Κυριακή, Μαΐου 16, 2010

Αίθουσα Αναμονής

*Όσοι με ξέρετε και νοιάζεστε για μένα παρακαλείσθε να σταματήσετε να διαβάζετε αυτή την ανάρτηση*

Υπάρχουν στιγμές που είναι πιο σκοτεινές ακόμα και απο παιδικούς φόβους. Είναι τότε που το στομάχι σου γίνεται ένας σφιχτός κόμπος και απλά τα πόδια σου τρέμουν. Αν δεν το ζήσεις... Δεν μπορείς να ξέρεις τί είναι.

Φανταστείτε έναν θάλαμο λευκό με γκρίζο φθαρμένο πλακάκι, δεξιά και αριστερά πόρτες. Πόρτες μονόχρωμες με μεταλικά ταμπελάκια. Ακτινολογικό, Παιδιατριακό, Επείγοντα... Επείγοντα, η χειρότερη πόρτα. Και ήμουν δίπλα. Αμέσως μετά την πρόσκαιρη χαρά ενός ταξιδιου ερχόμουν αντιμετωπη με αυτό που με φόβιζε παλαιότερα τις νύχτες. Δίπλα μου, κάποιος δεκαεξάχρονος με ένα βλέμμα παγωμένο. Ίσως σκεφτόταν αυτό που σκεφτόμουν και γώ. Ίσως άκουγε αυτό που άκουγα. Μια κραυγή "φύγε, φύγε...φύγε"

Ήθελα να τον ακουμπήσω να του πώ, "όλα θα πάνε καλά" μα κάθε φορά που άνοιγα το στόμα μου να μιλήσω ένιωθα οτι ο αέρας μου είναι λίγος. Μου είναι πολύ λίγος όχι για να μιλήσω... Για ν ανασάνω. Και εκείνος έτσι μάλλον. Σηκώθηκε και τα πόδια του έτρεμαν. Σήκωσε αφηρημένα την μπλούζα του καθώς άγγιζε την πλάτη του, και με τα ακροδάχτυλα του ακούμπησε ένα μεγάλο γδάρσιμο. Φορεία, καροτσάκια, κόσμος, φωνές, ένα ουρλιαχτό να διαπερνάει τ αυτιά μου αλλά ήταν σα να μαστε μόνοι. Ξαφνικά ακούστηκε η φωνή ενός ηλικιωμένου. Τ αυτιά μου βούιζαν. Διάβασα τα χείλη του και μάλλον ρώτησε τον πιτσιρικά "τί έπαθε" Εκείνος γύρισε και με τρεμάμενη φωνή ψιθύρισε μετα βίας "εγώ...καλά...ο φίλος μου...το κεφάλι του...μηχανάκι.." Αυτά ξεχώρισα... Σκέφτηκα οτι ήταν κάτι μακρινό. Και ήταν κάτι μακρινό. Τον πιτσιρικά την επόμενη μέρα τον ξέχασα. Ξέρεις μωρέ σαν εκείνες τις φάσεις που όλοι θέλωντας να τονώσουν το αίσθημα του καλού Σαμαρίτη έρχονται να σε παρηγορήσουν με όμορφα λόγια που δεν εννοούν. Ε κάτι τέτοιο φαντάσου. Τέλος πάντων, εγώ βγαίνοντας απο το νοσοκομείο, έλεγα και ξανάλεγα "Πάει πέρασε, δε θα ξαναγυρισω"

Μετά...ήταν εκείνος. Νέος ήταν κι αυτός. Νέος και έτοιμος να γίνει μπαμπας. Και σκέφτομαι...εκείνο το μωράκι...Και σκέφτομαι τον αδερφό του τον δίδυμο. Και ξέρεις τι έγινε; Εγινε πατέρας την ημέρα του θανάτου του αδερφού του του Δίδυμου. Ειρωνία; Να ισορροπείς ανάμεσα στο άκρον της θλίψης και στο άκρο της ευτυχίας. Πώς δεν τρελάθηκε αυτός ο άνθρωπος; Και πόσο τρομακτικές μπορούν να γίνουν οι ζωές μας. Ανάσα... πάει...πέρασε...

Πέρασε; Πάει; Ηλίθια είμαι. Ξαναγύρισε. Μ ένα τηλέφωνο αυτή τη φορά. Ο πατέρας μου χλώμιασε. "ερχόμαστε.." Και πήγανε. Και περίμενα πάλι...περίμενα περίμενα. Το σαλόνι μου άρχισε να στενεύει και να ασπρίζει οι καναπέδες γίνανε μαυρες άβολες πλαστικές καρέκλες. Άκουγα εκείνες τις φωνές... "Πονάω ρε παιδιά πονάω" φορεία μπροστά απο τα μάτια μου.
 ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ
"Μαρία... Τελείωσε..."

