Κυριακή, Αυγούστου 22, 2010

Δεν φτάνεις.

Δεν είσαι αρκετός. Ποτέ δε θα σαι. Πάντα κάτι παραπάνω. Το ζητάνε, το δίνεις και θέλουν κι άλλο...
Και μετά; Μετά πορώνεσαι και παλεύεις κι άλλο. Σπουδάζεις κι άλλο, κάνεις μεταπτυχιακά, σεμινάρια, πιάνεις του στόχους σε συγχαίρουν σήμερα. Αύριο σαν να μην έγινε. Αύριο, νέοι στόχοι ψηλότεροι. Φτάσε τους. Μπορείς;

Πας σπίτι και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Το χειρότερο κριτή. Σε κοιτάει τον κοιτάς. Η Tv απαραιτήτως στο άλλο δωμάτιο να παίζει. Χαμογελάς και σκέφτεσαι είμαι ντάξει. Θα μαι καλά. Μάτια καρφωμένα στο πάνελ. Διαστολή... Διαστροφή. Δεν είσαι αρκετά ξανθιά ξαφνικά. Δεν είσαι αρκετά γυμνή τελικά. Δεν είσαι αρκετά χαμογελαστή. Δεν φαίνεται ο σκελετός σου. Είσαι ένα τίποτα ξαφνικά. Και το σημαντικότερο, δεν κούνησες κώλο στη Μύκονο. Δεν φτάνεις σου λέω. Ξαφνικά το είδωλο αγριεύει. Τρέχα υπάρχει ελπίδα. Κοίτα πόσες χοντρές, κουτσές, στραβές, γίνανε θεάρες εν μία νυκτί με τη βοήθεια ειδικευμένων επιστημόνων φυσικά. Πρώτα money. Επενδύσεις σε ρούχα, παπούτσια καλλυντικά για τους κάλλους που απέκτησες. Δεν είσαι αρκετή. Και πάλι δεν είσαι.

Ε ψιτ εσύ. Ναι ναι εσύ παλικάρι μου. Τον βλέπεις τον μπρατσωμένο, άτριχο σαχλαμάρα; Ε, αν δεν γίνεις έτσι δε θα βρείς ΠΟΤΕ γκόμενα. ΠΟΤΕ όμως... Δεν φτάνει αυτό που είσαι. Γίνε και συ κάτι άλλο. Χαπακώσου, πλήρωνε συνδρομές, διάβαζε γυναικεία περιοδικά ξυραφάκι, αποτριχωτικές λιώσε λέμε. Δε φτάνεις και πάλι. Τι γιατί; Γιατί τον έχεις μικρό. Τον εγκέφαλο ρε ζώον. Και συ και αυτή η απο πάνω.

Δε φτάνεις. Και ποτέ δε θα φτάνεις και δε θα σαι αρκετός αν δεν συνειδητοποίησεις οτι αυτό που σου πλασάρουν υπάρχει για να μην βλέπεις αυτά που σου βουτάνε και σου στερούνε. Ζήσε με όνειρο μια mercedes. Λες και θα την πάρεις μαζί σου. Ζήσε με το όνειρο να γίνεις Καριά, λες και θα γίνεις και ποτέ.

Κόμπλεξ, ένας κόσμος γεμάτος κόμπλεξ. Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν τα βλέπαμε όπως είναι. Χωρίς τις διόπτρες που πλασάρουνε... Και φυσικά, δε φταίνε αυτοί. Αυτοί πουλάνε. Εσύ φίλε μου, γιατί αγοράζεις;

Όμορφος κόσμος...Απο πλαστικό φτιαγμένος... I m a barbie girl... In a barbie world...

Φιλικά πάντα...
Η Estella σας


16 ταξίδεψαν μαζί της:

Fingolfin είπε...

Σωστά τα λόγια σου. Το ψέμα και η εικόνα του ωραίου που μας πλασάρουν καθημερινά, προκειμένου να μας πείσουν ότι πρέπει να γίνουμε κι εμείς έτσι. Όλα δείχνουν δυσοίωνα. Ωστόσο, έχεις τη δυνατότητα επιλογής.
Δε χρειάζεται να πας με τη μάζα και να χάσεις κάθε στοιχείο χαρακτήρα και προσωπικότητας. Δεν είναι εύκολο. Θέλει θάρρος, υπομονή και δυστυχώς, αναισθησία έως ένα βαθμό. Μα πάνω από όλα, την ελπίδα και την πίστη ότι δεν είσαι ο/η μοναδικός/ή που νιώθει μόνος/η ή διαφορετικός/ή.

