Αυτά τα μάτια σου...

Άλλο ένα βράδυ η λογική μου πολεμάει να κρατήσει τη σκέψη μου μακριά σου. Είναι πιο μάταιο και απο την προσπάθεια να μειώσω τους τρελούς χτύπους της καρδιάς μου κάθε φορά που είσαι κοντά. Δεν υπακούν τα θέλω της καρδιάς σε κανόνες της λογικής και ξέρω πως για πρώτη φορά επιθυμώ να βιώσω κάτι χωρίς τα "μη" και τα "πρέπει". Τί γίνεται όταν οι συνθήκες απαιτούν κανόνες όμως για να μην ξεφύγει η κατάσταση; Κάπου διάβασα οτι εμείς φτιάχνουμε τις συνθήκες... Δεν έχει σημασία... Σ αυτό το παιχνίδι όση βαρύτητα και να έχουν οι άγραφοι νόμοι της καθημερινότητας ένα λυπημένο βλέμμα κάνει τα πάντα να ξεχαστούν.

Έρωτας είναι... Να μαι δίπλα σου, να νιώθω την ανάσα σου και το ρολόι να τρέχει σα δαιμονισμένο. Να μιλάς και να καταβάλλω υπεράνθρωπη προσπάθεια να συγκεντρωθώ στα λόγια σου και να μη σκέφτομαι την χροιά της φωνής σου, ούτε τη ζεστασιά του δέρματος σου... Έρωτας είναι να κοιτάζω μέσα στα μάτια σου και να μην βρίσκω ούτε αρχή ούτε τέλος σ αυτό που νιώθω. Και τί είναι τελικά κάτι δίχως αρχή ή τέλος; Σίγουρα κάτι που δε μπορεί κάποιος εύκολα να το συλλάβει και άρα ίσως κάτι έξω απο τον κόσμο των αισθήσεων. Ή μήπως τελικά είναι εκείνος ο κόσμος των αισθήσεων που ξύπνησαν με ένα σου άγγιγμα; Αισθήσεις, παραισθήσεις σκέψεις και χαμόγελα στο κενό.

Το μυαλό μου έχει ξεφύγει εντελώς, για την καρδιά μου δε, αδυνατώ να βρώ λέξη. Φοβάμαι. Μην με παρεξηγείς, αλήθεια φοβάμαι. Κάποιες φορές απλά δεν μπορείς να πολεμήσεις το παρελθόν. Μένει σαν αγκάθι να τρυπάει το μέσα σου με την δικαιολογία να σε προστατέψει. Μιλάω σκληρά κάποιες φορές... Ίσως άθελα μου να σε πόνεσα σήμερα... Με συγχωρείς...
Είναι τόσα που θέλω να σου πώ... Τόσα πολλά που μπλοκάρουν στο μυαλό μου και το μόνο που βγαίνει είναι απλά ένα "Μου αρέσεις πολύ..." ή... "Μου λείπεις..." Ουσιαστικά δηλαδή ένας ασφαλής τρόπος να σου πώ "Είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί σου Νίκο, θέλω να σε βλέπω συνέχεια..."

Μια απορία μόνο... Γιατί τα μάτια σου να έχουνε τέτοια αφοπλιστική δύναμη; Δεν θέλω να τα ξαναδώ ποτέ ποτέ λυπημένα... Χαμογελάς ε; Ετσι μπράβο μάτια μου. Θα τα πούμε αύριο. Να προσέχεις...

Υ.Γ. Κάπου εδώ τελειώνει μια μικρή εκδίκηση...

Χριστουγεννιάτικη Ουτοπία

Καλησπέρα σε όλους...! Πάνε 21 μέρες απο την τελευταία μου ανάρτηση και τόσο το blog όσο και σεις είχατε αρχίσει να μου λείπετε απίστευτα...

'Εφτασαν λοιπόν τα Χριστούγεννα. Παγωμένες μικρές λαμπίτσες στους δρόμους, στις πλατείες, στα σπίτια μας προσπαθούν να ζεστάνουν το μέσα μας και οι γιορτές ξεκινούν. Ναι είμαι απο εκείνους που μελαγχολούν τέτοιες μέρες αλλά σπάνια το δείχνουν. Το θετικό της υπόθεσης είναι οτι μένω ίδια ακόμα και όταν τα φωτάκια σβήνουν για λίγο μέχρι να ξανανάψουν...

Φέτος όλα μου φαίνονται μάλλον μακρινά και παγωμένα. Περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία να ακούσω τα κάλαντα μήπως έστω και τελευταία στιγμή με θυμηθεί αυτό το τόσο πολυάσχολο πνεύμα των Χριστουγέννων και μου κάνει καμία επίσκεψη. Δεν σταματώ ούτε να ελπίζω ούτε και να χαμογελώ βέβαια. Άλλωστε τέτοιες μέρες δεν είμαι σίγουρη αν επιτρέπεται να μην είμαι χαζοχαρούμενη!

Μπορεί τα Χριστούγεννα φέτος να μην ξυπνάνε μέσα μου εκείνη την παιχνιδιάρικη διάθεση αλλά ο Άγιος Βασίλης με αποζημείωσε και ήρθε νωρίτερα φέτος. Έφερε στη ζωή μου ένα πρόσωπο που με κάνει να χαμογελάω, να σκέφτομαι, να ταξιδεύω και να ονειρεύομαι... Το πιο όμορφο δωράκι που μου έκανες ποτε Άγιε μου Βασίλη...Με όλο τον σεβασμό όμως, ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση. Αφού κοιτάζεις τη λίστα σου δύο φορές για να δείς ποιος είναι καλό παιδί και ποιός όχι γιατί τα κακά παιδιά παίρνουν και τα δώρα των καλών; Ξέρω οτι θέλεις να είσαι καλός και δίκαιος...Γι αυτό στο αναφέρω... Εύχομαι όλα να συνεχιστούν τόσο όμορφα όσο ξεκινάνε...

Και τώρα η ώρα να σας ευχηθώ μέσα απο την ψυχή μου, υγεία ευτυχία και μια ζωή ονειρεμένη να ξεδιπλωθεί μπροστά σας! Δεν ξέρω αν υπάρχουν ξωτικά, καλικάτζαροι, Άγιος Βασίλης, ή πνεύμα των Χριστουγέννων. Το σίγουρο είναι οτι μέσα μας υπάρχει αρκετή αγάπη για να κάνει την κάθε μας μέρα μια ατελείωτη γιορτή. Να στε καλά. Θα τα πούμε ξανά σύντομα... Φιλιά πολλά.

Xρόνια πολλά!

The Big Bang

Πάντα πίστευα οτι οι άνθρωποι είμαστε τα πιο υπέροχα και τα πιο άθλια πλάσματα ταυτόχρονα. Αυτό που γίνεται μέσα μου δεν μπορώ να το ταυτίσω ούτε καν με τον δυνατότερο κεραυνό της ημέρας. Απογοήτευση, μελαγχολία, κούραση... Πολλά...και ήρθε η ώρα για το μεγάλο μπαμ...

Ο ήλιος δεν μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί σήμερα. Κρύβεται πεισματικά στα μαύρα φουστάνια της συννεφιάς. Η βρεγμένη άσφαλτος μοιάζει με κατάμαυρο φίδι έτοιμο να σε καταπιεί όταν φτάσεις στο τέλος του, και συ τι κάνεις; Αυτό που κάνεις πάντα όταν δεν μπορείς να φρενάρεις. Γκαζώνεις κι αμα είναι να φύγεις έφυγες. Που πάς; Θ αργήσεις; Πάρε κλειδιά... Δεν σου έδωσα ποτέ ε; Καλά... δε θα γυρνούσες άλλωστε. ΔΕ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ. 

Οχι οχι καλύτερα. Εχω κουραστεί. Εχω σιχαθεί. Είναι εμετικοί όλοι εκείνοι οι εγωκεντρικοί, ζηλόφθονες και αδιάκριτοι άνθρωποι που σου μιλούν πιστεύοντας οτι σε ψαρεύουν. Το μυσικό είναι ένα, να τους απαντάς ειλικρινέστατα αναφέροντας "λεπτομέριες" που ξέρεις οτι θα τους εκνευρίσουν. Είναι κακό αυτό ε; Ναι είναι βασικά, αλλά δε θυμάμαι να δήλωσα πουθενά "άγγελος" στο βιογραφικό μου. 

Η βροχή συνεχίζει και απο την πολλή υγρασία οι ψυχές μας αρχίσανε να μουχλιάζουνε. Δε μας νοιάζει τι κάνει ο άλλος αρκεί να μας ακούει. Φτάνει να μας λύνει τα προβλήματα. Τότε ειναι καλός. Τότε είναι φίλος. Όταν υποφέρει, αγχώνεται, πονάει και δε μπορεί, απλά δε μπορεί να κάνει πλέον τον ψυχολόγο δε λέμε να το βουλώσουμε. Εχουμε πρόβλημα που δε μας κάθεται η Α ή ο Β. Τα Γμήσαμε όλα τελικά. Συγνώμη. Δε μπορώ ν ακούσω άλλο. Θέλω αλλά η ριμάδα η βροχή κάνει παράσιτα. Άλλωστε ούτε ψυχολόγος δήλωσα στο βιογραφικό μου.
Και τι δήλωσες; 

Ξέρω οτι στην Ελλάδα ο,τι δηλώνεις είσαι. Ξέρω επίσης οτι οι ταμπελίτσες είναι λίγες και θέλω να πιστεύω οτι δεν με καλύπτουν. Δήλωσα Μαρία. Μια Μαρία απο τις χιλιάδες Μαρίες του κόσμου. Η καταιγίδα συνεχίζει. ΓΙΑ ΠΟΣΟ;

Οχι οτι με νοιάζει πλέον...τώρα...φεύγω μακριά...

