Σάββατο, Νοεμβρίου 21, 2009

Νύχτες σαν αυτή

Σςςς... Το νιώθεις;

Νύχτες σαν αυτή ψάχνω μέσα μου να δώ τι είναι αυτό που νιώθω. Ακολουθώ βήμα βήμα έναν δρόμο απο σκέψεις. Μα ο δρόμος είναι γεμάτος βράχια, αδιάβατος σχεδόν, πώς να τον ακολουθήσω χωρίς να χάσω το μονοπάτι; Ξεκινάω απο κάπου και καταλήγω κάπου αλλού. Τα χνάρια μου σβήνονται και πίσω δε μπορώ να γυρίσω. Χάνομαι, στριφογυρνάω, πέφτω, σηκώνομαι, γελάω, πονάω...Και νύχτες σαν αυτή αναρωτιέμαι είναι κανείς εδώ;

Είναι κανείς εδώ; 

Ηχώ παρέα με έναν ψυχρό αντίλαλο κεντάνε με ασημένια κλωστή τα όνειρα μου. Μοναχικά κ αυτά, ξεχασμένα, πεταμένα, ανυψωμένα στον κόσμο που ποτέ κανείς δε θ αγγίξει. Δεν υπάρχει αυτός ο κόσμος, είναι ψέμα. Μοναξιά είναι να βαδίζεις στα όνειρα σου παρέα με τις σκιές που κάνουν τα μάτια όταν τα κλείνεις με δύναμη και να νιώθεις το απόλυτο τίποτα. Δε θέλω παρέα. Οχι ευχαριστώ συνεχίζω μόνη. Ναι... Καλά θα μαι. Καλά θα μαι μην ανησυχήτε. Και νύχτες σαν αυτή μιλάω, ψιθυρίζω, φωνάζω, ουρλιάζω, σωπαίνω...

Σωπαίνω

Σωπαίνω κ αφουγκράζομαι το γέλιο της ειρωνίας. Σταματάω το βάδισμα μου και τα μάτια μου ταξιδεύουν στον ουρανό. Νιώθω την κάθε μου ανάσα να μαστιγώνει την καρδιά μου δίχως έλεος. Νύχτες σαν αυτή... Δε θέλω να την ακούω. Ούτε την καρδιά ούτε την ανάσα. Τότε είναι που ξυπνάνε οι ήχοι απο τα ρολόγια στους τοίχους, στο χέρι μου, στο χέρι του διπλανού μου, περνάνε στο μυαλό μου, κλεινω τ αυτιά μου και ακούω αυτό το καταραμένο το τικ τακ που δε λέει να σωπάσει. Και νύχτες σαν αυτή προσπαθώ να δώ τι λείπει...

Τί λείπει;

Λείπει... Μια ζωγραφιά στ όνειρο μου που δε λέει να τελειώσει. Λείπει αυτό το μικρό αποτύπωμα που θα λύσει το μυστήριο των αποψινών συναισθημάτων. Ψάχνω, αναζητώ, ερευνώ, πουθενά...Ακαθόριστα όλα. Mαυρός ωκεανός δακρύων, σηκώνει γιγάντια κύμματα εφιάλτη κατα πάνω μου. Τρέχω σε μια άμμο μουσκεμένη απο το άγνωστο ψάχνοντας κατάλυμα...Και νύχτες σαν αυτή φοβάμαι εμένα, φοβάμαι το κενό, φοβάμαι όσα δεν αισθάνομαι και αυτά που αισθάνομαι, φοβάμαι πώς λιώνω σαν κερί μπροστά στο όνειρο μιας απουσίας.

Σςςς... Το νιώθεις;






30 ταξίδεψαν μαζί της:

Ginny είπε...

Πολύ όμορφο κομμάτι Εστέλλα! Η μουσική σε συνδιασμό με το κείμενο είναι απλά μαγευτική. Αφού ένιωσα κάποια στιγμή ότι ταξίδευα κι εγώ πλάι σου στο όνειρο. Περίεργοι συλλογισμοί από την άλλη πλευρά.

Ο Αλχημιστης είπε...

Αυτη την φορα δεν θελω να πω κατι. Απλα καποιες αναρτησεις δεν εχουν κατι να σχολιασεις. Στεκονται μονες του. Οποτε σου στελνω κατι που ειδα και μου αρεσε πολυ. Να περνας καλα.

http://www.youtube.com/watch?v=_Ir6cZb6bnE

Estella είπε...

