Σάββατο, Οκτωβρίου 23, 2010

Aϋπνία

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Απο τη ζέστη στο κρύο. Και μέσα μου παγωνιά. Ο εγκέφαλός μου, τα λίγα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρά μου για την ακρίβεια, αισθάνομαι θα εκραγεί. Δεν ξέρω γιατί φουντώνει έτσι. Σήμερα δε συνέβη τίποτα. Είναι απο εκείνες τις ημέρες που απλά δεν θα θυμάμαι.

Τα μάτια μου με τσούζουν. Το δέρμα μου το αισθάνομαι παγωμένο και τα γυαλιά μου σα να βάρυναν κάπως. Απο την άλλη, οι φακοί δεν ενδείκνυνται για δακρισμένα ματάκια. Σωστά; Εύχομαι ώρες ώρες να μην είχα μυωπία. Δεν εννοώ τα μάτια μου. Την καρδιά μου...το μυαλό μου... Γιατί όλα να ναι πάντα τόσο μα τόσο θολά;

Είναι άδεια σου λέω. Τα πάντα. Οι δρόμοι, οι νύχτες, οι μέρες. Το ξημέρωμα που ζω. Γεμάτο απο αυτή την εκνευριστική σαπίλα της υγρασίας. Οι τοίχοι γύρω μου. Σταμάτησαν να γράφουν συνθήματα και γκράφιτι. Το μόνο που βλέπω είναι θεριά, δράκους και βρισιές. Και άκυρους. Άκυρους και άκαιρους ανθρώπους. Τί θέλετε;

Φοβάμαι το πρόσωπο στον καθρέφτη. Πλέον το τρέμω. Δεν είμαι εγώ. Δεν ξέρω ποιος είναι, γιατί φοράει τα ρούχα μου... Γιατί όλοι με θυμούνται όταν μ έχουν ανάγκη; Θες κάπου να μιλήσεις; Σου λείπει ένας φίλος; Θες να βγεις; Θες το κινητό μου;

Και συ ρε μαλάκα. Γιατί... Που ήσουν; Βρήκες γκόμενα και...; Εσύ ήσουν φίλος, αδερφός... Και... Τώρα; Μαζί της. Και... Μου λείπεις γαμώτο. Μου λείπει που προβλέπαμε τις αύρες του κόσμου. Τα ηλίθια αναρχοφιλοσοφικά σου. Μου λείπουνε. Που είσαι...

Ξέρεις, σκέφτομαι οτι μερικοί έχουν δίκιο. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να μην σκέφτομαι. Μα δεν το κάνω επίτηδες. Αλήθεια σου λέω. Μου συμβαίνει να σκέφτομαι πολύ. Όπως μου συμβαίνει ν αλλάζω διάθεση γρήγορα.

Μαυρίλα. Αλλά σήμερα ένιωσα ελεύθερη. Να κάτι όμορφο. Σκέψου, να περπατάς σ έναν δρόμο ήσυχο. Ήρεμο...και να νιώθεις τον αέρα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο... Δεν μου αρκεί. Γαμώτο γιατί ΤΙΠΟΤΑ και ΠΟΤΕ να μην μου αρκεί; Τι λείπει...;

Η φίλη σας,
Estella

Σημείωση 1: Γιαγιά... Σ αγαπώ... Να προσέχεις.
Σημείωση 2: ... Βουβαμάρα. Κουράστηκα να πεθαίνω μόνη.

14 ταξίδεψαν μαζί της:

Νυχτερινή Πένα είπε...

Όχι δεν έχουν δίκιο όσοι σου λένε να μη σκέφτεσαι. Είναι ίσως πιο εύκολο αλλά είναι και τελείως ανούσιο. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να σκέφτεται ακόμα και αν μερικές φορές σου δίνει την αίσθηση ότι θα εκραγείς.
Προσπάθησε να ζεις όμορφες στιγμές όπως αυτή που περιέγραψες και όλα τα άλλα μπαίνουν σε τάξη.
Το ανικανοποίητο είναι η ώθηση που έφερε τον άνθρωπο από τα σπήλαια στο διάστημα, επειδή ακριβώς τίποτα δεν ήταν αρκετό.
Την καλημέρα μου.

Estella είπε...

Καλημέρα...
Έχεις δίκιο νυχτερινή μου πένα... Το ανικανοποίητο όμως κάποιες φορές σε βασανίζει αρκετά. Ιδιαίτερα μέχρι να ξημερώσει.
Το καλό είναι οτι κάποιες φορές, έρχεται φως απο εκεί που δεν το περιμένεις...
Φιλάκια

next_day είπε...

διαφωνώ.. να σκέφτεσαι.. και να ξύνεις την πληγή... και να σκύβεις μετά και να την γλύφεις... και όταν στεγνώνει το αίμα, πάλι να βάζεις τα νύχια σου μέσα.... μόνο έτσι γίνεται.. μόνο έτσι περνάει.... μόνο έτσι στερεύει το αίμα της πληγής και κλείνει.. μόνο έτσι σταματάει ο πόνος και η ψυχή ξαναχαμογελάει.......
κλουράγιο καλή μου... κουράγιο....

kittaro είπε...