Ασάλευτος ο ουρανός αγέρας που με χωράει
δαίμονες που μου στέρησαν οργή
Ασάλευτες οι μέρες πια που ονόματα αλλάζουν
φίλοι που τις ανάγκες μας κρυφά αρπάζουν

Και φεύγουν μακριά και χάνονται

Σωρός μου κάτω οι ψυχές η μια πάνω στην άλλη
αγγίζουνε αγγίζονται στης μοίρας το μαγκάλι
κι εσύ που χρόνια μου ζητάς θεούς να βρεις να κάψεις
στα σύννεφα να ξενυχτάς να τρέξεις να πετάξεις

Να φύγεις μακριά να χάνεσαι

Δεν ξέρω αν οι αλήθειες μου αντέχουν στο χρόνο
η αν είναι μόνο ψέματα που έφτιαξα κρυφά
Δεν ξέρω αν η ανάσα μου έμαθε απ' το δρόμο
η αν απλά με συγχωρώ πριν βάλω τη θηλιά

Και φεύγω μακριά και χάνομαι

Στον πονοκέφαλο της νύχτας...

Καλησπέρα σας.
Ο τίτλος της αποψινής μου ανάρτησης δεν είναι ούτε λογοπαίγνιο, ούτε ειρωνία και γενικότερα δε διαθέτει καμία κρυφή σημασία. Κυριολεκτώ. Έχω πονοκέφαλο απόψε. Μάλλον κάτι θα κόλλησα...Θα δείξει...Ξέρω οτι δε μοιράζομαι ιδιαίτερα στιγμές απο την καθημερινότητά μου...μα θα κάνω μια εξαίρεση σήμερα...

Ξεκινάω λίγο στραβά, αλλά η αλήθεια είναι οτι νιώθω υπέροχα. Υπάρχει μέσα μου ένας ρομαντισμός που και πάλι δεν έχω ιδέα απο που πηγάζει. Αισθάνομαι έντονα οτι θέλω νέα πρόσωπα στη ζωή μου και η αλήθεια είναι πως υπάρχει κάτι μέσα μου που φωνάζει πως θα έρθουν... Ανυπομονώ και δε μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Και δεν είμαι η μόνη...

Αγαπητέ κύριε άγνωστε,
Βρεθήκαμε στο ίδιο λεωφορείο εχθές, όταν μπήκε μέσα μια τυφλή κοπέλα. Διστακτικός στην αρχή την κοιτούσατε, αλλά στη συνέχεια, τη βοηθήσατε να καθήσει με μια στοργή απερίγραπτη...Σε ειδα που κοιτούσες πότε αδιάφορα ύστερα έξω απο το παράθυρο και μετά το βλέμμα σου ξανά πίσω σ εκείνη. Εκείνη...χαμογελούσε. Ίσως το αισθανόταν. Συνέχισα να σας παρατηρώ... Άνοιξες το στόμα σου να πείς κατι...το μετάνιωσες και μετά ξανα με μια αμηχανία τη ρωτησες που θα κατέβει. Σου έδωσε την απάντηση και χαμογέλασες ακόμα πιο πλατιά αφού συνειδητοποίησες οτι είχατε τον ίδιο προορισμό...Μπήκαμε στο μετρό και σας έχασα... Εφτιαχνα σενάρια στο μυαλό μου, πολύχρωμα σενάρια όταν πριν λίγο το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν μαύρο.

Άλλαξα χαρούμενη το τραγούδι στο mp3 μου και άρχισα να χαμογελάω πλατιά αυτή τη φορά. Ξέρω οτι μπορεί να μοιάζει ηλίθιο να χαμογελάς μόνος σου ενώ όλοι είναι σοβαροί αλλά δε μπορούσα ν αντισταθώ. Χαμογελούσα λοιπόν στο κενό για αρκετή ώρα μέχρι που συνειδητοποίησα οτι δεν υπήρχε κενό αλλά ηταν το πρόσωπο ενος τύπου ο οποίος μου ανταπέδιδε το χαμόγελο. Εσκυψα ντροπαλα το κεφάλι και κατέβηκα. Το ίδιο και εκείνος. Προχωρώντας λίγο σας ξαναείδα αγκαζέ αυτή τη φορά. Πόσο όμορφα την κοιτούσες! Χωρίς ίχνος λύπησης, γεμάτος ευτυχία, τα μάτια σου έλαμπαν! Και εκείνη χαμογελούσε οπως χαμογελούσα και γω. I know you ve got a secret smile...το είδα...Και εκείνη το είδε είμαι σίγουρη απλά με άλλο τρόπο...Σας έχασα και πάλι... Λογικό μέσα σε τόσο κόσμο...

Μετά απο αρκετή ώρα φτάνω στη σχολή...Κάθομαι σ έναν απο αυτούς τους ελεεινούς ξύλινους πάγκους δίπλα ακριβώς απο το κιλυκείο που ήταν γεμάτο κόσμο.
"Συγνώμη να κάνω μια ερώτηση;" Σηκώνω τα μάτια μου και αντικρίζω ένα γνωστό χαμόγελο. Ήθελα πραγματικά να γελάσω με όλη μου την ψυχή.
"Πές μου"
"Το...εμ...το κιλυκείο που είναι;" Σηκώθηκα, του ανταπέδωσα το βλέμμα και το χαμόγελο για δεύτερη φορά και είπα
"Ακριβώς πίσω σου" Γύρισε να κοιτάξει και απλά έφυγα πριν προλάβει να το συνειδητοποιήσει...Δεν είμαι εγώ για τέτοια... -true story

Να χαμογελάτε. Σας φιλώ.

Μετανοείτε! Το κουτί απεφάνθη!

Παρακαλείσθε εαν η άποψις και αι ως τώρα εντυπώσεις σας περί εμού είναι θετικαί να διακόψετε την ανάγνωση της παρούσης αναρτήσεως. Ευχαριστώ.

Σαν παιδί και γω, και εν μέσω κρίσης -καλέ όχι οικονομικής αυτή είναι fake εδώ μιλάμε για κρίση καφρουλίασης- παρατήρησα οτι έχουμε γίνει πολύ γκοθάδες και emo τελικά και πρώτοι απ όλους οι δημοσιογράφοι. Ανοίγω την τηλεόραση, Η1Ν1 κρούσματα, συμπτώματα, εμβόλια, νοσοκομεία, γουρούνια, γύρος τζατζίκι, τα πάντα όλα οδηγούν στο εξής συμπέρασμα...ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα λες ντάξει ρε παιδί μου μπορεί να έχω καλά αντισώματα να τη γλιτώσω... Και κει που ηρεμείς, τσακ "το ημερολόγιο των Μάγια σταματάει στο 2012" το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Και να σου Χαρδαβέλας, History Channel, ποπ κορν, νερντς και φυσικά τα πάντα όλα οδηγουν στο εξής συμπέρασμα... ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. Οπότε εδώ μου γεννιέται μια απορία. Γιατί να κάνω το εμβόλιο αφού ούτως ή άλλως θα πεθάνω το 2012; Ασε που απ οτι ακούω θα γίνει και τζερτζελές γιατί να το χάσω; Παίρνω μια ακόμα ανάσα και αλλάζω κανάλι...τα φώτα σβήνουν... Οι σκιές μεγαλώνουν και τα μάτια μου δεν αντέχουν το τρομακτικό θέαμα...ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ. Ok ντάξει εκεί πεθαίνεις χωρίς παραπάνω συλλογισμό. Στάνταρ πράγματα...Το αστείο της υπόθεσης είναι οτι μας έχουνε πείσει οτι θα πεθάνουμε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και έτσι έχουμε πάρει τα μέτρα μας! Σταματήσαμε να γουστάρουμε τους άντρες και τις γυναίκες και φαντασιωνόμαστε βρικόλακες...Cooooool!
Τελικά με τόσες ανάσες, υπεροξυγονώθηκε ο λιγοστός μου εγκέφαλος και είμαι και πολύ hi...Κόψτε το μπάφο και ανοίξτε την Tv! Είναι και τσάμπα.

Απορία νούμερο δύο, αυτοί στο Mega, πόσο καιρό σκοπεύουν να γιορτάζουν τα 20 τους γενέθλια; Κοντεύουν τα 21 και ακόμα βλέπουμε top 20. Αλλά κ αυτός ο Καπουτζίδης ρέστα δίνει. Βγάζει όοοολα του τ αποθυμένα. Σκυλού ντύθηκε, Σικ μεγαλοκυρία ντύθηκε, την άλλη φορά γδύθηκε ντάξει τι άλλο θα κάνει πια; Βαρεθήκαμε ρε παιδιά...Έχει γίνει γραφικός και γελοίος πραγματικά..Δεν έχω κάτι με την ομοφυλοφιλία. Αυτός σίγουρα έχει όμως, αλλιώς δε μπορώ να εξηγήσω γιατί να ξεφτυλίζει την σεξουαλική του επιλογή έτσι.

Απορία νούμερο τρία, δε θα σχολιάσω το οτι μας έχουνε πεθάνει στις επαναλήψεις, κάτι άλλο να ρωτήσω, ιδέα μου είναι ή τα περισσότερα σίριαλ είναι εκτός πραγματικότητας; Φτωχές οικογένειες που ζουν σε μεζονέτες, καλοσύνη δίχως σύνορα που κάνει τους χαρακτήρες πιο fake και απο το βυζί της Αλεξανδράτου, όλοι έχουνε πάει με όλους και χαζά σενάρια. God...Δειξε λίγο έλεος... please...θα πάω απο eye cancer...

Απορία νούμερο τέσσερα, αυτές οι καημένες στο top model γιατί κλαίνε συνέχεια; Απαπαπα, λίγο το γυρνάω και νιώθω λές και βλέπω την Μάρθα Βούρτση στις μεγάλες δόξες της! Καλέ κορίτσια καλέ μη κλαίτε! Mη χρυσή μου έχω ευαίσθητα νεύρα... Δε μπορώ τόση κλάψα. Να δείς που κάτι παραπάνω ξέρουνε. Μήπως να το κάνω και γώ; Οχι μωρέ κλαίω άσχημα άσε... Η ζωή είναι ωραία βρε, χαρείτε τη πόσο θα ζήσετε; (οχι χωρίς πλάκα, αμα δε πάτε απο H1N1, απο 2012 ή απο Μητσοτάκη στάνταρ θα πάτε απο υποσίτιση...) Απο τις μοντέλες wannabe, βρίσκομαι μπροστά στην πορνοστάρ wannabe, ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θίγομεν (ναι τη Πετρούλα Κωστίδου του Star λέω...) και μου γυρνάει το μάτι ανάποδα. Δε θα σας πώ πως γίνεται είναι αηδιαστικό, αλλά θα πώ οτι ειναι και χρήσιμο αφού μπορώ να βρώ το τηλεκοντρόλ που είναι πίσω μου και να την κλείσω ωρέ τη ριμάδα την TV!

