Σάββατο, Ιουνίου 19, 2010

Aλήτης στη χώρα των θαυμάτων...

...Αλητεύω σε όνειρα και παίζω με τις λέξεις. Τα ένστικτα, τα συναισθήματα οι σκέψεις... με τραβάνε σα τους δαίμονες σε μουχλιασμένα υπόγεια αμφισβήτησης. Κάθε ανάσα μου μοιάζει εγκλωβισμένη. Αλήθεια. Αλήθεια σου λέω, αισθάνομαι το οξυγόνο να τυλίγεται στα πνευμόνια μου και να καρφώνεται εκεί σαν πρόκα. Πρόκα που θερμαίνεται και ζεματάει σα την κόλαση.

Δεν με νιώθει κανείς. Κανείς σου λέω. Φωνάζω "Ξυπνήστε" καθώς κλείνω το ξυπνητήρι και γυρίζω πλευρό στο στρώμα του βολέματος Το καλό ρομποτάκι ξεκινά τη ζωή του για άλλη μια μέρα για ν ανακαλύψει οτι όλα σ αυτή τη χώρα γαμιούνται ανάποδα. Και τί κάνω γι αυτό; Τι μπορώ να κάνω γι αυτό; Ν αρχίσω να τρέχω; Να βάλω τα κλάματα; Να φοβηθώ...; Τί; Ζούμε σ ένα καθεστώς ρουφιάνων. Τους βλέπω κάθε πρωί να μου χαμογελάνε πάνω στην ασπρόμαυρη σκακιέρα. Αναρωτιέμαι, τι κάνω εδώ. Είμαι απο τη μέσα ή την έξω πλευρά του καθρεύτη;

Μια κοπέλα σηκώνεται απο το κρεβάτι μου. Φοράει τα ρούχα μου, το άρωμα μου, τ όνομά μου. Μα δεν είμαι εγώ. Εμένα μ έχει αφήσει σέκο η όλη φάση. Μιλάει με ανθρώπους. Όλη μέρα. Κάθε μέρα. Ανθρώπους που σιχαίνεται αλλά χαμογελάει. Ανθρώπους που δεν είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι αλλά κάτι άλλο... κάτι σαν... κακάσχημα μονοκύτταρα όντα. Αμοιβάδες... Αμοιβάδες με μαστίγια που σε βαράνε πισώπλατα και βλεφαρίδες για να σου χρυσώνουν το χάπι της υποκρισίας.

Η συνείδησή μου με βασανίζει απάνθρωπα. Μα... έχουν συνείδηση οι συνειδήσεις; Να μου πείς εδώ δεν έχουν οι άνθρωποι... αισθάνομαι...Αισθάνομαι οργή. Θυμό... RanGe-AnGer ίδια γράμματα....

Δε θέλω να γίνω μέρος του κόσμου σας. Θέλω να μαι σαν εκείνα τα γκράφιτι κάτω απο τις γέφυρες. Να με κοιτάνε μόνο οι αφηρημένοι, να με σχεδιάζουν οι τρελαμένοι και να παίζω με τα χρώματα... Να κρύβω νοήματα,να είμαι αληθινό. Να μη με νοιάζει τι θα πουν οι φιλοι οι γονείς, τ αφεντικό.... Να είμαι εγώ...

 Ορατών τε πάντων και αοράτων
είμαι αποτέλεσμα δικών σας πειραμάτων
κυνηγημένος από βαλέδες και ρηγάδες
από βασίλισσες που δέρνουν βασιλιάδες.
Μα το κεφάλι μου στο δήμιο δε χαρίζω
μπαίνω ξανά μες τον καθρέφτη και γυρίζω
στον κόσμο τον δικό μου των άψυχων πραγμάτων
κουράστηκα, ο αλήτης, στη χώρα των θαυμάτων.

Αστο ρε. Άστο δε θα το παίξω ασυμβίβαστη γενιά ούτε σήμερα. Θα πάω ν αλλάξω λάδια. Όχι τίποτ άλλο. Αλλά το καημένο το ρομποτάκι υποφέρει. Του λάσκαρε η βίδα. Και χει να σηκωθεί και νωρίς αύριο. Αμαρτία...Τι σας λέω και σας νυχτιάτικα... Αυτό που μετράει είναι, οτι μας περιμένουν δύσκολες. Πολύ δύσκολες εποχές. Φροντίστε να ετοιμαστείτε για όλα....

Υ.Γ. Υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην συνδυάσω ξανά πρόσωπα με μουσική, γιατί θα καταλήξω κουφή.
Υ.Γ.2 Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους μου χάρισαν βραβειάκι. Σας φιλώ παίδες. 


16 ταξίδεψαν μαζί της:

Dream Girl είπε...

Τύπωσέ το και μοίρασέ το... Όλο και κάποιος άλλος θα ξυπνήσει εκτός από εσένα..:)

Καλό βράδυ Estella.

Roza. είπε...

Ειναι σημαντικο να ξέρουμε πως υπάρχουν άτομα που ακόμα νιώθουν, ξέρουν, ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Γιατί αυτό είναι ύπαρξη, να έχεις άποψη, να μπορείς να βλέπεις πέρα από αυτά που σου πλασάρουν στν τηλεοραση.
Μπράβο.

