(Εμ)μονη or(μόνη);

Εμμονή ή ορμόνη; Το σίγουρο μόνη γιατί ούτως ή άλλως όταν ταξιδεύουμε στο μυαλό μας, η περιπέτεια είναι μοναχική...

Σας γράφω γιατί θέλω να μοιραστώ πολύ κάτι μαζί σας... Έχετε αισθανθεί ποτέ, ότι θέλετε κάτι απίστευτα πολύ...Και όταν λέω απίστευτα εννοώ παθιασμένα και δεν ξέρετε γιατί; Είναι μια ξαφνική, τρελή και ακαθόριστη επιθυμία για κάτι που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Και όταν λέω απαγορεύεται εννοώ είναι πρακτικά αδύνατον λόγω των συνεπειών που μπορεί να φέρει...

Αυτό λοιπόν που με προβληματίζει φίλοι μου, είναι για το αν αυτή η επιθυμία είναι αληθινή, προσωπική, κάτι που δημιουργήθηκε μέσα μου δηλαδή, ή αν είναι πλασματική. Αν δηλαδή μου τη δημιούργησε κάποιος με τέτοιο τρόπο ώστε να πεισθώ ότι εγώ είμαι που το θέλω...

Είναι σκληρή η πάλη ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει. Σε σημείο που με κάνει να χάνομαι σε ένα λαβύρινθο με ΝΑΙ και ΟΧΙ. Με θέλω και ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Και η βλακεία είναι ότι όσο πιο πολύ απαγορεύεται τόσο πιο πολύ το θες... Και τι κάνεις σ αυτή την περίπτωση...; 

Ναι ξέρω, γι άλλη μια βραδιά δεν γίνομαι ξεκάθαρη. Έχετε δίκιο. Ναι... είναι κουραστικό. Όμως πλέον οι επισκέψεις από γνωστά άτομα στον ιστότοπο μου έχουν πολλαπλασιαστεί επικίνδυνα... Σε σημείο που για άλλη μια φορά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να μπω στις βασικές λεπτομέρειες που θα έκαναν τον προβληματισμό μου πιο...σαφή ας πούμε.

Να το γενικεύσουμε ακόμα περισσότερο λοιπόν; Τί σημαίνει εμμονή; Και συνεπάγεται σε εσωτερική μοναξιά; Θα μπορούσε η μοναξιά, η εμμονή και οι ορμόνες να συνδέονται; Σαν λέξεις το δίχως άλλο ακούγονται σαν συγγενείς... (Ναι παίζω με τις λέξεις για να αδειάσω το μυαλό μου απο άρρωστες φαντασιώσεις...) Θέλω... το πρώτο σκαλάκι για το διεκδικώ. Θέλω...αλλά δεν πρέπει... η λακούβα που σε κόβει ουσιαστικά από το να φτάσεις κάπου. Και πάλι καλά που σε κόβει γιατί σ αυτό το κάπου δεν πρέπει να φτάσεις...

Μερικά πράγματα τελικά πρέπει να μένουν μόνο στη φαντασία μας... Για καλό δικό μας... Και για καλό των άλλων...Η αποψινή ανάρτηση πάει σε κάποιον που δεν πρέπει να πάει, απο κάποια που απαγορεύεται να πεί πια είναι και περιέχει νοήματα που δεν θα ειπωθούν ποτέ ξεκάθαρα.Μια ερώτηση μόνο... Αν όλα αυτά είναι στο μυαλό μου. Γιατί με προκαλείς...; Γιατί με σπρώχνεις στο να υποφέρω...; Μην μ αγγίζεις...Μην με πλησιάζεις... Δε ζητάω πολλά... Άστον τρελό στην τρέλα του δε λένε...; Καταραμένα όνειρα...


Out of reach...out of touch...

Για ν ανατείλει ο ήλιος...

...πρέπει να δύσει. Και τί θυμήθηκα τώρα... Εκείνες τις λίγες ανατολές που έχω ζήσει μέσα στα λεωφορεία. Να κοιτάζω τα μικρά, λίγα πια, καφενεία που συχνάζουν οι γηραιότεροι, να ναι κλειστά και να φωτίζονται από κάτι παλιές θαμπές κι αδύναμες λάμπες που δίνουν στον χώρο μια μάλλον αδύναμη πορτοκαλί ζεστασιά. Είναι όμορφη η υγρασία στο δέρμα κάποιες φορές δεν είναι; Ο αγουροξυπνημένος κόσμος που χαζεύει κατσούφικα έξω από το παράθυρο, ο ουρανός που μοιάζει ακόμα αφιλόξενος αλλά την ίδια στιγμή και στοργικός σαν άγνωστος που δε σε ξέρει αλλά ίσως και να σε νιώθει. Τ αδέσποτα που περιμένουν και κοιτάζουν παρακλητικά τους περαστικούς μήπως και κάποιος τους δώσει σημασία περνώντας. Τουλάχιστον σκέφτομαι εκείνα δε φοβούνται να ζητήσουν κάποιον στη ζωή τους. Δειλοί που είμαστε οι άνθρωποι και φοβισμένοι...! Οι δρόμοι άδειοι και ήσυχοι. Ελάχιστα αυτοκίνητα σπάνε το σκοτάδι του ξημερώματος αλλά και πάλι μέχρι να τα συνειδητοποιήσεις εξαφανίζονται σαν φαντάσματα του παρελθόντος. Κάπως έτσι αισθάνομαι. Στο μεταίχμιο πλέον της νύχτας και της ημέρας. Στη μέση, στο ξημέρωμα.

