράφω δίπλα απο κάποιον μεγάλο πολεμιστή των Cherokee ή μιας Σαμάνου των Μάγια...

Μπορεί πάλι... τίποτα. Όπως και να χει... Αξίζουν τέτοιοι ήχοι. Μας κάνουν να αισθανόμαστε ερυθρόδερμοι...

Χαιρετώ.



Τετάρτη, Νοεμβρίου 03, 2010

3/11/2010

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Σήμερα έζησα μια από τις πιο ήσυχες μέρες της ζωής μου. Δυσκολεύτηκα πολύ να ξυπνήσω το πρωί. Μη με ρωτήσεις τον λόγο, το μόνο που μπορώ να πω είναι οτι ήταν όμορφος. :) Κατάφερα να ξυπνήσω αλλά δεν πρόλαβα να φτιάξω καφέ, με αποτέλεσμα σε όλο το μάθημα να εξακολουθώ να νυστάζω. Ωστόσο, το βρήκα απίστευτα δύσκολο να μείνω συγκεντρωμένη. Το μυαλό μου ξέφευγε σε τρελό σημείο. Σκέψου οτι ο χρόνος σε ορισμένες στιγμές έμοιαζε ανύπαρκτος... Όλα ήταν τόσο ζωντανά...

Μοναχική μέρα. Τόση ησυχία είχα καιρό να αισθανθώ. Δε με χάλασε. Ακόμα περισσότερος χρόνος και χώρος να ταξιδέψω στο κεφάλι μου. Μετά το μάθημα χάθηκα σε μια τρικυμία βιβλιογραφίας. Η εργασία μου ΠΡΕΠΕΙ να εντυπωσιάσει. Και ΘΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕΙ. Ναι η τελειομανία συνάντησε την εργασιομανία...

Ύστερα περπάτησα στο κέντρο της Αθήνας. Παρέμενε λίγος χρόνος μέχρι να πάω στη δουλειά. Οπότε βρέθηκα στα Starbucks που αντιπαθούσα μέχρι σήμερα αρκετά. Ήταν ήσυχο σημείο και μπορούσα να διαβάσω άνετα ενώ απόλαυσα και ένα αντικειμενικά ωραίο παγωμένο τσάι... (Μια από τις συνήθειες που μου κόλλησε η σχολή...)

Στη δουλειά τα πράγματα κύλισαν ήρεμα. Αν και δυσκολεύτηκα να μαζέψω το μυαλό μου. Είναι που ο Νοέμβρης έχει κάτι το απίστευτα ερωτικό... Δε ξέρω γιατί με προκαλεί έτσι. Το χαμόγελό μου ήταν ασυγκράτητο κάθε φορά που έβλεπα ένα ζευγαράκι πιασμένο χέρι χέρι...

Κι έτσι, βρίσκομαι σε έναν απο τους πιο ερωτικούς μήνες του χρόνου, παρέα με την πιο ερωτική μουσική του κόσμου και ένα ποτηράκι κρασί να συνοδεύει την εισαγωγή της εργασίας που απόψε πρέπει να γράψω. Ελπίζω η νύχτα μου να κερδίσει μια ακόμα πιο ξεχωριστή νότα... :)

Η φίλη σας,
Estella

Σημείωση: Ντυθείτε καλά, ο καιρός είναι περίεργος. :)

Περιμένοντας εκείνο το χτύπημα στην πόρτα της ζωής μου που θα με εξιτάρει... Έχει και η αναμονή την γλύκα της....Knock 1...2...3...


Κυριακή, Οκτωβρίου 31, 2010

Ο τρόπος που αγαπάει μια γυναίκα

Λοιπόν το πρόχειρο μου έχει γεμίσει από πιθανές αναρτήσεις. Η διάθεσή μου είναι πάρα πολύ καλή. Αισθάνομαι ενθουσιασμένη για τα επερχόμενα πραγματάκια... Δε σας κρύβω οτι τις νύχτες η ανυπομονησία μου για το αύριο με κάνει να χαμογελάω και με κρατάει ξύπνια.

Απόψε λοιπόν, θα έκανα μια ανάρτηση γεμάτη ανούσια χαρούμενα λογάκια. Εξαιτίας όμως ενός blogger η ψυχολογία μου άλλαξε... Όχι προς το κακό. Προς το πιο ρομαντικό όμως. Ονόματα δε λέμε. Ξέρει αυτός ποιος είναι. Ερωτικό το τραγουδάκι γι απόψε... Como ama una mujer...

Η μετάφραση είναι δική μου και ελπίζω να βγεί τόσο ποιητική όσο είναι και οι ισπανικοί στίχοι...


Ο τρόπος που αγαπάει μια γυναίκα

Ίσως βιάστηκα 
Να προχωρήσω χωρίς να δω τα βήματα 
Ν αφήσω τις πληγές
Χωρίς να έχουν επουλωθεί πλήρως
Ίσως επειδή παραήμουν ορμητική,
Άφησα τόσα πράγματα
Που ήταν μέρος της διαδρομής
Κομμάτι της ωριμότητας
Ίσως επειδή μόνο ένας υπήρξε
Που ερωτεύτηκε τη σελήνη
Μονάχα αυτή υπήρξε η αμαρτία μου
Ότι ακολουθούσα την καρδιά μου
Ακολουθούσα την τρελή μου την καρδιά παντού

Και έχω αγαπήσει τον τρόπο που αγαπάει μια γυναίκα
Που βλέπει στον άνθρωπο της τον παράδεισο 
Αν έχω παραδοθεί, το έχω κάνει ολοκληρωτικά
Ακόμα κι αν έσφαλα, θα το ξανάκανα 
Και θα στεκόμουν πάνω στον δρόμο 
Και θα αγαπούσα τον τρόπο που μόνο μια γυναίκα αγαπάει
 (κάποια) Που δεν την εγκατέλειψε η ψυχή της

Και εκείνη που προσπαθεί για μια ακόμα μέρα
Και που ονειρεύεται με τα όνειρα
Και που έκανε λάθη, γιατί ερωτεύτηκε (x2)

Ίσως δεν υπήρξε αρκετός χώρος
Ώστε να δω όσο καθαρά θα έπρεπε
Οτι στο τέλος του ταξιδιού
Θα έχανα 
Αν ο άνεμος με έφερε εδώ,
Έζησα τις στιγμές μου 
Και στο τέλος της συνείδησής μου,
Έμεινα μόνο με πίστη. 

Και μόνο για να ακολουθήσω αυτή την τρέλα,
Εκείνου του πάθους που ξεθωριάζει γρήγορα,
Μόνο για να ξαναπιστέψω σ αυτό 
Ώστε να μην πέσω και πάλι, να μην εξαφανιστώ
Επειδή χρειάστηκε να φανώ δυνατή...




Κυριακή, Οκτωβρίου 24, 2010

Ένα όνειρο χωρίς ερμηνεία

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Η χθεσινή νύχτα ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου με τίποτα. Έμεινα στο σκοτάδι και κοιτούσα τις σκιές στο ταβάνι να παίζουν η μια με την άλλη. Φορές φορές, έκλεινα τα μάτια και τις άκουγα να γελούν χαρούμενα καθώς χόρευαν στο ρυθμό ενός αισθησιακού, αργεντίνικου τάνγκο. Απόλαυσα κάθε στιγμή της μισοκοιμισμένης μου ύπαρξης και γέλασα με τα χάλια μου το πρωϊνό που ακολούθησε.

"Γιατί δε βγήκα;"
Δεν έχω όρεξη. Δεν είμαι πεσμένη πάλι. Αλλά μερικές φορές νιώθω να μου λείπει επικίνδυνα το σπίτι μου. Ωστόσο μια μικρή βόλτα κατάφερα να την κάνω... Στο γνωστό πάρκο δίπλα απ το σπίτι μου... Σκέφτηκα οτι λίγο περπάτημα θα μου έκανε καλό... Κάθε βήμα στην ησυχία με αρρώσταινε. Τα δέντρα σχεδόν με τρόμαζαν παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Το παλιό φυλάκιο, που τώρα οι άνθρωποι το λένε άλσος αποκτούσε τον παλιό, σκληρό χαρακτήρα του.