όταν λαχταράς ευλογίες που δεν μπορείς να ονομάσεις... κι όταν θλίβεσαι δίχως να ξέρεις την αιτία... τότε πραγματικά ωριμάζεις κι υψώνεσαι προς το μεγαλύτερο σου εαυτό…

Estella είπε...

Next day...Σκληρότητα. Η απόλυτη σκληρότητα. Άραγε... Αυτό θα με σώσει ή θα με λιώσει; Σε κάθε περίπτωση, είμαι απο εκείνους που έμαθαν το αίμα τους να το κάνουν μελάνη. :) Σ ευχαριστώ...

Estella είπε...

Ή απλά οδηγείσαι βαθμιαία σε κατάθλιψη ή κάποια άλλη ψυχωτική ασθένεια από την οποία θα μπορούσα να πάσχω. Γιατί όχι... Όλα πιθανά είναι τελικά... Αν το ταξίδι αυτό είναι σκληρό γιατί θα με δικαιώσει στο τέλος, τότε πρέπει να υπομείνω και τη ναυτία. Να σαι καλά Κύτταρο.

Ginny είπε...

Βραδινή συντρόφισσα πιστεύω πραγματικά ότι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι υποφέρουν. Δε θα ήταν πολύ καλύτερο να κλείσεις όλες τις σκέψεις σου σε ένα κουτί ή ακόμη καλύτερα να μην τις αποκτούσες εξαρχής; Όμως είναι εκεί, δεν πάνε πουθενά και εσύ δεν μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Απλά πρέπει να αγκαλιάσεις τις σκέψεις σου και να τις βάλεις σε σειρά. Η συμβουλή μου είναι αυτά που νιώθεις και σκέφτεσαι να τα λες, διότι αν δεν το κάνεις θα εκραγείς. Αυτοί που δεν δέχονται τη σκέψη σου δεν την άξιζαν εξαρχής.
Συμπάσχω στο θέμα της μυωπίας...σε οποιοδήποτε τομέα... Καμιά φορά η καρδιά μας πιστεύει σε ανόητα ψέματα, ανόητες αγάπες, και θολώνει τα μάτια και το μυαλό. Μέχρι να αποφασίσεις να επισκεφτείς τον οφθαλμίατρο είναι αργά. Ακόμη και τότε θα χρειαστείς γυαλιά.
Σκούπισε τα δάκρυά σου καρδούλα μου και σκέψου τις όμορφες στιγμές της μέρας, όσο μικρές κι αν ήταν. Εσύ είσαι εσύ, κάτι μοναδικό και κάτι όμορφο, μην το ξεχνάς. Όποιος σε βάζει στην άκρη φέρεται απλά ανόητα.
Είμαι σίγουρη ότι γνωρίζεις τι λείπει. Όλοι ξέρουμε, όμως κάποια πράγματα είναι δύσκολο να τα παραδεχτείς...
Καληνύχτα και ήρεμα, γλυκά όνειρα!:)

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=bnYMpIcOk0U

και μια ομορφη καληνυχτα

Estella είπε...

Ξέρεις Ginny, κάποιες φορές λέω οτι αυτό που έχουμε τελικά ορισμένοι στο κεφάλι μας είναι το κουτί της Πανδόρας. Κάθε φορά που το ανοίγουμε είμαστε χαμένοι.

Τουλάχιστον ικανοποιούμε την περιέργεια μας για τη ζωή... :)
Χαμογελάω μη νομίζεις... Ειδικά όταν δε θέλω να παραδεχτώ πράγματα. Φιλιά πολλά :D

Estella είπε...

Ανώνυμε/η ευχαριστώ. Αν και δεν καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο ποιητής με αυτό... Καλή σου μέρα.

Ανώνυμος είπε...

ποιητης ειναι...μπορεί να λεει πολλα.

Estella είπε...

Ναι αλλά για κάποιον λόγο δεν καταλαβαίνω την παράθεση... Τον λόγο που μου στέλνεις το link δηλαδή.

Clem Lumen είπε...

Εισαι σιγουρη πως δε σκεφτοσουν εμενα οταν εγραψες την αναρτηση αυτη?

Θα σχολιασω μοναχα το κομματι που αφορα το φιλο σου...
Ο Vangel (συνblogger) μου ειχε πει πως στις ζωες των αλλων τελικα ειμαστε περαστικοι. Δε το πιστεψα στην αρχη.
Μηπως ομως τελικα ισχυει?


Να'σαι καλα Εστελλακι μου... Και το εννοω. Αυτη η αναρτηση ηταν το κατι αλλο..

Σε φιλω γλυκα.
:)

Estella είπε...

Free Spirit ώρες ώρες τρομάζω με το οτι περνάμε ανάλογες φάσεις σε ανάλογες στιγμές... :)

Ναι το έχω αποδεχτεί πλέον... Όλοι είμαστε περαστικοί. Αλλά πάντα πονάει... Δεν πονάει;

Φιλάκι γλυκό...