Παρασκευή, Ιουλίου 09, 2010

Κανταδόροι...

Αγαπημένο μου Ονειρολόγιο,

Και πάλι μ έπιασε φαγούρα να γράψω χωρίς να έχω να πω κάτι ιδιαίτερο, και το χειρότερο απ όλα είναι ότι η όλη φάση μ αρέσει αρκετά μπορώ να πω. Σήμερα μου χε κολλήσει ένα απαρχαιωμένο τραγούδι, το οποίο και με γαλήνευε...

 Κάθε καλοκαίρι, απ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, περνούσαν από τη γειτονιά δυο κύριοι,μεσήλικες, ένας μ ένα ακορντεόν και ένας με μια κιθάρα... Τραγουδούσαν κομμάτια της δεκατίας του 60 (και πίσω...) και αισθανόμουν τόσο μα τόσο όμορφα. Ήξερα οτι πλησίαζε το καλοκαίρι... Ήταν τότε που ο ρομαντισμός μου χτύπαγε κόκκινο και η διέγερση στην ψυχή μου ήταν ανεκδιήγητη... Πάντα τους έδινα ότι ψιλά υπήρχαν στις τσέπες μου, και όποτε περνούσαν σταμάταγαν κάτω απο το μπαλκονάκι μου... Κάθε απόγευμα...Ήξεραν ότι θα μαι εκεί... Σ αγαπώ...Σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία... Σ αγαπώ σ αγαπώ γιατί είσαι εσύ... Στα μάτια μου φάνταζαν κάτι εξωπραγματικό, αλλιώτικο, απο άλλη εποχή... άλλο κόσμο... Καθηλωνόμουν στη δύναμη της καντάδας λες και ήταν μια μορφή υπνωτισμού... Όταν τελείωνε το κομμάτι, μου έκαναν μια μικρή υπόκλιση ή έβαζαν το χέρι στο στήθος για να μ ευχαριστήσουν και συνέχιζαν το δρόμο τους... Που πήγαιναν...Ούτε και μπορούσα να φανταστώ. Θα ήταν εκεί την επόμενη μέρα...

Θυμάμαι την μυρωδιά του γιασεμιού εκείνα τα βράδια... Το χρώμα τ ουρανού που πλέον είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και περίμενε τ αστέρια... Τα τζιτζίκια... Ναι είχαμε τζιτζίκια τότε..! Την καρδιά μου... Που χτύπαγε στην ιδέα ότι μια μέρα θα ερωτευτώ...  Τη μητέρα μου... Να σιγοτραγουδάει και να έχει εκείνο το γεμάτο τρυφερότητα βλέμμα... Τον αδερφό μου που μου πείραζε τα πράγματα νομίζοντας ότι δε τον βλέπω... Το απαλό άγγιγμα του πατέρα μου-συνήθως συνοδευόταν από ένα μικρό φιλάκι- που με "ξύπναγε" από την αφηρημάδα μου (ναι από παιδί χανόμουν...)

Από τότε είχα στο κεφάλι μου ιστορίες βλέπετε... Οι κανταδόροι.. Ναι.. Σωστά γι αυτούς μιλούσα. Συγχωρέστε με και πάλι έχασα τον ειρμό μου... Που λέτε τους είδα τελευταία φορά πέρσι. Ο ένας κούτσαινε. Ο άλλος πλέον ακουγόταν πιο φάλτσος. Ήμουν μόνη. Το πεύκο απέναντι απο το σπίτι μου έγινε γκαράζ... Πάνε τα τζιτζίκια... Ο αδερφός μου μεγάλωσε και τα πράγματά μου του περνάνε αδιάφορα... Και γώ μεγάλωσα... Τους χαμογέλασα και τους πέταξα το πρώτο μου χαρτονόμισμα... Υποκλίθηκαν ευγενικά και χάθηκαν... Δε τους ξανάδα...Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ που ελαφραίνουν έτσι την καρδιά μου όμως... Χμμμ το γιασεμί μου μεγάλωσε..Το ίδιο και οι τριανταφυλλιές μου... Σ αγαπώ... Σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία...Και αγαπώ όλο τον κόσμο...γιατί ζεις και συ μαζί... 






Σημείωση 1: Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για ο,τι μας συμβαίνει αγαπητή Κ. Το μυστικό είναι να μπορούμε να βλέπουμε που κάνουμε εμείς λάθος για να γινόμαστε καλύτεροι και όχι να ψάχνουμε δικαιολογίες. Να σαι καλά και πάνω απ όλα μακριά.



8 ταξίδεψαν μαζί της:

Manolog3 είπε...

Και ειναι κατι νυχτες με φεγγαρι... μ' αγιοκλιμα και γιασεμια. Που λεει και ο Λουκιανος!! :)

Λουκιανός Κηλαηδόνης - Τα Θερινά Σινεμά

Την καλησπερα μου!!

Ginny είπε...

Καληνύχτα γλυκιά μου Εστέλλα!
Καθώς διάβαζα την ανάρτησή σου άρχισα να γελάω. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή θυμήθηκα κι εγώ τους τροβαδούρους που περνούσαν κάθε απόγευμα από τη γειτονιά μου κι έπαιζαν πάντα αυτό το τραγούδι. ΠΑΝΤΑ! Κι εγώ έβγαινα πάντα στο μπαλκόνι να τους ακούσω και πάντα, με την άδεια της μητέρας μου, κατέβαινα κάτω και τους έδινα ότι ψηλά είχα στα μικρά μου χεράκια. Τότε είχα κι εγώ γιασεμί στην αυλή μου...
Η ψυχή σου είναι γαλήνια καλή μου! Πραγματικά το πιστεύω. Χάνεσαι όμορφα σε σκέψεις και μελωδίες...
Όνειρα γλυκά!

Νυχτερινή Πένα είπε...

Αν είναι να γράφεις τέτοια όμορφα κείμενα καλή μου φίλη να σε πιάνει "φαγούρα" και να τη βγάζεις πάνω στο πληκτρολόγιο.
Καλημέρα.

lt.aldo raine είπε...

που να ήθελες να πεις και κάτι ιδιαίτερο δηλαδή:) πολύ όμορφο!

:)

kat. είπε...

πολύ ωραίες εποχές αυτές που περιγράφεις..

πάντως και η μυρωδιά του γιασεμιού, πολύ μεθυστική.. σχεδόν με υπνωτίζει..

Λία Ζώτου - Θοδωρής Καραγεωργίου είπε...

Αναμνήσεις γεμάτες γαλήνη, πόσο απαραίτητες είναι..

scepticusbatsicus είπε...

Aααχ..Μου θύμισες στο παλιό μου εργένικο σπίτι που ξυπνούσα τις Κυριακές μόνο αφού μεσημέριαζε , που περνούσε ένας το πρωί με ένα ακορντεόν και τραγουδούσε...Νομίζω ήταν αυτό το τραγούδι..Στην αρχή τσατιζόμουν..Έλεγα τι θέλει πρωί-πρωί (11 η ώρα..) και μας ξυπνάει..Μετά από 2-3 Κυριακές όμως , τον ζητούσα και όποτε ξυπνούσα και δεν τον είχα ακούσει , ήμουν λίγο θλιμμένος...

Virus είπε...

Μ αρέσει ο τρόπος που γράφεις...