Και κεί που κλείνω την τηλεόραση και νιώθω και γώ οτι κάτι έκανα ρε παιδί μου, οτι είμαι μια κοινωνική επαναστάτρια που αντιστέκεται σθεναρά σε οτι της σερβίρουν μπαίνω facebook... Τι να κάνω, να δώ καμια φωτογραφία...Να δώ...
1) Πετρούλες, Βραχούλες, Τσακμακόπετρες, όλα τα χω. Μα καλή μου, γιατί να δείχνεις αρχιτσουλαρά στις "πικούλες" του face? Απαπα απελπισία που έπεσε... Αλλά δεν είναι μόνο οι γυναίκες...
2) Ειναι και οι άντρες! Τσιμεντόληθοι πετρούλιδες που δήθεν τυχαία σηκωσαν την μπλούζα να φανούν οι κοιλιακοί, ή δήθεν τυχαία κρατάνε ένα μπουκάλι μπύρα- ειμαι πάρτι άνιμαλ gamaw kai dernw style- και κανουν αντ την παραπάνω κατηγορία
3) Da burnouts. Εδώ κολλάω και γώ... Καμένες πικ που έβγαλες στο άκυρο και τις έβαλες επειδή έπρεπε κάτι να βάλεις... Yeap... Είναι άθλιες οι περισσότερες και χωρίς καθόλου χιούμορ. Παίζει να γελάς εσύ, άντε και κανας κολλητός απο ευγένεια...
Είναι κ αλλες αλλα βαριέμαι να τις γράφω. Πείτε και σείς καμία.

Να με βλέπεις λοιπόν να χω πάθει έναν ντουβρουντζα, ένα τσιτσίρισμα άλλο πράγμα,να χω μπλοκάρει και να ψάχνω να βρώ και κανα μπλογκ. Αυτά που γουστάρω να διαβάζω most of all είναι κάτι πετυχημένα που
α)βρίζουν χωρίς λόγο και αφορμή -γιατί είμαι και μάγκας να ουμε
β)έχω πρόβλημα μεγάλο φταρνίστηκα-δικαιολογημένα ο συγγραφεύς μ αυτά που ακούει φοβάται και να κλάσει και το κάνει θέμα...Και να σου απο κάτω κάτι σχόλια "τι συγκινητικό...αχ αχ...", "υπέροχη ανάρτηση...", "σε καταλαβαίνω απόλυτα, εγώ εχθές έβηξα!" και όλα να βροντοφωνάζουν: Γινε αναγνώστης μου να νιώσω κάποιος.
Να τονίσω εδώ οτι δεν τους κατακρίνω, αλλά μου είναι αδύνατον να κρατήσω το στόμα μου κλειστό κάποιες φορές. Άλλωστε και γώ σε κάποιες μου αναρτήσεις, μπουρδολογώ ασυστόλως, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Είναι trendy  κάντο και συ! ΜΠΟΡΕΙΣ. 

Ε αυτά... Ήθελα να πετάξω λίγη χολή για να μετανοήσω τώρα με την ησυχία μου...Μετανοείτε συνάνθρωποι και σείς όσο είναι καιρός!!!

Κάντε θετικές σκέψεις...θα πεθάνουμε ακαριαία.

P.S. Αν σας φάνηκε χαζή η ανάρτηση, δε φταίω... είχα προειδοποιήσει... 

Είμαι η Καφρούλα και μόλις τελείωσα.

Νύχτες σαν αυτή

Σςςς... Το νιώθεις;

Νύχτες σαν αυτή ψάχνω μέσα μου να δώ τι είναι αυτό που νιώθω. Ακολουθώ βήμα βήμα έναν δρόμο απο σκέψεις. Μα ο δρόμος είναι γεμάτος βράχια, αδιάβατος σχεδόν, πώς να τον ακολουθήσω χωρίς να χάσω το μονοπάτι; Ξεκινάω απο κάπου και καταλήγω κάπου αλλού. Τα χνάρια μου σβήνονται και πίσω δε μπορώ να γυρίσω. Χάνομαι, στριφογυρνάω, πέφτω, σηκώνομαι, γελάω, πονάω...Και νύχτες σαν αυτή αναρωτιέμαι είναι κανείς εδώ;

Είναι κανείς εδώ; 

Ηχώ παρέα με έναν ψυχρό αντίλαλο κεντάνε με ασημένια κλωστή τα όνειρα μου. Μοναχικά κ αυτά, ξεχασμένα, πεταμένα, ανυψωμένα στον κόσμο που ποτέ κανείς δε θ αγγίξει. Δεν υπάρχει αυτός ο κόσμος, είναι ψέμα. Μοναξιά είναι να βαδίζεις στα όνειρα σου παρέα με τις σκιές που κάνουν τα μάτια όταν τα κλείνεις με δύναμη και να νιώθεις το απόλυτο τίποτα. Δε θέλω παρέα. Οχι ευχαριστώ συνεχίζω μόνη. Ναι... Καλά θα μαι. Καλά θα μαι μην ανησυχήτε. Και νύχτες σαν αυτή μιλάω, ψιθυρίζω, φωνάζω, ουρλιάζω, σωπαίνω...

Σωπαίνω

Σωπαίνω κ αφουγκράζομαι το γέλιο της ειρωνίας. Σταματάω το βάδισμα μου και τα μάτια μου ταξιδεύουν στον ουρανό. Νιώθω την κάθε μου ανάσα να μαστιγώνει την καρδιά μου δίχως έλεος. Νύχτες σαν αυτή... Δε θέλω να την ακούω. Ούτε την καρδιά ούτε την ανάσα. Τότε είναι που ξυπνάνε οι ήχοι απο τα ρολόγια στους τοίχους, στο χέρι μου, στο χέρι του διπλανού μου, περνάνε στο μυαλό μου, κλεινω τ αυτιά μου και ακούω αυτό το καταραμένο το τικ τακ που δε λέει να σωπάσει. Και νύχτες σαν αυτή προσπαθώ να δώ τι λείπει...

Τί λείπει;

Λείπει... Μια ζωγραφιά στ όνειρο μου που δε λέει να τελειώσει. Λείπει αυτό το μικρό αποτύπωμα που θα λύσει το μυστήριο των αποψινών συναισθημάτων. Ψάχνω, αναζητώ, ερευνώ, πουθενά...Ακαθόριστα όλα. Mαυρός ωκεανός δακρύων, σηκώνει γιγάντια κύμματα εφιάλτη κατα πάνω μου. Τρέχω σε μια άμμο μουσκεμένη απο το άγνωστο ψάχνοντας κατάλυμα...Και νύχτες σαν αυτή φοβάμαι εμένα, φοβάμαι το κενό, φοβάμαι όσα δεν αισθάνομαι και αυτά που αισθάνομαι, φοβάμαι πώς λιώνω σαν κερί μπροστά στο όνειρο μιας απουσίας.

Σςςς... Το νιώθεις;

Γκουαντάναμο

Χρόνια έρχονται και χρόνια φεύγουν μα μερικά πράγματα μένουν σταθερά. Αναρωτιέμαι, υπάρχει μεγαλύτερο τέρας σ αυτόν τον κόσμο απο τον ίδιο τον άνθρωπο; Δε θα σχολιάσω παραπάνω απλά σας παραθέτω κάποια πράγματα που θα ήθελα να δείτε αν δεν έχετε δεί ήδη δηλαδή...

Ομπάμα για Γκουαντάναμο:«χάσαμε την ημερομηνία»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Στις 22 Ιανουαρίου, δύο μέρες μετά την ορκωμοσία του, ο Αμερικανός πρόεδρος  είχε δεσμευτεί ότι, το αργότερο σε ένα χρόνο, δηλαδή ως το τέλος Ιανουαρίου του 2010, οι φυλακές στον Κόλπο του Γκουαντάναμο στην Κούβα θα έχουν κλείσει.

Σήμερα, παραδέχτηκε για πρώτη φορά, ότι το χρονοδιάγραμμα που είχε τεθεί για το κλείσιμο των φυλακών, δεν είναι δυνατό να τηρηθεί. «Σχετικά με το Γκουαντάναμο είχαμε μια συγκεκριμένη καταληκτική ημερομηνία την οποία χάσαμε», είπε ο Αμερικανός πρόεδρος σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό
δίκτυο NBC, απαντώντας σε σχετική ερώτηση.

Στην αμερικανική βάση του Γκουαντάναμο παραμένουν συνολικά 215 κρατούμενοι για τους οποίους δεν έχει αποφασιστεί μέχρι στιγμής τι θα γίνει. Πρόκειται για κρατουμένους που, δεν μπορούν να απελευθερωθούν ή να δικαστούν σε αμερικανικά δικαστήρια. Πολιτικοί αλλά και συγγενείς θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου αντιτίθενται στην εκδίκαση των υποθέσεων αυτών σε αμερικανικό έδαφος, επισημαίνοντας ότι, αν δικαστούν στις Ην.Πολιτείες, θα τεθεί σε κίνδυνο η ζωή Αμερικανών. 

