Κυριακή, Νοεμβρίου 21, 2010

Μα δε φταίω εγώ... Ήταν ίδιο το φεγγάρι...

Οι άνθρωποι πάντα μαγεύονται από το μήλο που δεν μπορούν να έχουν... Και κάπως έτσι τίποτα δεν αρκεί... Η αμαρτία είναι στο αίμα μας... Και όταν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι, απλά το απολαμβάνεις. Ίσως απόψε... να μπορώ να εκμεταλευτώ την πανσέληνο και να αποδώσω εκεί της ευθύνες για την συναισθηματική μου κατάσταση. Δε θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε...Να στε καλά...


Μηλαράκι; 




Η φίλη σας,
Estella 

Δευτέρα, Νοεμβρίου 15, 2010

(K)afro Girlz

Δεν υπάρχει καλύτερος πρωινός καφές από εκείνον που είναι πνιγμένο στην καφρίλα με ένα φιλαράκι. Φυσικά, η διαδικασία της καφρίλας μόνο με την βαθύτατη και σκληρότατη (no sexual implication intented) διαδικασία της φιλοσοφίας θα μπορούσε να συγκριθεί. Έτσι, yo y mi hermana caliente, φτάσαμε σε διάφορα ερωτήματα και αντιμετωπίσαμε πολλά ψυχοκοινωνικοηθικολογικά ζητήματα. Συνοψίζοντας

1) Τα Περιστέρια έχουν νοημοσύνη. Μην τα υποτιμάτε. Σήμερα μετά από μια ιδιαίτερα έντονη οπτική επαφή με τον Ιάκωβο, κατάλαβα ότι ποτέ δε θα βρω άντρα να με συγκινήσει τόσο. Ιάκωβε... Ελπίζω να τα ξαναπούμε, ο έρωτας μου για σένα είναι αγνός και άσπιλος. Κι ας έχεις πάρκινσον. (Απορία, γιατί τα περιστέρια κουνάνε τα κεφάλια τους σαν τον 50 cent όταν περπατάνε;)
2) Γιατί ο κόσμος φωνάζει όταν δίνει έναν αριθμό τηλεφώνου; ε; Σύμφωνα με μελέτες του U (undead) C (corky) L (losers) A (of America) University, η ανταπόκριση του εγκεφάλου στους αριθμούς απαιτεί μια συγκεκριμένη ισχύ σε Db, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι φοιτητές των "Θετικών" επιστημών κινδυνεύουν από κόφωση στα ΤΡΙΑΝΤΑΑΑΑΑ. No offence vegies. Αγαπώ τη βλάστηση :P
3) Όταν περπατάς με το αγόρι σου στο δρόμο χέρι χέρι, και δε θες να πέσεις πάνω σε δυο, πανέμορφες, γλυκούλες και ΤΟΝΙΖΩ σοβαρότατες κοπέλες, δεν είναι αναγκαίο φίλη μου να τον τραβάς σαν να ναι κανίς. Υπάρχουν πάντα κάφροι σαν εμένα που θα σου τη σπάσουν την επόμενη στιγμή. Μπετούγια.
4) Η προωθητική καμπάνια των πολιτικών αρχηγών των περιφερειών και των δήμων της Ελλάδας μπορεί εύκολα να προκαλέσει ατυχήματα. Γλιστράνε τα fucking assχαρτα! Προσοχή λοιπόν!
5) Nerds are hot.
6) Ξεκινάω δημοσκόπηση για να δω πόσους άντρες εκφράζει το ρητό "Δε μπορώ να περπατήσω με κρατάν...τα αρχεία πίσω" Λοιπόν; Any volunteers? Ελάτε παιδιά κερνάω βυσσινάδα και cookies στο τέλος κάθε συνεδρίας.
7) Θέλω να τραβήξω μια τζιβιασμένη τούφα. Τι πρέπει να κάνω γι αυτό; Είναι ανωμαλία; Θα πεθάνω;
8) Ο Χριστός θα μας σώσει.
9) Τα παντεσπάνια έχουν καμία σχέση με την Ισπανία; pan de spani(a);
10) Παρακαλούνται όλα τα δεκαπεντάχρονα να σταματήσουν να ντύνονται σαν τσόλια και να αφιερωθούν στο διάβασμα τους. Damn bitches, μας παίρνετε τις δουλειές. :P

Σημείωση: Τώρα που όλοι οι ψυχολόγοι με αποφεύγουν, τι πρέπει να κάνω;

Αυτά τα ολίγα για να χάσετε πάσα ιδέα.

