Ο τίτλος της αποψινής μου ανάρτησης δεν είναι ούτε λογοπαίγνιο, ούτε ειρωνία και γενικότερα δε διαθέτει καμία κρυφή σημασία. Κυριολεκτώ. Έχω πονοκέφαλο απόψε. Μάλλον κάτι θα κόλλησα...Θα δείξει...Ξέρω οτι δε μοιράζομαι ιδιαίτερα στιγμές απο την καθημερινότητά μου...μα θα κάνω μια εξαίρεση σήμερα...
Ξεκινάω λίγο στραβά, αλλά η αλήθεια είναι οτι νιώθω υπέροχα. Υπάρχει μέσα μου ένας ρομαντισμός που και πάλι δεν έχω ιδέα απο που πηγάζει. Αισθάνομαι έντονα οτι θέλω νέα πρόσωπα στη ζωή μου και η αλήθεια είναι πως υπάρχει κάτι μέσα μου που φωνάζει πως θα έρθουν... Ανυπομονώ και δε μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Και δεν είμαι η μόνη...
Αγαπητέ κύριε άγνωστε,
Βρεθήκαμε στο ίδιο λεωφορείο εχθές, όταν μπήκε μέσα μια τυφλή κοπέλα. Διστακτικός στην αρχή την κοιτούσατε, αλλά στη συνέχεια, τη βοηθήσατε να καθήσει με μια στοργή απερίγραπτη...Σε ειδα που κοιτούσες πότε αδιάφορα ύστερα έξω απο το παράθυρο και μετά το βλέμμα σου ξανά πίσω σ εκείνη. Εκείνη...χαμογελούσε. Ίσως το αισθανόταν. Συνέχισα να σας παρατηρώ... Άνοιξες το στόμα σου να πείς κατι...το μετάνιωσες και μετά ξανα με μια αμηχανία τη ρωτησες που θα κατέβει. Σου έδωσε την απάντηση και χαμογέλασες ακόμα πιο πλατιά αφού συνειδητοποίησες οτι είχατε τον ίδιο προορισμό...Μπήκαμε στο μετρό και σας έχασα... Εφτιαχνα σενάρια στο μυαλό μου, πολύχρωμα σενάρια όταν πριν λίγο το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν μαύρο.
Άλλαξα χαρούμενη το τραγούδι στο mp3 μου και άρχισα να χαμογελάω πλατιά αυτή τη φορά. Ξέρω οτι μπορεί να μοιάζει ηλίθιο να χαμογελάς μόνος σου ενώ όλοι είναι σοβαροί αλλά δε μπορούσα ν αντισταθώ. Χαμογελούσα λοιπόν στο κενό για αρκετή ώρα μέχρι που συνειδητοποίησα οτι δεν υπήρχε κενό αλλά ηταν το πρόσωπο ενος τύπου ο οποίος μου ανταπέδιδε το χαμόγελο. Εσκυψα ντροπαλα το κεφάλι και κατέβηκα. Το ίδιο και εκείνος. Προχωρώντας λίγο σας ξαναείδα αγκαζέ αυτή τη φορά. Πόσο όμορφα την κοιτούσες! Χωρίς ίχνος λύπησης, γεμάτος ευτυχία, τα μάτια σου έλαμπαν! Και εκείνη χαμογελούσε οπως χαμογελούσα και γω. I know you ve got a secret smile...το είδα...Και εκείνη το είδε είμαι σίγουρη απλά με άλλο τρόπο...Σας έχασα και πάλι... Λογικό μέσα σε τόσο κόσμο...
Μετά απο αρκετή ώρα φτάνω στη σχολή...Κάθομαι σ έναν απο αυτούς τους ελεεινούς ξύλινους πάγκους δίπλα ακριβώς απο το κιλυκείο που ήταν γεμάτο κόσμο.
"Συγνώμη να κάνω μια ερώτηση;" Σηκώνω τα μάτια μου και αντικρίζω ένα γνωστό χαμόγελο. Ήθελα πραγματικά να γελάσω με όλη μου την ψυχή.
"Πές μου"
"Το...εμ...το κιλυκείο που είναι;" Σηκώθηκα, του ανταπέδωσα το βλέμμα και το χαμόγελο για δεύτερη φορά και είπα
"Ακριβώς πίσω σου" Γύρισε να κοιτάξει και απλά έφυγα πριν προλάβει να το συνειδητοποιήσει...Δεν είμαι εγώ για τέτοια... -true story
Να χαμογελάτε. Σας φιλώ.
