Yπάρχουν λόγια που θες να πείς απελπισμένα... αλλά ένα καταραμένο κουμπάκι... μπορεί να τα σβήσει όλα.
Με θυμάσαι; Ήσουν εκείνος που άκουγες τους φόβους μου τις νύχτες. Ήμουν εκείνη που σου έλεγα οτι όλα θα πάνε καλά. Θυμάσαι; Όταν η οργή μέσα μου ξεχύλιζε και με έτρωγε σαν το φίδι, ήσουν εκεί να με κάνεις να γελάσω. Γιατί; (backspace)
Θέλω να σου πώ παρα πολλά. (backspace)
Έφυγα απο τη ζωή σου όπως ακριβώς το ζήτησες. (enter) Σε βλέπω μόνο μέσα απο μια γυάλα. Σε παρατηρώ απο μακριά. Γιατί μάτια μου; Αφού εγώ σου έκανα κακό, τώρα που έφυγα... γιατί δε γελάς; (backspace) Τι σου συνέβη καρδιά μου; (backspace)
Δε θα σου πώ οτι μου λείπεις φυσικά (enter) Αν και μου λείπεις αφόρητα (backspace). Και γώ πονάω. Αλλά η ιδέα οτι πονάς και δε μπορώ να βοηθήσω με πονάει περισσότερο. (backspace)
Θυμάσαι που γελούσαμε με τις ανησυχίες μας; (backspace) Θυμάσαι που κάποιες νύχτες ταξιδεύαμε με μουσική και άλλες απλά με τα λόγια μας τα ίδια; (backspace)
Και τώρα; Εχθροι ε; (enter) Για ενα παιχνίδι; (backspace) Σου ζήτησα συγνώμη. (enter) αλλα μην ξεχνάς οτι και σύ με πλήγωσες. (backspace)
Δε θέλω να σε ξεχάσω και δεν το έκανα. Αν παίρνω το θάρρος να μιλήσω για σένα ξανά είναι γιατί αισθάνθηκα οτι κάτι μέσα σου σε καίει. (backspace)
Ξερεις πως μπορείς να με βρείς. (enter)
Ξερω οτι δε θα το κάνεις. (backspace)
Θα μαι εδώ όμως. Να το θυμάσαι. (enter) Eίμαι αόρατη σκιά στη ζωή σου. Είναι στο χέρι σου ξέρεις να με φέρεις πίσως ή απλά ν ανάψεις ένα φωτάκι και να εξαφανιστώ.
Να θυμάσαι... Όσο άσχημα κ αν φαίνονται τα πράγματα, το χαμόγελο σου είναι πολύτιμο. Ακόμα και αν δε μπορώ πλέον καρδιά μου να το μοιραστώ μαζί σου... Σκέψου... Πόσο αξίζεις. Πόσο γλυκιά μπορεί να γίνει η ζωή σου αν το θέλεις... Εύχομαι ο,τι καλύτερο. Και να θυμάσαι να ονειρεύεσαι. Εψαχνες την μαγεία σε λάθος μέρος μάτια μου. Στην ψυχή σου έπρεπε να κοιτάξεις. (enter)
Μια φορά και έναν καιρό, σ ένα μέρος καπου στη γή, ξεχασμένο απο ανθρώπους μακρινό και απόκοσμα όμορφο συναντήθηκαν δυο αλλόκοτες μορφές. Η μια μορφή φαινόταν γυναικεία. Σαν μια μικροκαμωμένη κοπελίτσα. Φορούσε μια κάπα στο χρώμα του ουρανού ή στο χρώμα της θάλασσας ή όμοια με το χρώμα απο ενα μικρό ποταμάκι που επιθυμεί όσο τίποτα να ενωθεί με τη θάλασσα. Και που ξέρεις εαν είναι τυχερό ίσως φτάσει να γίνει και ωκεανός.Απο μέσα, μπορούσες να διακρίνεις έναν μανδύα στο χρώμα του σμαραγδιού, ή στο χρώμα που έχει το δάσος ή ενα φύλο ενός δέντρου που επιθυμεί όσο τίποτα να γίνει ένα με το γρασίδι. Τα μάτια της ήταν σαν ενα μείγμα των δυο αυτών χρωμάτων ή ίσως μόνο το ένα ή και μόνο το άλλο ή και κανένα απο τα δύο. Ενα νέο χρώμα... Ναι... Δεν ηταν ομορφη κατα τ αλλα. Το δέρμα της ήταν αλλόκοτο. Ποτε στρωτό πότε ρυτιδιασμένο. Σε μερικά σημεία είχε μικρές ουλές αλλα εκείνα τα λαμπερά μάτια. Δεν θα μπορουσες να τα αποχωριστείς όπως και αν ήταν η υπόλοιπη.
