Παρασκευή, Μαΐου 21, 2010

Για ν ανατείλει ο ήλιος...

...πρέπει να δύσει. Και τί θυμήθηκα τώρα... Εκείνες τις λίγες ανατολές που έχω ζήσει μέσα στα λεωφορεία. Να κοιτάζω τα μικρά, λίγα πια, καφενεία που συχνάζουν οι γηραιότεροι, να ναι κλειστά και να φωτίζονται από κάτι παλιές θαμπές κι αδύναμες λάμπες που δίνουν στον χώρο μια μάλλον αδύναμη πορτοκαλί ζεστασιά. Είναι όμορφη η υγρασία στο δέρμα κάποιες φορές δεν είναι; Ο αγουροξυπνημένος κόσμος που χαζεύει κατσούφικα έξω από το παράθυρο, ο ουρανός που μοιάζει ακόμα αφιλόξενος αλλά την ίδια στιγμή και στοργικός σαν άγνωστος που δε σε ξέρει αλλά ίσως και να σε νιώθει. Τ αδέσποτα που περιμένουν και κοιτάζουν παρακλητικά τους περαστικούς μήπως και κάποιος τους δώσει σημασία περνώντας. Τουλάχιστον σκέφτομαι εκείνα δε φοβούνται να ζητήσουν κάποιον στη ζωή τους. Δειλοί που είμαστε οι άνθρωποι και φοβισμένοι...! Οι δρόμοι άδειοι και ήσυχοι. Ελάχιστα αυτοκίνητα σπάνε το σκοτάδι του ξημερώματος αλλά και πάλι μέχρι να τα συνειδητοποιήσεις εξαφανίζονται σαν φαντάσματα του παρελθόντος. Κάπως έτσι αισθάνομαι. Στο μεταίχμιο πλέον της νύχτας και της ημέρας. Στη μέση, στο ξημέρωμα.

Ε όσο να ναι δε μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση. Πάντα κάπου στην μέση ήμουν. Ποτέ σίγουρη για το τί θέλω, ποτέ σίγουρη για τις παρέες μου για τις σχέσεις μου, για τον εαυτό μου... Πάντα ανάμεσα στο σωστό και το λάθος και μία να πηγαίνω από τη μια μία απο την άλλη... Δεν έχω παράπονο. Έζησα και ζώ πολλές συγκινήσεις. Ας το δούμε θετικά...μπορεί να είμαι διχασμένη προσωπικότητα αλλα πάντα θα έχουμε ο ένας τον άλλον!

Σήμερα, μιλούσα με τον ψυχαλχημιστή μου (ναι ναι ξέρω εγω τί λέω) και σύμφωνα με εκείνον, όλο αυτό που αποκαλώ κατάντια εγώ, είναι κάποια μορφή έλλειψης συμβιβασμού. Βασικά εγώ το θεωρώ μάλλον μια κάποια ψυχολογική ανωμαλία που έχει ως αποτέλεσμα αυτή την απαράδεκτη και απροσδιόριστη ανία μετά απο κάθε συγκίνηση.

Α... να και η βροχή που χτυπάει στην τέντα... Και το φιλαράκι μου να μου στέλνει ποιήματα μέσα στη νύχτα... Και να μη λέω...Να μη του λέω πόσο τρέμει η ψυχή μου κάθε φορά που βγαίνει... Και πόσο τον χρειαζομαι στη ζωή μου. Σα τη βροχή. Βλέπετε υπάρχουν άνθρωποι σα τη λύτρωση εκει έξω κι ας σε χτυπάνε κάποιες φορές όπως το νερό την πέτρα... Χρόνια σου πολλά...

Τέλος...Για να κλεισει κι αυτή η βαρετή πλήν απαραιτητη για εμένα ανάρτηση, να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ... Δε σας ξέρω κι όμως με κάποιους απο εσάς αισθάνομαι τόσο μα τόσο κοντα... Σας φιλώ γλυκά... Καλό ξημέρωμα...

Είμαι παιδί ρομαντικό... Μα ο,τι αγγίζω το καταστρέφω...
Δεν είμαι εγώ...Δεν είμαι εγώ....

10 ταξίδεψαν μαζί της:

next_day είπε...

δεν κατάλαβα το βαθύτερο νόημα της ανάρτησης αυτής, αλλά κατά έναν περιέργο τρόπο με άγγιξε.. ένιωσα, καταλάβα, σκέφτηκα.... αλλά δεν μπορώ να διευκρινίσω τί....
Σημασία έχει ότι για ακόμα μια φορά, με άγγιξες και πιάστηκα στην ονειροπαγίδα σου.....και είναι υπέροχο!
Καλημέρες!