Νυχτερινή Πένα είπε...

Απαισιόδοξο το αποψινό σου κομμάτι Estella, ελπίζω να φτιάξει γρήγορα το κέφι σου.Μπορεί ο κόσμος να έχει πολλά μαύρα αλλά έχει και τα φωτεινά του και εσύ δεν είσαι από αυτούς που αφήνονται στη μοιρολατρία.

Marsy είπε...

Λυπημένη και απαισιόδοξη μου ακούστηκες κι εμένα σήμερα. Πολλές αλήθειες είπες, μακάρι να 'σαι πάντα ο εαυτός σου και να μη θυμίζεις κανέναν:D
Φιλάκια!

*Κορίνα* είπε...

Δύσκολες εποχές δεν λές τιποτα αγάπη μου... Μακάρι να καταφέρουμε να ξυπνησουμε, όλοι μας, αλλά πού... Πώς να ξυπνήσουμε, αφού μας έχουν κάνει να μισούμε τους εαυτούς μας, που έχουμε κανταντήσεις έτσι, με τον κάθε νταβά πάνω από το κεφάλι μας... Αχ... Υπομονή χρειάζεται, και ελπίδα.. Αν και στο τέλος, θα χαθεί κ αυτή.. Φιλάκια μικρή μου! :*

Estella είπε...

Αυτό το νόημα δεν έχει τελικά το blogging; Αντί για φύλλα html codes και αντί για μελάνη γραμματοσειρές και πλήκτρα... Καλή μου Dream Girl...Ευχαριστώ για το σχόλιο. :) Αν κατάφερνα έστω κι έναν να μοιραστεί τις σκέψεις μου θα ήμουν τόσο μα τόσο ευτυχισμένη....!

Estella είπε...

Bigollo,Υπάρχουν με την έννοια της ύπαρξης που αναφέρεις πολλοί εκεί έξω. Και αυτό κάνει τον κόσμο να έχει ελπίδα... Η δύναμη της τηλεόρασης είναι αμφισβήτητη.. Το θέμα είναι να μην παραμυθιάζεσαι με τα όσα σου στέλνουνε γιατί στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό.

Estella είπε...

Δεν είναι οι σκέψεις μου μαύρες Νυχτερινή μου πένα...Αλλά ο κόσμος γύρω μου.

Estella είπε...

Marsy μου σ ευχαριστώ πάρα πολύ...

Estella είπε...

Κορινάκι... Οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να φοβούνται το λαό και όχι ο λαος τις κυβερνήσεις... Πιστεύω οτι το όλο θέμα ξεκινάει απο μέσα μας. Η κλασσική φιλοσοφία του Ελληνάρα που αν του κάτσει η ευκαιρία να κλέψει ή να βολευτεί θα το κάνει... Να σαι καλά γλυκούλα μου...

Libertas είπε...

Να σου πω οτι δεν συμφωνώ? Ψέματα θα σου πω και ξέρεις πως δν μ'αρεσει να σου λέω ψέματα!

Εγώ πάντως το αγαπώ αυτό το ρομποτάκι ακόμη και με λασκαρισμένη βίδα...

Σμουτς!

Skouliki είπε...

βασικα το παν ειναι να εισαι εσυ καλα για σενα ασε τα απεξω να τρεχουν να αλλαζουν σημασια εχεις μονο εσυ ..εσυ κινεις τα παντα

Dreamy Cloud είπε...

Εγώ πάντως πιστεύω πως από τη στιγμή που νιώθεις έτσι αυτομάτως κάτι σε κάνει καλύτερη απ'όλους όσοι κυκλοφορούν έξω και τους σιχαίνεσαι.. Έχεις την κρίση σου, την σκέψη σου..Μην βάζεις στον αυτόματο το ρομποτάκι σε όσα περισσότερα μπορείς. Όσο το λιγότερο τόσο το καλύτερο για σενα.. Οι εποχές είναι δύσκολες αλλά πάντα μια ελπίδα θα υπάρχει για το καλύτερο.. Φιλάκια πολλά και να χαμογελάς!!! :)

lt.aldo raine είπε...

σε καταλαβαίνω:) όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι.
όμως δεν μασάμε εμείς έτσι?? δεν θα μας τρελάνουν αυτοί...εμείς θα του τρελάνουμε!

Elli P. είπε...

Εχεις ενα βραβειακι! Για να το παρεις μπες εδω:
http://logosendrasei.blogspot.com/2010/06/blog-post_22.html

Ginny είπε...

Καλησπέρα Εστέλλα!!
Ο κόσμος είναι αυτός δυστυχώς ή ευτυχώς και όσο μαύρα κι αν τα περιέγραψες εγώ διέκρινα κάπου, καλά κρυμμένη, μία νότα αισιοδοξίας! Βέβαια έχω και 2,50 μυωπία. Ελπίδα θα υπάρχει πάντα γλυκιά μου, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ανακατευτούν με τα χρώματα!
Φιλιά πολλά!