Ε όσο να ναι δε μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση. Πάντα κάπου στην μέση ήμουν. Ποτέ σίγουρη για το τί θέλω, ποτέ σίγουρη για τις παρέες μου για τις σχέσεις μου, για τον εαυτό μου... Πάντα ανάμεσα στο σωστό και το λάθος και μία να πηγαίνω από τη μια μία απο την άλλη... Δεν έχω παράπονο. Έζησα και ζώ πολλές συγκινήσεις. Ας το δούμε θετικά...μπορεί να είμαι διχασμένη προσωπικότητα αλλα πάντα θα έχουμε ο ένας τον άλλον!

Σήμερα, μιλούσα με τον ψυχαλχημιστή μου (ναι ναι ξέρω εγω τί λέω) και σύμφωνα με εκείνον, όλο αυτό που αποκαλώ κατάντια εγώ, είναι κάποια μορφή έλλειψης συμβιβασμού. Βασικά εγώ το θεωρώ μάλλον μια κάποια ψυχολογική ανωμαλία που έχει ως αποτέλεσμα αυτή την απαράδεκτη και απροσδιόριστη ανία μετά απο κάθε συγκίνηση.

Α... να και η βροχή που χτυπάει στην τέντα... Και το φιλαράκι μου να μου στέλνει ποιήματα μέσα στη νύχτα... Και να μη λέω...Να μη του λέω πόσο τρέμει η ψυχή μου κάθε φορά που βγαίνει... Και πόσο τον χρειαζομαι στη ζωή μου. Σα τη βροχή. Βλέπετε υπάρχουν άνθρωποι σα τη λύτρωση εκει έξω κι ας σε χτυπάνε κάποιες φορές όπως το νερό την πέτρα... Χρόνια σου πολλά...

Τέλος...Για να κλεισει κι αυτή η βαρετή πλήν απαραιτητη για εμένα ανάρτηση, να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ... Δε σας ξέρω κι όμως με κάποιους απο εσάς αισθάνομαι τόσο μα τόσο κοντα... Σας φιλώ γλυκά... Καλό ξημέρωμα...

Είμαι παιδί ρομαντικό... Μα ο,τι αγγίζω το καταστρέφω...

Δεν είμαι εγώ...Δεν είμαι εγώ....

Αίθουσα Αναμονής

*Όσοι με ξέρετε και νοιάζεστε για μένα παρακαλείσθε να σταματήσετε να διαβάζετε αυτή την ανάρτηση*

Υπάρχουν στιγμές που είναι πιο σκοτεινές ακόμα και απο παιδικούς φόβους. Είναι τότε που το στομάχι σου γίνεται ένας σφιχτός κόμπος και απλά τα πόδια σου τρέμουν. Αν δεν το ζήσεις... Δεν μπορείς να ξέρεις τί είναι.

Φανταστείτε έναν θάλαμο λευκό με γκρίζο φθαρμένο πλακάκι, δεξιά και αριστερά πόρτες. Πόρτες μονόχρωμες με μεταλικά ταμπελάκια. Ακτινολογικό, Παιδιατριακό, Επείγοντα... Επείγοντα, η χειρότερη πόρτα. Και ήμουν δίπλα. Αμέσως μετά την πρόσκαιρη χαρά ενός ταξιδιου ερχόμουν αντιμετωπη με αυτό που με φόβιζε παλαιότερα τις νύχτες. Δίπλα μου, κάποιος δεκαεξάχρονος με ένα βλέμμα παγωμένο. Ίσως σκεφτόταν αυτό που σκεφτόμουν και γώ. Ίσως άκουγε αυτό που άκουγα. Μια κραυγή "φύγε, φύγε...φύγε"

Ήθελα να τον ακουμπήσω να του πώ, "όλα θα πάνε καλά" μα κάθε φορά που άνοιγα το στόμα μου να μιλήσω ένιωθα οτι ο αέρας μου είναι λίγος. Μου είναι πολύ λίγος όχι για να μιλήσω... Για ν ανασάνω. Και εκείνος έτσι μάλλον. Σηκώθηκε και τα πόδια του έτρεμαν. Σήκωσε αφηρημένα την μπλούζα του καθώς άγγιζε την πλάτη του, και με τα ακροδάχτυλα του ακούμπησε ένα μεγάλο γδάρσιμο. Φορεία, καροτσάκια, κόσμος, φωνές, ένα ουρλιαχτό να διαπερνάει τ αυτιά μου αλλά ήταν σα να μαστε μόνοι. Ξαφνικά ακούστηκε η φωνή ενός ηλικιωμένου. Τ αυτιά μου βούιζαν. Διάβασα τα χείλη του και μάλλον ρώτησε τον πιτσιρικά "τί έπαθε" Εκείνος γύρισε και με τρεμάμενη φωνή ψιθύρισε μετα βίας "εγώ...καλά...ο φίλος μου...το κεφάλι του...μηχανάκι.." Αυτά ξεχώρισα... Σκέφτηκα οτι ήταν κάτι μακρινό. Και ήταν κάτι μακρινό. Τον πιτσιρικά την επόμενη μέρα τον ξέχασα. Ξέρεις μωρέ σαν εκείνες τις φάσεις που όλοι θέλωντας να τονώσουν το αίσθημα του καλού Σαμαρίτη έρχονται να σε παρηγορήσουν με όμορφα λόγια που δεν εννοούν. Ε κάτι τέτοιο φαντάσου. Τέλος πάντων, εγώ βγαίνοντας απο το νοσοκομείο, έλεγα και ξανάλεγα "Πάει πέρασε, δε θα ξαναγυρισω"