Raven είπε...

Join the club, αγαπητή! :) And get in line.

Η ζωή θέλει ποικιλία, έτσι δεν είναι; Αυτό χρειαζόμαστε όλοι. Απλώς κάποιοι ρισκάρουν και κάποιοι όχι. Εκείνοι που ρισκάρουν είναι οι ανήσυχοι. Το ξέρω πως μπορεί να είναι πολύ κουραστικό, αλλά τουλάχιστον ζεις πολλά και τα ζεις στο έπακρο!

Δεν βρίσκω κάτι κακό ή άσχημο στα γραφόμενά σου... Φτάνει να μπορείς να αντέξεις την διαδρομή και να μην σε παίρνει από κάτω.

Φιλιά πολλά!

Νυχτερινή Πένα είπε...

Δεν είναι βαρετή η ανάρτηση, είναι όμορφο να βλέπεις ότι κάποιος είναι γεμάτος συναισθήματα, ότι δεν βιώνει τίποτα αδιάφορα αλλά έχουν ένα αντίκτυπο μικρό ή πιο μεγάλο στην ψυχή του. Αυτό σημαίνει άνθρωπος. Συνέχισε να είσαι λοιπόν ένας άνθρωπος όπως τώρα, γεμάτος συναισθήματα, γεμάτος ζωή.

Gi Gaga Kouni Beli είπε...

Καλώς τη! Μου έλειψες βρε! Από όλο το κείμενο θα σταθώ στις ευχές προς το φίλο που είναι κοντά σου. Να τον χαίρεσαι!

Ioanna είπε...

Καλησπέρα γλυκειά μου Estella! Μέσα από αυτή την ανάρτηση εξωτερίκευσες προσωπικές σου σκέψεις. Έχεις πολλά και πλούσια συναισθήματα μέσα σου... Σε ευχαριστώ που τα μοιράζεις μαζί μας και μου δίνεις τροφή άλλοτε να σκέφτομαι και άλλοτε να συμβαδίζει η διάθεσή μου με τα κείμενά σου. Παράξενο...

Και εμένα μου έχει συμβεί να αισθάνομαι κοντά με ανθρώπους που είναι μακριά μου και ας μην τους έχω γνωρίσει ποτέ. Μιλάνε οι σκέψεις τους...!

Σε φιλώ! Να είσαι καλά! :)

*Κορίνα* είπε...

Χμ... Πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχει η αμφιβολία σε κάποια θέματα, όσο κ αν προσπαθείς για το αντίθετο.. Ερώτηση..Για πού το έβαλες πρωί πρωί με το λεωφορείο??? Καλό ξημέρωμα!!

Libertas είπε...

Πως να μην είμαστε δειλοί όταν σε κάθε στροφή της ζωής υπάρχουν αγκάθια που μας κόβουν τη φόρα? Δεν μπορείς να τρέχεις... αναγκαστικά περπατάς!

Φιλιά και ξέρεις... ειμαι εδώ για σένα! <3

Pink_Fish είπε...

χαζεύω κι εγώ συχνά μέσα απο τα λεωφορεία. Και σκέφτομαι τα ίδια με σένα. Καλώς σε βρήκα :)

Skouliki είπε...

εγω πιστευω πως ολα γινονται για ενα λογο αλλωτε τον κατανοουμε αλλωτε οχι
εχω μαθει να μην πολυαναλυω τα πραγματα διοτι θα τρελαθω στο τελος
οσα ερθουν και οσα δεν ερθουν ολα καλα ειναο αρκει να μην χανεις την στιγμουλα σου

Ginny είπε...

Αγαπημένη μου Εστέλλα, δεν είμαι απόλυτα σίγουρη για το γενικό νόημα της ανάρτησής σου. Όμως από ότι κατάλαβα σε προβληματίζει το γεγονός ότι τίποτα δε σε ικανοποιεί? Ή κουράζεσαι γρήγορα με ότι καταπιαστείς? Αυτό δεν είναι απαραίτητα αναισθησία ή αδιαφορία. Απλά είσαι άνθρωπος που αποζητά πολλές εμπειρίες και περιπέτειες από τη ζωή του. Αυτό δεν είναι κακό! Αν και πιστεύω ότι ένα άτομο τόσο γεμάτο με αληθινά συναισθήματα όπως εσύ μόνο αναίσθητο δεν είναι. Απλά είσαι πιο επιλεκτική με τους ανθρώπους. Αυτούς που αξίζουν πραγματικά τους κρατάς κοντά σου και δεν τους ''βαριέσαι''!!