Τρίτη, Οκτωβρίου 12, 2010

Beautiful People- Ο Χαμένος

Ο χαμένος τα παίρνει όλα. Και τον έβλεπα κάθε μέρα να κάθεται απέναντί μου στο μετρό. Είχα μάθει να μετράω τον πόνο του από τις φορές που άγγιζε το μέτωπό του. Νιώθω πότε χαμογελάει μέσα του απο τον τρόπο που με κοιτάει. Που με κοιτάει αλλά δε με βλέπει γιατί είναι τόσο μα τόσο χαμένος. Τα ρούχα του ήταν πάντα καθαρά. Πάντα φρεσκοσιδερωμένα και ταιριαστά μεταξύ τους.

Τον έχω πιάσει φορές φορές να κατεβαίνει στην ίδια στάση μ εμένα. Ένα βράδυ ήταν ολομόναχος. Τον πέτυχα σ ένα στενό έρημο. Άγγιζε με τις δυο παλάμες του έναν τοίχο γκραφιταρισμένο δίχως έλεος. Ψιθύριζε στον εαυτό του πράγματα. Με τρόμαζε. Χτύπησε τη γροθιά του στον βαμμένο τοίχο κι ύστερα με πρόσεξε. Να στέκομαι εκεί. Πιο χαμένη και απο εκείνον ακόμα.

Ήθελα να συνεχίσω να περπατάω. Να κάνω ότι απλά κοίταγα το κινητό που κόντευε να γλιστρήσει απο τα χέρια μου. Τί να κάνω και τι να υποκριθώ; Μ είχε αφήσει σέκο.

"Είμαι μόνος" μου είπε τρεκλίζοντας. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου. Αυτή τη φορά ήταν τόσο μα τόσο ατημέλητος. Εντελώς ενστικτωδώς κάνω ένα βήμα πίσω. Κατάλαβε το φόβο μου και κοντοστάθηκε.
"Συγνώμη" Ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Είχα μπροστά μου τον ίδιο άνθρωπο που με συνόδευε κάθε μέρα στη δουλειά. Την ίδια ώρα. Στο ίδιο βαγόνι. Γνωστός, μα τόσο άγνωστος.
"Χαθήκατε...;" Κατάφερα να πω.
"Πάντα χαμένος ήμουν κοπελιά" είπε αυτή τη φορά εκνευρισμένος. Κλώτσησε τον τοίχο και με κοίταξε. Παρα τα 25 του χρόνια φαινόταν τόσο κουρασμένος. Με κοιτούσε σχεδόν παρακλητικά.
Τον πλησίασα. Τον ακούμπησα στο μπράτσο απαλά, ένιωσα το παγωμένο δέρμα του και τον οδήγησα μέχρι τον κοντινότερο σταθμό μετρό. Ερχόταν μαζί μου και κοιτούσε σαν τα πάντα να τα έβλεπε για πρώτη του φορά.

Είχε ένα βλέμμα πανέμορφο και καθώς τα καταπράσινα μάτια του κινούνταν απο σύννεφο σε σύννεφο στον ουρανό τον ένιωσα να σταματάει.
"Πάμε μια βόλτα; Σε παρακαλώ." Για μένα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Πλέον είχαμε περάσει στον κεντρικό δρόμο. Έγνεψα άθελα μου καταφατικά. Όχι ήθελα να πω.

Τα βήματά μας συγχρονίζονταν. Πότε πότε τον έπιανα να με κοιτάζει. Άναψε ένα τσιγάρο. Πραγματικά ήταν βαρύ. Μύριζε απαίσια. Αν δεν ήμαστε σε ανοιχτό χώρο θα μ ενοχλούσε. Δε μιλούσαμε. Ακουμπούσε συχνά το μέτωπό του και ξεφυσούσε.

"Την έχασα" κατάφερε να πει. Εγώ πάλι, δεν κατάφερα να πω τίποτα. "Ήταν η γυναίκα της ζωής μου και την έχασα" ξαναείπε. Σταμάτησα και τον κοίταξα. Πέταξε το τσιγάρο του κάτω. Φύσηξε τον καπνό απο τα πνευμόνια του και χαμογέλασε.