Και κάτι τελευταίο, προκειμένου να βγείς ζωντανός απο την ζούγκλα της Ελλάδας, είναι απαραίτητο να φτάσεις στο τελευταίο επίπεδο του Σταρχιδισμού.

Χαιρετώ,
Η Φίλη σας,
Estella


Κυριακή, Νοεμβρίου 14, 2010

Το κορίτσι στον τοίχο

Είδα ένα σωρό βιντεάκια απόψε... Αυτό μ άρεσε απίστευτα και μου έφτιαξε τη νύχτα :) Είπα να το μοιραστώ μαζί σας.


Η φίλη σας, 
Estella

Παρασκευή, Νοεμβρίου 12, 2010

Γιασεμί

Πάντα υπάρχει κάτι να σε μαυρίζει. Κάθε φορά που του δίνεται η ευκαιρία το μυαλό πλέκει παραλογισμούς για να μαυρίζει την ανάσα σου. Πάντα...Πάντα όμως θα υπάρχει και κάτι να σε κάνει να χαμογελάς, να χρωματίζει την αύρα σου. Όπως το άρωμα γιασεμιού την υγρασία. Και όχι μόνο...


Snow can wait
I forgot my mittens
Wipe my nose
Get my new boots on
I get a little warm in my heart
When I think of winter
I put my hand in my father's glove
I run off
Where the drifts get deeper
Sleeping beauty trips me with a frown
I hear a voice
"Your must learn to stand up for yourself
Cause I can't always be around"
He says
When you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
Cause things are gonna change so fast
All the white horses are still in bed
I tell you that I'll always want you near
You say that things change my dear

Boys get discovered as winter melts
Flowers competing for the sun
Years go by and I'm here still waiting Withering where some snowman was
Mirror mirror where's the crystal palace
But I only can see the myself
Skating around the truth who I am
But I know dad the ice is getting thin

When you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
Cause things are gonna change so fast
All the white horses are still in bed
I tell you that I'll always want you near
You say that things change my dear

Hair is grey
And the fires are burning
So many dreams 
On the shelf
You say I wanted you to be proud of me
I always wanted that myself

He says
When you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
Cause things are gonna change so fast
All the white horses have gone ahead
I tell you that I'll always want you near
You say that things change
My dear




Η Φίλη σας,
Estella

Σημείωση: Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια αγκαλίτσα και μια κουβερτούλα.
Σημείωση 2: Τι όμορφα που είναι όταν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα...

Τετάρτη, Νοεμβρίου 10, 2010

Beautiful People: Η Ωραία Ελένη

Ήταν απο εκείνα τα πρωινά που αποφάσισα να φροντίσω τις τριανταφυλλιές μου... Λατρεύω το κόκκινο χρώμα που αποκτούν... Το βελούδο στα πέταλά τους... Έχουν μια σαγηνευτική ομορφιά. Τις ώρες εκείνες με συντροφεύει μια υποκριτικά ζεστή παρουσία απ το αντικρινό μπαλκονάκι. Κατακόκκινα βελούδινα μαλλιά, μπλεγμένα και ακατάστατα μ ένα πλαστικό χαμόγελο πάντα στα χείλη... Τ όνομα της δε το έμαθα μέχρι τότε. Την καλημέρα της, την στερήθηκα μόνο την Τρίτη εκείνη... Πριν μια βδομάδα.

Δε τη συμπάθησα μέχρι τώρα. Ήταν πολύ ψεύτικη για τα γούστα μου. Εκείνη πάλι, μάλλον με συμπαθούσε. Υπήρχαν φορές που μου φώναζε ότι θέλει να φυτέψει λουλούδια σαν τα δικά μου, θα θελε να της πω πως τα περιποιούμαι και τέτοια. Έγνεφα συγκαταβατικά και προσπαθούσα υποκριθώ την απασχολημένη.