Το μυαλό μου. Ένα μάτσο θολά τραπουλόχαρτα. Τα συναισθήματα μου ανύπαρκτα. Και περπατούσα μέχρι που το βήμα μου άρχισε να βυθίζεται όλο και περισσότερο στα τάγματα των χαλικιών. Λίγο περισσότερα εδώ, λίγο λιγότερα εκεί, νικημένα από το χώμα που τα χε καταβροχθίσει. Με εκνεύριζε ο ήχος τους. Αυτό το κρατς κρατς, το μονότονο που όταν ακούς κάποιον να σου μιλάει γίνεται ανύπαρκτο, τώρα με εκδικούνταν ανελέητα.

Κάθε βήμα και μια φωνή απο το πετραδάκι που πάταγα. "Τι κάνεις...;" ξανά και ξανά μέχρι που το άλλο κομμάτι μου, που υποχωρούσε άρχισε να βράζει. Εκείνο που λουφάζει στο στήθος μου και που μοναχά να ψιθυρίζει έχει μάθει πλέον ούρλιαζε "Ο,τι γουστάρω."

Τα βήματά μου σταμάτησαν μπροστά απο ένα ποδηλατάκι με ένα κοριτσάκι με κοτσίδια να με κοιτάει παραξενεμένο. Χαμογέλασα και μου το ανταπέδωσε. Ένα χαμογελάκι αληθινό και γλυκό... Ακόμα κι αν δεν είχε συμπληρωθεί όλη του η οδοντοστοιχία.

Αυτό είμαι τελικά. Κοριτσάκι. Δε θα μεγαλώσω ποτέ. Είπα μέσα μου. Συνέχισα να περπατάω... Αυτή τη φορά δεν άκουγα τα μνησίκακα χαλίκια, ούτε έβλεπα τα δέντρα να με σημαδεύουν με τις πευκοβελόνες τους.  Η ταχύτητα άρχισε σταδιακά ν αλλάζει. Φόρεσα ακουστικά και πριν το καταλάβω άρχισα να τρέχω. Να τρέχω... Να τρέχω... Όταν σταμάτησα... Το μόνο που άκουγα ήταν η ανάσα μου να παλεύει στα πνευμόνια μου.

Ελεύθερη. Έστω και για λίγο. Δεν είναι κακό...



Η φίλη σας, 
Estella

Σημείωση 1: Ο πιο γλυκός πειρασμός είναι ο απαγορευμένος
Σημείωση 2: Όσοι ήταν αρχίδια φάνηκαν, όσοι είχαν αρχίδια πάλι φάνηκαν
Σημείωση 3: Είμαι ερωτευμένη με τον τύπο στο video clip... 

Σάββατο, Οκτωβρίου 23, 2010

Aϋπνία

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Απο τη ζέστη στο κρύο. Και μέσα μου παγωνιά. Ο εγκέφαλός μου, τα λίγα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρά μου για την ακρίβεια, αισθάνομαι θα εκραγεί. Δεν ξέρω γιατί φουντώνει έτσι. Σήμερα δε συνέβη τίποτα. Είναι απο εκείνες τις ημέρες που απλά δεν θα θυμάμαι.

Τα μάτια μου με τσούζουν. Το δέρμα μου το αισθάνομαι παγωμένο και τα γυαλιά μου σα να βάρυναν κάπως. Απο την άλλη, οι φακοί δεν ενδείκνυνται για δακρισμένα ματάκια. Σωστά; Εύχομαι ώρες ώρες να μην είχα μυωπία. Δεν εννοώ τα μάτια μου. Την καρδιά μου...το μυαλό μου... Γιατί όλα να ναι πάντα τόσο μα τόσο θολά;

Είναι άδεια σου λέω. Τα πάντα. Οι δρόμοι, οι νύχτες, οι μέρες. Το ξημέρωμα που ζω. Γεμάτο απο αυτή την εκνευριστική σαπίλα της υγρασίας. Οι τοίχοι γύρω μου. Σταμάτησαν να γράφουν συνθήματα και γκράφιτι. Το μόνο που βλέπω είναι θεριά, δράκους και βρισιές. Και άκυρους. Άκυρους και άκαιρους ανθρώπους. Τί θέλετε;

Φοβάμαι το πρόσωπο στον καθρέφτη. Πλέον το τρέμω. Δεν είμαι εγώ. Δεν ξέρω ποιος είναι, γιατί φοράει τα ρούχα μου... Γιατί όλοι με θυμούνται όταν μ έχουν ανάγκη; Θες κάπου να μιλήσεις; Σου λείπει ένας φίλος; Θες να βγεις; Θες το κινητό μου;

Και συ ρε μαλάκα. Γιατί... Που ήσουν; Βρήκες γκόμενα και...; Εσύ ήσουν φίλος, αδερφός... Και... Τώρα; Μαζί της. Και... Μου λείπεις γαμώτο. Μου λείπει που προβλέπαμε τις αύρες του κόσμου. Τα ηλίθια αναρχοφιλοσοφικά σου. Μου λείπουνε. Που είσαι...

Ξέρεις, σκέφτομαι οτι μερικοί έχουν δίκιο. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να μην σκέφτομαι. Μα δεν το κάνω επίτηδες. Αλήθεια σου λέω. Μου συμβαίνει να σκέφτομαι πολύ. Όπως μου συμβαίνει ν αλλάζω διάθεση γρήγορα.

Μαυρίλα. Αλλά σήμερα ένιωσα ελεύθερη. Να κάτι όμορφο. Σκέψου, να περπατάς σ έναν δρόμο ήσυχο. Ήρεμο...και να νιώθεις τον αέρα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο... Δεν μου αρκεί. Γαμώτο γιατί ΤΙΠΟΤΑ και ΠΟΤΕ να μην μου αρκεί; Τι λείπει...;

Η φίλη σας,
Estella

Σημείωση 1: Γιαγιά... Σ αγαπώ... Να προσέχεις.
Σημείωση 2: ... Βουβαμάρα. Κουράστηκα να πεθαίνω μόνη.

Τρίτη, Οκτωβρίου 19, 2010

Este(l) la loca

Καλημέρα σε όλους!

Αυτές τις δυο ημέρες ζω μια υπέροχη τρελή παράκρουση. Τα πράγματα φαίνεται οτι φτιάχνουν σιγά σιγά και αισθάνομαι μια ενεργητικότητα άνευ προηγουμένου... Αδυνατώ να βρω τι θέλω ακόμα. Ξέρω οτι κάτι λείπει. Και ξέρω οτι το θέλω τρελά... Απλά δεν ξέρω τι είναι αυτό το κάτι...

Ίσως να μ αρέσει και λίγο αυτή η θολούρα...Είναι σαν..ελαφρύ μούδιασμα μετά απο δυο τρία ποτηράκια κρασί...Μοιάζει με παιχνίδι θησαυρού...Και θα τον βρω που θα πάει.

Προς το παρόν προσπαθώ να μαζέψω τα μαλλιά μου και να σταματήσω να χορεύω στο σαλόνι με τις πιτζάμες. :P Πραγματικά έτσι και βγει κανένας γείτονας στο μπαλκόνι θα με περάσει όντως για loca loca loca!

Eυχαριστώ πολύ για την παρέα και τη συμπαράσταση... Με βοηθάτε περισσότερο απ ότι φαντάζεστε φίλοι μου.

Χαιρετώ με χαμόγελο σήμερα. Μεγααααααααλο χαμόγελο. :)

Πανάθεμα με... Είμαι όντως τρελή...


Dance OR Die 

Η φίλη σας,
Estel la loca :) 

Κυριακή, Οκτωβρίου 17, 2010

Bang Bang Bang

Γιατί όταν όλο το σύμπαν γαμιέται ανάποδα το μόνο που μπορεί να χρειαστείς είναι ένα όπλο... Και bang bang bang...! Δε το έχετε νιώσει ποτέ; Και το χειρότερο απ όλα, ΝΑΙ ΡΕ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΗΣΥΧΗ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ.


Σημείωση 1: Ν. Μη μου στέλνεις άλλα μηνύματα
Σημείωση 2: Κ. Το θέμα είναι οτι για έναν περίεργο λόγο όταν αρχίζουν να εκφράζουν εσένα σταματάνε να εκφράζουν εμένα πλέον... 
Σημείωση 3: Λευτεριά στα συντρόφια στο Facebook 
Σημείωση 4: Είμαι γαϊδούρα. Θα περάσω απ τα blogs σας αύριο το βράδυ. 