Ηλεκτρονικη πηγή: TΑ ΝΕΑ On-line το αυθεντικό άρθρο θα το βρείτε εδώ: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4546734&ct=2

(B)log in/ (B)log out : Ζωές πίσω απ τις οθόνες

LOG IN 

Username: Estella

Password: ****** 

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιός μπορεί να είναι πίσω απο ένα ψευδώνυμο; Τελευταία, μου συμβαίνει όλο και περισσότερο να νιώθω την περιέργεια μου να φουντώνει κάθε φορά που κάποια "ηλεκτρονική μορφή" κάνει την εμφανισή της στον ηλεκτρονικό μου κόσμο. Ποιός να ταξιδεύει μαζί μου στις σκέψεις και στις ανησυχίες μου; Ποιός να είναι εκείνος που μπορεί να δεί πράγματα άγνωστα ακόμα και στους κοντινότερους ανθρώπους μου ή έστω στους ανθρώπους που με βλέπουν καθημερινά;

Οι ζωές μας εχουν γίνει επικίνδυνα ηλεκτρονικές. Το έχετε παρατηρήσει; Είναι ευκολότερο να γνωρίσουμε άτομα μέσω ίντερνετ παρά στην "πραγματική ζωή". Έχω προσέξει μάλιστα την καψυποψία όσων κάνεις την απόπειρα να γνωρίσεις απο κοντά. Οι περισσότεροι - και γώ μαζί μη νομίζετε οτι διαχωρίζω τον εαυτό μου ή το παίζω σωστή- έχουμε ένα ύφος "Τι θέλεις απο εμένα;" "Γιατί με πλησιάζεις;". Ο λόγος που πιθανότατα συμβαίνει αυτό είναι η ασφάλεια που μας παρέχει ο ηλεκτρονικός κόσμος. Εδώ είμαστε όλοι λιοντάρια στα κλουβιά. Δεν μπορώ να σε βλάψω δεν μπορείς να με βλάψεις. Αν κάνεις μια τέτοια απόπειρα μπορώ άνετα να σε μπλοκάρω και να μην ξαναβρεθούμε ποτέ...

Μερικές φορές είναι διασκεδαστικό το παιχνίδι που παίζεται ανάμεσα σε δύο συνομιλιτές. Να προσπαθείς να φανταστείς πώς είναι ο απέναντι, τι χαρακτήρας είναι μέσα απο τις λέξεις του... Αρκεί όμως; Μπορείς να ζήσεις χωρίς την συγκίνηση του (τυχαίου και μη) αγγίγματος, της κινησεολογίας, του βλέμματος...; Μπορείς να ερωτευτείς τις λέξεις και όχι το χαμόγελο; Nα γίνεις φίλος με κάποιον που δε μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια; Ίσως και να μπορείς. Δε το κατακρίνω, ούτε το σνομπάρω.

Ζούμε τελικά διπλή ζωή.Ο έξω κόσμος, και ο ιντερνετικός κόσμος...Eδώ είμαι η Εστέλλα σήμερα η Χ αύριο η Ψ μεθαύριο. Εκεί είμαι η Μαρία σήμερα, η Μαρία αύριο και η Μαρία μέχρι να πεθάνω. Η αλήθεια είναι οτι δεν μπορούμε να δώσουμε νομίζω την ίδια βαρύτητα και στους δύο κόσμους. Σε έναν αφιερωνόμαστε πάντα λίγο περισσότερο και αυτό γιατί ένας μας κάνει να αισθανόμαστε ομορφότερα... Τελικά ίσως όσο περισσότερους φίλους έχεις στο facebook τόσο λιγότερους να έχεις εκεί έξω.

Υπάρχουν λοιπόν διάφοροι τύποι ζωής. Σωστός και λάθος δεν ξέρω και πάλι αν υπάρχει. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι οτι ζούμε μόνο μια φορά... 

Καληνύχτα σας

LOG OUT 

Τολμάς;

Μια που όλοι κάτι λένε για αρρώστιες, είπα να ακολουθήσω και γώ τη μάζα. Για αρρώστια θα μιλήσω. Αυτή την αρρώστια της κοινωνίας να μην ξέρει να αποδέχεται το διαφορετικό.

Δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί πρέπει να περιθωριοποιούμε όποιον είτε δεν έχει την ίδια ταμπελίτσα με μας είτε δεν έχει καν ταμπελίτσα γιατί αποφάσισε οτι δεν γουστάρει. Είναι τόσο εγκληματικό δηλαδή να αγαπήσουμε κάποιον απλά γιατί είναι αυτός που είναι και όχι γιατί είναι υποστηρικτής του οποιοδήποτε κόμματος ή οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας γενικότερα; Το χειρότερο της υπόθεσης δεν είναι μόνο οι "κοινωνικές κλίκες" που σχηματίζονται αλλά και το οτι ο ένας θέλει να φάει τον άλλο απλά γιατί διαφέρουν. Μα τι ωραία δημοκρατία που έχουμε! Σου λένε "εμπρός πες μου την άποψη σου" για κάτι και με του που πας δειλά δειλά να αρθρώσεις μια προτασούλα η σκιά τους διπλασιάζεται απειλητικά μπρος στη φλόγα της πόρωσης τους. Σου λένε "μίλα" και σου κρατάνε το μαχαίρι στο λαιμό. Να νιώθεις την παγωμένη λεπίδα στο δέρμα σου και να ψελλίζεις "απλά...διαφωνώ..."

Βέβαια δεν είναι πάντα μαχαίρι. Υπάρχει και ο ψυχικός εκβιασμός. "Θες να μαστε φιλαράκια; Πρέπει να παραδεχτείς οτι εγώ έχω δίκιο. Οτι ΕΓΩ κάνω το σωστό. Οτι θες να γίνεις σαν ΕΜΕΝΑ. Που ΕΓΩ έγινα σαν τον σύντροφο τάδε, ο οποίος σύντροφος τάδε, είναι ίδιος με τον παραδίπλα σύντροφο- Που κοιτάς ρε μαλάκα; Αυτός είναι της αντίπαλης πλευράς. Εδώ...αυτόν που είναι και γαμώ τα παιδιά. Που είναι και διαβασμένος. Γι αυτό σου λέω... Κάνε το σωστό...Για σένα το λέω. Αλλά ντάξει αμα δε θες δε τρέχει τίποτα. Ξέγραψε με."

Το να υποστηρίζεις ένα κόμμα και να αποδέχεσαι κάποιες απόψεις απο ένα άλλο είναι κάτι εντελώς αφύσικο. Αν είσαι Πασόκος για παράδειγμα, δε μπορείς να συμφωνήσεις με ένα σύνθημα που έγραψε κάποιος αναρχικός. Τι γιατί; Γιατί είναι αναρχικός. Δε σου αρκεί; Είσαι προβληματικός. Τη βγάλαμε τη διάγνωση. Ο διαχωρισμός είναι τόσο απόλυτος και σκληρός που αν πάς να μπείς στη μέση σε κόβουνε τα συρματοπλέγματα των ιδεών τους.

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στις απόψεις μας. Υπάρχουν μονο διαφορετικές απόψεις στις οποίες πρέπει να είμαστε ανοιχτοί. Οχι να αφήνουμε τον άλλο να μας καβαλήσει απλά γιατί έχει διαφορετική άποψη. Απλά να ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ τη διαφορετικότητα του άλλου. Το δικαίωμα του να υποστηρίζει αυτό που πιστεύει και να αναγνωρίζει όμως και σ εμας το δικαίωμα να εκφράζουμε και να υποστηρίζουμε τα δικά μας πιστεύω. Όταν γινόμαστε προκλητικοί και βρίζουμε κάθε αντίθετη άποψη την ίδια στάση θα λάβουμε. Δε γίνεται να πας σε έναν πιστό και να του βρίσεις την θρησκεία και να περιμένεις να σου πει και "μπραβο".

Κλείνουμε τ αυτιά μας σε κάθε διαφορετική μελωδία και κερδίζουμε τείχη στο μυαλό μας. Κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στα άλλα χρώματα τόσο σφιχτά και παθιασμένα που τα πληγιάζουμε και τυφλωνόμαστε. Καίμε τα βιβλία και τα φυλλάδια των "εχθρών" για να κερδίσουμε καινούριες γυαλιστερές παρωπίδες. Ελα τσάμπα είναι πάρε και σύ! Θα γίνεις κάποιος!

"Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά σας τοίχους" διάβασα σε έναν τοίχο. Δε με νοιάζει ποιός το έγραψε. Δε δίνω δεκάρα αν ήταν πράσινος,μπλε,κόκκινος,κίτρινος,μαύρος, ή οτιδήποτε. Ας μάθουμε επιτέλους να ακούμε και μια αντίθετη άποψη... "and nothing else matters..."

Τολμάς να κάνεις τη διαφορά;

Ο παραλογισμός του ξημερώματος...

Σκέψου καρδιά μου...εκεί που είσαι μόνος να νιώθεις τον άνεμο να σου ψιθυρίζει όλα εκείνα τα γλυκά λόγια που ποτέ δε μπόρεσα να σου πώ... Σκέφτομαι πόσο πιο λαμπερά θα είναι τα μάτια σου με ένα χάδι του ήλιου, πόση περισσότερη μαγεία να ακτινοβολούν; Κάθε βήμα σου να σε απομακρύνει απο όλους και απ όλα και να ζηλεύω κάθε στιγμή ο,τι αγγίζεις. Η καρδιά μου να χτυπάει σαν υπνωτισμένη στην ιδέα της ανάσας σου, πιο ευάλωτη απο ποτέ τα γόνατά μου να λύνονται σε κάθε σου τυχαίο άγγιγμα, να ανατριχιάζω και να θέλω να με αγγίζεις περισσότερο...

Εξήγησέ μου, πώς γίνεται κάθε τι που κοιτάζεις να ομορφαίνει; Να μην έχει πουθενά λίγο αέρα να αναπνεύσεις και όταν περνάς να νιώθω να ζαλίζομαι απο το οξυγόνο που φτάνει στον εγκέφαλό μου; Χαμογελάς και τα χείλη σου φαίνονται ακόμα πιο προκλητικά. Απο ποιόν πίνακα ξέφυγες; Ποιός τολμηρός ζωγράφος κατάφερε να σε αποτυπώσει; Αν υπήρχε ο Ντόριαν Γκρέι θα σε ζήλευε... Θα πουλούσε την ψυχή του στον διάβολο για να γίνει εσύ...

Η φωνή σου είναι μεθυστική και εθιστική, κρύβει ευαισθησία, λυρισμό...μελωδία. Την μελωδία που ποτέ δε θα βαρεθω να ακούω. Τα λόγια σου μοιάζουν με προορισμούς που το μυαλό μου βυθισμένο στη σκέψη σου αρνείται ν αναλύσει... και πώς θα σε φτάσω τώρα που δε μπορώ να βρώ το μονοπάτι...;

Μη με κοιτάς έτσι... Πέφτω σε ένα χάος δίχως γυρισμό. Σου είπα μη... Άφησε με να σε θαυμάζω απο μακριά..  Moυ αρκεί...Μη με πλησιάζεις σου λέω... όχι... Τελικά...Υπάρχεις όντως ή μήπως τρελαινομαι;

R.M. Rilke- Ποιητική Διάθεση

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

  Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν λες από ψηλά,
  σαν να ξεράθηκαν οι κήποι τ' ουρανού·
  πέφτουν με μι' άρνηση στο στόμα του κενού.