Kαλημέρα Ginny...Μι προσπάθεια να αποτυπώσω αυτό που νιώθω...τιποτα παραπάνω.. Περίεργοι γιατί δεν ακολουθούν λογική... Είναι όλα ένα μείγμα. Ένα μείγμα που είχα αναγκη να εξωτερικεύσω. Ευχαριστώ για το σχόλιο γλυκιά μου. Καλό Σ.Κ.. Φιλιά πολλά

Estella είπε...

Αυτό το βίντεο γλυκέ μου Αλχημιστή ηταν σα να ειπες εκατομμύρια πράγματα μαζί... Σ ευχαριστώ πραγματικά... Φιλάκια πολλά καλό Σ.Κ.

Νυχτερινή Πένα είπε...

Ένα πολύ όμορφο αν και μελαγχολικό κείμενο. Συνέχισε να γράφεις και να μοιράζεσαι μαζί μας τις σκέψεις σου. Μας ταξιδεύεις πάντα με τα κείμενά σου.

Venus on fire είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση . Δεν θα σταθώ σε αυτό όμως ,αλλά στην εμφάνιση του μπλογκ σου. Πανέμορφη ,μεγειά.

Καλό Σαβ/κο να έχεις.

Estella είπε...

Νυχτερινή πένα με χαροποιεί ιδιαίτερα η ιδέα οτι σας ταξιδεύω... Το εύχομαι λοιπόν... Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, καλή συνέχεια. Φιλάκια

Estella είπε...

Venus μου, καλησπέρα.
Προσπαθώ ν αποφασίσω ποια ταιρίαζει περισσότερο και θέλω να πιστεύω οτι αυτή είναι αρκετά καλή.. :) Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Φιλάκια πολλά.

Dreamcatcher είπε...

Με γειές!
Η ανάρτηση υπέροχη,ανάμεικτα συναισθήματα. Η νύχτα είναι λίγο περίεργη, συνήθως δεν ενδείκνυται για να βρίσκεις λύσεις. Η μέρα, πάλι, αν ξημερώσει ποτέ δε θα είναι η ίδια!

Estella είπε...

Kαλησπέρα Dreamcatcher... :)
Ειναι αυτό που λένε τα καμώματα της νύχτας τα βλέπει η μέρα και γελά... Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή και κάθε νύχτα επίσης... Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Καληνύχτα

founio είπε...

Ταξίδι σε αναμνήσεις φέρνει στο μυαλό μου το κείμενό σου.Μια γλυκιά μελαγχολία....


Σε σκέπασε η νύχτα με το σκοτεινό πέπλο της και τα άστρα οδήγησαν το δρόμο σου.

Πολύ όμορφο.

Estella είπε...

Καλησπέρα founio... Aκόμα και η γλυκιά μελαγχολία πονάει όμως κάποιες φορές δυστυχώς... Ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο γλυκιά μου. Φιλάκια πολλά.

Blogger fan είπε...

μ'αρεσει εστελλα μου ο τροπος που σκεφτεσαι,και εκφραζεζεις της σκεψεις σου.Εχεις ενα γραπτο,που θα μπορουσες να κανεις και βιβλιο,και δεν ειναι υπερβολη αυτο καθολου.φιλιαααααα

Estella είπε...

Καλησπέρα Αναστασία μου.
Μετά απο ένα τέτοιο σχόλιο τι θα μπορούσα να πώ; Θυμάμαι όταν ήμουν μικρούλα έλεγα οτι- εκτός απο πριγκίπισα,-μια μερα θα γινόμουν συγγραφέας. Δε νομίζω να γίνει ποτέ αλλά είναι μια ιδιαίτερα γλυκιά σκέψη.... Φιλάκια πολλά.

fly είπε...

Χορεύοντας στον ρυθμό των συναισθημάτων, με τον χρόνο για αυλητή...

Καταπληκτική η νέα εμφάνιση:)

Estella είπε...

Ευχαριστώ Λευτέρη μου... Αυτός ο ρυθμός είναι τόσο αργός όμως που μάλλον δεν επιτρέπει χορό...Ή τουλαχιστον τον χορό του υπνοβάτη... Να σαι καλά, ευχαριστώ για το σχόλιο... Φιλάκια

Ανώνυμος είπε...

Αλλο ένα εξαιρετικό κείμενο...

Με αγγιξε ιδιαιτέρως!

Μπραβο Εστελλα!

Estella είπε...

Ευχαριστώ πολύ Μέρλιν...Χαίρομαι που σε άγγιξε. Φιλάκια.

Beautiful Sunset είπε...

Geia cou estella exw diavasei arketes skepseis sou kata kaipous k ka9e fora noiw8w to idio perierga!!!!!Alla twra ktlvn mesa apo to keimeno sou "pragmata" pou se diavoretikh periptwsh 9a ewrousa anousia!!euxaristw pou mou dwses thn eukairia na ta psaxw k na ta paradextw prwta se mena k meta stous allous!!!!!!