Η φίλη σας,
Estella 


Τρίτη, Οκτωβρίου 12, 2010

Beautiful People- Ο Χαμένος

Ο χαμένος τα παίρνει όλα. Και τον έβλεπα κάθε μέρα να κάθεται απέναντί μου στο μετρό. Είχα μάθει να μετράω τον πόνο του από τις φορές που άγγιζε το μέτωπό του. Νιώθω πότε χαμογελάει μέσα του απο τον τρόπο που με κοιτάει. Που με κοιτάει αλλά δε με βλέπει γιατί είναι τόσο μα τόσο χαμένος. Τα ρούχα του ήταν πάντα καθαρά. Πάντα φρεσκοσιδερωμένα και ταιριαστά μεταξύ τους.

Τον έχω πιάσει φορές φορές να κατεβαίνει στην ίδια στάση μ εμένα. Ένα βράδυ ήταν ολομόναχος. Τον πέτυχα σ ένα στενό έρημο. Άγγιζε με τις δυο παλάμες του έναν τοίχο γκραφιταρισμένο δίχως έλεος. Ψιθύριζε στον εαυτό του πράγματα. Με τρόμαζε. Χτύπησε τη γροθιά του στον βαμμένο τοίχο κι ύστερα με πρόσεξε. Να στέκομαι εκεί. Πιο χαμένη και απο εκείνον ακόμα.

Ήθελα να συνεχίσω να περπατάω. Να κάνω ότι απλά κοίταγα το κινητό που κόντευε να γλιστρήσει απο τα χέρια μου. Τί να κάνω και τι να υποκριθώ; Μ είχε αφήσει σέκο.

"Είμαι μόνος" μου είπε τρεκλίζοντας. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου. Αυτή τη φορά ήταν τόσο μα τόσο ατημέλητος. Εντελώς ενστικτωδώς κάνω ένα βήμα πίσω. Κατάλαβε το φόβο μου και κοντοστάθηκε.
"Συγνώμη" Ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Είχα μπροστά μου τον ίδιο άνθρωπο που με συνόδευε κάθε μέρα στη δουλειά. Την ίδια ώρα. Στο ίδιο βαγόνι. Γνωστός, μα τόσο άγνωστος.
"Χαθήκατε...;" Κατάφερα να πω.
"Πάντα χαμένος ήμουν κοπελιά" είπε αυτή τη φορά εκνευρισμένος. Κλώτσησε τον τοίχο και με κοίταξε. Παρα τα 25 του χρόνια φαινόταν τόσο κουρασμένος. Με κοιτούσε σχεδόν παρακλητικά.
Τον πλησίασα. Τον ακούμπησα στο μπράτσο απαλά, ένιωσα το παγωμένο δέρμα του και τον οδήγησα μέχρι τον κοντινότερο σταθμό μετρό. Ερχόταν μαζί μου και κοιτούσε σαν τα πάντα να τα έβλεπε για πρώτη του φορά.

Είχε ένα βλέμμα πανέμορφο και καθώς τα καταπράσινα μάτια του κινούνταν απο σύννεφο σε σύννεφο στον ουρανό τον ένιωσα να σταματάει.
"Πάμε μια βόλτα; Σε παρακαλώ." Για μένα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Πλέον είχαμε περάσει στον κεντρικό δρόμο. Έγνεψα άθελα μου καταφατικά. Όχι ήθελα να πω.

Τα βήματά μας συγχρονίζονταν. Πότε πότε τον έπιανα να με κοιτάζει. Άναψε ένα τσιγάρο. Πραγματικά ήταν βαρύ. Μύριζε απαίσια. Αν δεν ήμαστε σε ανοιχτό χώρο θα μ ενοχλούσε. Δε μιλούσαμε. Ακουμπούσε συχνά το μέτωπό του και ξεφυσούσε.

"Την έχασα" κατάφερε να πει. Εγώ πάλι, δεν κατάφερα να πω τίποτα. "Ήταν η γυναίκα της ζωής μου και την έχασα" ξαναείπε. Σταμάτησα και τον κοίταξα. Πέταξε το τσιγάρο του κάτω. Φύσηξε τον καπνό απο τα πνευμόνια του και χαμογέλασε.

"Ευχαριστώ" έγνεψε στην είσοδο του επόμενου σταθμού που πλέον είχαμε φτάσει. "Δε μιλάς πολύ" Είπε χωρίς να παραξενεύεται.
"Πώς σε λένε;" Τον ρώτησα.
Αυτή τη φορά χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά.
"'Εχει σημασία; Αύριο λοιπόν; Ίδια ώρα ίδιο μέρος;"
"Αύριο έχω ρεπό."
"Σωστά. Την περασμένη βδομάδα είχες Πέμπτη. Λογικό να χεις αύριο."
Έμεινα να κοιτάζω σα χαζή. Τελικά εκείνες τις μέρες δεν κοιτούσε την θέση πίσω μου.
"Θα γυρίσει" του είπα.
"Μπα...Έφυγε με άλλον. Χάθηκα"
"Αντιθέτως. Μόλις έφτασες στο σταθμό σου."
Γέλασε δυνατά. Καθίσαμε στις ίδιες θέσεις, στο τελευταίο βαγόνι του μετρό. Ο ένας απέναντι στον άλλο. Ναι. Αυτός ο χαμένος τύπος σίγουρα τώρα κοιτούσε εμένα και όχι τη φθαρμένη κακόγουστη θέση μου. Kαι αύριο εδώ θα μαστε.

Δεν ξαναμιλήσαμε. Και ούτε πρόκειται. Ο "Χαμένος" σήμερα άγγιξε το μέτωπό του λιγότερες φορές. Και γω, θέλοντας να ξεφύγω είπα να του αφιερώσω αυτή την ανάρτηση. Όπως και στους επόμενους, όμορφους ανθρώπους που γνώρισα ή και που δε γνώρισα.


Χαιρετώ,
Η φίλη σας, 
Estella

Παρασκευή, Οκτωβρίου 08, 2010

The odour of melancholia

I have no idea why I long to write in English. I feel attacked by thoughts, people, ideas, responsibilities, relationships and even worst  myself. God, I m so damn defenceless. Everytime I look at the mirror I come across this familiar stranger smiling back at me, trying to comfort me, persuade me that my life is not full of shit. Well, yeah it's not. Not full anyway. Let's say sort of filthy.

Filth. That's the right word at the right spot. All my actions, all my thoughts... Such a mess... MESS! Mess... miss... I miss you. I don't want to see your fucking cute face again with that sort of flirty blush and those horrible warm eyes of yours... but I sort of miss you. Yeah great now from mess I ve stretched my heart-strings into miss. No ms! no sir! Pfff lame...

That's paranoia I know. But so what? My brain was always like an endless maze, torturing me every single day with nonsense... SHUT UP. Ok... Silence. For a while... Everytime I try to stand up to myself I end up even more lonely. Why? And why the fuck I am writing this bullshit in English anyway!?

Nothing more to say... I love the weather. Clouds know how to show compassion... Bastard sky. Full of fake dreams and lights pretending to be stars. I ll find the meaning of today's life in an old, decayed wall garnished with some sort of wisedom never to be explicit, written by a poet never to be acknowledged. Hell... What's wrong with me?

Have a nice day...



Η φίλη σας,
Estella

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 24, 2010

Τυχαίο;

Και ναι, κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε αφού κάνω ανάρτηση μεσημέρι. Βέβαια με τόση συννεφιά μάλλον απόγευμα θυμίζει... Να στείλω πολλά πολλά πολλά φιλάκια στη Γαλλία και συγκεκριμένα σ έναν απο τους καλύτερους μου φίλους που βρίσκεται εκεί. Γλυκέ μου σε περιμένω πως και πως!

Και τώρα να επιστρέψω στο θέμα της ανάρτησής μου... Τυχαίο;

Μπορεί να έχετε βαρεθεί τον τρελιάρη τύπο στην διαφήμιση, αλλά όσο το σκέφτομαι... Σ αυτή τη χώρα η τύχη σπανίζει. Και δε μιλώ μόνο για την τύχη το αντίστροφο της γκαντεμιάς αλλά και την τύχη με την έννοια του τυχαίου.

