Σάββατο, Σεπτεμβρίου 26, 2009

Σπασμένο Κόκκινο...

Νιώθω τα πάντα έντονα. Αρνητικά, θετικά τα πάντα! Ξέρω δεν είναι καλό. Βασικά, σε φθείρει κάποιες φορές όταν είναι οργή ή θυμός για παράδειγμα... Πραγματικά πιστεύω αν ήμουν θερμόμετρο θα είχα σπάσει στην πρώτη χρήση! Πιάνω κόκκινο αμέσως. Μα τι κατάστασις είναι αυτή;

Ο ψυχισμός μου μοιάζει με ένα μάτσο ξερόχορτα πνιγμένα στο βιτριόλι... Μια σπίθα και ΜΠΟΥΜ! Φωτιά άλλες φορές να ζεσταίνει το είναι μου ολόκληρο και άλλες φορές να το καίει και να το γκρεμίζει σαν ένα μάτσο τραπουλόχαρτα. Τότε είναι που θα πώ "Τέρμα! Δε θα αφήσω καμία σπίθα να με αγγίξει ξανά!" Και να που βρίσκομαι πάλι στο στρογγυλό τραπέζι έτοιμη για μια ακόμα παρτίδα χαρτιά! Άλλες φορές μένω στον άσσο, άλλες, απλά μαζεύω όλες τις κούπες και κοκκινίζουν τα χεριά μου, ενώ τις ακούω στο μυαλό μου να χτυπάνε ρυθμικά. Κάπου εκεί συνειδητοποιώ έναν ακόμα ήχο...τουκ τουκ... τι...; τουκ...τι; τουκ τουκ...! Ναι είναι η δική μου καρδιά που κοκκινίζει και χτυπάει όλο και πιο έντονα για να τις ξεπεράσει. Μου τριβελίζει τα αυτιά, μου κόβει την ανάσα κάνει το ίδιο μου το αίμα να με ζεματάει και το μυαλό μου να θολώνει. Ψέματα! Να κοκκινίζει!

Συμβαίνει στα καλά συμβαίνει και στ άσχημα... Άτιμη ένταση πας να με παραλύσεις και πάλι... Απόψε θα σου κάνω την χάρη. Απόψε είναι όμορφο το κόκκινο που θέλει να με σπάσει γλυκά και έτσι λέω να το ρίξω στον τζόγο των συναισθημάτων. Δε ξέρω που θα με βγάλει και πώς θα καταλήξω μέχρι το τέλος της βραδιάς. Αλλά έχω ρέντα σου λέω!

Would you care to join me?