  Και μες στη νύχτα πέφτει η Γη βαριά,
  από τ' αστέρια προς τη μοναξιά.

  Όλοι μας πέφτουμε. Το χέρι αυτό που γράφει.
  Δες, όλα γύρω χάνονται στα βάθη.

  Είναι όμως Κάποιος που την πτώση αυτή
  στα δυο του χέρια στοργικά τη συγκρατεί.

ΜΟΝΑΞΙΑ

  Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή. Τα βράδια
  απ' του πελάγους αναθρώσκει τον καθρέφτη·
  από κοιλάδες μακρινές κι από λιβάδια
  στον ουρανό ανεβαίνει πάντα, που την έχει.
  Κι ύστερα, από εκεί ψηλά, στην πόλη πέφτει.

  Πέφτει την ώρα που το φως πια δεν αντέχει,
  όταν τους δρόμους βάφουν πάλι τα σκοτάδια,
  κι όταν τα σώματα χωρίζουν λυπημένα
  δίχως να βρουν ό,τι ζητούν, μένοντας ξένα·
  κι όταν οι άνθρωποι εκείνοι, που μισούνται,
  πάλι στο ίδιο στρώμα πέφτουν και κοιμούνται :

  τη μοναξιά την παίρνουν τότε τα ποτάμια…

 

ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟ

  Νά τοι, παραταγμένοι, λες και πρέπει
  να τους δοθεί κι εδώ ένας ρόλος για να παίξουν,
  ώστε όλο αυτό το ψύχος που τους δρέπει,
  την παρουσία του άλλου δίπλα τους ν' αντέξουν·

  σαν να μην τέλειωσε τίποτε ακόμα.
  Τί όνομα βρέθηκε στην τσέπη τους γραμμένο ;
  Της αηδίας τον λεκέ από το στόμα
  οι νεκροκόμοι τούς τον έχουν ξεπλυμένο,

  όμως δεν βγήκε· ας έχουν τώρα στόμα καθαρό.
  Τα γένια εξέχουν αγριωπά στα μάγουλά τους
  κι ας τους τα χτένισαν πιο πριν προσεκτικά,

  μήπως τρομάξει το ευσυγκίνητο κοινό.
  Μόνο τα μάτια κάτω από τα βλέφαρά τους
  έχουν αντιστραφεί· κοιτούν στα ένδον πια.

(Mετάφραση Κώστας Κουτσουρέλης)

Ράινερ Μαρία Ρίλκε (4 Δεκεμβρίου 1875- 29 Δεκεμβρίου 1926)

H ηχώ της φωτιάς

Προσπαθώ να φυλακίσω την ομορφιά του τώρα σε μιαν αδύναμη ανάσα. Την ηχώ απο όλα εκείνα τα όμορφα λόγια που μοιραστήκαμε την νιώθω ακόμα σαν γλυκό βουητό στο μυαλό μου. Πόσο περίεργα νιώθω οταν δεν μπορούν οι γύρω μου να καταλάβουν την ανάγκη μου για όνειρα...

Ναι ο ρομαντισμός υπάρχει μέσα μου σαν μικρή φλόγα που όποιος τη βλέπει θέλει να μου τη σβήσει. Δεν τους κατηγορώ. Φοβούνται μην καώ δεν το κάνουν απαραίτητα με άσχημη πρόθεση... Ίσως αυτή η μικρή φωτίτσα να μου κάνει όντως κακό. "Να με χαλάει" όπως μου είπε μια ψυχή πρόσφατα. Είναι νύχτες όμως, όπως η αποψινή που την νιώθω να μουδιάζει την ψυχή μου γλυκά και να φωτίζει πράγματα που ίσως άλλοι δε μπορούν να δούν.

Είναι φορές που παίζει γλυκές μελωδίες στο μυαλό μου... μα κάθε φορά που πάω να αγγίξω λίγη απο την μαγεία τους ακούγονται όλο και απο πιο μακριά ή μεταμορφώνονται σε εκείνο τον τρομακτικό ήχο των αυτοκινήτων στο κέντρο της Αθήνας. Άλλες φορές με σπρώχνει με τον καπνό της να βγώ στη βροχή, που όλη η μπλογκόσφαιρα γιορτάζει σήμερα τόσο μεγαλόπρεπα, και να γίνω μούσκεμα μέχρι το κόκαλο. Το αστείο είναι οτι η φωτίτσα φουντώνει και όπως φουντώνει και κατακλίζει το είναι μου κάνει την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. Είναι σαν εκείνα τα πανηγυρια με τις τυμπανοκρουσίες και την τεράστια φωτιά στη μέση. Τριγύρω να χορεύουν οι άνθρωποι, οι σκέψεις μου, χωρίς να νοιάζονται ποιός είναι ο διπλανός πάνω στη μέθη τους, στη μέθη των συναισθημάτων μου...

Υπήρξαν φορές που δε σας κρύβω τη σιχάθηκα. Ήθελα να φύγει απο τη ζωή μου και κάθε φορά που κατάφερνα να την αποδυναμώσω ένιωθα κενή. Λοιπόν αυτή είμαι... Δεν μπορώ να αλλάξω. Δεν θέλω να αλλάξω. Θα χορεύω πίσω απο την ηχώ της φωτιάς που καίει μέσα μου είτε αυτή η φωτιά λέγεται ρομαντισμός, είτε τρέλα είτε απλά μαλακία και κάψιμο....

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο μου τον Κώστα γιατί μου απέδειξε οτι τα ποιήματα δεν παύουν να προκαλούν σκιρτήματα ακόμα και αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Μην σταματήσεις να γράφεις... 

Why so serious darling?

It's just a game...C'me on...

Αχ αυτή η φιλία... Οχι το εννοώ, αχ!Αυτή η φιλία...! Είναι για γέλια είναι για κλάματα άλλα πάνω απ όλα προσφέρεται για να της τραβήξεις ένα ωραιότατο Χ. Μα πραγματικά τρία χρόνια κάνουμε παρέα και κατάφερες να βγάλεις όοολα σου τα απωθημένα μέσα σε τρείς μήνες.

Make your move...

Κοβόμουν για σένα και συ το μόνο που έκανες είναι να συγκρίνεσαι μαζί μου. ΓΙΑΤΙ; Μα ειλικρινά αυτό σ έκανε να υποφέρεις δε το έβλεπες; Και τώρα τι; Προσπαθείς να μειώσεις εμένα; Δε μπορείς. Πραγματικά και δε το λέω με κακία. Θέλω να πιστεύω οτι είμαι ακομπλεξάριστος άνθρωπος.

Now I make mine....

Σοβαρεύτηκες απότομα μου φαίνεται και χωρίς λόγο. Θέλεις να τα τινάξεις όοολα στον αέρα και νομίζω τα καταφέρνεις άψογα. Εγώ γλυκιά μου έχω μάθει να γελάω με τον πόνο μου. Είμαι τρελή δε το αρνήθηκα ποτέ. Οπότε επέτρεψε μου να γελάσω με την κατάντια μας.

Moving on to...ξεκατίνιασμα

Συνεχίζω να γελάω καθώς πέφτεις χαμηλότερα. Μα είναι δυνατόν να βάζεις στο παιχνίδι ΚΑΙ υποκρισία. "Τι κάνεις γλυκούλα μου; Μου έλειψες;" Kidding me? Λέω να μην απαντήσω στο μηνυματάκι. Όχι γιατί φοβάμαι την επόμενη έκρηξη ανασφάλειάς σου. Αλλά πραγματικά να σου πώ τι; Οτι είμαι καλα; Οτι είμαι χάλια; Αφού δε σε νοιάζει! Ξεκατινιάσου μόνη σου.  Βαρέθηκα να καλύπτω ανασφάλειες.

Αυτή η σοβαροφάνεια μας έχει φάει. Γέλα λίγο. Καλό κάνει... Θα πονέσεις στο λέω αν συγκρίνεσαι με τους γύρω σου...  Δε χρειάζεται να προσπαθείς απλά να είσαι καλύτερος απο κάποιον άλλο. Πάλεψε να γίνεις καλύτερος για σένα. Όχι στο ντύσιμο, όχι στα μαλλιά. Στην ψυχή. Λυπάμαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Ελπίζω να γυρίσει εκείνη η κοπελίτσα που θεωρούσα κολλητή μου σύντομα. Γιατί αυτό που έγινες είναι απλά σιχαμερό και θα σε βλάψει... Σου αφιερώνω αυτή την ανάρτηση γιατί νιώθω πίκρα. Ο πόνος έφυγε καιρό τώρα. Να σαι καλά...

~...End of jokE....~

C'me on people! Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει ανέκδοτο πλέον.  Γελάτε γιατί χανόμαστε...

Ίσως...

Mεγάλωσα πια σου λέω

Σε ποιά κατεύθυνση δε ξέρω

Μεγάλωσα νευρωτικά

και τώρα άντε να εμπιστευτώ

Τι είναι η πίστη; Τι σημάδια κουβαλώ στο κορμί μου;

Απο θάλασσες ψεγάδια

Απο ανθρώπους μισά βράδια

Και η πιο άτιμη νυχτιά, το σκοτάδι

Οι φόβοι σου που μεγαλώνουν

Οι ψεύτικοι, οι επίκτητοι

Ενώ οι επιλογές σου λάθος,

πνίγηκες στο αίμα σου πάλι και μπερδεύτηκες...Ξύπνα!