Κατ αρχήν, αυτό που γενικά παρατηρώ είναι η επιλογή οικονομικών ψυγείων και πανάκριβων τηλεοράσεων. Είναι τραγικό πραγματικά. Δηλαδή, προτιμάς να πας απο δηλητηρίαση από ένα ψυγείο που δεν κάνει καλά τη δουλειά του παρά να μη βλέπεις τη Μενεγάκη 3d; Τυχαίο;

Δε νομίζω! Μετά τις μειώσεις που έχουμε φάει όλοι λίγο πολύ στη μάπα αλλά και αυτή την αγωνία μη χάσουμε τη δουλειά μας ποιος έχει διάθεση να βγει; Και δεν είναι μόνο η διάθεση, είναι και τα χρήματα. Γιατί για μένα που δεν έχω οικογένεια νοίκια και δόσεις να πληρώνω δε λέει κάτι ένα πεντάευρο. Για κάποιον με ευθύνες και φεσόματα όμως; Όπως είχε πει και μια αρκετά ευγενική κυρία που έτυχε να μιλήσουμε "Μια διασκέδαση έχουμε και μεις στη ζωή μας... Ας επενδύσουμε εκεί και ας βλέπουμε καλύτερα..."

Φυσικά όλη αυτή την τάση του κόσμου την ξέρουν και οι δημοσιογράφοι και οι αξιότιμοι πολιτικοί μας. Αυτό που επίσης παρατήρησα είναι ότι υπάρχει μια επιστροφή στις παλιές καλές εποχές των βραζιλιανικοαργεντικοτουρκικομεταγλωτισμένων εκπομπών. Τυχαίο;

Δε νομίζω και πάλι... Όσο περισσότερη τηλεόραση παρακολουθείς, τόσο πιο λαπάς γίνεται ο εγκέφαλός σου. Μπορεί να μην έχουμε την Χουάνα την άπαρτη, αλλά έχουμε ένα σωρό ισάξιες εκπομπές να μας συντροφεύσουν. Και ακόμα περισσότερο, σειρές βασισμένες σε νοτιοαμερικάνικα και πάλι σενάρια. Μα έλεος, τόσους Έλληνες σεναριογράφους έχουμε, δώστε τους μια ευκαιρία. Δεν ξέρεις ποτέ....

Και μετά είναι αυτή η ακατάσχετη μπουρδολογοκινδυνολογία των δημοσιογράφων. Αμαν ρε παιδιά την καταστροφή φέρατε! Πιο πολύ κίνηση είχε η αγορά αφότου ανακοινώθηκαν τα νέα μέτρα παρα πριν. Και δεν είναι μόνο αυτό, με το που πάει ο Πρωθυπουργός για δηλώσεις στην Θεσσαλονίκη στρέφονται ξαφνικά όλοι στους φορτηγατζήδες και τη βενζίνη. Ξαφνικά εκείνη την ημέρα τους έπιασε να πούνε για τις ουρές στα βενζινάδικα και εν τέλει, τι είπε ο Παπανδρέου δεν πρόσεξε κανένας. Πήγαινε με το μετρό ρε αδερφέ και άνοιξε τ αυτιά σου. Αυτοί σε κυβερνάνε. Αποπροσανατολισμός. Τυχαίο;

Κάτι ακόμα μια που ήρθαμε στην πολιτική. Αφήστε επιτέλους τον κύριο Καραμανλή ήσυχο. Τόσες δόξες δεν γνώρισε ούτε όταν ήταν πρωθυπουργός! Δεν έχει συνηθίσει να παίρνει θέση στα πράγματα, τώρα πρέπει να τον αναγκάσετε να το κάνει; Τόσα χρόνια που ήσαστε κύριε Σαμαρά και λοιποί μπλε;

Θα μιλήσω με πλήρη ειλικρίνεια. Δε νομίζω ότι είναι η οικονομική κρίση που μας έχει κάνει έτσι σκατά σα χώρα. Είναι ότι φάγανε μα τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια- όχι μόνο οι μπλε. Όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου- και τώρα μας πετάτε ένα "Η οικονομική κρίση μας έφερε ως εδώ". Ναι σιγά... Η πολιτική μας κρίση μας οδήγησε στην χρεοκοπία. Αλλά που μυαλό να σας κατεβάσουμε έναν έναν απο τα έδρανα της βουλής.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ο νεοέλληνας ή ελληνάρας ή όπως θέλετε πείτε τον είναι βυθισμένος σε άλλα όνειρα. Εκτός του να βγάλει τα προς το ζην έχει και αυτό το κόλλημα με την επιστήμη- όσο το σκέφτομαι ανέκαθεν το είχε. Αν εμένα ο γιος μου δε βγει πυρηνικός φυσικός δεν θ αξίζει τίποτα στην κοινωνία. Αν εμένα η κόρη μου δε βγει μεγαλογιατρός τι θα κάνει; Κουλάρετε. Υπάρχουν και άλλα επαγγέλματα και μάλιστα εξίσου σημαντικά σ αυτόν τον κόσμο. Και να η παραπαιδεία και τα κολέγια να δίνουν και να παίρνουν... Απλά ρωτήστε τα παιδιά σας τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν... Απλό δεν είναι; Ίσως σας βοηθήσει και σας να μεγαλώσετε.

Ναρκωτικά. Πρέζα. Παραμύθα. Όπως θέλετε πείτε το, εγώ το βλέπω να αυξάνεται. Τυχαίο;

Δε νομίζω.... Είναι μια αρκετά έξυπνη και πρακτική μέθοδος να κρατήσεις έναν λαό δέσμιο στα πάθη του. Σωματικά και ψυχικά. Γιατί το ναρκωτικό φίλοι μου κατα κύριο λόγο έχει επικρατήσει στην κοινωνία μας με τη μορφή ψυχολογικού βιασμού. Δεν φέρουμε σημάδια στα χέρια μας, στην ψυχή μας είναι.

Ο Ναρκισσιμός της εποχής... Αν δεν μετράω τα κόκαλά σου, και δεν έχεις πλατίνα το μαλλί είσαι μπάζο. Αν δεν εισαι μέσα στ αναβολικό και δεν έχεις αμαξάρα μείνε παρθένος μέχρι τα 50 που παίζει να τ αποκτήσεις... Υπερ-καταναλωτισμός. Ψώνιζε ψώνιζε ψώνιζε... Όσο πιο πολύ αγοράζεις τόσο πιο πολύ πουλιέσαι τελικά... Και το πορτοφόλι μένει άδειο... τυχαίο;

Ναι... μπορεί να ναι όλα τυχαία τελικά... Ας μην παρανοϊσω ακόμα. Έχω κι άλλες αναρτήσεις να κάνω. Φιλιά.

Η φίλη σας,
Estella



Σημείωση: Είμαι αισιόδοξη... Θα τα καταφέρουμε στο τέλος. Έλληνες είμαστε. Πάντα δεν ξεγλιστράμε σαν το χέλι...; Ο επίλογος δεν γράφτηκε ακόμα... Και η πένα είναι στα δικά μας χέρια... 



Ο επίλογος δεν γράφτηκε και ούτε πρόκειται ποτέ
ωσότου κλείσουνε τα μάτια για καλά και οριστικά
του φωτός πολεμιστής και τούτη τη φορά
σε πέτρες συμπληγάδες και ματωμένα δάκρια,
δεν σκύβω το κεφάλι περάσανε τα άγρια
ώσπου να επιστρέψουν ξανά να με γυρέψουνε
με θάρρος και με θράσος...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 17, 2010

Σαν ηφαίστειο που ξυπνά...

Καλημέρα αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Δε σε ξέχασα. Και όχι δεν σας ξέχασα. Παρότι χάθηκα λίγο... Οκ χάθηκα πολύ... Σόρι απλά πέσανε πολλά μαζί και... Ε με ξέρετε μωρέ τώρα...

Διάβαζα ότι η βιολογική ανταπόκριση του οργανισμού στο άγχος, στο φόβο, στο θυμό και στον έρωτα είναι ακριβώς ίδια. Για σκέψου... Τότε πώς μπορείς να είσαι σίγουρος οτι είσαι ερωτευμένος και όχι φοβισμένος; Και αν τελικά ο έρωτας περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω συναισθήματα;  Που μάλλον τα περιλαμβάνει δηλαδή τότε πως όλα αυτά δεν εκρύγνονται; Ξέρετε... Καμπουμ!!!

