Στα κλινοσκεπάσματα του ίσως και του μπορεί χουζούρευε τεμπέλικα. Μια ομορφιά ανείπωτη και ανύποπτη, πλάνη περιπλανώμενη και παραπλανημένη από τις λέξεις. Λέξεις κοσμήματα στον κόρφο της. Ψεύτικα, πανηγυριώτικα και εκείνα τα τριαντάφυλλα παραδίπλα πλαστικά να την κοιτάζουν να γερνάει.
"ΞΥΠΝΑ!", πνίγηκες στο παραμύθι που σου φτιάξανε τόσο χρόνια και τώρα τι περιμένεις; Να ρθει να σε βρει; Δε θα ρθει καλή μου. Αν ήθελε να ρθει δε θα σ άφηνε να κοιμάσαι.
Πάρε το δράκο σου, οργή στ αγκάθια που σε προστατεύουν και άναψε την μεγαλύτερη φωτιά που αντέχει η ψυχή σου. Κάψε μέσα της ότι σε πονάει, ότι σε φθείρει και σαν τον φοίνικα ξεκίνα...-Για να σε δω τώρα πριγκιπάκο. Πόσο αντέχεις τη φωτιά; Ποιος έχει ανάγκη ποιον;- Ζήσε... Όσο περισσότερο κοιμάσαι, τόσο λιγότερο ζεις... Τι περιμένεις; ΞΥΠΝΑ!!!
Χριστούγεννα. Οικογενιακά, στο τζάκι δίπλα. Γεμάτα σκέψεις, απουσίες, παρουσίες και διηγήματα. Τεμπέλικα και μεθισμένα. Ζαλισμένα μέσα στην μελαγχολία και τη χαρά των πεταμένων περιτυληγμάτων... Μήπως και τα περιτυλήγματα έχουν κάτι να πουν; Ποτέ μου δεν μου άρεσε να τα σκίζω. Προσπαθούσα να τα αφαιρώ προσεκτικά...
Πλάκα έκανα! Δε θα σας μιζεριάσω σήμερα! Παραδεχτείτε ότι την πατήσατε και θα κάνετε και σεις ένα παιδάκι χαρούμενο για τα Χριστούγενα :D
Εύχομαι χρόνια πολλά με υγεία και ευτυχία. Καλά Χριστούγεννα γεμάτα ζεστασιά και χαμόγελα σε όσους μας αγαπάνε, μας πρήζουν, μας σκέφτονται ή... εξαφανίστηκαν από τη ζωή μας χωρίς να πουν έστω ένα αντίο. Ειδικά σ εσάς τους τελευταίους να ξέρετε: "Ό,τι αφήνεις...σε αφήνει!".
Την είπα την κακία μου και σήμερα. Ελπίζω ο Άγιος Βασίλης να μην είναι στη λίστα των αναγνωστών μου....
Τρέχοντας να προλάβω τις χαμένες ανάσες, συνειδητοποίησα ότι ο πιο καθαρός κόσμος, είναι ο κόσμος των τυφλών. Τουλάχιστον εκείνοι, δεν υποκρίνονται κανένα φως. Ωραία τα παραμύθια, μα η ψευδαίσθηση με αρρώστησε. Μάνα, αυτός ο κόσμος με τρομάζει... πολύ. Τρέμω στη θέα του λανθάνοντα κανιβαλισμού του και αναρωτιέμαι...τι διάολο κάνω εδώ;
GALA Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα
Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για ναν το ζήσουμ' όλοι.
Τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς
το μάτι ανοιγοκλείνει προτού δακρύσει.
Ο κόσμος τω δεντρώνε ρέβει ορθός.
Κλαίει παρακάτου η βρύση.
Από τα σπίτια που είναι σα βουβά,
κι ας μίλησαν τη γλώσσα του θανάτου,
με φρίκη το φεγγάρι αποτραβά
τ' ασημοδάχτυλά του.
Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό
κι εμείς θαν το γλεντήσουμε το βράδυ,
όσοι έχουμε το μάτι μας ογρό
και μέσα μας τον άδη.
Οι μπάγκοι μας προσμένουν.Κι όταν βγει
το πρώτο ρόδο στ' ουρανού την άκρη,
όταν θα σκύψει απάνου μας η αυγή
στο μαύρο μας το δάκρυ
θα καθρεφτίσει τ' απαλό της φως.
Γιομάτοι δέος ορθοί θα σηκωθούμε,
τον πόνο του θα ειπεί καθε αδερφός
κι όλοι σκυφτοί θ' ακούμε
Κι ως θα σας λέω για κάτι ωραίο κι αβρό
που σκυθρωποί το τριγυρίζουν πόθοι,
τη λέξη τη λυπητερή θα βρω
που ακόμα δεν ειπώθη.
Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για ναν το ζήσουμ' όλοι.
Αόρατα χέρια έπνιγαν τα ουρλιαχτά στη σιωπή. Βουτούσαν την καρδιά μου στο βυθό τους και κάθε λίγο την πίεζαν κόντρα στην παλάμη τους μέχρι να νιώσω το πρώτο αίμα να κυλά απ τα χείλη... Σιχτιρίζω...Προσπαθώ να νιώσω τα δάχτυλά μου. Είναι τόσο μάταιο. Όσο να νιώσω και τα πόδια μου. Δε μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να τρέξω... και το μολύβι να γλιστράει σαν την κακιά στιγμή στο παρατσάκ. Πως γίνεται... Πως γίνεται το μολύβι μου, η πένα, το πληκτρολόγιο να γίνεται ένα σύμπλεγμα από κοφτερά ξυράφια να ξερα...