Αλήθεια δεν είναι τα βάσανα θύμα στο μυαλό σου

Στις αισθήσεις σου θυτης

Τα μάτια σου, το στόμα μου,τ αυτιά τους

Τι είναι αλήθεια;

Μπέρδεμα,ψέμα που είναι σε ποιά διάσταση;

Πες μου χάθηκε η ελευθερία σου;

Οι στίχοι παραπάνω είναι απο ένα κομμάτι των Emes το "Πισώπλατα Μπερδεμένα Σχέδια".  Ενιωσα οτι αυτό που καίει την ψυχή μου αποτυπώνεται άψογα μέσα απο αυτά τα λόγια... ( Το προφίλ τους στο myspace http://www.myspace.com/emes5 )

Αν μπορούσα μόνο να ήξερα ένα μικρό κομματάκι απο τις σκέψεις των γύρω μου... Λίγο μόνο λιγάκι... Πολύ σαδομαζοχιστικά όντα είμαστε τελικά. Δε γίνεται να είμαστε λίγο ξεκάθαροι με τον άλλον; Αν δεν θέλουμε κάτι δεν το αφήνουμε να περιμένει στην αποβάθρα αλλά του δείχνουμε τον δρόμο για την έξοδο απο τον σταθμό. Τόσο δύσκολο είναι; Και μετά έχουν την απαίτηση για εμπιστοσύνη ειδικά αν σ αυτό το ζήτημα, το παρελθόν δημιουργεί τείχη δυσοίωνα; Αυτό το μια κρύο μια ζέστη τι είναι; Πικάρεις τον άλλο για να κολλήσει και καλά ε; Μπα... Μερικές φορές είναι εντελώς αντίθετο το αποτέλεσμα. 

Βαρέθηκα να περιμένω. Λέω να επιβιβαστώ στο επόμενο τρένο. ΙΣΩΣ χαθούμε λόγω συχνών δρομολογίων. ΙΣΩΣ γιατί ο κόσμος στους σταθμούς που προχωράει πάντα αυστηρά και βιαστικά μπορεί να μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο. Αυτή τη φορά όμως ξέρω πως δε θα το μετανιώσω που έφυγα. Και ο λόγος; Γιατί όταν γύρισα την πλάτη δεν με φώναξες. ΙΣΩΣ δεν είχες τα κότσια να το κάνεις. ΙΣΩΣ είχες βραχνιάσει απο τις δήθεν ελεύθερες σου σκέψεις και ξέχασες οτι τελικά μόνο όταν θα είσαι ολομόναχος θα ανήκεις εντελώς στον εαυτό σου- που λέει και ο da Vinci. ΙΣΩΣ με σκέφτεσαι όπως σε σκεφτόμουν εγώ σήμερα. ΙΣΩΣ το μετανιώσεις. Φεύγω. Είχες μια ευκαιρία να αποδείξεις οτι είσαι κάτι το διαφορετικό. Την έχασες. Όχι μονο γιατί είσαι ένα με τη μάζα, αλλά γιατί ακόμα και μέσα στη μάζα δεν ξέρεις να συνυπάρχεις με το υπέρμετρο εγώ σου...

"Θα ξαναβρεθούμε;"

"ΙΣΩΣ" ειχες πεί

"NEVER AGAIN" σου απαντώ.

Next station Relief, please mind the gap between ignorance and weariness.

Πάνω στο τρένο φάντασμα
μέσ' τη νύχτα θα χαθώ
μέσ' την έρημο σ' ένα πάρτυ μαγικό
πάνω απ' το γκρεμό τ' ουρανού
θα περνώ
τρένο φάντασμα με σβησμένο αριθμό 

 

Μπορεί να είχαμε μια ελπίδα 

Τώρα για πάντα ελπίδα θα μείνει...

Psychic Stigma

Απόψε λέω να αφιερώσω την ανάρτηση μου σε ένα συγκρότημα που πραγματικά με μάγεψε. Εξαιρετική μουσική, απίστευτα φωνητικά και στίχοι που έχουν κάτι να μας πούν... είναι οι Psychic Stigma και είναι πάνω απ όλα μια ιδέα...

Σχηματίστηκαν το 2006 και συνδιάζουν rock opera, goth, country και metal.  Τα βασικά μέλη είναι πέντε. Στα φωνητικά είναι ο Άγγελος Κυπριανός,ντραμς ο Γεράσιμος Ζαβιτσάνος, κιθάρα ο Κώστας Σκέντερης,βιολί ο Τάσος Ηλιόπουλος και,last but not least of course, μπάσο ο Διονύσης Λορέντζος. Ο πρώτος τους δίσκος λέγεται “Scissor Garden” και τώρα ετοιμάζουν την δεύτερη δουλειά τους με τίτλο "Psychography" απ όπου προέρχεται και το κομμάτι "Me and my odds" που θα δείτε παρακάτω...


Aν μπορούσα να τους δώσω έναν χαρακτηρισμό θα ήταν "addictive". Πραγματικά όσο πιο πολύ ακούς τόσο περισσότερο θέλεις... Είναι κομμάτια που προσωπικά με γεμίζουν συναισθήματα... άλλες φορές νοσταλγία,άλλες μελαγχολία όπως και να χει όμως με ταξιδεύουν. Ελπίζω να ταξιδέψουν και εσάς. Καλή ακρόαση εύχομαι και σας διαβεβαιώ είτε είστε φαν του είδους είτε όχι θα σας stigmaτίσουν.... Α και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο μου τον Άγη, γιατί μου έστειλε το λινκ απο το οποίο και τους γνώρισα...

(Ξεκινάω με το Dreamcatcher για ευνόητους λόγους... ;) )

Περισσότερα για τους Psychic Stigma στο Official Site τους: http://www.psychicstigma.eu/

στο myspace: http://www.myspace.com/psychicstigma

ή στο facebook: http://www.facebook.com/group.php?gid=13481471190

"I scared myself today
I tried to lie to myself
For maybe to long

Sometimes I feel I'm used
But there's no one to use me
None but me..."

"παραμύθα"

Πριν μια βδομάδα έκλεισα τα είκοσι. Ήταν τα πιο πολύχρωμα γενέθλια που είχα ποτέ. Πολύχρωμα και λαμπερά φωτάκια τριγύρω και τα χρώματα να γίνονται πότε πιο έντονα και πότε να ξεφεύγουν απο το περίγραμμα σαν παιδική ζωγραφιά. 

Σήμερα, δε μπορώ να σταθώ, ζαλίζομαι. Κάθε πέντε λεπτά θέλω να ξεράσω. Μάνα πονάει όλο μου το κορμί. Πονάω αφόρητα. Βρίζω τον κόσμο, σπάω τα πράγματα στο δωμάτιο μου και θέλω να πουλήσω το κινητό μου. Δε το κάνω γιατί ξέρω οτι δε θα μπορείς να με βρείς και θα ανησυχήσεις. Ο άλλος μου εαυτός όμως τα θέλει τα λεφτά...Την θέλει την πρέζα κολασμένα. 

Η πρέζα μου έκανε ένα όμορφο δώρο την ημερα των γενεθλίων μου. Έχασα την πιο αγγελική ύπαρξη της ζωής μου. Με άφησε δεν άντεξε την κατάντια μου. Χωρίσαμε όταν ενώ της είχα πεί οτι δε θα ξαναπάρω... Με είδε στην πλατεία όμως... Και μου πε χωρίζουμε. Και ξέρεις ρε μάνα τι της είπα;
"Να πα να γαμηθείς μωρή. Σιγά μη μου λείψεις! Λές και υπάρχει τιποτα καλύτερο απο την πρέζα!" και μάνα... έφυγε τρέχοντας. Νομίζω έκλαιγε, δε θυμάμαι. Ήταν όλα θολά. Και γώ γελούσα ο μαλάκας, γελούσα καταλαβαίνεις; Δεν τόλμησα να της ξαναμιλήσω ή να την πλησιάσω. Καλύτερα μακριά μου. 


Οι φίλοι μου είναι εντάξει παιδιά. Είναι καλά τα παιδιά αλήθεια σου λέω. Απλά μπλέξανε και αυτοί. Θυμάμαι στα δεκάξι μου όταν έβγαινα τις νύχτες, την αγωνία στο πρόσωπό σου. "Που πας πάλι; να προσέχεις! Να προσέχεις τις παρέες σου!" 
Α ρε μάνα... λές και σου δίνει κανείς με το ζόρι... Μόνος μου ζήτησα. Ήθελα να νιώσω αποδεκτός, ξεχωριστός να ξεφύγω απο τη ρουτίνα να παραμυθιαστώ. Συγγνώμη. 


Θυμάσαι που όταν ήμουν μικρός είχαμε περάσει απο την Ομόνοια; Θυμάσαι που μου έλεγες 
"Αγόρι μου είδες πώς είναι; Ερείπια...Ποτέ Μάνο μου να μην το κάνεις αυτό ναι; Και να μην παίρνεις τίποτα απο τους αγνώστους" και γώ φοβισμένος έλεγα μέσα μου "ποτέ ποτέ" και έγνεφα σε εσένα καταφατικά...Πόσο δυνατός ήμουν τότε μάνα! Και πόσο αδύναμος όταν είπα το ναί εκείνη την βραδιά.. 


Πονάω... Δε μπορώ να συνεχίσω να γράφω. Λένε οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Μπορεί να μην τα καταφέρω. Μάνα, ακόμα και να μην πεθάνει το σώμα μου, εγώ είμαι νεκρός. Οι παλιοί μου φίλοι, η κοπέλα μου, ο εαυτός μου... πάει... 


Σ αγαπώ. Σ αγαπώ πολύ. Δε ξέρω αν στο πα πρόσφατα. Αλλά σ αγαπάω. Και τον πατέρα τον αγαπάω. Θα πω όχι όσο δύσκολο και να ναι πλέον... Θα παλέψω. Αυτή τη φορά θα φανώ δυνατός και θα πάρω πίσω όσα μου έκλεψε η πρέζα. Α και αμα δε τα καταφέρω μάνα, άμα φύγω να με θυμάστε σαν τον Μάνο τον αριστούχο,τον φοιτητή ιατρικής, τον τρυφερό, τον ευαίσθητο, τον ΔΥΝΑΤΟ. Δε φοβάμαι τον θάνατο. Φοβάμαι μήπως κερδίσει ο άλλος μου εαυτός. Δε γυρίζω πίσω. Ή όλα, ή τίποτα. Alea jacta est.



Μάνος.

Γυάλινος Κόσμος...