"Ευχαριστώ" έγνεψε στην είσοδο του επόμενου σταθμού που πλέον είχαμε φτάσει. "Δε μιλάς πολύ" Είπε χωρίς να παραξενεύεται.
"Πώς σε λένε;" Τον ρώτησα.
Αυτή τη φορά χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά.
"'Εχει σημασία; Αύριο λοιπόν; Ίδια ώρα ίδιο μέρος;"
"Αύριο έχω ρεπό."
"Σωστά. Την περασμένη βδομάδα είχες Πέμπτη. Λογικό να χεις αύριο."
Έμεινα να κοιτάζω σα χαζή. Τελικά εκείνες τις μέρες δεν κοιτούσε την θέση πίσω μου.
"Θα γυρίσει" του είπα.
"Μπα...Έφυγε με άλλον. Χάθηκα"
"Αντιθέτως. Μόλις έφτασες στο σταθμό σου."
Γέλασε δυνατά. Καθίσαμε στις ίδιες θέσεις, στο τελευταίο βαγόνι του μετρό. Ο ένας απέναντι στον άλλο. Ναι. Αυτός ο χαμένος τύπος σίγουρα τώρα κοιτούσε εμένα και όχι τη φθαρμένη κακόγουστη θέση μου. Kαι αύριο εδώ θα μαστε.

Δεν ξαναμιλήσαμε. Και ούτε πρόκειται. Ο "Χαμένος" σήμερα άγγιξε το μέτωπό του λιγότερες φορές. Και γω, θέλοντας να ξεφύγω είπα να του αφιερώσω αυτή την ανάρτηση. Όπως και στους επόμενους, όμορφους ανθρώπους που γνώρισα ή και που δε γνώρισα.


Χαιρετώ,
Η φίλη σας, 
Estella

12 ταξίδεψαν μαζί της:

Ginny είπε...

Καλησπέρα Εστέλλα!
Αλήθεια ή ψέμα; Φαντασίωση ή γεγονός; Νύχτα ή μέρα;
Οι αναρτήσεις σου πάντα με βάζουν σε βαθείς στοχασμούς.
Ίσως ο καθένας από εμάς να είναι λίγο "χαμένος". Χαμένοι στις σκέψεις, στις υποχρεώσεις, στα όνειρα, στα βάσανα. Όμως όλα καλύπτονται στο φως στης μέρας και ο άνθρωπος συνεχίζει αδιάφορος το βήμα του.
Φιλιά πολλά!

Estella είπε...

Tί σημασία έχει αν είναι αλήθεια ή ψέμα. Για μένα αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ όμορφος. Και τον ζηλεύω τρελά. Γιατί είναι ερωτευμένος. Φιλιά!

kittaro είπε...

Να προσέχεις όμως φίλη μου, να προσέχεις πραγματικά… Επειδή η γοητεία που ασκεί πάνω σου, αυτός ο "χαμένος" κύριος, μπορεί να αποβεί μοιραία για σένα… ειδικά αν όπως λες τον ζηλεύεις τρελά… Και μη σε παρασύρει ο έρωτας… είναι το συναίσθημα που επιβάλει την επικράτηση του παραλογισμού πάνω στη λογική… η αγάπη είναι το πάν!!! Είναι αυτή που σε μετουσιώνει πραγματικά… είναι αυτή που σε κάνει να ζεις… ;)

Νυχτερινή Πένα είπε...

Όμορφο κείμενο γεμάτο συναίσθημα και ζωντανά δοσμένο όπως γράφεις πάντα.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή όχι αυτό και λίγη σημασία έχει, τα συναισθήματα που εκφράζεις είναι πολύ όμορφα και έντονα.
Συνέχισε να γράφεις έτσι όμορφα και να τα μοιράζεσαι μαζί μας, όσο γι' αυτό που ζήλεψες θα έρθει και η σειρά σου. Φιλάκι μεσοβδομαδιάτικο.

Lydia είπε...

Πάντα κάποιος που θα είναι "χαμένος" είναι πάντα εκεί τελικά. Είτε με τον έναν είτε με τον αλλο τρόπο :Ρ

Clem Lumen είπε...

Σου εχω πει οτι γραφεις υπεροχα κ εσυ? Ναι, πρεπει να στο εχω πει...

Πανεμορφη αναρτηση,
αφου ο κοσμος ειναι πανεμορφος:)

Τα φιλια μου Εστελλακι μου

Estella είπε...

Είναι απλά η γοητεία του αγνώστου. Τίποτα παραπάνω γλυκέ μου Κύτταρο. Οπότε μην ανησυχείς για μένα... :D Ευχαριστώ πολύ για το σχολιάκι... Φιλιά

Estella είπε...

Όπως ακριβώς το είπες Πένα. Η πραγματικότητα κάποιες φορές απλά δεν έχει σημασία. Χαιρετώ

Estella είπε...

Kotatsuneko, σωστή σε βρίσκω.... Φιλάκια!

Estella είπε...

Κάθε μοναδικότητα είναι πανέμορφη. Σε χαιρετώ πνευματάκι. :) Φιλιά πολλά

ο φιλος του οικονομου είπε...

Αυτές οι στιγμές ευτυχώς δε συμβαίνουν.

Γιατί αν συνέβαιναν μετά τι θα έπρεπε να επινοήσει κανείς και να το χαρακτηρίσει φαντασία;

Estella είπε...

:) :) :)