Η χθεσινή νύχτα ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου με τίποτα. Έμεινα στο σκοτάδι και κοιτούσα τις σκιές στο ταβάνι να παίζουν η μια με την άλλη. Φορές φορές, έκλεινα τα μάτια και τις άκουγα να γελούν χαρούμενα καθώς χόρευαν στο ρυθμό ενός αισθησιακού, αργεντίνικου τάνγκο. Απόλαυσα κάθε στιγμή της μισοκοιμισμένης μου ύπαρξης και γέλασα με τα χάλια μου το πρωϊνό που ακολούθησε.
"Γιατί δε βγήκα;"
Δεν έχω όρεξη. Δεν είμαι πεσμένη πάλι. Αλλά μερικές φορές νιώθω να μου λείπει επικίνδυνα το σπίτι μου. Ωστόσο μια μικρή βόλτα κατάφερα να την κάνω... Στο γνωστό πάρκο δίπλα απ το σπίτι μου... Σκέφτηκα οτι λίγο περπάτημα θα μου έκανε καλό... Κάθε βήμα στην ησυχία με αρρώσταινε. Τα δέντρα σχεδόν με τρόμαζαν παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Το παλιό φυλάκιο, που τώρα οι άνθρωποι το λένε άλσος αποκτούσε τον παλιό, σκληρό χαρακτήρα του.
Το μυαλό μου. Ένα μάτσο θολά τραπουλόχαρτα. Τα συναισθήματα μου ανύπαρκτα. Και περπατούσα μέχρι που το βήμα μου άρχισε να βυθίζεται όλο και περισσότερο στα τάγματα των χαλικιών. Λίγο περισσότερα εδώ, λίγο λιγότερα εκεί, νικημένα από το χώμα που τα χε καταβροχθίσει. Με εκνεύριζε ο ήχος τους. Αυτό το κρατς κρατς, το μονότονο που όταν ακούς κάποιον να σου μιλάει γίνεται ανύπαρκτο, τώρα με εκδικούνταν ανελέητα.
Κάθε βήμα και μια φωνή απο το πετραδάκι που πάταγα. "Τι κάνεις...;" ξανά και ξανά μέχρι που το άλλο κομμάτι μου, που υποχωρούσε άρχισε να βράζει. Εκείνο που λουφάζει στο στήθος μου και που μοναχά να ψιθυρίζει έχει μάθει πλέον ούρλιαζε "Ο,τι γουστάρω."
Τα βήματά μου σταμάτησαν μπροστά απο ένα ποδηλατάκι με ένα κοριτσάκι με κοτσίδια να με κοιτάει παραξενεμένο. Χαμογέλασα και μου το ανταπέδωσε. Ένα χαμογελάκι αληθινό και γλυκό... Ακόμα κι αν δεν είχε συμπληρωθεί όλη του η οδοντοστοιχία.
Αυτό είμαι τελικά. Κοριτσάκι. Δε θα μεγαλώσω ποτέ. Είπα μέσα μου. Συνέχισα να περπατάω... Αυτή τη φορά δεν άκουγα τα μνησίκακα χαλίκια, ούτε έβλεπα τα δέντρα να με σημαδεύουν με τις πευκοβελόνες τους. Η ταχύτητα άρχισε σταδιακά ν αλλάζει. Φόρεσα ακουστικά και πριν το καταλάβω άρχισα να τρέχω. Να τρέχω... Να τρέχω... Όταν σταμάτησα... Το μόνο που άκουγα ήταν η ανάσα μου να παλεύει στα πνευμόνια μου.
Ελεύθερη. Έστω και για λίγο. Δεν είναι κακό...
Η φίλη σας,
Estella
Σημείωση 1: Ο πιο γλυκός πειρασμός είναι ο απαγορευμένος
Σημείωση 2: Όσοι ήταν αρχίδια φάνηκαν, όσοι είχαν αρχίδια πάλι φάνηκαν
Σημείωση 3: Είμαι ερωτευμένη με τον τύπο στο video clip...
