Τρίτη, Αυγούστου 26, 2014

Μη φεύγεις. Σ αγαπάει.

Σήμερα είδα τη φρικτή εικόνα σου. Πιο λευκός και από το σεντόνι που σε σκέπασαν. Εκείνη σου χάιδευε το μέτωπο, έκλαιγε και δίπλα οι μπάτσοι. Παραδίπλα τα ασθενοφόρα. Πιο εκεί οι περίεργοι. Το αμάξι σου (;) παραπέρα να το σηκώνει ο γερανός. Η μηχανή μου έσβησε. Πόσο μισώ το γαμημένο το τιμόνι. Κάπου ακούστηκε μία κόρνα. Ξύπνησα μα δεν ήταν για μένα. Ο κόσμος είχε σταματήσει γύρω μου. Και να θελα να ξεκινήσω τις γαμημένες τις ρόδες να πάω που; Οι λαμαρίνες ψιθύρισαν κάτω από το πράσινο. Γκάζι.

Ένιωσα για λίγο τα δάχτυλα μου να μουδιάζουν γύρω από το τιμόνι. Δρόμοι. Φανάρια. Πεζοί. Φρένο. Πρώτη, δευτέρα, τρίτη. Στοπ. Ξανά απ την αρχή σαν τις μέρες που σιχάθηκα να ζω. Πρώτη. Δευτέρα. Τρίτη. Φανάρι. Βρισιές. Ένας μηχανόβιος σταματά στο παράθυρο μου. Κάτι μου λέει, κάτι ερωτικό, πρόστυχο, ακατάληπτο. Χαμογελάει και τον κοιτάζω βουρκωμένη. Μπερδεύεται. Κλείνω το παράθυρο. Ο ήχος της φυγής του πλέον ανύπαρκτος όπως και ο κόσμος μου. Τι να ονειρεύεσαι εκεί που σε ακούμπησαν;

Σας σκέφτηκα αγκαλιά σε μία πλατεία. Να περπατάτε χέρι χέρι. Να σου λέει κάτι όμορφο και να μοιάζεις λίγο απόμακρος σαν και μένα. Έχουμε χρόνο να σκέφτεσαι. Θα της το πω αύριο. Και εκείνη να παρεξηγείται γιατί "δε νιώθεις".

Η καρδιά μου βούλιαξε στο φευγαλέο δάκρυ που σκέπαζε το μάγουλο της. Μη φεύγεις. Σ αγαπάει σου λέω.


Κυριακή, Ιουνίου 15, 2014

Ημικρανία #1

Τόσο κοντά οι κεραυνοί που σε τυφλώνουν. Δεν ξέρω ποιος είσαι συ που ουρλιάζεις μέσα στο καλοκαίρι, τι ψάχνεις, τι σου έκλεψαν αλλά θα θελα να μαι μαζί σου.

"Θέλω να σου ψιθυρίσω, μην πονάς πια, ξέχνα τα όλα, ταξίδεψε φύγε. Η ζωή προχωράει." Είπε ένας αποτυχημένος αυτόχειρας και συ γέλασες, γιατί είπες δεν έχεις πια τίποτα να προστατεύσεις.

Πόσο τρομακτική επιστήμη διάλεξα. Τη γλώσσα. Οι άνθρωποι φοβούνται τις λέξεις περισσότερο από τον πόλεμο. Μη το πούμε σχέση. Μην πεις σ' αγαπώ. Θα σε πουν ευαίσθητο. Μην πεις μου λείπεις. Θα σε πούνε εξαρτημένο. Και την εξάρτηση από τα γαμημένα γεμάτα εξόδους Σαββατόβραδα ρε μαλάκα; Πως τη λες; Ζωάρα;

Ο κόσμος της πρέζας, του καταναλωτισμού, των χαρτογιακάδων μιλάει για εξάρτηση και ταμπέλες. Ο ίδιος κόσμος που κρεμάει ταμπέλες με τιμές παντού δεν δέχεται τα ονόματα. Ρε δουλευόμαστε ή εγώ ζω σε παράλληλο σύμπαν;

Και η βροχή συνεχίζει. Στ αρχίδια της όλα. Κοπανάει κεραυνούς μπας και ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της κενότητας.

Όχι όχι, δε βγαίνει νόημα απ όσα γράφω, λείπει η λογική συνέχεια απλά μπούκωσα ρε παιδί μου πως το λένε. Βαρέθηκα. Ούτε να κλάψω δεν μπορώ πια. Ο χρόνος περνάει, δεν ξέρω τι μου μένει. Δεν με νοιάζει ίσως πια.

Τι ψάχνω; Δεν ξέρω πια. Ο θάνατος σταμάτησε να με φοβίζει και ο έρωτας ανύπαρκτος. Για πες Freud. Τι μένει;

Θα θελα... Θα θελα... Να σταματήσει να μου μαστιγώνει το κεφάλι αυτή η μαλακία.

"Πάρε παυσίπονο".
"Θα πάρω. Πολλά."


Δευτέρα, Μαρτίου 31, 2014

Μ' ακούς;

Νόμιζα ότι μετά από τόσον καιρό θα άνοιγα το blog και θα ένιωθα απλά τον αέρα μιας εγκατάλειψης. Αντί αυτού βρίσκω παλιές εικόνες, σκέψεις συναισθήματα. Γιατί αλλάζουμε έτσι οι άνθρωποι; Γιατί παρατάμε ότι αγαπάμε;

Φίλοι μου πέρασε καιρός. Εδώ είμαι και ψάχνω ακόμα τον δρόμο μου. Άλλες φορές χάνομαι μέσα στα στενά των Εξαρχείων, άλλες αναπολώ εποχές στην Ακρόπολη μα πάντα ονειρεύομαι. Και είμαι εδώ. Και θα τα λέμε. Υπόσχεση.

Να προσέχετε τους εαυτούς σας.

Η φίλη σας,
Estella