Τρίτη, Σεπτεμβρίου 22, 2009

Story of a Broken Soul (and mind)

Η ώρα που ξεκινάω να γράφω είναι δυο περίπου. Τι ώρα θα καταφέρω να τελειώσω την ανάρτηση αποτελεί αίνιγμα και για μένα... Νιώθω οτι έχω τόσα να πώ που σαν να με μπλοκάρουνε λιγάκι.

"Ένα τσιγάρο δρόμος" μέχρι να αλλάξουν οι άνθρωποι απο τη ζωή μου και να έρθουν καινούριοι. Σκέφτομαι παλιούς φίλους και γνωστούς... που να χάθηκαν κ αυτές οι ψυχές μέσα στην απέραντη Αθήνα; Μα κάθε φορά που κάνω την κίνηση να πάρω ένα τηλέφωνο νιώθω ένα κόμπο και τ αφήνω. Δε βαριέσαι, αν με ήταν θα έπαιρναν εκείνοι... Θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα ακούσω μια νέα φωνή, θα χαμογελάσω και θα σκεφτώ "έχει πάρει ο καθένας τον δρόμο του.Και ο δικός μου δεν είναι τόσο χάλια τελικά.." Χαθήκαμε στον βούρκο της καθημερινότητας και είναι βραδιές σαν και αυτή που χτυπάνε αδύναμα οι αναμνήσεις στο κεφάλι μου και μου τους φέρνουν έναν έναν μπροστά.

Οι άνθρωποι με απογοητεύουν ακόμα περισσότερο απ οτι με απογοητεύει ο εαυτός μου όταν δεν καταφέρνει να τους κρατήσει δίπλα μου. Άλλες στιγμές σκέφτομαι καλύτερα δεν άξιζε να μείνουν και ξεκινάω κάτι καινούριο. Καταλήγω να γράφω τις νύχτες πράγματα για μένα που ξέρω δε θα μάθουν ποτέ όσοι θα με δούν το επόμενο πρωί. Έτσι άγνωστοι διαβάζουν τις ιστορίες του διαταραγμένου μου μυαλού και με νιώθουν ακόμα και αν δεν με καταλαβαίνουν... Εδώ μέσα είμαι ο εαυτός μου με ψεύτικο όνομα εκει έξω είμαι ένα αληθινό όνομα με ψεύτικο εαυτό...

Όταν κάποιος γίνεται φίλος σου είναι κομμάτι στην ψυχή σου λένε. Και σύ ο ίδιος μπορεί να το πείς καμια φορά και να τον αποκαλέσεις: "ψυχή μου". Όταν ο φίλος φεύγει όμως τότε τί γίνεται; Το κομμάτι στο κρατάει ή στο επιστρέφει; Κι αν τον ξεχάσεις τι γίνεται; Και αν σε ξεχάσει εκείνος; Και αν κάνεις νέο φίλο; Σε πόσα κομμάτια μπορείς να κοπείς; Πόσο απο τον εαυτό σου μπορείς να δώσεις και να δωθείς και ολοκληρωτικά σε όλους;

ΣΚΑΣΕ φωνάζει το κεφάλι μου. Βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε...


Αλλαγή θέματος please...3....2....1...ACTION!

Αυτό που λένε οι Άγγλοι "ignorance is bliss" ισχύει πραγματικά. Όσο λιγότερο ψάχνεσαι τόσο περισσότερο ευτυχισμένος είσαι στην άγνοια σου και ακόμα πιο ευτυχέστερες κάνεις τις κυβερνήσεις. Μικρό χαρούμενο λευκό προβατάκι που όσο μαθαίνει γκριζάρει και καταλήγει το δακτυλοδεικτούμενο μαύρο..."Μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω" Ναι είδα και γώ το debate και όχι δε μου λύθηκαν ούτε οι απορίες ούτε οι ανασφάλιες. Κατ αρχήν να πώ οτι έδιναν πολύ λίγο χρόνο στις ερωτήσεις οπότε μερικές φορές ούτε καν προλάβαιναν να ειπωθούν και αυτό συνεπάγεται σε ευκολότερη γενικολογία των πολιτικών αρχηγών... Άντε να δούμε τι θα μας φέρουν οι ερχόμενες εκλογές. Το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν έχουν μείνει και πολλά να καταστραφούν πλέον... "Κάηκαν" τα περισσότερα.

Η παρένθεση κλείνει και απιστρέφουμε στα συναισθήματα της αποψινής βραδιάς αφού το μυαλό μου σαν να έχει αρχίσει να ηρεμεί. 

Ξεκίνησα ένα σόλο hip/hop-lowbap ταξίδι και βυθίζομαι σε στίχους που μ αγγίζουν και με κάνουν να σκέφτομαι. Δυστυχώς λείπει ένας νέος αλλά σημαντικός μουσικός συνταξιδιώτης απόψε. Και εδώ είναι που κολλάει αυτό που λέγαμε πριν "Και που να ναι αυτή η ψυχή". Βέβαια εδώ η εκφραση σ αφήνει με γλυκό συναίσθημα και όχι πίκρα... Μεγάλη μαγεία οι ίδιες λέξεις να μεταφέρουν διαφορετικά πράγματα...

"Ενα τσιγάρο δρόμος" απ τα παλιά στα νέα σ αυτά που θα έρθουν σ αυτά που φεύγουν μα... δεν μου ξεφεύγουν ακόμα και αν το θέλω δηλαδή...

οπα κάτσε πάς να μιζεριαστείς και πάλι; 

Όχι ηρέμησε. Οσο το σκέφτομαι κρατάω τα καλά απ όοοολους εκείνους που άφησα να με πλησιάσουν και θα κλείσω την ανάρτηση με χαμόγελο. Ξεχνάω τον πόνο ακόμα και αν οι ουλές μένουν.

"Οξύμωρο; Μπορεί...αλλά πηγαίνω πάσο αλλιώς τη μαγεία του απρόβλεπτου θα χάσω..."






Να σαι καλά Δ. και ευχαριστώ. Καλημέρα.