Οι ζαλάδες μου συνεχίζονται. Σε ανησυχητικό βαθμό καθώς συνοδεύονται και από διάφορα σκοτειδιάσματα. Αυτή τη φορά φοβάμαι. Είναι πιο δυνατές απ ότι στο παρελθόν και κάτι μου λέει οτι θα προσπαθήσουν να μου πλασάρουν σίδηρα και βιταμίνες. Ρε ουστ... Σιγά μην αρχίσω τα χαπακώματα. Ίσως θα πρέπει να πάω σε κάποιο γιατρό. Προς το παρόν όμως, είμαι τόσο χαμένη στις εξελίξεις της ζωής μου που μάλλον λέω να αφήσω για λίγο την υγεία μου. Τι θα μπορούσε να μου συμβεί άλλωστε;
Σήμερα έμαθα τι σημαίνει η λέξη "ρομαντζάδα". Είναι ρομαντική βόλτα. Ευχαριστώ πολύ τον φίλο μου Α που βρήκε το κουράγιο και την όρεξη να με διαφωτίσει... Αυτή η λέξη εξηγεί πολλά αν και περιπλέκει άλλα. Όμως επί του θέματος. Ρομαντζάδα... Όμορφο συναίσθημα, να περπατάς με τη σχέση σου. Να σου ακουμπάει το χέρι σε μια ντροπαλή προσπάθεια να σου χαϊδέψει την παλάμη... Κάθε σας βήμα να ναι όμορφο και συγχρονισμένο, αριστερό...δεξί...και πάλι απ την αρχή και ύστερα να σε κοιτάει πότε πότε. Να δει αν γελάς με κάποιο αστείο που μπορεί να πετάξει αντί του σ αγαπώ ή του σε θέλω που τον πνίγει να πει... Τα μάτια του και τα δικά σου να παίζουν με τη λέξη φωτιά και πόθος και η ανάσα σας δήθεν να κόβεται επειδή κουραστήκατε από το περπάτημα και όχι από την απογοήτευση του ότι δεν είστε κάπου μαζί...μόνοι...
Από πάνω η Ακρόπολη. Επιβλητική Θεά του παρελθόντος, προσπαθεί να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον με τα φώτα που τη στόλισαν οι θεοί του μέλλοντος. Κάπου στους κίονες να κρύβεται η Αφροδίτη γελώντας με τον Έρωτα που πάλι έφαγε τα μούτρα του. Καθόμαστε. Λίγο κρασί κι απόψε. Πάλι κρασί, δε γουστάρω τα θολά νερά αυτές τις νύχτες. Μια τσιγγάνα, κρατάει ροζ τριαντάφυλλα. Αρνούμαι. Ευγενικά μεν, αλλά αρνούμαι.
"Είναι αγάπη τα λουλούδια"
"Δε θέλω" της λέω χαμογελαστά. Μα τι λέω; Δε θέλω αγάπη στη ζωή μου; Ύπουλοι, που είναι. Ξέρουν να παίζουν παιχνίδια στο μυαλό. Άτιμη ράτσα...
"Χαμογελάς. Είσαι καλή ψυχή"
"Όχι δε θα το λεγα. " Τα μάτια του στρέφονται πάνω μου. Σαν να παραξενεύονται.
"Είσαι. Εγώ ξέρω. Αισθάνομαι. Έλα, στα χαρίζω. Και η Παναγία μαζί σου..."
"Έλα πίσω...Ορίστε..." αισθάνεται ευτυχία με τα χρήματα στο φθαρμένο μαύρο πορτοφολάκι της. Μου αφήνει ένα δεύτερο μικρό μπουκετάκι.
"Σου είπα... Το πρώτο στο κάνω δώρο. Και να προσέχεις."
Άφησα να μου ξεφύγει ένα ειρωνικό γελάκι εκεί.
"Και γιατί;" Άκουσα τον εαυτό μου να λέει.
"Γιατί όποιος χαμογελάει πολύ...τον ματιάζουνε..."
"Λες να με ματιάξουνε;"
"Πρόσεχε."
Και έφυγε. Τόσο απλά. Εξαφανίστηκε στο σκοτάδι. Ένα χέρι μ ακουμπάει. Είμαι καλά. Αλήθεια είμαι καλά, με έξι τριαντάφυλλα στο χέρι και γεμάτη εικόνες... παραμύθια και ένα ξόρκι που μάλλον μου χάρισε μαζί με τα τριαντάφυλλα. Nα είστε όλοι καλά. Σας ευχαριστώ για όλα. Να καλωσορίσω όλους τους νέους μου φίλους στο μπλογκ μου. Και όσο για τους παλιούς εχθρούς... Από ένα τριανταφυλλάκι. Γιατί σαν εσάς δε θα γίνω ποτέ. Καλημέρα.