Estella είπε...

Fingolfin, θέλει τόλμη και θάρρος το να σαι διαφορετικός. Ακόμα περισσότερο θάρρος να αποδεκτείς κάποιον διαφορετικό... Αλλά αυτό που ξέρω, είναι ότι βλέπω ίδιους ανθρώπους. Όπου κι αν πάω. Σα να φοράμε όλοι μια στολή και μια περούκα... Δυνατότητα επιλογής υπάρχει και θα υπάρχει για όσους δε φοβούνται... Να σαι καλά...

Fingolfin είπε...

Δυστυχώς, αυτοί είναι οι άνθρωποι γύρω μας. Όχι όλοι, αλλά ένα μεγάλο μέρος. Ευτυχώς όμως, εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε. Αρνούμαι να αλλάξω για τον οποιονδήποτε και το οτιδήποτε. Όλοι φοβόμαστε. Εκεί όμως φαίνεται ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα. Και δεν είναι κάτι το οποίο το έχουν όλοι...
Γράφεις πολύ ωραία, γιατί γράφεις ειλικρινά. Γι αυτό αξίζει να διαβάσει κάποιος τα κείμενα σου. Κι εσύ να σαι καλά και να σκέφτεσαι όσο το δυνατόν θετικότερα.

Estella είπε...

Το παρήγορο φίλε μου, είναι οτι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τη δύναμη να δείξουν την προσωπικότητα τους... :D

Σ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Αν δεν ήμαστε ειλικρινείς και στο blog μας όμως δεν θα υπήρχε νόημα να φτιάξουμε καν... :)

Θα προσπαθήσω να σκέφτομαι θετικότερα... Ελπίζω να μείνουμε σ επαφη :D

Νυχτερινή Πένα είπε...

Αχ πόσο δίκιο έχεις. Οι ετικέτες είναι εύκολες, κοκαλιάρα, χοντρή, άσχημη, όμορφη. Καυτή, αντερωτική και πάει λέγοντας.Και μετά ξεκινάνε τα πρότυπα, αν δεν έχεις την ανταύγεια δεν είσαι κούκλα, αν δεν έχεις την ανορεξική κοψιά της τάδε δεν θα είσαι σέξυ. Αλλά από όλους που το πλασάρουν αυτό διαφεύγει η ουσία της ανθρώπινης υπόστασης. Χαίρομαι που δεν διαφεύγει από' σενα γλυκιά μου Εστέλλα και δεν ανήκεις στο μεγάλο πλήθος αυτών που κάθονται μπροστά στ δέκτη με τον εγκέφαλό τους μόνιμα ναρκωμένο.
Φιλί Κυριακάτικο.

Marian είπε...

Ωραίο κείμενο, συμφωνώ απόλυτα. Όλα αυτά τα κόμπλεξ και οι ετικέτες είναι βαρετά και ουσιαστικά δεν έχουν καμιά σημασία. Εστέλλα μου συνέχισε να γράφεις τα υπέροχα κείμενά σου! Φιλιά!

Estella είπε...

Να σαι καλά νυχτερινή πένα. Δεν πιστεύω οτι δεν επηρεάζομαι από οτι συμβαίνει γύρω μου αλλά θέλω να πιστεύω οτι ο εγκέφαλος μου δεν κοιμάται. Νομίζω είναι πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που δεν γίνονται ένα με τη μάζα. Που ξέρουν ακόμα να ονειρεύονται έναν κόσμο καλύτερο και όχι ένα γρηγορότερο αυτοκίνητο μόνο...

Φιλιά πολλά...

Estella είπε...

Γλυκιά μου Marian κανένα κείμενο δεν έχει σημασία αν δεν βρεθεί κάποιος να πάρει κάτι από αυτό και να τον βάλει σε σκέψεις. Σ ευχαριστώ που περνάς και σχολιάζεις. Φιλάκια :D

KitsosMitsos είπε...

Φτιάχνουμε το έξω και ξεχνάμε τα βασικά, το μέσα μας...
Σωστή παρατήρηση.

Nefelovatis είπε...