Και έχω και το φεγγάρι. Ξέρω, περιμένει να μαζέψει τις σκέψεις μου. Γνέφει αργά αργά το πιο όμορφο μετάξι, στο ασήμι του να διαλύσει ότι καλό άφησα, κράτησα, σκέφτηκα. Τώρα τι; Παρακαλάω τον άνεμο να μου φέρει βάλσαμο ή έστω μια λίμα να γδάρω τα κάγκελα, το δέρμα μου, το μυαλό μου. Ικετεύω τη θάλασσα για λίγο αλκοόλ να πνίξω τον πνιγμό μου κι ύστερα... τα δάκρυα μου να νοθεύσω στην αλμύρα της. Αυτά που όχι, ποτέ δε θα παραδεχτώ ότι υπήρξαν. Και γιατί άλλωστε; Για ένα μανιφέστο ουρλιαχτών στη σιωπή; Για τη βουβαμάρα;
Πως διάολο γράφεις όταν πονάς; Με τίνος τα δάχτυλα; Είχαν δίκιο τα όνειρα. Ώρα για φευγιό.
Πίσω από μια πόρτα κρυβόσουν, στο νερό βυθισμένος ζητώντας καταφύγειο. Τα χείλη σου ήταν τόσο κόκκινα... Αίμα παγωμένο τα στόλιζε κόντρα στο χλωμό σου δέρμα, ούρλιαζαν βουβά τον φόβο σου, ποιος ξέρει τι σου συνέβη και γιατί. Γιατί εγώ έπρεπε να σε βρω έτσι. Αν είχες φωνή θα σε ρωτούσα από που με ξέρεις. Από που σε ξέρω. Τι γυρεύεις εδώ, ποιος παραμυθάς σε σκότωσε παρά τις ικεσίες της ομορφιάς σου. Ερωτήσεις με ξεριζωμένα ερωτηματικά. Αυτά είναι για τους ζωντανούς άλλωστε.
Και τ όνομά σου; Άμλετ; Αλαντίν; Charming; Ξέχασα. Τι να μου πεις και πως. Με συγχωρείς. Είναι που οι χτύποι της καρδιάς μου σφυροκοπούν έτσι ανελέητα το κεφάλι μου. Βρωντάνε, χτυπάνε, μαστιγώνουν και αυτή η σιχαμερή η περιέργεια δε με αφήνει να τρέξω. Να φύγω όπως κάθε φορά που φοβάμαι. Να εξαφανιστώ σ ένα δωμάτιο πνιγμένο στη σχετικότητα του χρόνου και της βαρύτητας. Να ακούω συμβουλές, μέντορες της στιγμής μέχρι την επόμενη αμαρτία.Να βαράω τους καθρέφτες και τα χέρια μου να ματώνουν μπροστά στα ίδια τα είδωλα τους. Ή απλά να τα φαντάζομαι όλα αυτά πληγώνοντας λευκές σελίδες με μελάνι.
Μοναχά σε ρωτώ, γιατί με στοίχειωσες; Τι θέλεις να μου πεις; Σωστά... Πάρε τις λέξεις μου όλες τριαντάφυλλα να υποκλείνονται στη νεκρική σου κλίνη και ξέχασε τα όλα. Όνειρα γλυκά εφιάλτη.
Θα θελα να ήξερα αν όντως στη φωτιά κρύβονται τα πνεύματα που μου λεγαν κάποτε οι γηραιότεροι στο χωριό μου. Αν μπορείς να κάνεις μάγια, ξόρκια, φίλτρα... Αν μπορούν να σου κάνουν παρέα ή να σε παρασύρουν ή να αποπλανήσουν...
Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να κρύβεται στον καπνό ή αν ο καπνός κρύβει όσα θα μπορούσαμε να πούμε και να ανάψουμε μια φωτιά...Γιγαντιαία, επικίνδυνη ενοχική. Μαγική το δίχως άλλο. Μην πλησιάζεις. Θα σε κάψει. Και τότε, τότε δεν υπάρχει γυρισμός.
Συλλογίζομαι τις φωνές ανάμεσα στη φωτιά στα όνειρα μου. Τα όχι και τα ναι, τα δεν πρέπει και τα ποιος νοιάζεται... Αν μπορούσα να τιθασεύσω έστω και ένα μικρό κομμάτι από την φωτιά μου τώρα δε θα τα έγραφα αυτά. Όχι, δεν έπρεπε. Έπρεπε. Δεν είναι σωστό. Όχι είναι. Κι αν... Όχι. Πολύ αργά. Τώρα δεν υπάρχει γυρισμός. Ακόμα κι αν τα σβήσαμε, εγώ ακόμα τα βλέπω να λιώνουν. Ενοχικά, παθιασμένα, ερωτικά...
Ο μεγαλύτερος Ιούδας είναι η λογική. Πάντα σε προδίδει όταν τη χρειάζεσαι. Την τρέλα μου...
Σκέψου το δυνατά... Πιο έντονα τώρα...Σχεδόν ψιθύρισε το και παίξε με τις λέξεις σου. Ύστερα, λίγο με την ανάσα σου. Έλα... Τι φοβάσαι; Κανείς δεν σ ακούει. Ξανά... Ξανά... Ξανά...
Ύστερα μια ζάλη, ανεπαίσθητη στην αρχή....μετά ανατριχίλα...μετά...Τσκ τσκ τσκ. Το παρακάνεις και δεν πρέπει...
Κι όπως γλιστράει στα χείλη το μεθύσι των επιθυμιών σου, πες μου, τι ζητάς απόψε; Ένα ποτήρι ακόμα ίσως πριν χάσεις τον έλεγχο; Τι να σου χαρίσω... Το μόνο που έχω είναι αλλόκοτες λέξεις, ανάρμοστες, από τα σκοτεινότερα παραμύθια βγαλμένες για να σε υπηρετούν. Λαξευμένες από αποκαρδιωμένους ήρωες του ποτέ και ερωτευμένους, κολλημένους στο παιχνίδι ψεύδους του πάντα.
