Κυριακή, Σεπτεμβρίου 25, 2011

Τα όνειρα της Κυριακής

Όσοι με παρακολουθείτε θα παρατηρήσατε την αλλαγή της playlist. Ήθελα να ξεκινήσω από εκεί γιατί οφείλω να ευχαριστήσω τον φίλο και εξαιρετικό-από κάθε άποψη- blogger kittaro που μου χάρισε αυτές τις νέες μελωδίες. Μιλώ για τα πρώτα δυο κομμάτια Her της Claire Voyant και το Mad World του Gary Jules. Αν δεν έχετε δει το music video του δεύτερου χάνετε και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Ποτέ μου δεν προσδιόρισα τι αισθάνομαι για τις Κυριακές. Όταν πήγαινα σχολείο (Χριστέ μου πάνε σχεδόν τέσσερα χρόνια!), μου την έδιναν κάπως γιατί έπρεπε να διαβάσω. Ύστερα, στο πρώτο έτος, οι Κυριακές άρχισαν να γίνονται πιο ζωντανές μέρες γιατί έβγαινα. Και πάλι όμως, διατήρησαν εκείνο το μελαγχολικό τους αίσθημα. Δεν ξέρω γιατί. Τώρα, στα 21 μου, εργαζόμενη και φοιτήτρια είναι απλά ένα μικρό κενό σε μια γεμάτη ρουτίνα καθημερινότητα. Ίσως θα έπρεπε να τις αντιμετωπίζω πιο θετικά. Είναι που ξυπνάω συνήθως με το κεφάλι μου βαρύ από τα ποτά της προηγούμενης μέρας ή από κάποιον εφιάλτη.

Χθες είδα στον ύπνο μου το χώρο της δουλειάς. Μου αλλάξανε λέει γραφείο για κάποιο λόγο και θα έπρεπε να δουλεύω σε έναν πιο απομονωμένο χώρο. Όπως πολλοί θα προβλέψατε υπήρχε κάτι μυστήριο εκεί... Κουρασμένη καθώς ήμουν από τις πολλές ώρες στον υπολογιστή, βρίσκω ένα κουτί. Γκρί και μεταλλικό. Παγωμένο και ανοιχτό από την πάνω πλευρά. Είχε παράξενο βάθος. Άρχισα να το περιεργάζομαι μέσα που λέτε μέχρι που κάτι αντιστράφηκε. Αντί να κοιτάζω από πάνω το κουτί όπως θα έπρεπε, εκείνο ευθυγραμμίστηκε με το πρόσωπο μου και σηκώθηκε προς τα πάνω. Στην άλλη πλευρά φάνηκε ένα δεύτερο πρόσωπο. Μια κοπέλα με κόκκινα μπερδεμένα μαλλιά καστανά μεγάλα μάτια και ωχρό δέρμα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει τόσο γρήγορα που νόμιζα θα έσπαγε!

Τρεκλίζοντας, απομακρύνθηκα για να την αντικρίσω μπροστά μου. Το σώμα της δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο όσο το πρόσωπο της. Τη ρώτησα ποια είναι και μου απάντησε ότι θα μπορούσα να μαι και εγώ. Και μετά ο χρόνος σταμάτησε. Σαν να πατάς pause σε μια ταινία σκεφτείτε! Για λίγο είδα τον εαυτό μου σαν τρίτος, σαν ένας παρατηρητής αυτής της παράξενης συντροφιάς. Ύστερα με είδα να τρέχω προς τους άλλους συναδέλφους που δούλευαν με σκυφτά κεφάλια.

Μία από αυτούς μου έδειξε τρία βιβλία τα οποία βρίσκονταν στη βιβλιοθήκη πίσω από το γραφείο που σαν μανιακή είχα εγκαταλείψει. Θυμάμαι ένα κατακόκκινο με μαύρα γράμματα πάνω. Ήταν η ιστορία της λέει. Και την έλεγαν Σεσίλια. (Χαχα άκου Σεσίλια) Ήταν το πνεύμα που στοίχειωνε το μέρος για καιρό λέει. Όταν γύρισα θυμάμαι μόνο ότι την ξαναείδα. Της φώναξα ότι εγώ δεν είμαι νεκρή άρα δεν έχει καμία σχέση μ εμένα. Μου ζήτησε συγνώμη και με παρακάλεσε να τη θάψω. Νομίζω είχε παρασυρθεί από κάποιο πνεύμα που την έκανε να τον ερωτευτεί και την έπεισε να αυτοκτονήσει για να ναι μαζί. Μπρρρ....

Αυτό πως μου ρθε δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον πρέπει να κόψω το διάβασμα πριν τον ύπνο... Είδα κι άλλα όνειρα, όχι τόσο υπερπαραγωγές όπως αυτό. Αλλά ξύπνησα με ένα κεφάλι καζάνι.

Φιλιά και καλή ξεκούραση...!



7 ταξίδεψαν μαζί της:

Ginny είπε...

