Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2012

14/02/2012

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο....

Μου αρέσουν τέτοιες μέρες. Οι άνθρωποι μοιάζουν κάπως πιο ζεστοί. Κρατιούνται χέρι-χέρι, ανταλλάζουν δώρα, αγκαλιάζονται... Είναι η μέρα τους και το διασκεδάζουν. Ξέρω τι θα μου πεις... Είναι η ημέρα των εμπόρων, η εκμετάλλευση ενός Αγίου που δεν είναι καν Έλληνας και μπλα μπλα μπλα... Φέτος δεν είδα και πολλά δώρα. Ίσως ένα λουλούδι ανά χείρας και ένα πεσμένο πέταλο μπροστά μου στο μετρό. Ένας κύριος το πατάει. Σαν να το σημάδευε. Τον κοιτάζω κουρασμένα. Ανταποδίδει απορημένος το βλέμμα. Δεν κατάλαβε. Σιγά μην καταλάβαινε. Το κόκκινο πέταλο έγινε μαύρο. Συνέχιζα να το κοιτάζω. Αυτή τη φορά με την ελπίδα ότι θα μπορούσα να ανιχνεύσω κι άλλα τριγύρω. Όχι. Ήταν μόνο.
Τι έλεγα; Ναι... Δώρα... Δώρα δεν είδα πολλά. Ούτε και βιτρίνες. Ίσως φταίνε τα νέα μέτρα λιτότητας. Ίσως ένα λουλούδι να μοιάζει ακόμα μεγαλύτερη σπατάλη. Με όλα αυτά... Χάσαμε και το χρόνο. Πότε έφτασε 14/2 ούτε και πρόλαβα να το καταλάβω...

Γιορτάζετε δε γιορτάζετε εύχομαι να στε ερωτευμένοι. Χαιρετώ.