Μη σβήνεις τα φώτα...

Ναι παρότι δεν ακούω τέτοια μουσική... Απ όταν σηκώθηκα δεν μπορούσα να βγάλω αυτό το κομμάτι από το μυαλό μου. Και μια που αισίως μπήκαμε στις 27 του μήνα κι ακόμα το σιγοτραγουδάω αφηρημένα... Να το χαρίσω σε μια ψυχή που μένει ξάγρυπνη τις νύχτες...γιατί λατρεύει την ησυχία. Στα κρυφά πάντα... :)
Καλημέρα...

Γιορτάζω τις υποσχέσεις

Θα γιορτάσω το φως της νύχτας.

 Όλες τις μούσες των τεχνών θα ξεγελάσω με επικλήσεις των χρόνων περασμένες

 για να έρθουν και να τις θυσιάσω. Παγίδα είναι σου λέω.

Τη μαγεία των τεχνών όλων θα την αφήσω στα πόδια σου.

 Να βαδίζεις πάνω στους στίχους τους μεγαλόπρεπους,

 να χαϊδεύουν τ αυτιά σου μελωδίες ανυπέρβλητες. 

Θα σφάξω το φεγγάρι, να ματώσει,

αφού τόσο σ αρέσει το κόκκινο χρώμα. 

Θα γράψω πάνω του με πέρλες αμαρτωλές

Σ αγαπάω.

Θα ζωγραφίσω στον ουρανό μαύρα σύννεφα. 

Πάνω τους ένα στρώμα να φωνάζει σε θέλω. 

Πόθος σκοτεινός, εγκληματικός. 

Σαν τα χείλη σου, βελούδινες προκλήσεις

Πέραν κάθε ηθικής

Τί να το κάνεις το λευκόχρυσο; 

Θα κλείσω σ ένα κουτί τον αφρό της θάλασσας. 

Κάθε φορά που θα χεις αϋπνίες θα σου ψιθυρίζει

Πόσο μου λείπεις τέτοιες νύχτες. 

Μου λείπεις αλήθεια.

Στη κόλαση θα πάω. 

Αρκεί να ζήσω στον παράδεισο μαζί σου για λίγο. Απόψε. 

Χάρισε μου κάτι αληθινό. Και στα χέρια σου,

Θ αφήσω όλο το μπλε του ωκεανού. 

Πες μου ένα χαριτωμένο ψέμα 

Και όλα τα παραμύθια θα υποκλίνονται 

Στ όνομά σου. Πες μου... Μια μικρή αλήθεια

Κουράστηκα σου λέω. 

Μη με κοιτάς έτσι. Τρελή πάντα ήμουν.

Κι από τρέλα θα πάω. Όσο ξυπνάει το λογικό μου

Άσε με να κοιμηθώ στα χέρια σου 

Σε περιμένω.

Πάντα σε περίμενα.

Όλα σου τα όνειρα θα εκπληρώσω. 

Σ αγαπώ...

Γιορτάζω τις υποσχέσεις που ποτέ 

Ποτέ δε θα τηρήσω.

Γιατί ξέρω... πως ποτέ...ποτέ 

δε θα ρθεις τελικά...

Καταραμένη Πανσέληνος. 

Κάτι ξεχασμένο σε άλλες δεκαετίες... Υπάρχει καλύτερος τρόπος να περάσεις τη βραδιά σου; Η αγαπημένη Audrey... από το "Breakfast at Tifanny's" ...

Δεν φτάνεις.

Δεν είσαι αρκετός. Ποτέ δε θα σαι. Πάντα κάτι παραπάνω. Το ζητάνε, το δίνεις και θέλουν κι άλλο...
Και μετά; Μετά πορώνεσαι και παλεύεις κι άλλο. Σπουδάζεις κι άλλο, κάνεις μεταπτυχιακά, σεμινάρια, πιάνεις του στόχους σε συγχαίρουν σήμερα. Αύριο σαν να μην έγινε. Αύριο, νέοι στόχοι ψηλότεροι. Φτάσε τους. Μπορείς;