Καλό ταξίδι θείε.

Και πώς να στηριξω τους γύρω μου; Τους γονείς μου...; Πώς; Να πώ τι; Και τη Δευτέρα...; Τί θα κάνω τη Δευτέρα..;

Κανένα περιστατικό δε συνδέεται με το άλλο. Όμως μέσα μου τα ένιωσα να ενώνονται και να με κλείνουν σ ένα τριγωνικό δωμάτιο που κλείνει...και κλείνει...και... Θέλω να φύγω... Πόσα ακόμα μέσα σ ένα μήνα; Πόσα;

Θέε μου... Μη μου στείλεις όσα μπορώ να αντέξω.

Υ.Γ. Η ειρωνία της υπόθεσης: το πρωί σκεφτόμουν τι όμορφη που είναι η ζωή... Εβλεπα δύο πανέμορφα γαλανά ματάκια απο ένα μωράκι που ήθελε να παίξουμε μέσα στο λεωφορείο. Όσοι με ξέρετε φαντάζεστε το περιστατικό καθώς και τι έγινε μετά...
Υ.Γ.2 Λυπάμαι όσους προσπαθούν να με βλάψουν χτυπώντας το ιντερνετικό μου προφίλ. Εαν τυχαίνει "παιδάκια" (γιατί αυτό είστε εν τέλη) να διαβαζετε την ανάρτησή μου προτείνω να συνειδητοποίησετε οτι η ζωή είναι εκεί έξω. Και οχι εδώ μέσα. Δε με βλάπτετε με το να βρίζετε ένα νικνέιμ. Αντιθέτως δείχνετε τί μίζερα πλάσματα είστε. Ειλικρινά, ζώ μια αθλια κατάσταση. Αλλά το να ζητούσα δήθεν παρηγοριά σε φόρουμς και facebook επειδή δεν έβρισκα δύναμη μέσα μου είναι πραγματικά lame.
Υ.Γ.3 Γιατί χτυπάει τόσο δυνατά η καρδιά μου...;



Heaven's gates won't open up for me
With these broken wings I'm fallin'
And all I see is you
These city walls ain't got no love for me
I'm on the ledge of the eighteenth story
And oh I scream for you
Come please I'm callin'
And all I need from you
Hurry I'm fallin', I'm fallin'

31 ταξίδεψαν μαζί της:

Ioanna είπε...

Estella,

Δεν ξέρω τί να πώ... είναι κάτι που με ξεπερνάει.. Δεν μπορώ να πώ τίποτα. Πόσο απέχει η ζωή από τον θάνατο?... είναι τρέλλα αυτό. Ναι, μακάρι ο Θεός να μας δώσει όσα μπορούμε να αντέξουμε...

Ας ελπίσω μόνο,ότι οι αγαπημένοι σου θα πάνε σε ένα καλύτερο μέρος και θα γαληνέψει η ψυχή τους... Αυτή είναι δική μου ευχή που σε τέτοιες δύσκολες στιγμές είναι η μόνη σκέψη που μου δίνει δύναμη.

Θα πώ κάτι σχετικά με αυτό που έγραψες. Ναι, είναι κάτι¨"παιδάκια" που με το μόνο που έχουν να ασχοληθούν είναι να μιζεριάζουν και έχουν ζωή μόνο μέσα από τους άλλους. Δέχθηκα και εγώ μία άνανδρη και ύπουλη επίθεση και μάλιστα πολύ πρόσφατα... Τί να πεί κανείς? Ας είναι καλά.

Καλό σου βράδυ :)

Dreameraki είπε...

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να βρεθεί παρηγοριά πίσω από κουβεντές,ειδικά αγνώστων.Το μόνο που με καθιστά ικανή να μιλήσω είνα ότι έχω έρθει σε αυτή τη θέση.Και δυστυχώς κανένας δεν γλιτώνει από αυτή.Θα σου πω μια σοφή κουβέντα που άκουσα από καποιων,όταν είχε γίνει εκείνο το τρομερό δυστύχημα στα Τέμπη με τους 21 νεκρούς μαθητές το 2003.Άνθρωποι που έχουν ζήσει συναισθήματα ακραία,όπως τον πόνο της φυγής,είναι ικανοί να βιώσουν στον ίδιο βαθμό και τα πιο ακραία συναισθήματα ευτυχίας.Δείξε μου τον πάτο σου,να σου πω ποιος είσαι..Κι όσο πιο πολύ πάτο πιάνεις μερικές φορές,το ανέβασμα που θα έρθει,θα το νιώσεις πολύ πιο δυνατά,πολύ πιο ουσιαστικά και πολύ πιο έντονα.Να είσαι καλά και να θυμάσαι πως όταν έχουμε κάποιον στη καρδιά,η θέση του είναι αμετακίνητη.Καλό βράδυ και κουράγιο

KitsosMitsos είπε...

