Τετάρτη, Μαρτίου 03, 2010

Φλύαρη Νύχτα

Καλό μήνα σε όλους! Ήρθε η άνοιξη και οι βραδιές μου φαίνεται διακατέχονται απο μια απίστευτα γλυκιά ατμόσφαιρα.

Η πίεση, το άγχος και το στρες των ημερών με έκανε να μην ασχολούμαι με πράγματα που αγαπάω απίστευτα πολύ και όπως καταλαβαίνετε είχα πέσει λιγάκι ψυχολογικά. Το θέμα είναι οτι μετά απο κάθε πτώση, αν περιτριγυρίζεσαι απο όμορφα πράγματα, η διάθεση σου ανυψώνεται και μπορεί να φτάσει τρελά επίπεδα. Οπότε να μαι και πάλι...!

Σήμερα επιτέλους είδα ένα προσωπάκι που μου είχε λείψει τρελά... Συνειδητοποίησα οτι χωρίς την τεχνολογία είμαστε ένα τίποτα. Χανόμαστε με τον κόσμο γύρω μας εύκολα. Άραγε έτσι γινόταν και παλιά; Πώς κρατούσαν επικοινωνία οι άνθρωποι; Το θέμα είναι οτι υπάρχει μια αλλαγή μέσα μου. Αισθάνομαι τόσο ελεύθερη να δεχτώ νέες ιδέες, να ακούσω τον συνομιλητή μου και ακόμα και να αποδεχτώ πράγματα που υπο άλλες συνθήκες δεν θα αποδεχόμουν. Τελικά αντί να μεγαλώνω μικραίνω εγω! Όπως και να έχει είμαι χαρούμενη που μπορώ να νιώσω επιτέλους και να δώ αυτό που έκρυβε εκείνο το προσωπάκι στα λεγόμενά του τόσο καιρό. Αυτό που τελικά μ έκανε να τσακώνομαι με τον καλύτερο μου φίλο... Να συμφωνήσω εν μέρη και να δώ οτι μας ενώνουν πολλές ιδεολογίες τελικά. Ιδεολογίες που συγκρούονταν γιατί ειπώνονταν με διαφορετικές λέξεις. Αχ κι αυτές οι λέξεις...

Ειδικά όταν ακούγονται απο ορισμένα χείλη μπορούν να σε οδηγήσουν στα όρια ακόμα και ενός πλατωνικού έρωτα. Ξέρετε...πλατωνικοί έρωτες που προκύπτουν απο κάποιο αυξημένο συγκινησιακό φορτίο που δημιούργησε κάποιος καθηγητής σου μιλώντας για ποίηση... Τι ψευδαίσθηση κι αυτή...Να ερωτεύεσαι τα λόγια...Να παθιάζεσαι μαζί με έναν άνθρωπο απλά για μια σελίδα με μελάνι. Κι όμως τόσο δυνατό και ξεχωριστό συναίσθημα. Νιώθεις την ομορφιά που φαντάζεται το νου σου να διογκώνεται και να χτυπάει απευθείας στην καρδιά σου. Λόγια...λόγια...λόγια...η επανάληψη των οποίων τα ξεγυμνώνει απο το νόημά τους και τα μετατρέπει σε σκληρούς ήχους. Οι ήχοι την καθημερινότητας που δεν μου κάνουν αίσθηση...το χιλιοφθαρμένο μου όνομα... χιλιοειπωμένο, χιλιοχρησιμοποιημένο, που χτυπάει το ανεκμετάλευτο,- απο τον εαυτό μου τον ίδιο, -έγω μου απλα για να μου θυμίσουν οτι τα πράγματα γύρω μας μπορούν να καταντήσουν απίστευτα βαρετά.


Και τοτε είναι που η ομορφιά ενός νέου κόσμου σε γεμίζει και πάλι. Ο κόσμος της έμπνευσης. Εκεί που τα χείλη ενός ατόμου αποκτούν μια δύναμη απίστευτη, ικανή να γεμίσει τον ακροατή μ ένα αίσθημα παιδικού ενθουσιασμού. Κάτι σαν την χαρά οτι ανακάλυψες κάτι νέο μέσα σου...Και είχα τόσον καιρό να συγκινηθώ κύριε καθηγητά...αυτές τις μέρες η καρδιά μου έχει τρελάνει το είναι μου ολόκληρο με αποτέλεσμα το μυαλό μου να μην υποκύπτει σε κανενός είδους διέγερση. Σήμερα όμως...Όλα ήταν διαφορετικά...αυτό δεν είναι άλλωστε ο πλατωνικός έρωτας; Έρωτας του μυαλού; Κρατάω μια έκφραση σας...

I cannot teach you the beauty of something. You either get it...or not.

Xαμογελάω στην ιδέα οτι ο ψυχισμός μου ξανακύλισε στην αρρώστια που λέγεται ρομαντισμός ακόμα και υπερβατισμός αν θέλετε, και το χρωστάω σ ένα ατομο που δε γνωρίζω προσωπικά. Οτι η καρδιά μου είναι ολοκληρωτικά δωσμένη σ έναν άνθρωπο που μ αγαπάει, με προσέχει, είναι εκεί για μένα, και οτι το μυαλό μου επιτέλους σταμάτησε να με προδίδει αφού ξέφυγε απο το κλουβί που λέγεται απόλυτο...

Είμαι φλύαρη απόψε δεν είμαι; Φιλιά σε όλους.


"Demon or bird! (said the boy's soul,)
Is it indeed toward your mate you sing? or is it really to me?
For I, that was a child, my tongue's use sleeping, now I have heard you,
Now in a moment I know what I am for, I awake,
And already a thousand singers, a thousand songs, clearer, louder
and more sorrowful than yours,
A thousand warbling echoes have started to life within me, never to die.
O you singer solitary, singing by yourself, projecting me,
O solitary me listening, never more shall I cease perpetuating you,
Never more shall I escape, never more the reverberations,
Never more the cries of unsatisfied love be absent from me,
Never again leave me to be the peaceful child I was before what
there in the night,
By the sea under the yellow and sagging moon,
The messenger there arous'd, the fire, the sweet hell within,
The unknown want, the destiny of me."




Out of the Cradle Endlessly Rocking by Walt Whitman
(1819-1892)




...να ήΣουν μονΑχα εδώ ΓιΑ να μΠορουσΑ να πΩ όσα νιωθω...