Εύθραυστος όσο και τα νεύρα μου. Οι πολιτικές δηλώσεις μου προκαλούν πονοκέφαλο, οι αμέτρητοι φάκελοι με τα βιογραφικά τους στην πόρτα μου έχουν δημιουργήσει μια πυραμίδα που μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη του Χέοπα! Υπόσχονται υπόσχονται και ξανα υπόσχονται. Κατηγορούν ο ένας τον άλλο, και εχουν γεμίσει την τηλεόραση και τους δρόμους με τα σκουπίδια τους! Θέλετε να κάνετε κάτι ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ! Τα λόγια τα μεγάλα δε τα βαρεθήκατε; Και καλά εσείς, εμείς γιατί τα υπομένουμε;

Βγαίνω απο την πόρτα του έξω κόσμου και βυθίζομαι στην δική μου αλήθεια. Ίσως εκεί τα πράγματα είναι το ίδιο χάλια όμως...Είμαι παγδευμένη μέσα στον κόσμο μου που υψώνεται σαν γυάλινο τείχος. Φοβάμαι να το χτυπήσω γιατί εαν σπάσει τα γυαλιά θα με σκοτώσουν. Και πάλι όμως να μείνω σε μια γυάλινη φυλακή δεν με ενθουσιάζει σαν ιδέα. Τριγύρω απο το γυάλινο κλουβί μου υπάρχουν φτερωτά πλάσματα. Δεν είναι όμορφα. Τα φτερά τους θυμίζουν ξεσκισμένο δέρμα και το σχήμα τους τηλεόραση. Με βομβαρδίζουν με πράγματα συνετά και κλείνω τ αυτιά μου και τα μάτια μου. Οι άνθρωποι στη ζωή μου πάνε κ έρχονται, πιο γρήγορα και απο μεθυσμένο οδηγό στην εθνική... Ρίχνουνε μια ματιά μέσα στο γυαλί και νομίζουν οτι με μάθανε κιόλας. Hello? Είναι η ζωή μου θα με ρωτήσει κανείς τί σκέφτομαι; Τι θέλω; Μπα... Τους αρκεί το γυάλινο image μου. Και αφού εγώ δε με ξέρω, εσείς πώς μπορείτε να λέτε οτι με ξέρετε;

Ω ναι... είμαι χαμένη ψυχή τελικά. Πότε να τρέχω στα στενά της Αθήνας προσπαθώντας να ξεφύγω απο την καθημερινότητα και πότε να βηματίζω αργά στο σκοτάδι και να μην βλέπω ουσιαστικά την σαπίλα τριγύρω... Σταματήστε τη γή να κατέβω! Γυρνάει γρήγορα και δε προλαβαίνω να πάρω ανάσα..Σταματήστε τη γή να κατέβω λέμε! Βαρέθηκα!

 

 

How much is real? So much to question
An epidemic of the mannequins, contaminating everything
We thought came from the heart
But never did right from the start
Just listen to the noises
(Null and void instead of voices) 

Before you tell yourself
It's just a different scene
Remember it's just different from what you've seen...

Aurora

Τα μάτια μου τσούζουν απο το ξενύχτι. Kοιμόμουν συνέχεια και νιώθω σα να πέρασε η μέρα και να μην πρόλαβα να τη ζήσω. Το βιολογικό μου ρολόι είναι πιο τρελό απο εμένα τελικά!

Όμως για να επανέλθω στο θέμα της ανάρτησης μου, θα ήθελα να πώ οτι νιώθω τυχερή. Σήμερα μετά απο καιρό είδα ξανά την ανατολή, η οποία μάλιστα με πέτυχε στον δρόμο. Είχα ξεχάσει την ησυχία στις γειτονιές τα ξημερώματα, την υγρασία στον αέρα που μ έκανε να τρέμω, και τα κλειστά πατζούρια απ όπου δραπέτευε το αδύναμο κιτρινοπό φώς κάποιας λάμπας. Ήταν μια κρυφή ματιά σε ξεχασμένες αναμνήσεις. Με συντρόφευε ο ήχος του βήματος μου και κάθε τόσο κοιτούσα τον ουρανό μ ένα χαμόγελο. Σε λίγο θα ξημέρωνε και έβλεπα να ξεκινά η μέρα ντροπαλά τα πρώτα της βήματα.

Τελικά η ανατολή είναι λίγο αδικημένη. Όλοι τρέχουν να δούν τα ηλιοβασιλέματα και ξεχνάνε την ομορφιά της. Μήπως τελικα οι άνθρωποι κοιτώντας τον επίλογο της ημέρας αντί τον πρόλογο αποδεικνύουν οτι έχουν ένα κόλλημα με το τέλος των πραγμάτων και όχι με την αρχή;

Ο εγκέφαλος μου κάνει απεργία απόψε. Οπότε για να μην το ρίξω στις αμπελοφιλοσοφίες θα αφήσω απλά τις σκέψεις μου να τις καταπιεί το γλυκό φώς του ήλιου το πρωί.

Κάτι τέλευταίο αλλά πολύ σημαντικό για μένα. Θα ήθελα να πώ στην φίλη μου την Demi ένα τεράστιο ευχαριστώ που μου στέλνει τα στιχάκια της και μου επιτρέπει να τα δημοσιεύω στο blog... Eίναι μεγάλη τιμή για μένα κάτι τέτοιο. Αχ πόσο θα θελα να μπορούσα να γράψω και γώ ποίηση! Οσο και να μ αρέσει η πεζογραφία, το κενό είναι αισθητό. Καλημέρα!

Αδύναμο παραμιλητό

Δε ξερω τι είναι... Δε ξερω σου λέω άσε με. Μιλάει και δε το ακούω. Κάνει τ αυτιά μου να βουίζουν. Μου κόβει την ανάσα. Του λέω να μ αφήσει και γαντζώνεται όλο και περισσότερο. Τι θέλεις; Τι θέλεις κ απόψε στο κεφάλι μου;

Δε ξέρω αν θέλω να κλάψω γιατί καταρρέω. Δε ξέρω αν θέλω να κλάψω γιατί κάτι λείπει. Τι μαλακίες λέω, δε ξέρω καν αν θέλω να κλάψω ή να λιώσω στο γέλιο. Ή και τα δυο. Σχιζοφρένεια κ απόψε. Μαζεύω ένα σωρό κομμάτια που δε ταιριάζουν μεταξύ τους και ζώ ξανά και ξανά τον ίδιο εφιάλτη της επανασυναρμολόγησης. Δε ξέρω γιατί γράφω. Δεν ξέρω αν κοιμάμαι ή αν είμαι ξύπνια.

Υψώνονται οι σκιές. Υψώνονται ανάμεσα σε μένα και στον αληθινό κόσμο. Κόβουν την κυκλοφορία του αίματος μου, παγώνουν την ανάσα μου, νεκρώνουν τα δάχτυλά μου. Και αφου είναι τόσες σκιές εδώ μέσα η δική μου η σκιά που είναι να μου κάνει παρέα τώρα που τη χρειάζομαι; Νιώθω...νιώθω...νιώθω... την καρδιά μου να βουλιάζει σ έναν βυθό απο γκρεμισμένες σκέψεις. Θέλω απο κάπου να πιαστώ και το μόνο που καταφέρνω είναι να απλώνω το χέρι μου και να πιάνω αέρα. Γιατί...Γιατί γαμώτο; Αφού θέλω να φωνάξω γιατί ψιθυρίζω; Αφού θέλω να κλάψω γιατί δε κλαίω;

Κοιμάμαι. Κοιμάμαι και παραμιλάω αδύναμα γι αυτό. Θα ξυπνήσω...θα ξυπνήσω που θα πάει. Ξύπνα γαμώτο!Γιατί δε ξυπνάς...;

Ώπα ρε, manga!

Όχι δε θέλω να τα χώσω σε κανέναν κάγκουρα! (βασικά την όλη καλή διάθεση την έχω αλλά είπα να δώσω στην ανάρτηση μου άλλο περιεχομένο.)
Manga είναι τα Ιαπωνικά κόμιξ, και anime τα κινούμενα σχέδια. Δηλώνω περισσότερο λάτρης των anime βέβαια...Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει anime ποτέ, ίσως φανεί λίγο παιδικό (και γώ το ίδιο πίστευα), αλλά πιστέψτε με ορισμένα απο αυτά έχουν δημιουργηθεί περισσότερο για ενήλικες παρά για παιδιά...

Death Note
O Yagami Light, ένας μαθητής λυκείου βρίσκει τυχαία ένα τετράδιο με το οποίο μπορείς να σκοτώσεις όποιον θέλεις αρκεί να ξέρεις τ όνομά του και το πρόσωπό του... Αποκτά λοιπόν ένα όραμα, να σκοτώσει κάθε εγκληματία και να γίνει ο ίδιος ο Θεός σε έναν κόσμο που θα έχει ξεφύγει απο αυτό που θεωρεί "σαπίλα" δηλαδή την εγκληματικότητα. Το σενάριο του Όομπα Τσογκούμι , θέτει κατα βάσην το ερώτημα της θανατικής ποινής και καταφέρνει να σε κρατήσει σε αγωνία μέχρι το τέλος. Προσωπικά δηλώνω θαυμάστρια του L, του ντετέκτιβ που αναλαμβάνει να αποκαλύψει την μυστήρια υπόθεση των ανθρωποκτονιών.