Μετά...ήταν εκείνος. Νέος ήταν κι αυτός. Νέος και έτοιμος να γίνει μπαμπας. Και σκέφτομαι...εκείνο το μωράκι...Και σκέφτομαι τον αδερφό του τον δίδυμο. Και ξέρεις τι έγινε; Εγινε πατέρας την ημέρα του θανάτου του αδερφού του του Δίδυμου. Ειρωνία; Να ισορροπείς ανάμεσα στο άκρον της θλίψης και στο άκρο της ευτυχίας. Πώς δεν τρελάθηκε αυτός ο άνθρωπος; Και πόσο τρομακτικές μπορούν να γίνουν οι ζωές μας. Ανάσα... πάει...πέρασε...

Πέρασε; Πάει; Ηλίθια είμαι. Ξαναγύρισε. Μ ένα τηλέφωνο αυτή τη φορά. Ο πατέρας μου χλώμιασε. "ερχόμαστε.." Και πήγανε. Και περίμενα πάλι...περίμενα περίμενα. Το σαλόνι μου άρχισε να στενεύει και να ασπρίζει οι καναπέδες γίνανε μαυρες άβολες πλαστικές καρέκλες. Άκουγα εκείνες τις φωνές... "Πονάω ρε παιδιά πονάω" φορεία μπροστά απο τα μάτια μου.
 ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ
"Μαρία... Τελείωσε..."

Καλό ταξίδι θείε.

Και πώς να στηριξω τους γύρω μου; Τους γονείς μου...; Πώς; Να πώ τι; Και τη Δευτέρα...; Τί θα κάνω τη Δευτέρα..;

Κανένα περιστατικό δε συνδέεται με το άλλο. Όμως μέσα μου τα ένιωσα να ενώνονται και να με κλείνουν σ ένα τριγωνικό δωμάτιο που κλείνει...και κλείνει...και... Θέλω να φύγω... Πόσα ακόμα μέσα σ ένα μήνα; Πόσα;

Θέε μου... Μη μου στείλεις όσα μπορώ να αντέξω.

Υ.Γ. Η ειρωνία της υπόθεσης: το πρωί σκεφτόμουν τι όμορφη που είναι η ζωή... Εβλεπα δύο πανέμορφα γαλανά ματάκια απο ένα μωράκι που ήθελε να παίξουμε μέσα στο λεωφορείο. Όσοι με ξέρετε φαντάζεστε το περιστατικό καθώς και τι έγινε μετά...
Υ.Γ.2 Λυπάμαι όσους προσπαθούν να με βλάψουν χτυπώντας το ιντερνετικό μου προφίλ. Εαν τυχαίνει "παιδάκια" (γιατί αυτό είστε εν τέλη) να διαβαζετε την ανάρτησή μου προτείνω να συνειδητοποίησετε οτι η ζωή είναι εκεί έξω. Και οχι εδώ μέσα. Δε με βλάπτετε με το να βρίζετε ένα νικνέιμ. Αντιθέτως δείχνετε τί μίζερα πλάσματα είστε. Ειλικρινά, ζώ μια αθλια κατάσταση. Αλλά το να ζητούσα δήθεν παρηγοριά σε φόρουμς και facebook επειδή δεν έβρισκα δύναμη μέσα μου είναι πραγματικά lame.
Υ.Γ.3 Γιατί χτυπάει τόσο δυνατά η καρδιά μου...;

Heaven's gates won't open up for me
With these broken wings I'm fallin'
And all I see is you
These city walls ain't got no love for me
I'm on the ledge of the eighteenth story
And oh I scream for you
Come please I'm callin'
And all I need from you
Hurry I'm fallin', I'm fallin'

I am back...

Μετά απο αρκετό καιρό "ιντερνετικής απομόνωσης" αποφάσισα άνευ στοιχειώδους προσεκτικής σκέψεως να επαναφέρω το μπλογκ μου στην ελευθερη του κατάσταση. Σύντομα επιστρέφω με νέες αναρτήσεις, και θέλω να πιστεύω οτι θα επανασυνδεθούμε... Μου έχετε λείψει ορισμένοι απίστευτα... Τα λέμε λοιπόν....