Πέμπτη, Οκτωβρίου 08, 2009

"παραμύθα"

Πριν μια βδομάδα έκλεισα τα είκοσι. Ήταν τα πιο πολύχρωμα γενέθλια που είχα ποτέ. Πολύχρωμα και λαμπερά φωτάκια τριγύρω και τα χρώματα να γίνονται πότε πιο έντονα και πότε να ξεφεύγουν απο το περίγραμμα σαν παιδική ζωγραφιά. 

Σήμερα, δε μπορώ να σταθώ, ζαλίζομαι. Κάθε πέντε λεπτά θέλω να ξεράσω. Μάνα πονάει όλο μου το κορμί. Πονάω αφόρητα. Βρίζω τον κόσμο, σπάω τα πράγματα στο δωμάτιο μου και θέλω να πουλήσω το κινητό μου. Δε το κάνω γιατί ξέρω οτι δε θα μπορείς να με βρείς και θα ανησυχήσεις. Ο άλλος μου εαυτός όμως τα θέλει τα λεφτά...Την θέλει την πρέζα κολασμένα. 

Η πρέζα μου έκανε ένα όμορφο δώρο την ημερα των γενεθλίων μου. Έχασα την πιο αγγελική ύπαρξη της ζωής μου. Με άφησε δεν άντεξε την κατάντια μου. Χωρίσαμε όταν ενώ της είχα πεί οτι δε θα ξαναπάρω... Με είδε στην πλατεία όμως... Και μου πε χωρίζουμε. Και ξέρεις ρε μάνα τι της είπα;
"Να πα να γαμηθείς μωρή. Σιγά μη μου λείψεις! Λές και υπάρχει τιποτα καλύτερο απο την πρέζα!" και μάνα... έφυγε τρέχοντας. Νομίζω έκλαιγε, δε θυμάμαι. Ήταν όλα θολά. Και γώ γελούσα ο μαλάκας, γελούσα καταλαβαίνεις; Δεν τόλμησα να της ξαναμιλήσω ή να την πλησιάσω. Καλύτερα μακριά μου. 


Οι φίλοι μου είναι εντάξει παιδιά. Είναι καλά τα παιδιά αλήθεια σου λέω. Απλά μπλέξανε και αυτοί. Θυμάμαι στα δεκάξι μου όταν έβγαινα τις νύχτες, την αγωνία στο πρόσωπό σου. "Που πας πάλι; να προσέχεις! Να προσέχεις τις παρέες σου!" 
Α ρε μάνα... λές και σου δίνει κανείς με το ζόρι... Μόνος μου ζήτησα. Ήθελα να νιώσω αποδεκτός, ξεχωριστός να ξεφύγω απο τη ρουτίνα να παραμυθιαστώ. Συγγνώμη. 


Θυμάσαι που όταν ήμουν μικρός είχαμε περάσει απο την Ομόνοια; Θυμάσαι που μου έλεγες 
"Αγόρι μου είδες πώς είναι; Ερείπια...Ποτέ Μάνο μου να μην το κάνεις αυτό ναι; Και να μην παίρνεις τίποτα απο τους αγνώστους" και γώ φοβισμένος έλεγα μέσα μου "ποτέ ποτέ" και έγνεφα σε εσένα καταφατικά...Πόσο δυνατός ήμουν τότε μάνα! Και πόσο αδύναμος όταν είπα το ναί εκείνη την βραδιά.. 


Πονάω... Δε μπορώ να συνεχίσω να γράφω. Λένε οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Μπορεί να μην τα καταφέρω. Μάνα, ακόμα και να μην πεθάνει το σώμα μου, εγώ είμαι νεκρός. Οι παλιοί μου φίλοι, η κοπέλα μου, ο εαυτός μου... πάει... 


Σ αγαπώ. Σ αγαπώ πολύ. Δε ξέρω αν στο πα πρόσφατα. Αλλά σ αγαπάω. Και τον πατέρα τον αγαπάω. Θα πω όχι όσο δύσκολο και να ναι πλέον... Θα παλέψω. Αυτή τη φορά θα φανώ δυνατός και θα πάρω πίσω όσα μου έκλεψε η πρέζα. Α και αμα δε τα καταφέρω μάνα, άμα φύγω να με θυμάστε σαν τον Μάνο τον αριστούχο,τον φοιτητή ιατρικής, τον τρυφερό, τον ευαίσθητο, τον ΔΥΝΑΤΟ. Δε φοβάμαι τον θάνατο. Φοβάμαι μήπως κερδίσει ο άλλος μου εαυτός. Δε γυρίζω πίσω. Ή όλα, ή τίποτα. Alea jacta est.



Μάνος.






14 ταξίδεψαν μαζί της:

founio είπε...