Καλό ταξίδι. Τίποτε άλλο...

fly είπε...

Μόνο καλή δύναμη μπορώ να σου ευχηθώ, και να το ξεπεράσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Ο χρόνος, γιατρός των πάντων;

elena porcupine είπε...

Αν σ' είχα δίπλα μου, με μια αγκαλιά και ένα τσίμπημα στον ώμο θα σου λέγα όλα όσα νιώθω!Δυστυχώς το μόνο που μπορώ να σου πω τώρα είναι το "γνωστό" και καταθλιπτικό "κουράγιο"!!!Όλοι τα ζήσαμε και θα τα ξαναζήσουμε...Μη μένεις μόνη!Και κλάψε όσο περισσότερο μπορείς για να ξεσκάσεις!Εγώ έτσι λυτρώνομαι!

Gi Gaga Kouni Beli είπε...

Σε καταλαβαίνω. Πριν 10 μέρες έχασα την κολλητή μου..
Να είσαι καλά και να τον θυμάσαι..

Και λοιπόν;E allora? είπε...

συλλυπητήρια

Ανώνυμος είπε...

Κουράγιο Estella συλλυπητήρια...
Όλοι μας τα έχουμε περάσει αυτά με αγαπημένα μας πρόσωπα...

Rock n' Metal Whisper

Μαριανα είπε...

Γεια σου Εστέλλα,

θέλω να σου αφιερώσω μια εικόνα που ελπίζω να σε κάνει να νιώσεις λιγάκι έστω ομορφότερα:
http://tombennett.deviantart.com/art/Noctambulist-2-74394423

Ο καθένας μας δίνει ό,τι έχει. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος θα σε ενοχλούσε που μοιράζεσαι μαζί μας μόνο όμορφα λόγια.

Καλό κουράγιο ξανά και ξανά

next_day είπε...

δεν υπάρχουν λόγια...
να ζήσετε να τον θυμόσαστε.. μόνο αυτό.. τα υπόλοιπα τα ξέρεις εσύ καλύτερα απο εμάς...
Φιλί τρυφερό!

Νυχτερινή Πένα είπε...

Καλή δύναμη Εστέλλα μου, να ζήσεις και να τον θυμάσαι. Και επειδή είσαι δυνατή εσύ θα στηρίξεις και τους άλλους.

Raven είπε...

*Όσοι με ξέρετε και νοιάζεστε για μένα παρακαλείσθε να σταματήσετε να διαβάζετε αυτή την ανάρτηση*

Εγώ που δεν σε ξέρω προσωπικά, αλλά ιντερνετικά και σε νοιάζομαι, σκέφτηκα να πάρω στα σοβαρά την συμβουλή σου και να σταματήσω να διαβάζω. Αλλά δεν το έκανα και χαίρομαι γι'αυτό!

Ότι και να σου πω, θα είναι σίγουρα πολύ λίγο. Καλύτερα πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι για να ηρεμήσεις και να χαμογελάσεις ξανά, χωρίς να το σκέφτεσαι πριν το κάνεις! Εμείς σίγουρα θα είμαστε πάντα εδώ για να σε ακούσουμε...

Σε καταλαβαίνω σε όλα αυτά που έγραψες, τα έχω βιώσει στο πετσί μου και ξέρω πολύ καλά πως είναι. Κάνε υπομονή, δείξε κουράγιο και προσπάθησε να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν, ακόμη και αν φαίνονται χαζά!Ίσως να είναι μια καλή απόδραση από τις σκέψεις σου.

Τα θερμά μου συλλυπητήρια και εύχομαι να είσαι πάντα καλά...

Φιλιά

Skouliki είπε...

συλληπητηρια
να εισαι δυνατη για αυτους που μενουν πισω
η ζωη δεν ειναι παντα ονειρικη αλλα τουλαχιστον ειναι μονο δικη μας

σημ.οσοι ειναι δειλοι θα μεινουν παντα αναξιοι λογου

Estella είπε...