Και λάβα....

Απρόβλεπτη...Σαν μια γνωριμία που ούτε καν φανταζόσουν

Όχι δεν είναι σουρεάλ. Είναι η φυσιολογική σειρά των πραγμάτων. Και όχι δεν το μετάνιωσα που σε γνώρισα. Απλά δεν ήθελα να δεθείς μαζί μου. Δεν είχε κανένα νόημα δηλαδή. Μόνο κακό θα σου έκανε και ήδη περνάς πολλά μικρή.

Όσο για άλλους, παραμυθάδες ονειροπόλους που γνώρισα ευχαριστώ που έκαναν το μυαλό μου να δουλέψει. Να αναθεωρήσει να ταξιδέψει να ξυπνήσει..... Ακόμα κι αν νομίζουν οτι με πίεσαν με τον άλφα ή βήτα τρόπο... Ακόμα κι αν απόψε παραείμαι χάλια για να απαντήσω...

Τέλος... μια τελευταία γνωριμία... Μπα. Άστη. Αυτή δεν αξίζει τελικά. Για πολλούς λόγους. Πόσο μάλλον γιατί υπήρξε αναίτιο αντικείμενο ζήλιας. Χαχ...

Καυτή...σαν την ένταση του χωρισμού.

Ένας χωρισμός είναι σαν το λάθος χαρτί που σου ήρθε στη λάθος παρτίδα. Πάντα σε νευριάζει ή σε απογοητεύει. Και αυτό αισθάνομαι. Θλίψη... Όχι δε θα το έλεγα. Βλέπετε η συσσωρευμένη κούραση, η πίεση και η αναίτια ένταση το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι φθορά στα θεμέλια. Και τι γίνεται όταν δεν υπάρχουν θεμέλια; Ακριβώς..... Σωριάζονται όλα.

Βουβή... σαν το χαμόγελο πριν την ολική έκρηξη.

Χαμογέλαστε... Κάντε τους άλλους να ανησυχούν... Εξάλλου υπάρχει καλύτερος τρόπος να πολεμήσεις αυτόν τον κόσμο απο ένα χαμόγελο; Σύμφωνα με τους μελετητές όσο πιο πλατύ και μεγάλο είναι αν απο καλύπτει και την κάτω σειρά των δοντιών σημαίνει αυξημένη τάση για επίθεση...

Καταστροφική... Σαν τις αποφάσεις που κι απόψε θα αναβάλω.

Έχω ένα σχέδιο πορείας. Και μ αυτό πηγαίνω για να μη βουλιάξω την καρδιά μου. Πυξίδα ο καπνός του ηφαιστείου. Ελπίδα το κάτι καλύτερο που θα αφήσει η έκρηξη. Η λάβα... Κόκκινη. Το αίμα που πλέον πάλλεται στις φλέβες μου. Πυκνώνει και με ωθεί σ ένα παιχνίδι που δε θα χει γυρισμό. Και δε με χαλάει. Τα καλύτερα πράγματα συμβαίνουν, φεύγουν και χάνονται. Χωρίς επιστροφή. Χωρίς επανάληψη...

Στην υγειά των όσων έρθουν. Των όσων έφυγαν. Και των σκιών που είπαν να με συντροφεύσουν κι απόψε.




Εγώ το φως μετάλαβα
κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ' όψιν μου δεν τα 'λαβα
του κόσμου τα χλωμά
Κατάλαβα
Εγώ το φως μετάλαβα
κι αντέχω τη φωτιά
στο στήθος
Υπ' όψιν μου δεν τα 'λαβα
του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα


Σημείωση: Θα περάσω απο τα blogάκια σας πολύ σύντομα να τα πούμε λίγο... 

Η φίλη σας,
Estella

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 01, 2010

Καλό μήνα

Φίλοι μου,
Καλό μήνα. Ο Σεπτέμβρης με βρίσκει σε μάλλον άσχημη φάση. Αισθάνομαι τόσο κουρασμένη... Και δεν είναι μόνο το σώμα μου που νιώθω οτι έχει αρχίσει και δεν έχει αντοχές. Είναι ψυχικό το βάρος. Ένας θυμός, μια οργή που εννοείται δεν μπορώ να εκφράσω κάποιες φορές γιατί οι απαιτήσεις των καταστάσεων προβλέπουν διπλωματία.

Ν αλλάξουμε για λίγο κλίμα. Δρόσισε λοιπόν... Νομίζω η ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερα απολαυστική... :) Αποφάσισα να διαμορφώσω το δεύτερο μπαλκόνι του σπιτιού. Αυτό που βρίσκεται δίπλα στο δωμάτιό μου. Εκτός από ένα μικρό ρετουσαρισματάκι- ω ναι βάψιμο εννοώ- θ ασχοληθώ πλέον με την κηπουρική σε εντελώς προσωπικό επίπεδο... Όσοι λοιπόν ασχολείστε και έχετε να μου προτείνετε κάτι από άποψη επιλογής φυτών ή μπορείτε να με συμβουλέψετε θα χαρώ πάρα πολύ!

Ο έρωτας είναι η πιο τρελή και ασταθής κατάσταση στη ζωή ενός ανθρώπου. Αρκεί να μην μπερδεύεται με τον ενθουσιασμό... Και ακόμα περισσότερο με την κτητικότητα. Αυτή η αρρώστια των ανθρώπων να θέλουν να θεωρούν κτήμα τους έναν άλλο άνθρωπο, να κολλάνε, να θέλουν να ελέγχουν και να εξουσιάζουν... Δεν την κατάλαβα ποτέ.

Φυσικά... Ποια είμαι εγώ να κρίνω την ιδέα που έχει ο καθείς στο μυαλό του για την έννοια του έρωτα...ή της σχέσης.

Καλό μήνα και πάλι παιδιά. Καλή δύναμη και καλό χειμώνα.


Κλιμα της απουσιας

          1
Ολα τα συννεφα στη γη εξομολογηθηκαν
Τη θεση τους ενας καημος δικος μου επηρε
Κι οταν μεσ'στα μαλλια μου μελαγχολησε
Το αμετανοητο χερι
Δεθηκα σ'ενα κομπο λυπης.

          2
Η ωρα ξεχαστηκε βραδιαζοντας
Διχως θυμηση
Με το δεντρο της αμιλητο
Προς τη θαλασσα
Ξεχαστηκε βραδιαζοντας
Διχως φτερουγισμα
Με την οψη της ακινητη
Προς τη θαλασσα
Βραδιαζοντας
Διχως ερωτα
Με το στομα της ανενδοτο
Προς τη θαλασσα

Κι εγω - μεσ'στη Γαληνη που σαγηνεψα.

          3
Απογευμα
Κι η αυτοκρατορικη του απομονωση
Κι η στοργη των ανεμων του
Κι η ριψοκινδυνη αιγλη του
Τιποτε να μην ερχεται Τιποτε
Να μη φευγει
Ολα τα μετωπα γυμνα
Και για συναισθημα ενα κρύσταλλο.
Οδυσσέας Ελύτης



Η ζωή μας είναι σαν ένα θέατρο... Απόψε έχεις έναν ρόλο... Αύριο; Τι θα σαι; Υποκλίσου στο κοινό σου....Κλόουν την Τετάρτη...την Κυριακή νεκρός... 


Παρασκευή, Αυγούστου 27, 2010

Μη σβήνεις τα φώτα...

Ναι παρότι δεν ακούω τέτοια μουσική... Απ όταν σηκώθηκα δεν μπορούσα να βγάλω αυτό το κομμάτι από το μυαλό μου. Και μια που αισίως μπήκαμε στις 27 του μήνα κι ακόμα το σιγοτραγουδάω αφηρημένα... Να το χαρίσω σε μια ψυχή που μένει ξάγρυπνη τις νύχτες...γιατί λατρεύει την ησυχία. Στα κρυφά πάντα... :)
Καλημέρα...

