Η ζωή ξέρει

Έχω ένα προαίσθημα από το πρωί. Έντονο. Καλό, κακό ούτε και ξέρω. Αισιοδοξώ καλό. Η ζωή προχωράει και μετά από κάθε αναποδιά σηκωνόμαστε και την αντικρίζουμε. Αυτό δεν είναι το βασικό; Το χαμόγελο μετά από κάθε καταιγίδα. Πολλές όμορφες στιγμές τον τελευταίο καιρό. "Βάλσαμο και αφιόνια" στην μιζέρια των τηλεοπτικών επαναλήψεων, των εκτάκτων δελτίων ειδήσεων, της κρίσης. Της κρίσης... Οικονομικής, προσωπικής, ψυχολογικής.

Η ζωή ξέρει. Κάθε ανάσα κουβαλά περισσότερες πληροφορίες απ όσες χωράει το μυαλό. Πάμε λοιπόν.

Πες μου γιατί...

Γιατί τα κατέστρεψες όλα... ; Εμάς δε μας σκέφτηκες; Άξιζε παραπάνω; Άξιζε να μας καταστρέψεις όλους έτσι; Είμαι τόσο απογοητευμένη... Τόσο πολύ... Αυτή ήταν η τελευταία σταγόνα. Εμένα μου χες κάνει πολλά ούτως ή άλλως. Νομίζω όμως ότι αυτή τη φορά γράφονται οι τίτλοι τέλους.