Ξόρκια ανείπωτα, χάδια ανύποπτα και να λιώνεις στις σκέψεις τις ανομολόγητες, τις αισχρές, τις πρόστυχες τις κρυφές... Θάλασσα το πάθος με τα κύματα του να σ απειλούν... Δεν υπάρχει γυρισμός το ξέρεις έτσι; Να βάλω λίγο ακόμα...;
Διψάω να σε δω στην βαρύτερη σου μέθη, υποχείριο της έκλειψης μιας λογικής που σου φόρεσαν.... Κι όταν τα ποτάμια της σκέψης σου κάψουν και τον τελευταίο δισταγμό που σε έπνιγε εκεί να δω πόσο θα αντέξεις πριν σε γδύσω...
Μην μιλάς... Μόνο ψιθύρισε...Άγγιξε... Άκου... Έλα πιο κοντά...ακόμα λίγο... ή...και όχι...
Αόριστες σκέψεις, σύντομες αναμνήσεις, λάθη επικείμενα που ξέρω δε θα καταφέρω να αποφύγω και... τελικά; Νόμιζα ότι είχα λογική και πρέπει. Τώρα που ξεθώριασαν έτσι απότομα τι κάνω; Αποσιωπητικά...
Regrets collect like old friendsHere to relive your darkest momentsI can see no way, I can see no wayAnd all of the ghouls come out to playAnd every demon wants his pound of fleshBut I like to keep somethings to myselfI like to keep my issues strongIt's always darkest before the dawn
Ξέρω πως ότι κι αν γίνει, εγώ θα φταίω. Αλλά γιατί συνεχίζω τότε;
Δεν έμαθα ποτέ μου να παίζω σωστά. Ξέρεις, όσο περισσότεροι κανόνες τόσο η μνήμη μου πεισμώνει. Είναι κάπως αστείο. Γελοίο θα έλεγα. Πελαγώνω μπροστά στο άσπρο και στο μαύρο και αναρωτιέμαι, που είναι τα άλλα χρώματα;
Μην με παρεξηγείς. Φταίει το κρασί το αποψινό. Όχι, εντάξει δεν ήπια πολύ. Αν έπινα πολύ θα έγραφα κάτι σπουδαίο. Τώρα... λόγια της οκάς να ξεγελάσω τους νυχτερινούς πειρασμούς. Ένα ανελέητο μαστίγωμα του μυαλού μου για να δω που στο διάολο παράπεσαν οι σκέψεις που οργανώνουν τη ζωή μου. Να σου πω ότι τις βρήκα; Μπορεί και να μην τις είχα ποτέ. Μπορεί να τις είχα και όντως να παράπεσαν. Μπορεί να τις έκανα προσάναμμα πριν γεννηθούν ή να γεννήθηκαν και να με σκότωσαν. Άρα εγώ είμαι η σκέψη που παράπεσα στο μυαλό αυτού που θα πρεπε να ναι η σκέψη μου;
Πνίγηκα στο μπέρδεμα και μάτωσα. Ή μάτωσα στο πνίξιμο που μπερδεύτηκα. Ή μπερδεύτηκα στο αίμα που έπνιξα. Σοβαρά τώρα. Όχι σοβαρά, θέλω μια λέξη για τον χρόνο. Ξέρεις, σαν ξόρκι. Έλα τώρα... άσε τις ιστορίες λογικής. Εδώ μιλάμε σοβαρά. Μαγεία φίλε μου. Μαγεία....Αγοράζω όσο όσο. Θέλω κάτι να συμβεί. Πρέπει κάτι να συμβεί.
Πρέπει και θέλω και θα συμβεί. Κι αν δεν συμβεί, συνέβη. Κι αν συνέβη συμβαίνει και αν δεν συμβαίνει θα συμβεί εκτός αν συνέβη και που ξέρεις.... Χρόνος είναι και πηδιέται με ότι βρει... Είναι ωραία η μοναξιά. Αρκεί να την μοιράζεσαι. Μάλλον. Μπορεί. Ίσως. Πάλι χάζεψα στην ίδια θέση να κοιτάω τα ντουβάρια. Έχει κρύο εδώ μέσα. Όχι;
Πάω πάσο. Ψευδαίσθηση. Ούτε πρώτη ούτε τελευταία φορά θα ναι. Ένοχη. Στην πυρά. Ναι ναι... Στην πυρά μπας και ζεσταθούμε στο χάσιμο, το πνίξιμο, το φανέρωμα, τον ήλιο, τη σελήνη, την παρούσα απουσία, την απούσα παρουσία, τα λογοπαίγνια, την ψυχή μου. Την ποια; Α ναι. Που είναι...Κάτσε να δεις....Ξέχασα. Δεν έχω τσέπες. Κάπου στο πορτοφόλι θα ναι...
Ένα ατελείωτο βαλς η Αθήνα. Ζει την μελαγχολία στις Κυριακές της και αδειάζει τους δρόμους σαν κάτι να φοβάται... Είναι το σκοτάδι; Είναι η ομίχλη; Η υγρασία; Μήπως απλά το κρύο;
Και είναι όμορφα. Είναι πολύ όμορφα να μπορείς να ακούσεις ακόμα και έναν ψίθυρο κάτω από την Ακρόπολη. Κι ας έχει κάγκελα γύρω γύρω να θυμίζουν τις φυλακές σου. Ξέρω ναι, δεν έχει μόνο η μοναξιά τη γοητεία της αλλά ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί την έστω και ανεπαίσθητη ανάγκη που μπορεί να κρύβουμε για εκείνη εν τέλει;
Νομίζω θα κοιτάζω το πληκτρολόγιο αφηρημένα για πολλή ώρα ακόμα. Ίσως ήρθε η ώρα να δώσω λίγη ηρεμία και στον δρομέα που δε λέει να σταματήσει να αναβοσβήνει προκλητικά. Αγαπητέ μου, έχω πολλές σκέψεις και οι λέξεις με πρόδωσαν.
Και να φανταστείς ότι είχα στο μυαλό μου ένα κτήριο και γι αυτό ήθελα να γράψω... Δε βαριέσαι; Άλλη φορά.
Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας... Μα δε με λένε Στέλλα. Στην πραγματικότητα, το Estella, δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό μου όνομα! Σε κάθε περίπτωση, κρατάω τη θετική σας διάθεση και σας ευχαριστώ για τα mail....
Μ ένα έθνος βυθισμένο στην μαστούρα της καταστροφολογίας και μια γενιά απογοητευμένη απ όλα...τι μένει; ΠΡΟΖΑΚ Πως καταντήσαμε ρε πούστη μου; Να θαυμάζουμε τους άντρες σαβουρογάμηδες και τις γυναίκες "μετρό". Τι τις ποιες; Αυτές που όταν δεν έχουν από που να πιαστούν ανοίγουν τα πόδια. Και είναι κι άλλοι....
Και είναι δύσκολο. Όχι όχι... είναι δύσκολο να σαι σχιζοφρενής πίστεψε με γιατί δε τα βγάζεις πέρα με κανέναν! Είναι όλοι καταθλιπτικοί και δε νοιάζονται ούτε για σένα ούτε και για τις 10 προσωπικότητες που κουβαλάς στο μάτι... ΠΡΟΖΑΚ.
Κάπου στο τέρμα και ο έρωτας που άφησε τα βέλη κι έπιασε πληκτρολόγιο μπας και μας προλάβει. Τι να προλάβει έτσι που τα κάναμε... Γέλα ρε. Σου μείνανε τα τόξα καβάτζα. Μαλάκα και συ. Νικήθηκες από ένα χαρτάκι. Χαρτάκι είπα ή χαπάκι; Χαπάααααακι. ΠΡΟΖΑΚ.
Πες μου, τι πίνουνε οι σκιές και μάθανε να κρύβονται. Τι παιχνίδι έστησε το σκοτάδι στο φως, πες μου, πες μου... Γιατί δεν χτυπάνε τα όνειρα το κεφάλι σου και χτυπάει το άγχος την καρδιά σου; Κρατάς μαχαίρι; Όχι τώρα. Όχι όχι όχι... Περίμενε. Όταν δε θα κοιτάζω. Τώρα ξέρω. Τώρα τι με νοιάζει; ΠΡΟΖΑΚ
Είμαι τα πάντα. Είμαι... Είμαι δοχείο εκτόνωσης,
είμαι το φάρμακο για τις ανασφάλειες που σου φύτεψε στο κεφάλι το lifestyle,
είμαι... είμαι η ψυχολόγος σου,
η φίλη σου
η γκόμενα σου
είμαι ο καθρέφτης σου,
ο ψεύτης σου, η θλίψη σου,
η χαρά σου...
Είμαι...ΠΡΟΖΑΚ.
Και γιατί;
να μαι πάντα εκεί
όταν ο άλλος σου γαμάει τη ζωή;
ΓΙΑΤΙ;
Και τώρα ησυχία. Φύγανε όλοι. Έφυγε κι αυτός. Έφυγε. Τι ώρα είναι άργησα; Άργησα. Να φύγω ξέχασα. Και τώρα τι...; Όταν όλοι λείπουν και μένεις μόνος; Φεύγεις και συ ή είσαι ήδη η φυγή;
Μην μ' αγγίζεις σου λέω γιατί Θέλω να μ' ακουμπήσεις Μίσησε με, χρειάζομαι λίγο να μ' αγαπήσεις βούλωσε το. Μπορείς την καρδιά σου να μου ανοίξεις; Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ Θα μου λείψεις...(*2)
Τι ακριβώς ζητάτε από εμένα?? Πείτε μου... Εγώ δεν το ζω στο δρόμο Εγώ λέω το δρόμο δείχ' τε μου... Έχω χαθεί και κανείς άλλος δεν ευθύνεται Μα δεν θα σας το πω όσο πολύ και αν θέλω να μείνετε...
Ίσως έτσι να το κάνετε, με πιάνετε, τουλάχιστον ο νους μου έτσι το αντιλαμβάνεται. Όσες φορές ζήτησα κάτι τις περισσότερες από αυτές μου γυρίσατε την πλάτη...
Αντιθέτως, ό,τι αποστρέφομαι, ό,τι απεύχομαι και με κάνει να καταστρέφομαι όλοι πρόθυμοι να το προσφέρετε χαμογελώντας με χαμόγελα αινιγματικά
Σαν της Τζοκόντας και όντας ετών 25 μπορώ στάνταρ να σου πώ πως πιο εύκολα βρίσκεις χόρτο από ειλικρινές σ' αγαπώ τόνοι και από τα δύο αν μπουν στον οργανισμό σου εντέλει δεν ξέρω πιο περισσότερο σε μαστουρώνει
Για αυτό φύγε και άσε με να γράψω θέλω στο χαρτί και όχι πάνω σου να ξεσπάσω σου λέω με την ελπίδα πως θα μείνεις εδώ, στην αγκαλιά σου να με αφήσεις να κλάψω Σε σιχαίνομαι, ποτέ δεν σ' αγάπησα σε λατρεύω να πας να γαμηθείς με όποιον βρεις Θεέ μου ζηλεύω Θέλω να ανέβω στην κορυφή, βρείτε μου τρόπο για να κατέβω γουστάρω την ζωή μου απλή και λατρεύω να την ανακατεύω
Προτιμάω από εσένα τσουλάκι να γαμάω όποια βλέπει το μάτι μου ποια είσαι εσύ γαμώτο; και τι κάνεις στο κρεβάτι μου; Που είναι η αγάπη μου;
Θέλω να βγω, να πιω έναν καφέ. Θέλω μόνος μου σπίτι να μείνω Θέλω να συνεχίσω λίγο ακόμα αυτό το κουπλέ Γεια χαρά, σε αφήνω...