Monster 

 Βασικός ήρωας ο νευροχειρούργος Tenma ο οποίος αποφασίζει να ρισκάρει την καριέρα του, και να δείξει οτι όλες οι ζωές αξίζουν το ίδιο. Όταν έσωσε τη ζωή λοιπόν του μικρού Johan Liebert, αντί του δημάρχου της περιοχής δεν είχε ιδέα τι θα ακολουθούσε... Μια σειρά δολοφονιών σε κάποιες απο τις οποίες θεωρήθηκε βασικός ύποπτος, εννιά χρόνια μετά τον οδήγησε να ψάξει να βρεί αυτόν τον νεαρό που κάποτε είχε σώσει για να δώσει ένα τέλος. Η δύναμη του φόβου, τα σπασμένα όρια της σχιζοφρένειας, της παράνοιας, το σκοτεινό ψυχολογικό βάθος των χαρακτήρων, μυστικές συνωμοσίες νεο-ναζί (αφου η ιστορία λαμβάνει χώρα στη Γερμανία κυρίως) και το μυστήριο πίσω απο το ορφανοτροφείο 511 και ενός πειράματος για τη δημιουργία ενός νέου ράιχ θα σας καθηλώσουν! (Δια χειρός Naoki Urasawa) Είναι τελικά οι άνθρωποι ένα βήμα απο το να γίνουν τέρατα;

Vampire Knight

Kαι για να δικαιώσω τον χαρακτηρισμό "βρικόλακας" που μου έχει αποδωθεί τελευταία απο κάποιον, ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θίγουμε, (ουψ Α. και συ εδώ;) θα κλείσω την ανάρτηση με το Vampire Knight. ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ TWILIGHT και επειδή η αντιπάθειά μου για το συγκεκριμένο άρλεκιν δε θα ήθελα να μπεί στη μέση συνεχίζουμε με λίγα λόγια για την πλοκή. Το σενάριο της Matsuri Hino, κρύβει ρομαντισμό, εκπλήξεις και ανατροπές που...σου παγώνουν το αίμα. Μπορούν άραγε να συνυπάρξουν βαμπίρ και άνθρωποι ειρηνικά; Πολύ πιο ανάλαφρο σε σχέση με τα προηγούμενα αλλά αξίζει να το δείτε για τις συγκινητικές στιγμές του, και για τον ξεχωριστό και λεπτό ρομαντισμό του που σε συνδιασμό με την σκοτεινή του ατμόσφραιρα δίνει την αίσθηση ενός gothic romance. Μην ξεχνάμε και τις μάχες μεταξύ των pureblood vampires και των level E...All the money people! Μυστήριο και αγωνία και τα 26 περίπου επεισόδια και των δυο κύκλων φεύγουνε γρήγορα. Αξίζει να σημειωθεί οτι η ιστορία είναι ongoing και συνεχίζεται στο manga... (αι αι αι....Kaname-senpai!!!! <3 <3 <3 )

 I ll also show you a sweet dream next night... 

Σπασμένο Κόκκινο...

Νιώθω τα πάντα έντονα. Αρνητικά, θετικά τα πάντα! Ξέρω δεν είναι καλό. Βασικά, σε φθείρει κάποιες φορές όταν είναι οργή ή θυμός για παράδειγμα... Πραγματικά πιστεύω αν ήμουν θερμόμετρο θα είχα σπάσει στην πρώτη χρήση! Πιάνω κόκκινο αμέσως. Μα τι κατάστασις είναι αυτή;

Ο ψυχισμός μου μοιάζει με ένα μάτσο ξερόχορτα πνιγμένα στο βιτριόλι... Μια σπίθα και ΜΠΟΥΜ! Φωτιά άλλες φορές να ζεσταίνει το είναι μου ολόκληρο και άλλες φορές να το καίει και να το γκρεμίζει σαν ένα μάτσο τραπουλόχαρτα. Τότε είναι που θα πώ "Τέρμα! Δε θα αφήσω καμία σπίθα να με αγγίξει ξανά!" Και να που βρίσκομαι πάλι στο στρογγυλό τραπέζι έτοιμη για μια ακόμα παρτίδα χαρτιά! Άλλες φορές μένω στον άσσο, άλλες, απλά μαζεύω όλες τις κούπες και κοκκινίζουν τα χεριά μου, ενώ τις ακούω στο μυαλό μου να χτυπάνε ρυθμικά. Κάπου εκεί συνειδητοποιώ έναν ακόμα ήχο...τουκ τουκ... τι...; τουκ...τι; τουκ τουκ...! Ναι είναι η δική μου καρδιά που κοκκινίζει και χτυπάει όλο και πιο έντονα για να τις ξεπεράσει. Μου τριβελίζει τα αυτιά, μου κόβει την ανάσα κάνει το ίδιο μου το αίμα να με ζεματάει και το μυαλό μου να θολώνει. Ψέματα! Να κοκκινίζει!

Συμβαίνει στα καλά συμβαίνει και στ άσχημα... Άτιμη ένταση πας να με παραλύσεις και πάλι... Απόψε θα σου κάνω την χάρη. Απόψε είναι όμορφο το κόκκινο που θέλει να με σπάσει γλυκά και έτσι λέω να το ρίξω στον τζόγο των συναισθημάτων. Δε ξέρω που θα με βγάλει και πώς θα καταλήξω μέχρι το τέλος της βραδιάς. Αλλά έχω ρέντα σου λέω!

Would you care to join me?

Story of a Broken Soul (and mind)

Η ώρα που ξεκινάω να γράφω είναι δυο περίπου. Τι ώρα θα καταφέρω να τελειώσω την ανάρτηση αποτελεί αίνιγμα και για μένα... Νιώθω οτι έχω τόσα να πώ που σαν να με μπλοκάρουνε λιγάκι.

"Ένα τσιγάρο δρόμος" μέχρι να αλλάξουν οι άνθρωποι απο τη ζωή μου και να έρθουν καινούριοι. Σκέφτομαι παλιούς φίλους και γνωστούς... που να χάθηκαν κ αυτές οι ψυχές μέσα στην απέραντη Αθήνα; Μα κάθε φορά που κάνω την κίνηση να πάρω ένα τηλέφωνο νιώθω ένα κόμπο και τ αφήνω. Δε βαριέσαι, αν με ήταν θα έπαιρναν εκείνοι... Θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα ακούσω μια νέα φωνή, θα χαμογελάσω και θα σκεφτώ "έχει πάρει ο καθένας τον δρόμο του.Και ο δικός μου δεν είναι τόσο χάλια τελικά.." Χαθήκαμε στον βούρκο της καθημερινότητας και είναι βραδιές σαν και αυτή που χτυπάνε αδύναμα οι αναμνήσεις στο κεφάλι μου και μου τους φέρνουν έναν έναν μπροστά.

Οι άνθρωποι με απογοητεύουν ακόμα περισσότερο απ οτι με απογοητεύει ο εαυτός μου όταν δεν καταφέρνει να τους κρατήσει δίπλα μου. Άλλες στιγμές σκέφτομαι καλύτερα δεν άξιζε να μείνουν και ξεκινάω κάτι καινούριο. Καταλήγω να γράφω τις νύχτες πράγματα για μένα που ξέρω δε θα μάθουν ποτέ όσοι θα με δούν το επόμενο πρωί. Έτσι άγνωστοι διαβάζουν τις ιστορίες του διαταραγμένου μου μυαλού και με νιώθουν ακόμα και αν δεν με καταλαβαίνουν... Εδώ μέσα είμαι ο εαυτός μου με ψεύτικο όνομα εκει έξω είμαι ένα αληθινό όνομα με ψεύτικο εαυτό...

Όταν κάποιος γίνεται φίλος σου είναι κομμάτι στην ψυχή σου λένε. Και σύ ο ίδιος μπορεί να το πείς καμια φορά και να τον αποκαλέσεις: "ψυχή μου". Όταν ο φίλος φεύγει όμως τότε τί γίνεται; Το κομμάτι στο κρατάει ή στο επιστρέφει; Κι αν τον ξεχάσεις τι γίνεται; Και αν σε ξεχάσει εκείνος; Και αν κάνεις νέο φίλο; Σε πόσα κομμάτια μπορείς να κοπείς; Πόσο απο τον εαυτό σου μπορείς να δώσεις και να δωθείς και ολοκληρωτικά σε όλους;

ΣΚΑΣΕ φωνάζει το κεφάλι μου. Βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε...


Αλλαγή θέματος please...3....2....1...ACTION!

Αυτό που λένε οι Άγγλοι "ignorance is bliss" ισχύει πραγματικά. Όσο λιγότερο ψάχνεσαι τόσο περισσότερο ευτυχισμένος είσαι στην άγνοια σου και ακόμα πιο ευτυχέστερες κάνεις τις κυβερνήσεις. Μικρό χαρούμενο λευκό προβατάκι που όσο μαθαίνει γκριζάρει και καταλήγει το δακτυλοδεικτούμενο μαύρο..."Μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω" Ναι είδα και γώ το debate και όχι δε μου λύθηκαν ούτε οι απορίες ούτε οι ανασφάλιες. Κατ αρχήν να πώ οτι έδιναν πολύ λίγο χρόνο στις ερωτήσεις οπότε μερικές φορές ούτε καν προλάβαιναν να ειπωθούν και αυτό συνεπάγεται σε ευκολότερη γενικολογία των πολιτικών αρχηγών... Άντε να δούμε τι θα μας φέρουν οι ερχόμενες εκλογές. Το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν έχουν μείνει και πολλά να καταστραφούν πλέον... "Κάηκαν" τα περισσότερα.

Η παρένθεση κλείνει και απιστρέφουμε στα συναισθήματα της αποψινής βραδιάς αφού το μυαλό μου σαν να έχει αρχίσει να ηρεμεί. 

Ξεκίνησα ένα σόλο hip/hop-lowbap ταξίδι και βυθίζομαι σε στίχους που μ αγγίζουν και με κάνουν να σκέφτομαι. Δυστυχώς λείπει ένας νέος αλλά σημαντικός μουσικός συνταξιδιώτης απόψε. Και εδώ είναι που κολλάει αυτό που λέγαμε πριν "Και που να ναι αυτή η ψυχή". Βέβαια εδώ η εκφραση σ αφήνει με γλυκό συναίσθημα και όχι πίκρα... Μεγάλη μαγεία οι ίδιες λέξεις να μεταφέρουν διαφορετικά πράγματα...

"Ενα τσιγάρο δρόμος" απ τα παλιά στα νέα σ αυτά που θα έρθουν σ αυτά που φεύγουν μα... δεν μου ξεφεύγουν ακόμα και αν το θέλω δηλαδή...

οπα κάτσε πάς να μιζεριαστείς και πάλι; 

Όχι ηρέμησε. Οσο το σκέφτομαι κρατάω τα καλά απ όοοολους εκείνους που άφησα να με πλησιάσουν και θα κλείσω την ανάρτηση με χαμόγελο. Ξεχνάω τον πόνο ακόμα και αν οι ουλές μένουν.

"Οξύμωρο; Μπορεί...αλλά πηγαίνω πάσο αλλιώς τη μαγεία του απρόβλεπτου θα χάσω..."






Να σαι καλά Δ. και ευχαριστώ. Καλημέρα.