Ακριβως απέναντι της λοιπόν στεκόταν ένα παλικάρι. Ήταν αψεγάδιαστος σχεδόν. Η κάπα του ήταν κατάμαυρη. Σαν την νύχτα ή σαν τη θάλασσα τα καλοκαιρινά βράδια. Ο μανδύας του ήταν κατάλευκος. Κατάλευκος σαν τα φτερά ενός πάνλευκου περιστεριού, λευκός σαν το χρώμα απο ένα ατίθασο άτι που τρέχει να γλυτώσει απο την μοίρα που του επιβάλουν οι άνθρωποι. Ειχε λείο πρόσωπο. Απόλυτα λείο. Τα λεπτά χείλη του φαίνονταν να κρύβουν ένα μειδίαμα. Τα μάτια του ήταν σκληρά και αμειλικτα. Δεν ήθελες να τον κοιτάξεις ακόμα και αν σου χαμογελούσε με τον πιο γλυκό, τον πιο όμορφο τρόπο.
"Γιατί τους κλέβεις;" είπε εκείνη αφηρημένα.
"Γιατί τους ξαναδημιουργείς;" απάντησε ψυχρά.
"Γιατί τους κλέβεις."
"Γι αυτό." είπε γελώντας.
"Θα σοβαρευτείς ποτέ;" είπε εκείνη ελευθερώνοντας ένα ανάλαφρο γελάκι.
"Πέρασαν τόσες χιλιετίες. Ακόμα να το καταλάβεις πως θα μαι έτσι αιωνίως...;"
"Ειμαι ανώτερη σου και το ξέρεις." είπε εκείνη σοβαρά.
"Γιατί;" είπε εκείνος παιχνιδιάρικα.
"Μπορώ να τους κάνω να ερωτευτούν. Μπορώ να τους κάνω να αγαπήσουν"
"Και γώ μπορώ να τους κάνω να ερωτευτούν και ν αγαπήσουν... μέχρι θανάτου..." απάντησε ξανά ο νεαρός.
"Τότε γιατι ν αγαπήσουν;" είπε εκνευρισμένη η κοπέλα
"Και γιατί να ζήσουν;" είπε εκείνος χαρούμενα."Ακου να δεις, εγώ είμαι πιστός σε εκείνους. Ακόμα και αν με ξεχάσουν, εγώ κάποια μέρα θα τους θυμηθώ. Εσύ είσαι μια παλιοεγωίστρια που το μονο που θέλεις είναι να σε θυμουνται. Και αν δεν το κάνουν τους ξεχνάς και τότε με παρακαλάνε... Με παρακαλάνε με όλη τους την ψυχη και έρχονται κοντά μου. Εσύ τους καταστρέφεις. Οχι εγώ..."
"Πώς μπορείς να είσαι τόσο σκληρός;" η κοπέλα λύγισε τα γόνατα της και ακούμπησε πάνω στις αιχμηρές πέτρες αποκτώντας νέες πληγές. Ο νεαρός την πλησίασε λίγο ακόμα. Διστακτικά, αργά και την ακούμπησε. Την έκανε να ανατριχιάσει ολόκληρη.
"Δε μπορώ να υπάρξω χωρίς εσένα." της είπε με ένα δάκρυ. Ενα δάκρυ που καθώς κυλούσε στο μάγουλο του πάγωσε και αναγκάστηκε να το απομακρύνει με μεγάλη δυνάμη. Η κοπέλα έστρεψε το κεφάλι της σ εκείνον και τώρα ήταν και εκείνη δακρισμένη. Ενα δάκρυ που έκαιγε και της προκαλεσε μια νέα ουλή.
"Ούτε εγώ αντέχω... δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς εσένα."
"Τότε λοιπόν..." της είπε γλυκά καθώς την βοηθούσε να σταθεί "κάνε και εκείνους να νιώσουν το ίδιο. Θα σε βοηθήσω και γώ. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι ε;" είπε με ενα νέο χαμόγελο.
"Ναι..." είπε εκείνη πνίγοντας έναν ακόμα λιγμό.
"Αν θες να με πολεμίσεις... κάνε τους να αγαπήσουν και ν αγαπηθουν. Ετσι δεν θα φοβούνται. Κ έτσι δεν θα σε ξεχάσουν." είπε υποχωρώντας.
"Αν θές να με πολεμίσεις... " ξεκίνησε εκείνη.
"Δεν πρόκεται.Εγώ απλά δίνω νόημα σε ό,τι αρχίζεις." ο νεαρός της έκλεισε το μάτι και πήγε στην άκρη του βουνού. Κοιτούσε τα κάτω χωριά και σαν μαέστρος κουνούσε τα χέρια του ποτε απο εδώ και πότε απο εκεί. Η κοπελίτσα πήγε κοντά στο ποταμάκι στην άλλη πλευρά και χαιρετούσε απο ψηλά μια ομάδα παιδιών που φαινόταν να αγνοεί την παρουσία του μελαγχολικού νεαρού. Οπως τότε. Οπως τώρα. Οπως πάντα.
[Και ζήσαν αυτοί καλά και μείς καλύτερα...]<---μπα... πολύ κλισέ... Και ζώ. Μια καλά, μια καλύτερα και μια χειρότερα.