Λίγα ροζ, λίγα κόκκινα, λίγα λευκά... Αν όλα κρύβουν μια ιστορία, τότε ποια να ναι η δική τους; Ίσως μια απογοήτευση, ένας χωρισμός, μια γλυκιά προσμονή ή λίγος αυθορμητισμός από το πουθενά. Μα τι σημασία έχει τώρα που κείτονται έτσι παγωμένα στον βρώμικο πεζόδρομο;
Θέλω να ξεκινήσω μια φωτιά. Έτσι για πλάκα, να κάψω όλα τα νεκρά πέταλα του κόσμου. Έτσι να δω, πόσο κόκκινο αντέχει το τζάκι μου. Να δω, αν αντί για στάχτη θα κερδίσω λίγο αίμα λουλουδιών. Λένε ο Νοέμβριος είναι ο καλύτερος μήνας για τις τριανταφυλλιές. Αν είναι για τα άνθη... Θα ναι και για τ αγκάθια.
Πάλι αγκάθια και αίματα σκέφτεσαι; Όχι. Όχι καμία σχέση. Τότε; Τότε τι; Τότε πες μου τι σκέφτεσαι... Κρατάς μυστικό;
Πες μου, σε διάβασα σωστά; Μα πως... Το ανθρώπινο πρόσωπο, ανώτερο και από την πληρέστερη σελίδα κρύβει περισσότερα, αποκρύπτει περισσότερα. Εκείνη με διάπλατα μάτια κοιτάζει έξω. Και στο ανθρώπινο μάτι- αλήθεια πως θα το όριζες;- ένα ρήγμα- μια διαίρεση τέτοια ώστε όταν συλλάβεις το κοτσάνι, η πεταλούδα έχει ήδη πετάξει- ο σκόρος πλέον είναι που κρέμεται από το κίτρινο λουλούδι- κουνήσου, σήκωσε το χέρι σου, πιο πέρα, ψηλά, μακριά. Δεν θα το κάνω. Ακινητοποιούμαι. Τρέμω. Ζωή, ψυχή, πνεύμα, ότι και να είσαι από την Μίνι Μαρς, το ίδιο είμαι και γω στο δικό μου λουλούδι- το κοράκι πάνω από τα χαμηλότερα των χαμηλότερων- μόνη, διαφορετικά ποια θα ήταν η αξία της ζωής; Να ανυψωθείς. Να μείνεις ακίνητος το βράδυ, το μεσημέρι. Να μένεις ακίνητος πάνω από τα χαμηλά. Το τρεμούλιασμα εκείνο του χεριού- ανύπαρκτο τη μία, την άλλη να το! Ύστερα επανέρχεται και ισορροπεί. Μόνος, αόρατος. Διακρίνοντας την εικόνα των τελματωμένων, όλα τόσο θαυμαστά. Κανείς δεν κοιτάζει, κανείς δεν νοιάζεται. Τα μάτια των άλλων οι φυλακές μας. Οι σκέψεις τους, κλουβιά μας. Αέρας πάνω, αέρας και κάτω. Το φεγγάρι και η αιωνιότητα... Ω πως σωριάζομαι στην χλόη! Είσαι άραγε και συ εκεί και κάτω, εσύ στη γωνία, πώς σε είπαμε γυναίκα;- Μίνι Μαρς. Τι όνομα είναι αυτό; Να τη, πάνω στο άνθος της. Ανοίγει την τσάντα της και βγάζει ένα κούφιο όστρακο- ένα αυγό- ποιος είπε ότι τα αυγά είναι φτηνότερα; Εσύ ή εγώ; Ω μα εσύ το είπες στην επιστροφή, δε θυμάσαι; Όταν ο ηλικιωμένος κύριος άνοιξε ξαφνικά την ομπρέλα του, ή μήπως φταρνίστηκε τελικά; Τέλος πάντων, ο Κρούγκερ έφυγε, και συ επέστρεψες στο σπίτι σου από τον "πίσω δρόμο", αχρηστεύοντας τις μπότες σου. Ναι. Και τώρα, έχεις θέσει στα γόνατα σου ένα μαντηλάκι για να πετάς τα γωνιώδη θραύσματα από το τσόφλι. Θραύσματα ενός χάρτη. Ενός παζλ.Πόσο θα θελα να τα ενώσω...!
(...)
Μεταφράζοντας Virginia Woolf. Απόσπασμα από το διήγημα "An unwrittern Novel" που εμπεριέχεται στην συλλογή "A Haunted House and Other Short Stories".
Ελπίζω να σας άρεσε.
Δεν ξέρω εάν συμβαίνει και σε εσάς αλλά ναι έχω κάποια όνειρα τα οποία είναι μάλλον επαναλαμβανόμενα ως μοτίβα. Ένα από αυτά, είναι μια γιγάντια ανηφόρα. Κάθε φορά που βρισκόμουν μέσα σε κάποιο αυτοκίνητο να την ανεβώ πάντα εκείνο έφευγε πίσω και κατέληγα να παρασύρομαι μαζί του μέχρι να ακουστεί το μεγάλο μπαμ και να ξυπνήσω. Ίσως φαίνεται μάλλον αστείο αλλά πιστέψτε με όταν το "ζεις" είναι φρικιαστικό.
Το Σάββατο το βράδυ όμως ήταν πολύ διαφορετικό. Ήμουν στην αρχή μιας διπλάσιας σε κλίση ανηφόρας,απόκοσμη όπως και η αρχική και ακόμα χειρότερη. Αυτή τη φορά δεν ένιωθα φόβο. Την κοιτούσα για ώρα μέχρι που παίρνω μια βαθιά ανάσα και πατάω γκάζι. Ήθελα να φωνάξω στον εαυτό μου να μην το κάνει. Να με προειδοποιήσω ότι δεν καταλήγει καλά αυτό το όνειρο ποτέ... Μα παρά τον θόρυβο για πρώτη φορά, την ανέβαινα. Όταν έφτασα στην κορυφή σταμάτησα να βλέπω τον εαυτό μου σαν τρίτο πρόσωπο και έγινα ο εαυτός μου. Στη θέση του συνοδηγού είδα εσένα...