Μα την περασμένη τρίτη δεν μου πε καλημέρα. Περίμενα για λίγο και το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στις τραβηγμένες κουρτίνες. Άρχισα να σκέφτομαι διάφορα άκυρα πράγματα όταν τις σκέψεις μου διέκοψε ο ήχος γυαλιού που σπάει. Τα μάτια μου σηκώθηκαν αυτόματα. Αφουγκράστηκα για λίγο. Τίποτα. Μα το τίποτα δεν άργησε να γεμίσει από φωνές.

"Θες να μου πεις οτι φταίω εγώ; Που ήσουν;" Εκείνη ήταν.
"Εδώ. Εγώ εδώ ήμουν πάντα και το ξέρεις. Απλά... Έπεσε λίγη δουλειά παραπάνω και... Ξέρεις κάτι, δε μ απασχολεί τι νομίζεις και..." απάντησε μια αντρική φωνή
"Και τι; Τι; Σε βαρέθηκα. Ψέματα...Εμένα βαρέθηκα. Νιώθω τόσο βρώμικη τόσο..."
"Φυσικά, Εσύ βαριέσαι τα πάντα! Μόνο να βαριέσαι μπορείς. Και γω; Τι; Είμαι σαν όλους τους άλλους;" Ο άντρας ήταν οργισμένος. Η φωνή του έμοιαζε οτι έγδερνε το λαρύγγι του... Για λίγο σιωπή.
"Είσαι διαφορετικός... Είσαι πολύ διαφορετικός απο τους άλλους." Εκείνη. Η φωνή της σπασμένη. Με ακινητοποίησε.
"Πρώτη φορά" συνέχισε μέσα σε λυγμούς και φωνές "Πρώτη μου φορά, αισθάνομαι τόσο χρησιμοποιημένη..." γαμώτο κόπηκα. Το δάχτυλό μου άρχισε να βάφεται κόκκινο. Πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο... χρησιμοποιημένη" Γαμώτο! Άκουσα τον εαυτό μου να λέει. Σε λίγα δευτερόλεπτα δεν ακουγόντουσαν φωνές. Ένας όμορφος, ψηλός άντρας βγαίνει από την πολυκατοικία συνοφρυωμένος.

Το αίμα δεν είχε σταματήσει να βγαίνει. Πρώτη μου φορά το πάθαινα. Έπιασα βιαστικά ένα μικρό γλαστράκι, την πιο νέα μου, κατακόκκινη τριανταφυλλιά και βγήκα έξω. Η εξώπορτα ανοιχτή. Ο τύπος είχε φύγει βιαστικά. Ανέβηκα τις σκάλες μέχρι τον τρίτο. Σιχαίνομαι τα ασανσέρ. Χτύπησα την ξύλινη πόρτα του διαμερίσματος. Άνοιξε εκείνη δειλά. Το μολύβι πασαλειμμένο στα μάγουλα της. Τα μάτια της κομμένα... Οι μπούκλες της κρέμονταν θλιμμένα.

"Καλημέρα" μου πε. Δε χαμογελούσε αυτή τη φορά.
Κούνησα το κεφάλι μου με τον κλασσικό τρόπο.
"Ο Νοέμβρης και ο Μάρτης, είναι η καλύτερη εποχή για να τις φυτέψεις..." Είπα αμήχανα και της έδωσα το γλαστράκι.
"Να κεράσω καφέ" είπε χαμογελώντας.
"Όχι." Την πρόλαβα. Το βλέμμα της έδειχνε απογοήτευση. "Θα έρθω. Άλλη φορά θα έρθω..." είπα ψέματα. Γύρισα την πλάτη και έφυγα.

Το κουδούνι της έγραφε, Ελένη Τριανταφύλλου. Η ωραία Ελένη, που τώρα ήταν ελεύθερη.





