Aλήτης στη χώρα των θαυμάτων...

...Αλητεύω σε όνειρα και παίζω με τις λέξεις. Τα ένστικτα, τα συναισθήματα οι σκέψεις... με τραβάνε σα τους δαίμονες σε μουχλιασμένα υπόγεια αμφισβήτησης. Κάθε ανάσα μου μοιάζει εγκλωβισμένη. Αλήθεια. Αλήθεια σου λέω, αισθάνομαι το οξυγόνο να τυλίγεται στα πνευμόνια μου και να καρφώνεται εκεί σαν πρόκα. Πρόκα που θερμαίνεται και ζεματάει σα την κόλαση.

Δεν με νιώθει κανείς. Κανείς σου λέω. Φωνάζω "Ξυπνήστε" καθώς κλείνω το ξυπνητήρι και γυρίζω πλευρό στο στρώμα του βολέματος Το καλό ρομποτάκι ξεκινά τη ζωή του για άλλη μια μέρα για ν ανακαλύψει οτι όλα σ αυτή τη χώρα γαμιούνται ανάποδα. Και τί κάνω γι αυτό; Τι μπορώ να κάνω γι αυτό; Ν αρχίσω να τρέχω; Να βάλω τα κλάματα; Να φοβηθώ...; Τί; Ζούμε σ ένα καθεστώς ρουφιάνων. Τους βλέπω κάθε πρωί να μου χαμογελάνε πάνω στην ασπρόμαυρη σκακιέρα. Αναρωτιέμαι, τι κάνω εδώ. Είμαι απο τη μέσα ή την έξω πλευρά του καθρεύτη;

Μια κοπέλα σηκώνεται απο το κρεβάτι μου. Φοράει τα ρούχα μου, το άρωμα μου, τ όνομά μου. Μα δεν είμαι εγώ. Εμένα μ έχει αφήσει σέκο η όλη φάση. Μιλάει με ανθρώπους. Όλη μέρα. Κάθε μέρα. Ανθρώπους που σιχαίνεται αλλά χαμογελάει. Ανθρώπους που δεν είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι αλλά κάτι άλλο... κάτι σαν... κακάσχημα μονοκύτταρα όντα. Αμοιβάδες... Αμοιβάδες με μαστίγια που σε βαράνε πισώπλατα και βλεφαρίδες για να σου χρυσώνουν το χάπι της υποκρισίας.

Η συνείδησή μου με βασανίζει απάνθρωπα. Μα... έχουν συνείδηση οι συνειδήσεις; Να μου πείς εδώ δεν έχουν οι άνθρωποι... αισθάνομαι...Αισθάνομαι οργή. Θυμό... RanGe-AnGer ίδια γράμματα....

Δε θέλω να γίνω μέρος του κόσμου σας. Θέλω να μαι σαν εκείνα τα γκράφιτι κάτω απο τις γέφυρες. Να με κοιτάνε μόνο οι αφηρημένοι, να με σχεδιάζουν οι τρελαμένοι και να παίζω με τα χρώματα... Να κρύβω νοήματα,να είμαι αληθινό. Να μη με νοιάζει τι θα πουν οι φιλοι οι γονείς, τ αφεντικό.... Να είμαι εγώ...

 Ορατών τε πάντων και αοράτων
είμαι αποτέλεσμα δικών σας πειραμάτων
κυνηγημένος από βαλέδες και ρηγάδες
από βασίλισσες που δέρνουν βασιλιάδες.
Μα το κεφάλι μου στο δήμιο δε χαρίζω
μπαίνω ξανά μες τον καθρέφτη και γυρίζω
στον κόσμο τον δικό μου των άψυχων πραγμάτων
κουράστηκα, ο αλήτης, στη χώρα των θαυμάτων.

Αστο ρε. Άστο δε θα το παίξω ασυμβίβαστη γενιά ούτε σήμερα. Θα πάω ν αλλάξω λάδια. Όχι τίποτ άλλο. Αλλά το καημένο το ρομποτάκι υποφέρει. Του λάσκαρε η βίδα. Και χει να σηκωθεί και νωρίς αύριο. Αμαρτία...Τι σας λέω και σας νυχτιάτικα... Αυτό που μετράει είναι, οτι μας περιμένουν δύσκολες. Πολύ δύσκολες εποχές. Φροντίστε να ετοιμαστείτε για όλα....

Υ.Γ. Υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην συνδυάσω ξανά πρόσωπα με μουσική, γιατί θα καταλήξω κουφή.
Υ.Γ.2 Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους μου χάρισαν βραβειάκι. Σας φιλώ παίδες.