Μου έδειχνες μια παραλία με λευκά κρυστάλλινα νερά (γιατί ήταν τόσο διάφανα κανείς δεν ξέρει) και λεπτό βοτσαλάκι. Είχα χαθεί στην ομορφιά του και στο χαμόγελο σου. "Είδες που άξιζε;" μου είπες... "Άξιζε." Σου απάντησα.
Ύστερα από πρόσκληση της αγαπητής φίλης Ελεύθερο Πνεύμα αποφάσισα να συμμετάσχω και γω στο παιχνίδι και να σας αποκαλύψω 7 μικρά μου μυστικά...
Θυμώνω εύκολα παρότι τα όρια μου έχουν αυξηθεί λόγω της δουλειάς... Κι αν φουντώσω...
Λατρεύω το τσάι, συγκεκριμένα το earl grey και το vanilla rooibos των starbucks. Συνήθως μου αρέσει να τα συνοδεύω με κάποιο γλυκάκι, ενώ τα προτιμώ κάθε φορά που αισθάνομαι ψυχολογικά πιεσμένη.
Έχω αδυναμία στα φρουφρου και αρώματα! Σαπουνάκια, κολόνιες, αφρόλουτρα οτιδήποτε μπορεί να έχει όμορφο άρωμα ή και μπουκαλάκι με κάποια γήινη αίσθηση... Αντιθέτως, δεν μου αρέσουν οι βαριές και αφύσικες μυρωδιές.
Αγοράζω περισσότερα βιβλία απ όσα αντέχω να διαβάσω. Έχω γεμίσει την βιβλιοθήκη μου και αντί να ξεκινήσω να τα διαβάζω αγοράζω κι άλλα...κι άλλα...κι άλλα...! Όταν καταφέρω να δείξω την απαραίτητη αυτοσυγκράτηση και τα διαβάσω, παίρνω ακόμα περισσότερα...
Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα ότι κάθε φορά που έπεφτα για ύπνο το κρεβάτι μου σηκωνόταν από το έδαφος, έβγαινε από την μπαλκονόπορτα και πετούσε... Το πρωί καταλάβαινε υποτίθεται πότε κοιμόμουν ελαφριά και ξαναπροσγειωνόταν στο δωμάτιο μου.
Μου αρέσουν πολύ οι αγκαλιές! Και να αγκαλιάζω και να με αγκαλιάζουν! Το βρίσκω πολύ τρυφερή κίνηση και το συνειδητοποίησα μόλις πρόσφατα...! Είναι απίστευτη η ζεστασιά που μπορεί να αισθανθείς αν και οι δυο άνθρωποι την εννοούν την κίνηση. Δεν μιλώ μόνο για ερωτικές αγκαλιές! Μην παρεξηγηθώ ε....
Δεν αντέχω την ρουτίνα την πίεση και την ανία. Θέλω αλλαγές, θέλω πράγματα να με γεμίζουν! Έτσι, μ αρέσει να μιλάω με νέα πρόσωπα, να αλλάζω ξαφνικά ντύσιμο, μουσική, στέκια...Κι όλα αυτά συνοδευμένα από ατελείωτες συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων...!
Λοιπόν τώρα που τα ξαναδιαβάζω μου φαίνονται αστεία :P Και προσκαλώ με την σειρά μου... την Ginny, τον Ιανό, την Διαμαντένια, την Art, τον Κittaro και την Poisonous
Δε θα μπορούσα να αισθανθώ λιγότερο χαρούμενη και μελαγχολική την ίδια στιγμή...! Τρία ολόκληρα χρόνια σ αυτό το ελεεινό αλλά ταυτόχρονα και τόσο όμορφο (κατα βαααααααααθος) κτήριο πέρασαν σχετικά αναίμακτα. Όσο αναίμακτα δηλαδή μπορεί να περάσουν οι μέρες σ έναν χώρο γεμάτο γυναίκες. Ας το παραδεχτούμε κορίτσια. Backstabbing was and still remains our favourite game. Πλέον κλείνω τον κύκλο σπουδών μου με το τελευταίο μου έτος στη φιλοσοφική... Μεταπτυχιακό; Πιθανό σενάριο. Υποθέτω θα κρίνω από την κατάσταση που θα επικρατεί όταν πάρω το πτυχίο μου... Για να συνοψίσουμε:
+Ενθουσιάστηκα με τις επιλογές σεμιναρίων. Κρίμα που δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε παραπάνω από δυο...
+Το μάθημα μετάφρασης θα έχει Φ Α Ν Τ Α Σ Τ Ι Κ Ο Υ Σ συγγραφείς... Ανυπομονώ!
+Γνώρισα νέο κόσμο και ξαναμίλησα με παλιό... Pas mal...
+Η κα. Π. μας άφησε νωρίτερα....Ναιιιιιιιιιιιιι!!!!!
-Έπρεπε να περιμένω σε μια ατελείωτη ουρά για καφέ σε όλα τα κυλικεία. Ούτε στη ΔΕΗ για λογαριασμό να χα πάει. Που θα πάει; Θα βαρεθούν οι πρωτοετείς και θα πίνουμε και εμείς καφέ σαν άνθρωποι :P
-Είχαν τελειώσει τα τοστάκια. (Οι ακρίδες οι πρωτοετείς πάλι κάνανε το θαύμα τους)
-Οι αίθουσες ήταν πολύ μικρές και στα δυο μαθήματα και ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο
-Μείωσαν τα δρομολόγια προς Ζωγράφου και Πανεπιστημιούπολη οπότε είχε τρελό κόσμο. Παντού.
Δεν ξέρω αν θα γίνει μάθημα αύριο και μεθαύριο, αν θα πάρω βιβλία, πότε θα γίνουν οι τελικές δηλώσεις και οι εγγραφές but hey, that's the Greek Uni...!