Η φίλη σας,
Estella 

Δευτέρα, Νοεμβρίου 08, 2010

Πρωινό ξύπνημα

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Έχω εντατικοποιήσει τόσο τον ρυθμό που σου γράφω που φοβάμαι οτι ακόμα και συ θα μ έχεις βαρεθεί. Το πιάσιμο στον αυχένα φαίνεται να έχει υποχωρήσει. Βασανίζομαι απο μια υπνηλία ανεκδιήγητη. Όλη την ώρα τα μάτια μου κλείνουν λες και κουράστηκαν από την απόχρωση της συννεφιάς.

Βήχω λίγο. Κυρώνω λίγο. Νομίζω κάτι τσίμπησα χθες. Το πιο αλλόκοτο είναι ότι ξύπνησα και τα χέρια μου ήταν ζεστά. That's really not me. Σιγά σιγά παγώνουν και πάλι οπότε να κάτι θετικό. Παίζω μηχανικά με τα μαλλιά μου και σκέφτομαι... Είναι όλα ένα παιχνίδι;

Μια τρομακτική προσπάθεια ισορροπίας πάνω απ την ανυπαρξία. Τι είναι η ανυπαρξία; Σ αυτή τη ζωή, την ψηφιακή, ανυπαρξία είναι οι τρεις τελίτσες, ένα παρατημένο blog, ένα βουλιαγμένο στη λήθη site, ένα αναπάντητο mail. Το μόνο που μας σώζει είναι η δύναμη να πατάμε τα κουμπιά στο πληκτρολόγιο.

Η ζωή όμως... Δεν είναι ψηφιακή. Τι είναι ανυπαρξία; Ο θάνατος; Κι αν μετά τον θάνατο υπάρχει κάτι που και πάλι δε σ αφήνει να γίνεις ένα μαζί της; Δεν έχω τα απαραίτητα επιχειρήματα να στηρίξω την πλευρά αυτή. Βλέπετε, για να το κάνω θα έπρεπε να διαπράξω την αυτοκτονία μου, και εντάξει πες μέχρι εκει, αλλά πως θα γυρίσω να σας πω τι έγινε; Άρα X. Θάνατος εκτός.

Ανυπαρξία είναι... Η κενότητα μάλλον. Ναι. Όταν ακόμα και τα ποιήματα δε σου προκαλούν τίποτα. Όταν ξυπνάς και κοιμάσαι με την ίδια άδεια ανάσα καθώς χαϊδεύεις μηχανικά το μαξιλάρι σου, ή τρίβεις τα μάτια σου κουρασμένα. Νυστάζω.

Τι εύχομαι; Να ήξερα ποιο είναι το δεύτερο πρόσωπο που βλέπω κάθε φορά online στο blog μου για ώρα.

Ψέματα. Κάτι άλλο εύχομαι. Καλησπέρα. Έχω τόσα να κάνω και δεν έχουν ουσία...




Η φίλη σας, 
Estella 

Υγρασία

Τη μισώ. Πραγματικά το λέω. Μου τη σπάει που φριζάρει τα μαλλιά μου, που κάνει το δέρμα μου να κολλάει... Απόψε το τοπίο επέπλεε στην επιφάνεια μιας πυκνής θολούρας. Αύριο θα βρέχει. Ελπίζω δηλαδή. Δεν αντέχεται η ατμόσφαιρα.

Η υγρασία έχει τη δύναμη να αποσυντονίζει το μυαλό. Πίνεις χθες, μα σήμερα μεθάς... Λες όχι, εννοείς ναι, δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι. Πάντα φυσικά μπορείς να τα ρίξεις στις συνθήκες. Φταίει που ήσουν κοντά, φταίει που σκέφτεσαι πολύ, φταίει που μπορεί να αισθανόσουν ευάλωτος για τον ψυ-χη λόγο.

Ψυχραίνεις, σκοτεινιάζεις και ξέρεις, ο άλλος δεν μπορεί να το καταλάβει. Το μολύβι κάτω από τα μάτια απλώνεται σαν τις αλυσίδες που θα μπορούσες να χεις. Το ίδιο βλέμμα που σε τραβάει, το ίδιο σε φοβίζει. Όχι περισσότερο απ τον εαυτό σου. Δαγκώνεις τα χείλη σου αφηρημένα και σε ξυπνάει η γεύση του αίματος. Θα σε πονέσω, φύγε τώρα που μπορείς...