Τρίτη, Αυγούστου 24, 2010

Γιορτάζω τις υποσχέσεις

Θα γιορτάσω το φως της νύχτας.
 Όλες τις μούσες των τεχνών θα ξεγελάσω με επικλήσεις των χρόνων περασμένες
 για να έρθουν και να τις θυσιάσω. Παγίδα είναι σου λέω.
Τη μαγεία των τεχνών όλων θα την αφήσω στα πόδια σου.
 Να βαδίζεις πάνω στους στίχους τους μεγαλόπρεπους,
 να χαϊδεύουν τ αυτιά σου μελωδίες ανυπέρβλητες. 
Θα σφάξω το φεγγάρι, να ματώσει,
αφού τόσο σ αρέσει το κόκκινο χρώμα. 
Θα γράψω πάνω του με πέρλες αμαρτωλές
Σ αγαπάω.
Θα ζωγραφίσω στον ουρανό μαύρα σύννεφα. 
Πάνω τους ένα στρώμα να φωνάζει σε θέλω. 
Πόθος σκοτεινός, εγκληματικός. 
Σαν τα χείλη σου, βελούδινες προκλήσεις
Πέραν κάθε ηθικής
Τί να το κάνεις το λευκόχρυσο; 
Θα κλείσω σ ένα κουτί τον αφρό της θάλασσας. 
Κάθε φορά που θα χεις αϋπνίες θα σου ψιθυρίζει
Πόσο μου λείπεις τέτοιες νύχτες. 
Μου λείπεις αλήθεια.
Στη κόλαση θα πάω. 
Αρκεί να ζήσω στον παράδεισο μαζί σου για λίγο. Απόψε. 
Χάρισε μου κάτι αληθινό. Και στα χέρια σου,
Θ αφήσω όλο το μπλε του ωκεανού. 
Πες μου ένα χαριτωμένο ψέμα 
Και όλα τα παραμύθια θα υποκλίνονται 
Στ όνομά σου. Πες μου... Μια μικρή αλήθεια
Κουράστηκα σου λέω. 
Μη με κοιτάς έτσι. Τρελή πάντα ήμουν.
Κι από τρέλα θα πάω. Όσο ξυπνάει το λογικό μου
Άσε με να κοιμηθώ στα χέρια σου 
Σε περιμένω.
Πάντα σε περίμενα.
Όλα σου τα όνειρα θα εκπληρώσω. 
Σ αγαπώ...
Γιορτάζω τις υποσχέσεις που ποτέ 
Ποτέ δε θα τηρήσω.
Γιατί ξέρω... πως ποτέ...ποτέ 
δε θα ρθεις τελικά...

Καταραμένη Πανσέληνος. 

Κάτι ξεχασμένο σε άλλες δεκαετίες... Υπάρχει καλύτερος τρόπος να περάσεις τη βραδιά σου; Η αγαπημένη Audrey... από το "Breakfast at Tifanny's" ...




Κυριακή, Αυγούστου 22, 2010

Δεν φτάνεις.

Δεν είσαι αρκετός. Ποτέ δε θα σαι. Πάντα κάτι παραπάνω. Το ζητάνε, το δίνεις και θέλουν κι άλλο...
Και μετά; Μετά πορώνεσαι και παλεύεις κι άλλο. Σπουδάζεις κι άλλο, κάνεις μεταπτυχιακά, σεμινάρια, πιάνεις του στόχους σε συγχαίρουν σήμερα. Αύριο σαν να μην έγινε. Αύριο, νέοι στόχοι ψηλότεροι. Φτάσε τους. Μπορείς;

Πας σπίτι και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Το χειρότερο κριτή. Σε κοιτάει τον κοιτάς. Η Tv απαραιτήτως στο άλλο δωμάτιο να παίζει. Χαμογελάς και σκέφτεσαι είμαι ντάξει. Θα μαι καλά. Μάτια καρφωμένα στο πάνελ. Διαστολή... Διαστροφή. Δεν είσαι αρκετά ξανθιά ξαφνικά. Δεν είσαι αρκετά γυμνή τελικά. Δεν είσαι αρκετά χαμογελαστή. Δεν φαίνεται ο σκελετός σου. Είσαι ένα τίποτα ξαφνικά. Και το σημαντικότερο, δεν κούνησες κώλο στη Μύκονο. Δεν φτάνεις σου λέω. Ξαφνικά το είδωλο αγριεύει. Τρέχα υπάρχει ελπίδα. Κοίτα πόσες χοντρές, κουτσές, στραβές, γίνανε θεάρες εν μία νυκτί με τη βοήθεια ειδικευμένων επιστημόνων φυσικά. Πρώτα money. Επενδύσεις σε ρούχα, παπούτσια καλλυντικά για τους κάλλους που απέκτησες. Δεν είσαι αρκετή. Και πάλι δεν είσαι.

Ε ψιτ εσύ. Ναι ναι εσύ παλικάρι μου. Τον βλέπεις τον μπρατσωμένο, άτριχο σαχλαμάρα; Ε, αν δεν γίνεις έτσι δε θα βρείς ΠΟΤΕ γκόμενα. ΠΟΤΕ όμως... Δεν φτάνει αυτό που είσαι. Γίνε και συ κάτι άλλο. Χαπακώσου, πλήρωνε συνδρομές, διάβαζε γυναικεία περιοδικά ξυραφάκι, αποτριχωτικές λιώσε λέμε. Δε φτάνεις και πάλι. Τι γιατί; Γιατί τον έχεις μικρό. Τον εγκέφαλο ρε ζώον. Και συ και αυτή η απο πάνω.

Δε φτάνεις. Και ποτέ δε θα φτάνεις και δε θα σαι αρκετός αν δεν συνειδητοποίησεις οτι αυτό που σου πλασάρουν υπάρχει για να μην βλέπεις αυτά που σου βουτάνε και σου στερούνε. Ζήσε με όνειρο μια mercedes. Λες και θα την πάρεις μαζί σου. Ζήσε με το όνειρο να γίνεις Καριά, λες και θα γίνεις και ποτέ.

Κόμπλεξ, ένας κόσμος γεμάτος κόμπλεξ. Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν τα βλέπαμε όπως είναι. Χωρίς τις διόπτρες που πλασάρουνε... Και φυσικά, δε φταίνε αυτοί. Αυτοί πουλάνε. Εσύ φίλε μου, γιατί αγοράζεις;

Όμορφος κόσμος...Απο πλαστικό φτιαγμένος... I m a barbie girl... In a barbie world...

Φιλικά πάντα...
Η Estella σας


Παρασκευή, Αυγούστου 13, 2010

Η επιστροφή

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Να μαι πάλι μπροστά απο το ανανεωμένο μου blogάκι. Ακολουθώντας τα χνάρια της Free Spirit αποφάσισα ν αλλάξω το url και το όνομα του ιστολογίου μου... Εξάλλου νομίζω τώρα έγινε ακόμα πιο προσωπικό...

Γιατί αυτή η αλλαγή; Εκτός από ορισμένα αντικειμενικά προβλήματα που ήθελα να αποφύγω, έχω πεισθεί  πλήρως από τα λόγια ορισμένων ανθρώπων. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Μέρα με τη μέρα. Η θερμοκρασία, το περιβάλλον, η τεχνολογία, ο τρόπος ζωής, οι σχέσεις μας, τα θέλω μας, το δέρμα μας, τα κύτταρα μας... Ετσι μόνο προχωράς. Ετσι μόνο καταφέρνεις να κάνεις ένα βήμα παραπέρα. Αν αλλάξεις. Η αλλαγή σημαίνει επιβίωση.

Ο αετός παράδειγμα. Το ξέρετε ότι μπορεί να φτάσει τα 70 χρόνια ζωής; Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να πάρει μια ιδιαίτερα επίπονη απόφαση. Στα 40 του που πλέον η φθορά στο ράμφος,στα νύχια και στα φτερά τον εμποδίζουν να κυνηγήσει, ακόμα και να πετάξει, έχει δύο επιλογές. Ή να πεθάνει, ή να σπάσει το ράμφος του, να βγάλει τα νύχια του και τα φτερά του και να περιμένει μια είδους αναγέννηση. Μια αναγέννηση που θα του προσφέρει αλλα 30 χρόνια ζωής!

Είναι επίπονο για μένα λοιπόν όπως καταλαβαίνετε ν αλλάζω όνομα στο blog. Ακόμα περισσότερο επίπονο είναι να χάσω κάποιους απο εσάς. Προσπαθώ να το ανακοινώσω όσο μπορώ... Αλλά δεν ξέρω αν τελικά θα μαθευτεί... Όπως και να χει, γνωρίζω οτι όποιος ενδιαφέρεται και με παρακολουθεί θα με ξανα-ανακαλύψει :D

Σήμερα επέστρεψα λοιπόν από το Φιόρο του Λεβάντε στην άδεια μελαγχολική Αθήνα. Βγήκα έξω και ήταν από τις λίγες φορές που άκουγα τα βήματα μου... Απίστευτη ησυχία. Αισθανόμουν κάπως αμήχανα δε σας το κρύβω...