Σας χαιρετώ εμφανώς ανανεωμένη και ξεκούραστη (ψυχολογικά)
P.S. Ελπίζω αν είχα την ατυχία να σαι πρωτοετής της φιλοσοφικής αγαπητέ αναγνώστη να μη σε προσέβαλα :P
Δεν ξέρω πως σας βρήκαν οι πρώτες φθινοπωρινές βροχές....
Το σημαντικότερο σε μια σχέση τελικά, είναι να σέβεσαι τα όρια και την ελευθερία του άλλου....
Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου φοβάμαι μην και ξυπνήσω και όλα είναι ένα όνειρο... Τι τραγικός φόβος και πόσο μικρή μοιάζω στην στενή μου φυλακή. Πόσο φοβάμαι να ξερες μόνο την τρέλα που κουβαλάω μέσα μου...Που με κοιτάζει έτσι ειρωνικά απ τον καθρέπτη και φωνάζει κάθε τόσο το όνομα που μου μαθαν να υπακούω. Πόσο μισώ τον εαυτό μου κάθε που φουντώνω και πνίγομαι για ηλίθια πράγματα. Και θυμώνω, θυμώνω γιατί κατάφερνα να ζω χωρίς να σε γνωρίσω. Κι ακόμα... Δε σε γνώρισα αρκετά. Μετά από δέκα μήνες και δεν ξέρω πως να σε κάνω χαρούμενο.
Σκέφτομαι πόσα πολλά αξίζεις και θαμπώνομαι από τα όνειρα μου. Νιώθω άρρωστη και ζωντανή ταυτόχρονα. Είναι όλα τόσο... Θολά σαν να κοιτάζω από καλειδοσκόπιο. Να σαι λέει κάπου ανάμεσα στα χρώματα ε...; Να κάνω πως πάω να σε αγγίξω και να χάνονται τα δάχτυλα μου κάπου ανάμεσα στις αντανακλάσεις. Γιατί να ζητάω τόσο πολύ από εσένα; Γιατί να χω γίνει χώμα ενώ όλα πάνε καλά; Πάντα...να θέλω περισσότερο...πάντα...να δακρύζω και να μην ξέρω γιατί... Γιατί;
Αλλά δεν ξέρω τι...! Κουλό ε; Κάποιος πριν λίγες μέρες. Ψέματα. Ώρες. Ψέματα. Μήνες. Ψέματα. Χρόνια. Νύχτες. Κάποιος. Κάποτε. Κάπου. Μου μίλησε για εκείνα που μου λείπουν. Με ρώτησε. Μα... τι λείπει..; Και γιατί στο διάολο κάθομαι νυχτιάτικα και σκέφτομαι τι έχει στραβώσει και τι μου φταίει;
Είναι που, έχω γεμίσει το σπίτι καθρέφτες σου λέω. Άλλοι για να μεγαλώνουν το χώρο, άλλοι για να τονίζουν την ματαιοδοξία μου, άλλοι για να με μισώ. Κάθε που τους κοιτώ επίμονα κάνω γκριμάτσες. Ίσως είναι για να μην προλάβουν να πάρουν τα ηνία. Για να έχω την κυριαρχία του εαυτού μου. Που είμαι εγώ μέσα σε όλα αυτά; Τι είμαι εγώ στη ζωή μου; Τι ήμουν και τι κατέληξα να είμαι; Και τι λείπει. Τι λείπει.....Τι λύπη!
Δεν είμαι παιδάκι πια. Ούτε έφηβη είμαι για να ξεσπάω όπως θέλω και να το ρίχνω στις ορμόνες. Ξέρεις, ξέρεις σκεφτόμουν. Όταν οι δάσκαλοι κρατάνε το χέρι ενός παιδιού και το οδηγούν να γράψει. Γιατί ποτέ του κανείς δε ρωτάει: Τι θέλεις να γράψεις; Γιατί πρέπει να βάζεις ένα παιδί να γράφει αυτό που θέλεις εσύ με τη δικαιολογία ότι του μαθαίνεις;
Νομίζω μου λείπει το Λονδίνο. Νομίζω θέλω πολύ να γυρίσω πίσω.
Καλησπέρες από ένα ακατάστατο μυαλό. Πολύ ακατάστατο.
Όσοι με παρακολουθείτε θα παρατηρήσατε την αλλαγή της playlist. Ήθελα να ξεκινήσω από εκεί γιατί οφείλω να ευχαριστήσω τον φίλο και εξαιρετικό-από κάθε άποψη- blogger kittaro που μου χάρισε αυτές τις νέες μελωδίες. Μιλώ για τα πρώτα δυο κομμάτια Her της Claire Voyant και το Mad World του Gary Jules. Αν δεν έχετε δει το music video του δεύτερου χάνετε και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Ποτέ μου δεν προσδιόρισα τι αισθάνομαι για τις Κυριακές. Όταν πήγαινα σχολείο (Χριστέ μου πάνε σχεδόν τέσσερα χρόνια!), μου την έδιναν κάπως γιατί έπρεπε να διαβάσω. Ύστερα, στο πρώτο έτος, οι Κυριακές άρχισαν να γίνονται πιο ζωντανές μέρες γιατί έβγαινα. Και πάλι όμως, διατήρησαν εκείνο το μελαγχολικό τους αίσθημα. Δεν ξέρω γιατί. Τώρα, στα 21 μου, εργαζόμενη και φοιτήτρια είναι απλά ένα μικρό κενό σε μια γεμάτη ρουτίνα καθημερινότητα. Ίσως θα έπρεπε να τις αντιμετωπίζω πιο θετικά. Είναι που ξυπνάω συνήθως με το κεφάλι μου βαρύ από τα ποτά της προηγούμενης μέρας ή από κάποιον εφιάλτη.