Πας σπίτι και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Το χειρότερο κριτή. Σε κοιτάει τον κοιτάς. Η Tv απαραιτήτως στο άλλο δωμάτιο να παίζει. Χαμογελάς και σκέφτεσαι είμαι ντάξει. Θα μαι καλά. Μάτια καρφωμένα στο πάνελ. Διαστολή... Διαστροφή. Δεν είσαι αρκετά ξανθιά ξαφνικά. Δεν είσαι αρκετά γυμνή τελικά. Δεν είσαι αρκετά χαμογελαστή. Δεν φαίνεται ο σκελετός σου. Είσαι ένα τίποτα ξαφνικά. Και το σημαντικότερο, δεν κούνησες κώλο στη Μύκονο. Δεν φτάνεις σου λέω. Ξαφνικά το είδωλο αγριεύει. Τρέχα υπάρχει ελπίδα. Κοίτα πόσες χοντρές, κουτσές, στραβές, γίνανε θεάρες εν μία νυκτί με τη βοήθεια ειδικευμένων επιστημόνων φυσικά. Πρώτα money. Επενδύσεις σε ρούχα, παπούτσια καλλυντικά για τους κάλλους που απέκτησες. Δεν είσαι αρκετή. Και πάλι δεν είσαι.

Ε ψιτ εσύ. Ναι ναι εσύ παλικάρι μου. Τον βλέπεις τον μπρατσωμένο, άτριχο σαχλαμάρα; Ε, αν δεν γίνεις έτσι δε θα βρείς ΠΟΤΕ γκόμενα. ΠΟΤΕ όμως... Δεν φτάνει αυτό που είσαι. Γίνε και συ κάτι άλλο. Χαπακώσου, πλήρωνε συνδρομές, διάβαζε γυναικεία περιοδικά ξυραφάκι, αποτριχωτικές λιώσε λέμε. Δε φτάνεις και πάλι. Τι γιατί; Γιατί τον έχεις μικρό. Τον εγκέφαλο ρε ζώον. Και συ και αυτή η απο πάνω.

Δε φτάνεις. Και ποτέ δε θα φτάνεις και δε θα σαι αρκετός αν δεν συνειδητοποίησεις οτι αυτό που σου πλασάρουν υπάρχει για να μην βλέπεις αυτά που σου βουτάνε και σου στερούνε. Ζήσε με όνειρο μια mercedes. Λες και θα την πάρεις μαζί σου. Ζήσε με το όνειρο να γίνεις Καριά, λες και θα γίνεις και ποτέ.

Κόμπλεξ, ένας κόσμος γεμάτος κόμπλεξ. Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν τα βλέπαμε όπως είναι. Χωρίς τις διόπτρες που πλασάρουνε... Και φυσικά, δε φταίνε αυτοί. Αυτοί πουλάνε. Εσύ φίλε μου, γιατί αγοράζεις;

Όμορφος κόσμος...Απο πλαστικό φτιαγμένος... I m a barbie girl... In a barbie world...

Φιλικά πάντα...
Η Estella σας

Η επιστροφή

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Να μαι πάλι μπροστά απο το ανανεωμένο μου blogάκι. Ακολουθώντας τα χνάρια της Free Spirit αποφάσισα ν αλλάξω το url και το όνομα του ιστολογίου μου... Εξάλλου νομίζω τώρα έγινε ακόμα πιο προσωπικό...

Γιατί αυτή η αλλαγή; Εκτός από ορισμένα αντικειμενικά προβλήματα που ήθελα να αποφύγω, έχω πεισθεί  πλήρως από τα λόγια ορισμένων ανθρώπων. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Μέρα με τη μέρα. Η θερμοκρασία, το περιβάλλον, η τεχνολογία, ο τρόπος ζωής, οι σχέσεις μας, τα θέλω μας, το δέρμα μας, τα κύτταρα μας... Ετσι μόνο προχωράς. Ετσι μόνο καταφέρνεις να κάνεις ένα βήμα παραπέρα. Αν αλλάξεις. Η αλλαγή σημαίνει επιβίωση.

Ο αετός παράδειγμα. Το ξέρετε ότι μπορεί να φτάσει τα 70 χρόνια ζωής; Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να πάρει μια ιδιαίτερα επίπονη απόφαση. Στα 40 του που πλέον η φθορά στο ράμφος,στα νύχια και στα φτερά τον εμποδίζουν να κυνηγήσει, ακόμα και να πετάξει, έχει δύο επιλογές. Ή να πεθάνει, ή να σπάσει το ράμφος του, να βγάλει τα νύχια του και τα φτερά του και να περιμένει μια είδους αναγέννηση. Μια αναγέννηση που θα του προσφέρει αλλα 30 χρόνια ζωής!

