Τετάρτη, Οκτωβρίου 21, 2009

Ίσως...

Mεγάλωσα πια σου λέω
Σε ποιά κατεύθυνση δε ξέρω
Μεγάλωσα νευρωτικά
και τώρα άντε να εμπιστευτώ
Τι είναι η πίστη; Τι σημάδια κουβαλώ στο κορμί μου;
Απο θάλασσες ψεγάδια
Απο ανθρώπους μισά βράδια
Και η πιο άτιμη νυχτιά, το σκοτάδι
Οι φόβοι σου που μεγαλώνουν
Οι ψεύτικοι, οι επίκτητοι
Ενώ οι επιλογές σου λάθος,
πνίγηκες στο αίμα σου πάλι και μπερδεύτηκες...Ξύπνα!
Αλήθεια δεν είναι τα βάσανα θύμα στο μυαλό σου
Στις αισθήσεις σου θυτης
Τα μάτια σου, το στόμα μου,τ αυτιά τους
Τι είναι αλήθεια;
Μπέρδεμα,ψέμα που είναι σε ποιά διάσταση;
Πες μου χάθηκε η ελευθερία σου;

Οι στίχοι παραπάνω είναι απο ένα κομμάτι των Emes το "Πισώπλατα Μπερδεμένα Σχέδια".  Ενιωσα οτι αυτό που καίει την ψυχή μου αποτυπώνεται άψογα μέσα απο αυτά τα λόγια... ( Το προφίλ τους στο myspace http://www.myspace.com/emes5 )

Αν μπορούσα μόνο να ήξερα ένα μικρό κομματάκι απο τις σκέψεις των γύρω μου... Λίγο μόνο λιγάκι... Πολύ σαδομαζοχιστικά όντα είμαστε τελικά. Δε γίνεται να είμαστε λίγο ξεκάθαροι με τον άλλον; Αν δεν θέλουμε κάτι δεν το αφήνουμε να περιμένει στην αποβάθρα αλλά του δείχνουμε τον δρόμο για την έξοδο απο τον σταθμό. Τόσο δύσκολο είναι; Και μετά έχουν την απαίτηση για εμπιστοσύνη ειδικά αν σ αυτό το ζήτημα, το παρελθόν δημιουργεί τείχη δυσοίωνα; Αυτό το μια κρύο μια ζέστη τι είναι; Πικάρεις τον άλλο για να κολλήσει και καλά ε; Μπα... Μερικές φορές είναι εντελώς αντίθετο το αποτέλεσμα. 

Βαρέθηκα να περιμένω. Λέω να επιβιβαστώ στο επόμενο τρένο. ΙΣΩΣ χαθούμε λόγω συχνών δρομολογίων. ΙΣΩΣ γιατί ο κόσμος στους σταθμούς που προχωράει πάντα αυστηρά και βιαστικά μπορεί να μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο. Αυτή τη φορά όμως ξέρω πως δε θα το μετανιώσω που έφυγα. Και ο λόγος; Γιατί όταν γύρισα την πλάτη δεν με φώναξες. ΙΣΩΣ δεν είχες τα κότσια να το κάνεις. ΙΣΩΣ είχες βραχνιάσει απο τις δήθεν ελεύθερες σου σκέψεις και ξέχασες οτι τελικά μόνο όταν θα είσαι ολομόναχος θα ανήκεις εντελώς στον εαυτό σου- που λέει και ο da Vinci. ΙΣΩΣ με σκέφτεσαι όπως σε σκεφτόμουν εγώ σήμερα. ΙΣΩΣ το μετανιώσεις. Φεύγω. Είχες μια ευκαιρία να αποδείξεις οτι είσαι κάτι το διαφορετικό. Την έχασες. Όχι μονο γιατί είσαι ένα με τη μάζα, αλλά γιατί ακόμα και μέσα στη μάζα δεν ξέρεις να συνυπάρχεις με το υπέρμετρο εγώ σου...
"Θα ξαναβρεθούμε;"
"ΙΣΩΣ" ειχες πεί
"NEVER AGAIN" σου απαντώ.

Next station Relief, please mind the gap between ignorance and weariness.



Πάνω στο τρένο φάντασμα
μέσ' τη νύχτα θα χαθώ
μέσ' την έρημο σ' ένα πάρτυ μαγικό
πάνω απ' το γκρεμό τ' ουρανού
θα περνώ
τρένο φάντασμα με σβησμένο αριθμό 

 








Μπορεί να είχαμε μια ελπίδα 
Τώρα για πάντα ελπίδα θα μείνει...

16 ταξίδεψαν μαζί της:

El Loco είπε...

ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΟ POST, ESTELLA, ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΕΤΣΙ. ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΤΟ BLOG ΣΟΥ...ΕΙΝΑΙ SYPER!

Estella είπε...

Eυχαριστώ πάρα πολύ γλυκέ μου!Να σαι καλά! Φιλάκια.

Raven είπε...

Κομμάτια με έκανες πρωινιάτικα... Πόσα μου θύμισες και εμένα, καλή μου...