Χθες είδα στον ύπνο μου το χώρο της δουλειάς. Μου αλλάξανε λέει γραφείο για κάποιο λόγο και θα έπρεπε να δουλεύω σε έναν πιο απομονωμένο χώρο. Όπως πολλοί θα προβλέψατε υπήρχε κάτι μυστήριο εκεί... Κουρασμένη καθώς ήμουν από τις πολλές ώρες στον υπολογιστή, βρίσκω ένα κουτί. Γκρί και μεταλλικό. Παγωμένο και ανοιχτό από την πάνω πλευρά. Είχε παράξενο βάθος. Άρχισα να το περιεργάζομαι μέσα που λέτε μέχρι που κάτι αντιστράφηκε. Αντί να κοιτάζω από πάνω το κουτί όπως θα έπρεπε, εκείνο ευθυγραμμίστηκε με το πρόσωπο μου και σηκώθηκε προς τα πάνω. Στην άλλη πλευρά φάνηκε ένα δεύτερο πρόσωπο. Μια κοπέλα με κόκκινα μπερδεμένα μαλλιά καστανά μεγάλα μάτια και ωχρό δέρμα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει τόσο γρήγορα που νόμιζα θα έσπαγε!
Τρεκλίζοντας, απομακρύνθηκα για να την αντικρίσω μπροστά μου. Το σώμα της δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο όσο το πρόσωπο της. Τη ρώτησα ποια είναι και μου απάντησε ότι θα μπορούσα να μαι και εγώ. Και μετά ο χρόνος σταμάτησε. Σαν να πατάς pause σε μια ταινία σκεφτείτε! Για λίγο είδα τον εαυτό μου σαν τρίτος, σαν ένας παρατηρητής αυτής της παράξενης συντροφιάς. Ύστερα με είδα να τρέχω προς τους άλλους συναδέλφους που δούλευαν με σκυφτά κεφάλια.
Μία από αυτούς μου έδειξε τρία βιβλία τα οποία βρίσκονταν στη βιβλιοθήκη πίσω από το γραφείο που σαν μανιακή είχα εγκαταλείψει. Θυμάμαι ένα κατακόκκινο με μαύρα γράμματα πάνω. Ήταν η ιστορία της λέει. Και την έλεγαν Σεσίλια. (Χαχα άκου Σεσίλια) Ήταν το πνεύμα που στοίχειωνε το μέρος για καιρό λέει. Όταν γύρισα θυμάμαι μόνο ότι την ξαναείδα. Της φώναξα ότι εγώ δεν είμαι νεκρή άρα δεν έχει καμία σχέση μ εμένα. Μου ζήτησε συγνώμη και με παρακάλεσε να τη θάψω. Νομίζω είχε παρασυρθεί από κάποιο πνεύμα που την έκανε να τον ερωτευτεί και την έπεισε να αυτοκτονήσει για να ναι μαζί. Μπρρρ....
Αυτό πως μου ρθε δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον πρέπει να κόψω το διάβασμα πριν τον ύπνο... Είδα κι άλλα όνειρα, όχι τόσο υπερπαραγωγές όπως αυτό. Αλλά ξύπνησα με ένα κεφάλι καζάνι.
Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day To the last syllable of recorded time, And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death.. Out, out, brief candle!
Life’s but a walking shadow, a poor player That struts and frets his hour upon the stage And then is heard no more: it is a tale Told by an idiot, full of sound and fury, Signifying nothing
Shakespeare W. Macbeth. (Act 5: Scene 5).
Πρώτα λένε βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και ύστερα το χούι. Εν αναμονή κάποιας παράστασης Lady Macbeth.
Όταν ένιωσα τη βροχή πάνω μου για λίγο ακινητοποιήθηκα. Έκανα μια στροφή στη μέση του δρόμου και για λίγο απέβαλα εκείνο το γιγάντιο L* που ένιωθα να με σημαδεύει στο κούτελο. Μου λείπει τόσο μα τόσο πολύ ο παλιός αυθορμητισμός, η ανεμελιά που θα έπρεπε να έχουν τα φοιτητικά μου χρόνια... Θα μου πεις, έχω κερδίσει άλλα πράγματα. Άλλες εμπειρίες, ανεξαρτησία και δουλειά. Κάτι που τείνει να γίνει πολυτέλεια από δικαίωμα που εθεωρείτο. Και πάλι... Δε νιώθω πλήρης.
Και είναι και αυτό το μοναχικό ξύπνημα ρε γαμώτο... Εκεί που σε ονειρεύομαι ξαφνικά να ανακαλύπτω τον Alex να ασφυκτιεί στην αγκαλιά μου αντί για σένα. Και δεν έχω παράπονο, όσο τρυφερός και απαλός και να ναι όμως... Δεν είναι εσύ. Παραμένει ένα αρκουδάκι με το όνομά σου... (Η απόλυτη ξεφτίλα να κοιμάμαι με αρκουδάκι στα 21; Χμμμ.... Μπααα, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που ψηφίζουν εχεμ εχεμ εχεμ... Όχι πολιτικά... διώξε κάθε πολιτική σκέψη...ουφ... έτσι μπράβο...)
Μπορώ πλέον να σας ευχηθώ καλό φθινόπωρο με τις ευλογίες των λίγων αστραπών που φώτισαν το παράθυρο μου το απογευματάκι... Μπορώ να σας ευχηθώ ένα γλυκό φθινόπωρο γεμάτο συγκινήσεις και τρυφερές στιγμές. Μα σε κάθε περίπτωση. Προσέξτε. Οι δρόμοι θα παραμένουν γλιστεροί και τα φύλλα, όπου ακόμα υπάρχουν δέντρα, είναι ικανά να σε παρασύρουν σε μια άσχημη τούμπα σαν τον διάβολο. Θα μου πείτε που είναι το πρόβλημα αν υπάρχει κάποιος εκεί κοντά για να σε πιάσει...;
Χαιρετώ γι απόψε... I hate days like this as well MIKA. Especially when he is not with me... Άτιμο lifestyle. Ρουτινιάσαμε πάλι............