Estella είπε...

Καλησπέρα Beautiful sunset.

Η ιδέα οτι άνθρωποι που δεν έχω συναντήσει ποτέ μπορεί να ταυτίζονται, να συγκινούνται, να θυμώνουν ή να ονειρεύονται με οτιδήποτε γράφω πραγματικά με τρελαίνει. Οπότε φαντάζομαι καταλαβες πώς αισθάνθηκα όταν είδα το σχόλιο σου... Αυτό που πραγματικά μου αρεσε και με έκανε να χαμογελάσω είναι που σε έκανα να δείς κάποια πτυχή του εαυτού σου που μάλλον δεν έτυχε να ανακαλύψεις νωρίτερα. Αυτό για μένα ειναι πολύ σημαντικό...Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, ελπίζω να μείνουμε σε επαφή. Φιλιά πολλά...

Ανώνυμος είπε...

''Λείπει... Μια ζωγραφιά στ όνειρο μου που δε λέει να τελειώσει''

αυτο κραταω εγω..αυτο τα λεει ολα..γιατι τα γαμ@[¬να τα ονειρα δεν λενε τελιωσουν..κι εχουν γινει ολα μαυροασπρα και μουντα..

μου χει λειψει και μενα αυτη η ζωγραφια..

την καλησπερα μου..με αγγιξες..

Estella είπε...

Kαλημέρα Βοτσαλο...

Δεν είναι τα όνειρα που δεν τελειώνουν... Οιεφιάλτες μας είναι...Ατελείωτοι και απύθμενοι. Ευχομαι ολόψυχα να βρεθεί μια όμορφη ζωγραφιά και να γεμίσει τη ζωή και τα όνειρα σου με χρώματα...Ελπίζω να μείνουμε σε επαφή. Καλό ξημέρωμα.

απλο"Ποιηση" είπε...

απουσία...
η λέξη κλειδί

σημασία ας δώσουμε
στις παρουσίες
που πολλές φορές αδυνατούμε να διακρίνουμε...

(καταπληκτικό το κείμενό σου
ταλαντούχο κορίτσι!)

την καλησπέρα μου

Estella είπε...

Moi ταλαντουχο κορίτσι; Μετά απο τέτοιο σχόλιο δε το γλιτώνω το κοκκινισμα....

Ξερεις, απλο-ποιηση, και γω οσο το ξαναδιαβαζω πιο ηρεμη και προσπαθω να καταλαβω τι ηταν αυτο που με βασανιζε σ αυτο καταληγω. Στην απουσια... Λειπει κάτι απο τη ζωή μου. Κατι που δεν μπορώ να διεκδικήσω και τελικά αυτό μάλλον με τρελαίνει...

Θα ακολουθησω αυτο που λες... Θα αφιερωσω τον εαυτο μου στις παρουσιες που υπαρχουν στη ζωη μου και απλά αναμενω το τελευταίο κομμάτι...

Καλό Απόγευμα να εχεις. Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.

Άθεος είπε...

Πραγματικά με ταξίδεψες στα όνειρά σου και με ξενάγησες στους εφιάλτες σου!
…κάτι από την «Ασκητική» μου θύμισες.

Estella είπε...

Kαλησπέρα Άθεε... Λυπάμαι που έκανες πέρασμα και απο τους εφιάλτες μου... Ίσως ήταν κάπως δυσάρεστο... Ευχαριστώ για το σχόλιο, ελπίζω να μεινουμε σε επαφή. Φιλάκια, καληνύχτα.

Libertas είπε...

Απορώ πως το κάνεις αυτό!! Τα κείμενά σου είναι σαν πίνακες ζωγραφικής.
Νύχτες σαν κι αυτές, θα περάσεις πολλες. Αλλά την μέρα θα είσαι δυνατότερη!

Φιλάκια αγάπη μου!

Estella είπε...

Βρε καλώς το ζουζουνοφιλαράκι μου! :D
Ευχαριστώ πολύ και για τα γλυκά λογάκια και για το σχολιάκι. Φιλιά πολλά!!!

Άνεμος είπε...

Είναι κάτι νύχτες δύσκολες... σαν αυτή που περιγράφεις... είναι ώρες ατελείωτες σαν αυτές που μετράνε τα ρολόγια...

Μα γνώμη μου είναι πως Και αυτές σε κάνουν αυτό που είσαι σήμερα...

Αν δε τις είχες θα τις ζητούσες... Δε σε λυπάμαι, ούτε συμπάσχω... θα σου πω ότι μου αρέσει που σε ακούω έτσι...

Καληνύχτα!

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.