Είναι επίπονο για μένα λοιπόν όπως καταλαβαίνετε ν αλλάζω όνομα στο blog. Ακόμα περισσότερο επίπονο είναι να χάσω κάποιους απο εσάς. Προσπαθώ να το ανακοινώσω όσο μπορώ... Αλλά δεν ξέρω αν τελικά θα μαθευτεί... Όπως και να χει, γνωρίζω οτι όποιος ενδιαφέρεται και με παρακολουθεί θα με ξανα-ανακαλύψει :D

Σήμερα επέστρεψα λοιπόν από το Φιόρο του Λεβάντε στην άδεια μελαγχολική Αθήνα. Βγήκα έξω και ήταν από τις λίγες φορές που άκουγα τα βήματα μου... Απίστευτη ησυχία. Αισθανόμουν κάπως αμήχανα δε σας το κρύβω...

Πώς πέρασα; Ήρεμα... Η Ζάκυνθος είναι ένα πανέμορφο νησί αν και πάντα πρώτη στην καρδιά μου θα έρχεται η Κέρκυρα. Είναι βλέπετε που παρότι θεωρητικό μυαλό, πιστεύω οτι η χημεία είναι παντού. Και δε μιλώ μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι και στους τόπους. Δεν έχω καμία σχέση απο άποψη καταγωγής με την Κέρκυρα. Κι όμως με συγκινεί πολύ ο αέρας της, τα καντούνια της και η τραγουδιστή ομιλία των παλαιότερων κατοίκων της. Όμως ας επιστρέψουμε στη Ζάκυνθο.

 Οι παραλίες ήταν καλές αν και κάπως ρηχές... Οι άνθρωποι ήταν καλοσυνάτοι και πολύ φιλικοί. Σ έκαναν να αισθάνεσαι κομμάτι τους. Με εντυπωσίασαν με το χέρι στην καρδιά σας το λέω. Το λιμάνι θύμιζε κάτι από Βενετία απο ψηλά. (Αν αποφασίσετε να το επισκεφθείτε μη χάσετε την ευκαιρία να το δείτε από την περιοχή της Μποχαλης-όσο αποθαρρυντικό κι αν είναι τ όνομα αξίζει πιστέψτε με.) Η καλύτερη παραλία για μένα, ήταν στο κερί. Το χειρότερο σημείο, ο Λαγανάς. Είναι κάτι σαν τον Κάβο της Κέρκυρας. Σκεφτείτε μια σειρά από πολύχρωμα κιτς αγγλικά μαγαζιά, strip shows, μεθυσμένους τουρίστες και τα συναφή. Μου άρεσε πολύ και η βόλτα που κάναμε απο τον Άγιο Νικόλαο, με το καραβάκι στο ναυάγιο και στις μπλε σπηλιές. Δε λέω, ταλαιπωρία και ζέστη αλλά άξιζε. Το πιο συγκινητικό σημείο για μένα ήταν το μαυσωλείο του Διονυσίου Σολωμού... Είναι ένας απο τους αγαπημένους μου ποιητές... Όταν ανεβήκαμε στο μουσείο, δε σας κρύβω ότι μπροστά από το μελανοδοχείο του αισθάνθηκα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, ενώ η παλάμη μου κινήθηκε σχεδόν αυτόματα πάνω στο τζάμι της βιτρίνας ακριβώς μπροστά απο το έκθεμα. Πως κάνουν τα πιτσιρίκια μπροστά απο βιτρίνες παιχνιδάδικων; Ε κάτι τέτοιο... Πρέπει να χάζευα για αρκετή ώρα το ίδιο σημείο... Ουφ... same old me..

Περιμένω τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές για να σας ευχηθώ καλό χειμώνα... Μέχρι τότε ας απολαύσουμε όσο καλοκαίρι μας απομένει. Ακόμα και μεις που είμαστε λάτρεις του χειμώνα...

Η φίλη σας,
Estella