 Πρέπει να χαλαρώσω. Πρέπει ε; Ίσως αύριο. Με τη βροχή.


Η φίλη σας,
Estella

Παρασκευή, Νοεμβρίου 05, 2010

Spiritual Flute

Μέσα στο σκοτάδι, υπάρχουν ήχοι που μαγνητίζουν... Απόψε... Έχω παρέα μου ένα άδειο ποτήρι, λίγα κεράκια και έναν δολοφονημένο πολιτισμό...

Κάπου είχα διαβάσει ότι κάθε φορά που ανάβεις και ένα κεράκι, καλείς μια ψυχή... Έρχεται και σου κάνει παρέα... Μπορεί να έχω την τιμή να γράφω δίπλα απο κάποιον μεγάλο πολεμιστή των Cherokee ή μιας Σαμάνου των Μάγια...

Μπορεί πάλι... τίποτα. Όπως και να χει... Αξίζουν τέτοιοι ήχοι. Μας κάνουν να αισθανόμαστε ερυθρόδερμοι...

Χαιρετώ.



Τετάρτη, Νοεμβρίου 03, 2010

3/11/2010

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Σήμερα έζησα μια από τις πιο ήσυχες μέρες της ζωής μου. Δυσκολεύτηκα πολύ να ξυπνήσω το πρωί. Μη με ρωτήσεις τον λόγο, το μόνο που μπορώ να πω είναι οτι ήταν όμορφος. :) Κατάφερα να ξυπνήσω αλλά δεν πρόλαβα να φτιάξω καφέ, με αποτέλεσμα σε όλο το μάθημα να εξακολουθώ να νυστάζω. Ωστόσο, το βρήκα απίστευτα δύσκολο να μείνω συγκεντρωμένη. Το μυαλό μου ξέφευγε σε τρελό σημείο. Σκέψου οτι ο χρόνος σε ορισμένες στιγμές έμοιαζε ανύπαρκτος... Όλα ήταν τόσο ζωντανά...

Μοναχική μέρα. Τόση ησυχία είχα καιρό να αισθανθώ. Δε με χάλασε. Ακόμα περισσότερος χρόνος και χώρος να ταξιδέψω στο κεφάλι μου. Μετά το μάθημα χάθηκα σε μια τρικυμία βιβλιογραφίας. Η εργασία μου ΠΡΕΠΕΙ να εντυπωσιάσει. Και ΘΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕΙ. Ναι η τελειομανία συνάντησε την εργασιομανία...

Ύστερα περπάτησα στο κέντρο της Αθήνας. Παρέμενε λίγος χρόνος μέχρι να πάω στη δουλειά. Οπότε βρέθηκα στα Starbucks που αντιπαθούσα μέχρι σήμερα αρκετά. Ήταν ήσυχο σημείο και μπορούσα να διαβάσω άνετα ενώ απόλαυσα και ένα αντικειμενικά ωραίο παγωμένο τσάι... (Μια από τις συνήθειες που μου κόλλησε η σχολή...)

Στη δουλειά τα πράγματα κύλισαν ήρεμα. Αν και δυσκολεύτηκα να μαζέψω το μυαλό μου. Είναι που ο Νοέμβρης έχει κάτι το απίστευτα ερωτικό... Δε ξέρω γιατί με προκαλεί έτσι. Το χαμόγελό μου ήταν ασυγκράτητο κάθε φορά που έβλεπα ένα ζευγαράκι πιασμένο χέρι χέρι...

Κι έτσι, βρίσκομαι σε έναν απο τους πιο ερωτικούς μήνες του χρόνου, παρέα με την πιο ερωτική μουσική του κόσμου και ένα ποτηράκι κρασί να συνοδεύει την εισαγωγή της εργασίας που απόψε πρέπει να γράψω. Ελπίζω η νύχτα μου να κερδίσει μια ακόμα πιο ξεχωριστή νότα... :)

Η φίλη σας,
Estella

Σημείωση: Ντυθείτε καλά, ο καιρός είναι περίεργος. :)

Περιμένοντας εκείνο το χτύπημα στην πόρτα της ζωής μου που θα με εξιτάρει... Έχει και η αναμονή την γλύκα της....Knock 1...2...3...