Νεκρός Πρίγκιπας

Πίσω από μια πόρτα κρυβόσουν, στο νερό βυθισμένος ζητώντας καταφύγειο. Τα χείλη σου ήταν τόσο κόκκινα... Αίμα παγωμένο τα στόλιζε κόντρα στο χλωμό σου δέρμα, ούρλιαζαν βουβά τον φόβο σου, ποιος ξέρει τι σου συνέβη και γιατί. Γιατί εγώ έπρεπε να σε βρω έτσι. Αν είχες φωνή θα σε ρωτούσα από που με ξέρεις. Από που σε ξέρω. Τι γυρεύεις εδώ, ποιος παραμυθάς σε σκότωσε παρά τις ικεσίες της ομορφιάς σου. Ερωτήσεις με ξεριζωμένα ερωτηματικά. Αυτά είναι για τους ζωντανούς άλλωστε.

Και τ όνομά σου; Άμλετ; Αλαντίν; Charming; Ξέχασα. Τι να μου πεις και πως. Με συγχωρείς. Είναι που οι χτύποι της καρδιάς μου σφυροκοπούν έτσι ανελέητα το κεφάλι μου. Βρωντάνε, χτυπάνε, μαστιγώνουν και αυτή η σιχαμερή η περιέργεια δε με αφήνει να τρέξω. Να φύγω όπως κάθε φορά που φοβάμαι. Να εξαφανιστώ σ ένα δωμάτιο πνιγμένο στη σχετικότητα του χρόνου και της βαρύτητας. Να ακούω συμβουλές, μέντορες της στιγμής μέχρι την επόμενη αμαρτία.Να βαράω τους καθρέφτες και τα χέρια μου να ματώνουν μπροστά στα ίδια τα είδωλα τους. Ή απλά να τα φαντάζομαι όλα αυτά πληγώνοντας λευκές σελίδες με μελάνι.

Μοναχά σε ρωτώ, γιατί με στοίχειωσες; Τι θέλεις να μου πεις; Σωστά... Πάρε τις λέξεις μου όλες τριαντάφυλλα να υποκλείνονται στη νεκρική σου κλίνη και ξέχασε τα όλα. Όνειρα γλυκά εφιάλτη.