Όταν έρχεται αυτή η στιγμή του πόνου, μπορείς πάντα να σκεφτείς πως ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Και τότε θα αισθανθείς λίγο καλύτερα. Όχι πολύ, αλλά όσο χρειάζεται!

Πολύ κλισέ, το ξέρω. Αλλά είναι από τα λίγα κλισέ που όντως ισχύουν :)

Φιλάκια

next_day είπε...

Εγώ θα σου αφιερώσω τους παρακάτω στίχους..
"Ίσως να είναι η αγάπη μια θλιμμένη γιορτή
Ένα ζευγάρι σκουριασμένες χειροπέδες
Ίσως να είναι η αλήθεια μια πληγή ανοιχτή
Ένα κελί με χρυσαφένιους μεντεσέδες
Ίσως να είναι το φεγγάρι μια τελεία λευκή
Σ' ένα τετράδιο με φύλλα από σκοτάδι
Ίσως να έχεις χαραγμένο σαν μένα κι εσύ
Πάνω στο μέτωπο της τρέλας το σημάδι"
Υπέροχο κείμενο καλή μου!
Φιλί γλυκό!

Νυχτερινή Πένα είπε...

Ένα πολύ όμορφο κείμενο, μελαγχολικό αλλά γλυκό και παρά την εμφανή θλίψη, έχει μέσα του και την ελπίδα για ό,τι νέο θα έρθει.
Συνέχισε να γράφεις όμορφα κομμάτια που αγγίζουν τις ψυχές.

Parakmiako Ergaleio είπε...

"Τι είναι αλήθεια;
Μπέρδεμα,ψέμα που είναι σε ποιά διάσταση;"
Αυτός ο στίχος είναι τόσο μα τόσο αληθινός. Δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο όμως. Δεν είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πάντα.

Venus on fire είπε...

Να σου πω κάτι κι ας μην είναι γενικά αποδεκτό. Είμαι υπέρ της φυγής ,όταν όλα γίνονται μια θηλειά,που συνέχεια σφίγγει.
Με τρένα ,με πλοία? Δεν ξέρω . Μόνο να φεύγω θέλω .

Φιλιά πολλά

Skouliki είπε...

βασικα εγω εχω μαθει να μην ποναω
το πως γινεται μεγαλη ιστορια


φιλακια

Ο Αλχημιστης είπε...

Χαρακτηριστικο του συναισθηματικου σου κοσμου οπως παντα το κειμενο σου. Γεματο αισθηματα. Ετσι ειναι συνηθως η ζωη. Αλλοι ερχονται, αλλοι φευγουν, αλλοι ερχονται και μενουν για λιγο και μετα φευγουν. Αλλοι, οι ξεχωριστοι, μενουν για μια ζωη...Ειναι αυτοι που μας αγαπανε με τα ελαττωματα μας! :) Αυτοι ειναι που αξιζουν....Να 'σαι καλα!

Estella είπε...

Raven μου ευχαριστώ πάρα πολύ... Εύχομαι ο χρόνος απλά να δείξει οτι τελικά δεν άξιζε...

Next day, το κομμάτι του Παπακωνσταντίνου αν δεν κάνω λάθος είναι πραγματικά τέλειο... Ισως λοιπόν...Ευχαριστώ πολύ.

Estella είπε...

Νυχτερινή πένα με κολακεύεις απίστευτα. Μακάρι να αγγίζω έστω και λίγο τις σκέψεις σας...Nα σαι καλά.

Παρακμιακό εργαλείο, σίγουρα τα πράγματα μπορεί να ναι και γκρί... Το θέμα είναι να σ αφήνουν να το διακρίνεις.

Estella είπε...

Venus γλυκιά μου όταν φτάνεις σε τέτοιο σημείο νομίζω το μόνο υγειές τελικά που μένει να κάνεις είναι να φύγεις...

Σκουλικάκι, να μου την μάθεις και εμένα αυτή την τεχνική. Πραγματικά θα μου φανεί πολύτιμη.

Estella είπε...

Αλχημιστή μου...δεν έχω λόγια καλέ μου. Να σαι καλά.

Σας ευχαριστώ όλους και πάλι για τα σχόλια σας! Να στε καλά και να ονειρεύεστε! Σας φιλώ γλυκά!

founio είπε...

Πιστεύω ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να μπεις και εσύ στο τρένο της ζωής και να κατέβεις στην επόμενη στάση.

Δε μένουμε σε ότι δεν αξίζει.

Φωτεινή Κανάκη είπε...

Estella!!
Loipon krataw ayto me tin eikona kai to mind the gap...
se euxaristw exw mono na pw :)
polu omorfi i gwnia sou kai akrws sunaisthimatiki!!
xerakia agkalies!!***

Estella είπε...

Γλυκιά μου founio, αυτο που δεν αξίζει συνήθως μας τραβάει περισσότερο... Αυτο θα κάνω...θα φύγω... Ευχαριστώ πολύ. Να σαι καλά.

Μιου μου, εγώ ευχαριστώ για το γλυκό σου σχόλιο. Χεράκια αγκαλιές. χιχι.