Πώς πέρασα; Ήρεμα... Η Ζάκυνθος είναι ένα πανέμορφο νησί αν και πάντα πρώτη στην καρδιά μου θα έρχεται η Κέρκυρα. Είναι βλέπετε που παρότι θεωρητικό μυαλό, πιστεύω οτι η χημεία είναι παντού. Και δε μιλώ μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι και στους τόπους. Δεν έχω καμία σχέση απο άποψη καταγωγής με την Κέρκυρα. Κι όμως με συγκινεί πολύ ο αέρας της, τα καντούνια της και η τραγουδιστή ομιλία των παλαιότερων κατοίκων της. Όμως ας επιστρέψουμε στη Ζάκυνθο.

 Οι παραλίες ήταν καλές αν και κάπως ρηχές... Οι άνθρωποι ήταν καλοσυνάτοι και πολύ φιλικοί. Σ έκαναν να αισθάνεσαι κομμάτι τους. Με εντυπωσίασαν με το χέρι στην καρδιά σας το λέω. Το λιμάνι θύμιζε κάτι από Βενετία απο ψηλά. (Αν αποφασίσετε να το επισκεφθείτε μη χάσετε την ευκαιρία να το δείτε από την περιοχή της Μποχαλης-όσο αποθαρρυντικό κι αν είναι τ όνομα αξίζει πιστέψτε με.) Η καλύτερη παραλία για μένα, ήταν στο κερί. Το χειρότερο σημείο, ο Λαγανάς. Είναι κάτι σαν τον Κάβο της Κέρκυρας. Σκεφτείτε μια σειρά από πολύχρωμα κιτς αγγλικά μαγαζιά, strip shows, μεθυσμένους τουρίστες και τα συναφή. Μου άρεσε πολύ και η βόλτα που κάναμε απο τον Άγιο Νικόλαο, με το καραβάκι στο ναυάγιο και στις μπλε σπηλιές. Δε λέω, ταλαιπωρία και ζέστη αλλά άξιζε. Το πιο συγκινητικό σημείο για μένα ήταν το μαυσωλείο του Διονυσίου Σολωμού... Είναι ένας απο τους αγαπημένους μου ποιητές... Όταν ανεβήκαμε στο μουσείο, δε σας κρύβω ότι μπροστά από το μελανοδοχείο του αισθάνθηκα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, ενώ η παλάμη μου κινήθηκε σχεδόν αυτόματα πάνω στο τζάμι της βιτρίνας ακριβώς μπροστά απο το έκθεμα. Πως κάνουν τα πιτσιρίκια μπροστά απο βιτρίνες παιχνιδάδικων; Ε κάτι τέτοιο... Πρέπει να χάζευα για αρκετή ώρα το ίδιο σημείο... Ουφ... same old me..

Περιμένω τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές για να σας ευχηθώ καλό χειμώνα... Μέχρι τότε ας απολαύσουμε όσο καλοκαίρι μας απομένει. Ακόμα και μεις που είμαστε λάτρεις του χειμώνα...

Η φίλη σας,
Estella

Παρασκευή, Ιουλίου 30, 2010

Αποχαιρετισμός

Την καλησπέρα μου σε όλους. Αύριο φεύγω, ξεκινάνε οι διακοπούλες μου και είπα να σας χαιρετήσω.
 Εύχομαι πραγματικά να περάσετε τέλεια ο,τι και να κάνετε όπου και να βρεθείτε. Θα μου λείψετε πάρα πολύ... Σε ένα δεκαπενθήμερο περίπου θα επιστρέψω βέβαια γεμάτη ιστορίες και όνειρα να σας εξιστορήσω...

Ανυπομονώ να βρεθώ κοντά στη θάλασσα και ν απομακρυνθώ απ όλα όσα με κουράσανε στην πολυαγαπημένη μεν, στρεσαρισμένη δε Αθήνα. Μερικές φορές έχουμε ανάγκη και λίγη ερημιά για να κατευνάσουμε τα πάθη που μας βασάνισαν και μας βασανίζουν. Σωστά;


Άκυρο 1: Ο τρόπος που άγγιξαν τα χείλη σου το δέρμα μου με άφησαν σέκο... Αν δεν σ εμπιστευόμουν θα έλεγα οτι θες να με μεθύσεις με τις αψυχολόγητες κινήσεις σου ορισμένες φορές... Αν μη τι άλλο έχω κολλήσει πια μαζί σου... Το έχεις καταλάβει άραγε; Νίκο σ αγαπώ! 
Ακυρο 2: Είμαι η μόνη που θέλει να σπάσει το Τζωρτζάτο στο ξύλο; Τί γλοιώδης τύπος Θεέ μου... 
Άκυρο 3: Μια καλή πράξη ή μια γλυκιά κίνηση προς εκείνον που σε αντιπαθεί είναι η σκληρότερη εκδίκηση. Αποδεδειγμένο και πλήρως αθώο. 


Σας ευχαριστώ που με διαβάζετε, που ταξιδεύετε μαζί μου και ονειρεύεστε... Τί αξία έχουν τα όνειρα όταν δεν μπορείς να τα μοιραστείς; Καλό καλοκαίρι λοιπόν φίλοι μου. Να προσέχετε... Σας φιλώ γλυκά. À bientôt! 
Με αγάπη, 
Η φίλη σας Estella. 


Αφιερωμένο σε όλους σας....



Τετάρτη, Ιουλίου 28, 2010

Sweet Intoxication

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Οι ζαλάδες μου συνεχίζονται. Σε ανησυχητικό βαθμό καθώς συνοδεύονται και από διάφορα σκοτειδιάσματα. Αυτή τη φορά φοβάμαι. Είναι πιο δυνατές απ ότι στο παρελθόν  και κάτι μου λέει οτι θα προσπαθήσουν να μου πλασάρουν σίδηρα και βιταμίνες. Ρε ουστ... Σιγά μην αρχίσω τα χαπακώματα. Ίσως θα πρέπει να πάω σε κάποιο γιατρό. Προς το παρόν όμως, είμαι τόσο χαμένη στις εξελίξεις της ζωής μου που μάλλον λέω να αφήσω για λίγο την υγεία μου. Τι θα μπορούσε να μου συμβεί άλλωστε;

Σήμερα έμαθα τι σημαίνει η λέξη "ρομαντζάδα". Είναι ρομαντική βόλτα. Ευχαριστώ πολύ τον φίλο μου Α που βρήκε το κουράγιο και την όρεξη να με διαφωτίσει... Αυτή η λέξη εξηγεί πολλά αν και περιπλέκει άλλα. Όμως επί του θέματος. Ρομαντζάδα... Όμορφο συναίσθημα, να περπατάς με τη σχέση σου. Να σου ακουμπάει το χέρι σε μια ντροπαλή προσπάθεια να σου χαϊδέψει την παλάμη...  Κάθε σας βήμα να ναι όμορφο και συγχρονισμένο, αριστερό...δεξί...και πάλι απ την αρχή και ύστερα να σε κοιτάει πότε πότε. Να δει αν γελάς με κάποιο αστείο που μπορεί να πετάξει αντί του σ αγαπώ ή του σε θέλω που τον πνίγει να πει... Τα μάτια του και τα δικά σου να παίζουν με τη λέξη φωτιά και πόθος και η ανάσα σας δήθεν να κόβεται επειδή κουραστήκατε από το περπάτημα και όχι από την απογοήτευση του ότι δεν είστε κάπου μαζί...μόνοι...