Αχ αυτά τα τρελά όνειρα του Σαββάτου!! :P Κυριακή γιορτή και σχόλη να ταν τη βδομάδα όλη! Αν και με το άγχος της δευτέρας δε θα έλεγα ότι ειναι από τις αγαπημένες μου μέρες!
Όνειρα υπερπαραγωγές, έτσι γεννιούνται οι χολυγουντιανές ταινίες!! :P
Την καλησπέρα μου!!

Υ.Γ. ΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ!!!

Poisonous είπε...

Καταρχήν, καλωσήρθες ξανά στην μπλογκόσφαιρα! :D Όχι πολύ επίκαιρο, απλά τώρα βρήκα το χρόνο να σχολιάσω.
Σε ζηλεύω που μπορείς να θυμάσαι τα όνειρά σου με τόσες λεπτομέρειες! Εγώ κάθε φορά που ξυπνάω προσπαθώ να ξανακοιμηθώ για να δω τι θα γίνει στο τέλος, αλλά μάταιαα. :Ρ Το Σεσίλια μου θύμισε την Atonement. Πολύ ωραία ταινία!

Καλό βράδυ! :)

Ianos είπε...

Αυτά είναι όνειρα!!!Με υπόθεση και σασπένς, όχι παίζουμε... ;)Μια χαρά θριλερακι θα γινότανε!!! Βρε μήπως είχες δει κανένα θρίλερ και επηρεάστηκες;;;Άρχισε πάντως να κρατάς σημειώσεις...Θα φτιάξουμε κανένα καλό σενάριο και θα το μοσχοπουλήσουμε!!! ;) :) Ελπίζω το καλο mood να συνεχίζετε!!!φιλί και καληνύχτα! :)

Art. είπε...

Αλλόκοτο το όνειρο. Όποτε μού έχει τύχει να δω κάτι παράξενο, κάθομαι και γελάω στον ξύπνιο μου, τουλάχιστον πριν το ξεχάσω. Ίσως θα έπρεπε να επαναφέρω την συνήθειά μου να τα γράφω...
Κατ' εμέ, οι Κυριακές είναι ο χρόνος που περιμένεις όλη την εβδομάδα και που τελικά δεν χρησιμοποιείς όπως είχες υπολογίσει! Συνήθως κάπως έτσι καταλήγουν...

Φιλάκια.

Estella είπε...

@Ginny, το σχόλιο με την ΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ήταν σαν ανάσα. Τι θα έκανα χωρίς εσένα μου λες; Άντε ετοιμάσου να πάμε για κανέναν καφέ όταν φτιάξουν τα πράγματα με τις απεργίες... Πως και πως το περιμένω!


@Poisonous Καλώς σε ξαναβρήκα. Μη με ζηλεύεις δεν είναι τόσο καλό κάποιες φορές. Έχω γράψει κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα (κατ εμέ πάντα) διηγήματα αλλά άλλες φορές γεμίζω ένταση και δυσάρεστα συναισθήματα χωρίς λόγο! Δεν το έχω δει. Αν αξίζει θα το βάλω στο πρόγραμμα ωστόσο....


@Ianos Όχι δεν είδα! Ένα βιβλίο διάβαζα αλλά κι αυτό ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΟ με το όνειρο. Αφού ψαχνόμουν σήμερα να δω που το σκέφτηκα το όνομα. Μάταια. Γιατί όχι; Εγώ θα κοιμάμαι και συ θα γράφεις. Χαχαχα Sounds good :P Με ένα τόσο υπέροχο cupcake σοκολάτα, τσάι με βανίλια και τον καλό μου σίγουρα! :D Τι άλλο να ζητήσεις απ τη ζωή ε;


@Art πίστεψε με καλή μου δε γέλαγα καθόλου όμως... Πλάκα πλάκα μαζέψτε ό,τι όνειρα έχετε να φτιάξουμε blog :P Απόλυτα σωστό. Πάει η Κυριακή και πάλι δεν έκανα αυτά που προγραμμάτιζα... Υποθέτω υπάρχει πάντα η...επόμενη.

Φιλάκια πολλά σε όλους. Σας ευχαριστώ που περάσατε.

kittaro είπε...

Κάθε εφιάλτης… είναι ένα όνειρο που πήγε στραβά… Το ταξίδι στα βάθη της ψυχής σου μόλις ξεκινά… Μάθε πώς να τ’ εκμεταλλευθείς, αφού αυτά σκιαγραφούν το χάρτη της… Με τη βοήθεια των ονείρων, μπορείς να κατευθύνεις την ίδια σου τη ζωή… κι όχι τυχαία!!!...

Υ.Γ μάλλον σ’ επηρέασε ο εξαιρετικός - από κάθε άποψη - και φίλος σου blogger kittaro… Είναι γεγονός πως ο τύπος μου κάνει πολύ σκοτεινός και προσωπικά δεν τον γουστάρω καθόλου… :( (ακολουθούν οι επευφημίες κι ιαχές όσων συνηγορούν μ’ αυτό).

Estella είπε...

Αν ξαναπείς κάτι για εκείνον θα θυμώσω... Ευχαριστώ για το σχόλιο. Ίσως τα όνειρα είναι σαν τους ανθρώπους. Μετράει η κατάληξη.