Πολύ ρεαλιστική περιγραφή της «πραγματικότητας» που θέλουν να επιβάλουν τα και καλά αφεντικά μας.. Ειδικά μέσω των ΜΜΑ (Α όπως Αποχαύνωση..). Μέσω «προτύπων» που πουλάνε για να εξαναγκάσουν τους καταναλωτές, να αγοράσει τη σειρά των «προϊόντων» που θα τον κάνει να ομοιάζει με αυτά (μια έτσι μας βλέπουν, αν και πιότερο σαν πρόβατα, κοπάδια και άλλα τέτοια)..

Η τηλεόραση λένε κάποιοι είναι οι διαφημίσεις.. Διασπείρουν μια «φήμη» λοιπόν, πως μόνο με το τάδε πρότυπο και με το δείνα «προϊόν», θα βρει κάποιος αυτό που ζητά..

Την ευτυχία, τη χαρά, την οικογένεια, τη στέγη.. Και σπεύδει ο κάποιος/α να κάνει ότι κι αν χρειάζεται, από χρόνο, χρήμα, ξεπούλημα ψυχής ακόμα για να το αποκτήσει.. Και μπορεί και να το καταφέρει κάποτε.. Μα τότε πάλι θα δει.. Πως η ευτυχία που του τάξαν δεν ήρθε.. Πως ακόμα είναι δυστυχής..

Κι ο κύκλος συνεχίζει, καταναλώνοντας ότι πιο πολύτιμο έχουμε.. Το Τώρα, τις στιγμές που σαν φύγουν, δεν γυρνάν, όχι σ’ αυτή τη διάσταση τουλάχιστον..

Μα μπορούμε τον κύκλο να σπάσουμε, μπορούμε απ’ το κοπάδι να βγούμε..

Σαν το φόβο ξεπεράσουμε, που μέσα μας ‘βάλαν..

Μια και όταν θα βγούμε, μπορεί και να δούμε..

Πως μέσα στο κοπάδι είναι οι λυκ-άνθρωποι που τα πρόβατα τρώνε,

Και πως είμαστε πρόβατα για όσο το επιλέγουμε, για όσο μένουμε και την προβιά φοράμε..

Πολύ όμορφη ανάρτηση!

Καλό σου απόγευμα.

Ανώνυμος είπε...

...αχ γιατί με βάζεις πάλι σε σκέψεις; Έχεις δίκιο, το ξέρεις, το ξέρουμε...

Estella είπε...

Kitsos... Πάντα να δείχνουμε θέλουμε. Ποτέ να είμαστε. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Estella είπε...

Σ ευχαριστώ πολύ Νεφελοβάτη για το σχόλιο σου... Όντως τα ΜΜΕ παίζουν σπουδαίο ρόλο στη ζωή μας. Ωστόσο, το αν υποκείπτουμε στην επιρροή τους είναι καθαρά δικό μας θέμα.

Estella είπε...

Γιάννη μου, χαίρομαι πολύ αν σε βάζω σε σκέψεις. Δείχνει αν μη τι άλλο ότι κάτι κατάφερα... :) Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα. :D

Arabella είπε...

Έτσι όπως έχει γίνει σήμερα ο κόσμος,αν δεν είσαι μοντέλο,κούκλος,"ΘΕΟΣ" δε σε παρατηρούν...Αν δεν ακολουθείς τις μόδες και αν δεν είσαι κάθε καλοκαίρι οπωσδήποτε Πάρο ή Μύκονο...Όσο για τις σπουδές,αν δεν έχεις μέσον να μπεις κάπου είναι όλα τζάμπα.. Αλλά γιατί να τα σκέφτεσαι έτσι?Πρέπει όλοι να ονειρευόμαστε,γιατί εμείς θα κληθούμε να φτιάξουμε όσο γίνεται τον κόσμο,να τον ομορφύνουμε και να δίνουμε ελπίδα στους άλλους! :)

Γαληνός είπε...

"Δε σου φτάνει ρε κι αν αγοράσεις το χρόνο και σταματήσεις να γερνάς;
Δε σου φτάνει ρε όλος ο πλούτος της γης κι ούτε το σύμπαν για πλάκα;
Δε σου φτάνει ρε; Όμως εγώ έχω κάτι που δε πουλιέται μαλάκα"

Μου θύμισες τους παραπάνω στίχους..
ACTIVE MEMBER Δε σου φτάνει ρε; (αν και αναφέρεται στους πολιτικούς και στην εξουσία, ταιριάζει..)

Πόσο δίκιο έχεις..
"Ποτέ δε θσ είσαι αρκετός"
Κι εσύ συνεχίζεις να αγοράζεις... Σαν μαλάκας..

Καλή δύναμη!