Από πάνω η Ακρόπολη. Επιβλητική Θεά του παρελθόντος, προσπαθεί να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον με τα φώτα που τη στόλισαν οι θεοί του μέλλοντος. Κάπου στους κίονες να κρύβεται η Αφροδίτη γελώντας με τον Έρωτα που πάλι έφαγε τα μούτρα του. Καθόμαστε. Λίγο κρασί κι απόψε. Πάλι κρασί, δε γουστάρω τα θολά νερά αυτές τις νύχτες. Μια τσιγγάνα, κρατάει ροζ τριαντάφυλλα. Αρνούμαι. Ευγενικά μεν, αλλά αρνούμαι.
"Είναι αγάπη τα λουλούδια"
"Δε θέλω" της λέω χαμογελαστά. Μα τι λέω; Δε θέλω αγάπη στη ζωή μου; Ύπουλοι, που είναι. Ξέρουν να παίζουν παιχνίδια στο μυαλό. Άτιμη ράτσα...
"Χαμογελάς. Είσαι καλή ψυχή"
"Όχι δε θα το λεγα. " Τα μάτια του στρέφονται πάνω μου. Σαν να παραξενεύονται.
"Είσαι. Εγώ ξέρω. Αισθάνομαι. Έλα, στα χαρίζω. Και η Παναγία μαζί σου..."
"Έλα πίσω...Ορίστε..." αισθάνεται ευτυχία με τα χρήματα στο φθαρμένο μαύρο πορτοφολάκι της. Μου αφήνει ένα δεύτερο μικρό μπουκετάκι.
"Σου είπα... Το πρώτο στο κάνω δώρο. Και να προσέχεις."
Άφησα να μου ξεφύγει ένα ειρωνικό γελάκι εκεί.
"Και γιατί;" Άκουσα τον εαυτό μου να λέει.
"Γιατί όποιος χαμογελάει πολύ...τον ματιάζουνε..."
"Λες να με ματιάξουνε;"
"Πρόσεχε."
Και έφυγε. Τόσο απλά. Εξαφανίστηκε στο σκοτάδι. Ένα χέρι μ ακουμπάει. Είμαι καλά. Αλήθεια είμαι καλά, με έξι τριαντάφυλλα στο χέρι και γεμάτη εικόνες... παραμύθια και ένα ξόρκι που μάλλον μου χάρισε μαζί με τα τριαντάφυλλα. Nα είστε όλοι καλά. Σας ευχαριστώ για όλα. Να καλωσορίσω όλους τους νέους μου φίλους στο μπλογκ μου. Και όσο για τους παλιούς εχθρούς... Από ένα τριανταφυλλάκι. Γιατί σαν εσάς δε θα γίνω ποτέ. Καλημέρα.



Δευτέρα, Ιουλίου 26, 2010

Ουδέν Σχόλιο...

Χωρίς λόγια απόψε... Αφιερωμένο σ όσους κουβαλάνε εμμονές... Σε όσους θέλουν να προκαλέσουν... και τέλος σε όσους νομίζουν ότι είσαι απροετοίμαστος ενώ είσαι ετοιμοπόλεμος... Στην υγειά σας...


Ρε κάντε μου τη χάρη....

Πέμπτη, Ιουλίου 22, 2010

Όποιος σπέρνει φόβο, θερίζει οργή...

Ναι είπα μετά απο καιρό να κάνω και γώ μια αναρτησούλα... Έτσι για να μην λένε μερικοί μερικοί...Δε σας κρύβω οτι σκεφτόμουν να γυρίσω το blog μου σε εντελώς κοινωνικoύ περιεχομένου αλλά όπως κάθε μου ιδέα δεν άντεξε πολύ. Χύμα στο κύμα λοιπόν, αν και απόψε θ ασχοληθώ με τον κόσμο και όχι με τα παραμύθια μου.

Τρομοκρατία. Πανικός. Υπάρχει το βλέπετε και σεις νομίζω. Εκτός αν έχω αρχίσει να γίνομαι σαν το παιδάκι: Dad... I see paniced people. Δεν είναι οι δυο θάνατοι που προκαλούν τόσο το φόβο. Είναι όλη αυτή η αγωνία, η ένταση που ζούμε καθημερινά. Στα σχολεία, παράδειγμα οι μαθητές δέχονται έναν σκληρό ψυχολογικό πόλεμο "Για το μέλλον σας" "Για την επαγγελματική σας αποκατάσταση" "Για το τι θα γίνετε στην κοινωνία;" Κουκου; Παραλείψαμε να σας πούμε κάτι παιδάκια. Αυτό που θα γράψετε είναι ένα ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ και δεν κρίνει την ποιότητα σας σαν ανθρώπους, απλά θα αποβεί χρήσιμο αν τα πάτε καλά.

Στη σχολή, η αγωνία της ανεργίας, η "προαιρετική" κομματικοποίηση, στη δουλειά όλη αυτή η πίεση, το άγχος ότι αν σε απολύσουν χάθηκες. Γυρνάς σπίτι, ταλαιπωρημένος, κουρασμένος και ανοίγεις την διαπαιδαγώγηση. Τη τηλεόραση που-surprise!-Όσες ίντσες και να είναι δε σε sony... Πόλεμος νεύρων. Και ο μεγαλύτερος τρομοκράτης το lifestyle μας πίνει το αίμα καθημερινά.

Ο μέσος Έλληνας-ναι αυτός που είναι 1,766666 σε ύψος, τρώει ενάμισι χάμπεργκερ και καταναλώνει γύρω στους 32 και 3/4 φραπέδες το 15νθημερο- είναι οργισμένος. Ειδικά όταν είσαι σε μια δουλειά με κόσμο αυτό το βλέπεις. Η χροιά της φωνής, τα μάτια οι αλλόφρονες-διότι περι αυτών πρόκειται- συμπεριφορές δείχνουν ένα πράγμα: Πανικό. Και τί γίνεται όταν το 50% του πληθυσμού κοιμάται και ξυπνάει πανικόβλητο; (το άλλο 50 μόνο κοιμάται οπότε δε μετράει). Ξεσπάει λοιπόν. Ξεσπάει με τον πιο απλό τρόπο, σου τραβάει μια μούντζα παράδειγμα στην κηφισίας, ή μια σπρωξιά στο μετρό... ή με πιο...επικίνδυνο, τα στρατόπεδα. Κάτι δεν πάει καλά μ αυτή τη χώρα που θα έλεγε και ο V. Και δε σας κρύβω ότι δεν είναι η πολυπλοκότητα της καθημερινότητας που με τρομάζει πλέον όσο τα στρατόπεδα. Όλοι καλούμαστε να βρεθούμε σ ένα. Άλλα πιο επικίνδυνα από μερικά. Εδώ το παιχνίδι σοβαρεύει. Σκοτώνονται άνθρωποι... Άνθρωποι που μπορεί να ήταν τίγκα στη βρώμα αλλά που όσον αφορά εμένα δεν άξιζαν το θάνατό τους. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο ή ξεχωριστό λόγο. Απλά γιατί κανένας δεν αξίζει το θάνατο.

Ξαφνικά γίναμε οι αντιεξουσιαστές και οι κωλόμπατσοι. Τα κομμουνια και οι φασίστες. Είμαι μπλογκερ περίπου για έναν χρόνο. Αυτό που βλέπω τους τελευταίους μήνες είναι απίστευτο. Μπλογκς που προσπαθούν να με πείσουν οτι οι Α είναι καλύτεροι και μπλογκς που παλεύουν να καθαρίσουν το όνομα των Β. Δε σας κρύβω οτι χαίρομαι που υπάρχουν επαναστάτες και σκεπτόμενοι άνθρωποι, οτι και να υποστηρίζουν... Απο την άλλη...Μια δολοφονία παραμένει τρομακτική και φρικτή... Κάθε ανθρώπινη ζωή αξίζει το ίδιο και με όλα αυτά ο κόσμος απλά καταφέρνει να τρομάζει περισσότερο. Αυτό που ξέρω είναι οτι βράζουμε στο ίδιο καζάνι και αντί να παλέψουμε να βγούμε επικεντρωνόμαστε στο να πνίξουμε ο ένας τον άλλο.... Και για να είμαι ειλικρινής... Αυτή τη φορά μας καπακώσανε... Δεν βλέπω τρόπο να βγαίνουμε από εδώ μέσα... Εκτός αν τελικά γίνει το μεγάλο μπαμ...και τότε....

Φοβάμαι... Θυμώνω... Φαύλος κύκλος που όλο μεγαλώνει. Που οδηγούμαστε...; Τα πράγματα θα χειροτερεύσουν. Και το ξέρω.... Σκοτεινιάζει...Φοβάμαι...


Σημείωση: Τους ονειροπαρμένους μου χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους που βρίσκονται μακριά και σε όσους ταξιδεύουν με τη βροχή απόψε. Φιλιά...