Μέσα στο πόνο του, τόσο δύνατος. Καμιά φορά τα ωραία πράγματα της ζωής είναι μπροστά μας αλλά δε τα βλέπουμε. Πρέπει να πονέσουμε πρώτα.

next_day είπε...

Δεν έχω λόγια....
Ελπίζω ο Μάνος να ξανανιώσει ζωντανός και να απολαύσει την δόξα της ζωής μέσα απο τον δύσκολο αυτό αγώνα...

Ο Αλχημιστης είπε...

Ο,τι δεν μας σκοτωνει μας κανει πιο δυνατους ελεγε ο Νιτσε. Υπαρχουν στιγμες της ζωης μας που νιωθουμε πραγματικα ασχημα και ζηταμε ενα στηριγμα. Μια παρηγορια. Κατι να μας δωσει ελπιδα. Και καποιοι δυστυχως καταφευγουν στην πρεζα...Δυστυχως η κοινωνια μερικους τους οδηγει εκει και μετα τους θεωρει αποβλητους....Ειρωνια δεν νομιζεις? Σε φιλω! Καλα να περνας!

Dreamy Cloud είπε...

Έχει τη θέληση και αυτό είναι πολύ βασικό.. Μπορεί να είμαι αισιόδοξη μα το κείμενο αυτό μου άφησε την αίσθηση πως όλα θα πάνε καλά. ΟΛΑ λοιπόν.. Δυναμη χρειάζεται, στα λόγια μπορεί να είναι εύκολο λέγοντας το μα γίνεται αν το θες πραγματικά. Φιλάκια!

Estella είπε...

Founio, τελικά ισχύει οτι εκτιμάμε ορισμένα πράγματα μονο οταν τα χασουμε. Εχεις απόλυτο δίκιο... Μακάρι να βλέπαμε τι υπάρχει δίπλα μας. Να εκτιμούσαμε και να μην τα παίρναμε όλα ως δεδομένα...

Να σαι καλά γλυκιά μου Next Day.

Ο,τι δε μας σκοτώνει μερικές φορές μας πληγώνει και αυτό είναι χειρότερο θα έλεγα εγώ καλέ μου αλχημιστή. Αυτή η κοινωνία είναι τρελή... Αλλά μην ξεχνάμε οτι υπάρχουν άνθρωποι που ενώ φτάνουν στον πάτο εξακολουθούν να μπορούν να λένε όχι στην πρέζα...

Συννεφούλα, η δύναμη της θέλησης είναι απίστευτη...

Να στε καλά όλοι σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας. Φιλάκια πολλά!

Creep είπε...

a re εστελλα....
ποσο ευκολα υποκυπτει κανεις.
δεν εχω κατι αλλο να πω.

Libertas είπε...

Ελπίζω αυτός ο Μάνος και ο κάθε Μάνος να κατανοήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα οτι ο αργός θάνατος είναι και ο χειρότερος.
Είναι κρίμα να γίνεται αυτό καθημερινά σε νέα παιδιά που πρόλαβαν να ζήσουν μόνο είκοσι χρόνια και τα πέντε τελαυταία τους απλά να υπήρχαν...
Είναι άδικο! Αλλά η ζωή είναι άδικη!
Προσοχή!

Τέλεια ανάρτηση.
Φιλάκια!!

Estella είπε...

Εύκολο είναι να υποκύψεις σε οποιαδήποτε εξάρτηση γλυκιά μου κόννι. Ο κακός δρόμος πάντα είναι πιο εύκολος άλλωστε. Το θέμα είναι αξίζει να τα χάσεις όλα γι αυτό;

Libertas, δεν είναι η ζωή άδικη... Εμείς αδικούμε τον εαυτό μας.

Σας φιλώ. Καληνύχτα...

KitsosMitsos είπε...

Ή όλα ή τίποτε, λοιπόν...
Και όπως είπες, εμείς αδικούμε τον εαυτό μας.

Estella είπε...

Ναι... κάποιες φορές πιστεύω εμείς είμαστε οι εχθροί του εαυτού μας... Να σαι καλά kitsosmitsos :) Φιλάκια :D

Parakmiako Ergaleio είπε...

Δύναμη, χρειάζεται δύναμη. :-/

Estella είπε...

Δύναμη να πείς όχι και ακόμα περισσότερη να ξεφύγεις. Φιλάκια γλυκιά μου :)

Άνεμος είπε...

Δεν ξέρω αν είναι αληθινή ιστορία. Ξέρω όμως ότι αξίζει να την διαβάσει κανείς. Σε αγγίζει. Σου μιλάει στη ψυχή.

Όμορφη ανάρτηση! Ευχαριστώ και καλώς σε βρίσκω και απο εδώ!

Την καληνύχτα μου!

Estella είπε...

Καλώς ήρθες :D Ελπίζω να ονειρευτούμε παρέα και να μοιραστούμε πολλές σκέψεις. Φιλάκια.