Ο παραλογισμός του ξημερώματος...

Σκέψου καρδιά μου...εκεί που είσαι μόνος να νιώθεις τον άνεμο να σου ψιθυρίζει όλα εκείνα τα γλυκά λόγια που ποτέ δε μπόρεσα να σου πώ... Σκέφτομαι πόσο πιο λαμπερά θα είναι τα μάτια σου με ένα χάδι του ήλιου, πόση περισσότερη μαγεία να ακτινοβολούν; Κάθε βήμα σου να σε απομακρύνει απο όλους και απ όλα και να ζηλεύω κάθε στιγμή ο,τι αγγίζεις. Η καρδιά μου να χτυπάει σαν υπνωτισμένη στην ιδέα της ανάσας σου, πιο ευάλωτη απο ποτέ τα γόνατά μου να λύνονται σε κάθε σου τυχαίο άγγιγμα, να ανατριχιάζω και να θέλω να με αγγίζεις περισσότερο...

Εξήγησέ μου, πώς γίνεται κάθε τι που κοιτάζεις να ομορφαίνει; Να μην έχει πουθενά λίγο αέρα να αναπνεύσεις και όταν περνάς να νιώθω να ζαλίζομαι απο το οξυγόνο που φτάνει στον εγκέφαλό μου; Χαμογελάς και τα χείλη σου φαίνονται ακόμα πιο προκλητικά. Απο ποιόν πίνακα ξέφυγες; Ποιός τολμηρός ζωγράφος κατάφερε να σε αποτυπώσει; Αν υπήρχε ο Ντόριαν Γκρέι θα σε ζήλευε... Θα πουλούσε την ψυχή του στον διάβολο για να γίνει εσύ...

Η φωνή σου είναι μεθυστική και εθιστική, κρύβει ευαισθησία, λυρισμό...μελωδία. Την μελωδία που ποτέ δε θα βαρεθω να ακούω. Τα λόγια σου μοιάζουν με προορισμούς που το μυαλό μου βυθισμένο στη σκέψη σου αρνείται ν αναλύσει... και πώς θα σε φτάσω τώρα που δε μπορώ να βρώ το μονοπάτι...;

Μη με κοιτάς έτσι... Πέφτω σε ένα χάος δίχως γυρισμό. Σου είπα μη... Άφησε με να σε θαυμάζω απο μακριά..  Moυ αρκεί...Μη με πλησιάζεις σου λέω... όχι... Τελικά...Υπάρχεις όντως ή μήπως τρελαινομαι;