Γλυκιά μου Ιωάννα η ζωή απο τον θάνατο τελικά απέχει ελάχιστα... Το θέμα είναι να ζήσουμε τη ζωή μας και να αδράξουμε τη μέρα...

Το οτι θα πάει κάπου καλύτερα είναι κάτι που σκέφτομαι και γώ... Αυτό που με πονάει βέβαια είναι να βλέπω πολλά αγαπημένα πρόσωπα στην κατάσταση που είναι... Ο άνθρωπος όμως είναι σκληρό όν... ετσι δε λένε;

Όσο για το τελευταίο που μου λές, αρκεί να γελάμε. Τους τσουζει περισσότερο. Χεχε.

Φιλάκια πολλά.

Estella είπε...

You may say I m a dreamer, καλημέρα.

Τελικά αν δεν πιάσεις πάτο δεν ανεβαίνεις. Το θέμα είναι οτι πονάει απίστευτα να βλέπεις τον εαυτό σου να πέφτει. Οπως είπες και συ το ανέβασμα θα γίνει με μεγαλύτερη ένταση... Ευτυχία....

Να σαι καλά, σ ευχαριστώ.

Estella είπε...

Να σαι καλά Kitsos Mitsos :)

Estella είπε...

Λευτέρη μου και γώ αυτό πιστεύω... Με το χρόνο όλα θα επιστρέψουν στον κανονικό τους ρυθμό... Φιλιά πολλά.

Estella είπε...

Porcupine πολλές πολλές ιντερνετικές αγκαλιτσες... Ακόμα και το σχόλιο σαν σχόλιο μ έκανε να χαμογελάσω... Οποτε σ ευχαριστώ πάρα πολύ...

Estella είπε...

Λυπαμαι γλυκέ μου gi gaga... Ελπίζω να ξαναερθουμε σ επαφη γιατι εχουμε χαθεί τελευταια... Φιλάκια πολλά...

Estella είπε...

Ευχαριστώ πολύ Και Λοιπόν... :)

Estella είπε...

Kαλώς τα παιδιά της μαγικής Metaland!

Σας ευχαριστώ παρα πολύ... Φιλάκια πολλά Keep rockin... ;)

Estella είπε...

Υπέροχη η φωτογραφία Μαριάνα μου... Να σαι καλά... Σ ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ. Φιλάκια

Estella είπε...

Γλυκιά μου Next Day σ ευχαριστώ πάρα πολύ.... :) Μάκια πολλά

Estella είπε...

Να σαι καλά Νυχτερινη Πένα. Φιλιά

Estella είπε...

Raven μου, με συγκινεις... Σ ευχαριστώ πάρα πολύ... Μπορώ να πώ οτι ήδη αισθάνομαι λίγο καλύτερα και σιγά σιγά τα πράγματα θα βρουν το ρυθμό τους σωστα; Να σαι καλα, πολλά πολλά φιλάκια.

Estella είπε...

Σωστό σκουλικάκι... Κι αφου ειναι δική μας πρέπει να τη ζήσουμε πριν φύγει ή τουλάχιστον πριν ειναι πολυ αργα... Φιλιά πολλά.

Ginny είπε...

Εστέλλα μου, ζωή σε σένα. Γιατί στο τέλος, μετά από όλες τις κουβέντες παρηγοριάς, τον πόνο, τη θλίψη και το κενό που νιώθουμε, η ζωή είναι που μένει. Να ζήσετε να τον θυμάστε γλυκιά μου.
Όσον αφορά τα ''παιδάκια'' του ίντερνετ, μη δίνεις σημασία (όπως και δε δίνεις)! Όπως είπες, η αδιαφορία τους τσούζει περισσότερο.

Libertas είπε...

Σ'αγαπάω, κουράγιο κι οτι χρειαστείς είμαι εδώ!

Το ξέρεις!
Μάκια!

Estella είπε...

Τζίνη μου σ ευχαριστώ πάρα πολύ... Εύχομαι να σαι καλά και συ και να τα πούμε σύντομα. Μου έλειψες χαζούλα μου. Φιλάκια πολλά...

Estella είπε...

Και γώ σ αγαπάω κολλητούλα μου... Και ξέρω οτι οτι και να χρειαστώ θα είσαι εκεί για μένα... Όπως πάντα... Σε λατρεύω! Φιλιά!

Nathaniel είπε...

Τι θα μπορούσα να σου πω;
Δεν είχα ιδέα...

Λυπάμαι... κράτα γερά...