Υγρασία

Τη μισώ. Πραγματικά το λέω. Μου τη σπάει που φριζάρει τα μαλλιά μου, που κάνει το δέρμα μου να κολλάει... Απόψε το τοπίο επέπλεε στην επιφάνεια μιας πυκνής θολούρας. Αύριο θα βρέχει. Ελπίζω δηλαδή. Δεν αντέχεται η ατμόσφαιρα.

Η υγρασία έχει τη δύναμη να αποσυντονίζει το μυαλό. Πίνεις χθες, μα σήμερα μεθάς... Λες όχι, εννοείς ναι, δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι. Πάντα φυσικά μπορείς να τα ρίξεις στις συνθήκες. Φταίει που ήσουν κοντά, φταίει που σκέφτεσαι πολύ, φταίει που μπορεί να αισθανόσουν ευάλωτος για τον ψυ-χη λόγο.

Ψυχραίνεις, σκοτεινιάζεις και ξέρεις, ο άλλος δεν μπορεί να το καταλάβει. Το μολύβι κάτω από τα μάτια απλώνεται σαν τις αλυσίδες που θα μπορούσες να χεις. Το ίδιο βλέμμα που σε τραβάει, το ίδιο σε φοβίζει. Όχι περισσότερο απ τον εαυτό σου. Δαγκώνεις τα χείλη σου αφηρημένα και σε ξυπνάει η γεύση του αίματος. Θα σε πονέσω, φύγε τώρα που μπορείς...

 Πρέπει να χαλαρώσω. Πρέπει ε; Ίσως αύριο. Με τη βροχή.

Η φίλη σας,
Estella