Mερικά πράγματα σου έρχονται σαν ξαφνική μπόρα. Όσο και αν παλεύεις να μείνεις στεγνός, τι να κάνεις; Να πεις στα σύννεφα να σταματήσουν; Ασε που μπορεί τελικά να θές να γίνεις και παπί, ενώ ξέρεις οτι δεν είναι σωστό και οτι μπορεί να αρρωστήσεις. Οτι μπορεί να σου χαλάσει το image και μετά πως να το ξαναφτιάξεις...; Μηπως τελικά είναι καλύτερο να τσαλακωθείς για να νιώσεις και λίγο ελεύθερος;
Ισως να φταίει και λίγο η βροχούλα που τα κάνει να φαίνονται όλα ρομαντικά. Τον ίδιο ρομαντισμό που παλεύεις να κρύψεις μέρα με την μέρα γιατί δεν ταιριάζει στην εποχή σου. Οχι για να γίνεις αποδεκτός. Αλλά για να μην φανείς ευάλωτος. Είναι αστείο τα προσωπεία μέσα σου να μονομαχούν με μια σκληρότητα που να σε τρελαίνει σωστό λάθος, ηθικό ανήθικο. Και τελικά "Τι στο καλό είσαι;"
Η βροχή σταμάτησε... Αυτο το βουητό που αφήνουν οι σκέψεις όμως γιατί συνεχίζεται; Αδύναμοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι...
Οι διακοπες που ηρθαν ή θα έρθουν, μας αφηνουν μ ενα χαμογελο ανυπομονησίας για οσα θα ερθουν. Λίγο το φεγγάρι, λίγο η θάλασσα, λίγο η διάθεση μας και η ηρεμία με την οποία βλέπουμε τα πράγματα ευνοουν τα καλοκαιρινά σκιρτήματα. Η αύρα της θάλασσας ακόμα και αν δεν φτάνει σ εμάς που είμαστε φυλακισμένοι στις πόλεις μας σίγουρα θα μας επισκεφτεί με μεγαλύτερη ένταση κάποιο βραδάκι που θα ξεφυγουμε έστω και για λίγο απο τις χειμερινες μας συνηθειες.
Η αλήθεια είναι οτι ποτε μου δεν ανυπομονουσα για κατι νεο, για το μέλλον μου. Τώρα είναι αυτη η ανάγκη να νιώσω κάτι δυνατό που θα με βγάλει απο την κενότητα η οποία ειχε κατακλησει τη ζωη μου, που με οδηγεί να αντιμετωπίζω τα πράγματα με τροπο κάπως διαφορετικό. Τελικά δεν πρέπει να κλείνουμε τις πόρτες στις εντάσεις. Είναι σα να προσπαθουμε να γράψουμε χωρίς έμπνευση. Αυτές είναι άλλωστε που δίνουν χρώμα στην ζωή μας και που μας κάνουν να αισθανόμαστε ζωντανοί. Να νιώθουμε την κάθε μας ανάσα και αν είμαστε τυχεροί να τη νιώθουμε να ενώνεται με μια δεύτερη...
Τα αστρα λάμπουν περισσότερο οταν τα κοιτάμε. Αν προσέξουμε και κοιτάξουμε γυρω μας ίσως βρουμε εκείνο το άστρο που λάμπει μόνο και μόνο γιατι ήθελε να το δούμε... Για εμάς...
Ας χαιρετησουμε οσα εφυγαν με νοσταλγία αλλα ας αγκαλιάσουμε όλα αυτα τα νέα που μας περιμένουν. Γιατί σε όλους μας κάτι νέο θα εμφανιστεί... το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην το αφήσουμε να φύγει....
Όμορφα που είναι απόψε. Τα σύννεφα παίζουν με το φεγγάρι και γω απλά μένω εδώ να αναρωτιέμαι... Αποκτώ φόβους γιατι νιώθω άδεια ή νιώθω άδεια επειδή οι φόβοι μου παραείναι δυνατοί για να νιώσω το οτιδήποτε άλλο; Φαύλος κύκλος.
Αναρωτιέμαι κάποιες νύχτες πότε θα νιώσω όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα που οι γύρω που ορκίζονται πως νιώθουν. Ποτε θα έρθει ο καιρός για το ένα πότε για το άλλο και τελικά αυτό που καταλήγω πάντα να ξεχνάω είναι το τώρα. Ασε για ένα λεπτάκι το αύριο. Τώρα. Τι κάνουμε τώρα; Τι κάνεις τώρα; Ενδιαφερεσαι για το τί κάνει κάποιος άλλος; Σκέφτεσαι πως να ναι η ζωή του; Aυτη τη στιγμη που εσυ διαβάζεις περασμένα λόγια αυτος ή αυτή μπορεί να σε σκέφτεται...το ξέρεις; Γιατί δεν τον ρωτάς; Γιατί δεν την ρωτάς; Γιατί αναρωτιόμαστε μόνοι; Μάθε. Μην μένεις στο αν. Μην αφεθείς στην κενότητα.
Η νύχτα προβλέπεται δύσκολη. Η ώρα λίγο μετα τις 2. Νυχτα ειπα; Διορθώστε με. Μέρα.
Nocturne. Τραγουδι της νύχτας. Παραδέχτηκα οτι ειναι μέρα. Δε σημαίνει οτι θα το πιστέψω κιόλας. Εδώ ακόμα σκοτάδι έχει.
