Τετάρτη, Ιουνίου 23, 2010

Στον ποιητή μου...

Δυο μέρες τώρα αισθάνομαι να τριγυρνάς μέσα στο κεφάλι μου. Μελαγχολικό, σκυφτό, σεμνό καθώς σε φαντάζομαι... Να κοιτάς το χώμα και να στρέφεις τα μάτια στ άστρα. Ο κόσμος σου ξέβραζε προστυχιά και σύ "ανδρείκελο στης μοίρας τα τυφλά δυο χέρια" με την πένα σου να στάζει ειρωνία και θάνατο να αντιμετωπίζεις τη ζωή. Υπάρχω λές, κι ύστερα δεν υπάρχεις...

Μου είναι αδύνατο να ξεχάσω το συναίσθημα όταν συνάντησα την ποίηση σου. Εκείνη την άγρια συγκίνηση μέσα μου που θέλησα να κρύψω απ όσους ήταν γύρω μου. Ποιος να καταλάβαινε και πόσο τρομακτικό θα ήταν τελικά να εξουσιάσει ένας άδοξος ποιητής την ψυχή μου; Θυμάμαι τα βράδια που δάκρυζα στις σκέψεις των στίχων σου και της ζωής μου. Θυμάμαι τότε που οι καταστάσεις γύρω μου ήταν σκοτεινές σα το θάνατο που περιέγραφες και έβρισκα καταφύγειο σ εσένα που ποτέ μου δε γνώρισα... Μα τόσο ήθελα... Και τόσο θέλω... Αστείο ε; Με βλέπεις απο εκεί που είσαι και γελάς; Γελάς. Το ξέρω οτι γελάς.

Θα θελα να χα τη δύναμη να σου γράψω ένα ποίημα. Το μυαλό μου όμως έχει βυθιστεί στην αδράνεια. Έχω κάτι σπασμένα φτερά... και απομακρύνομαι όπως εσύ απ όλους, απ όλα. Φοβάμαι... Φοβάμαι τόσο πολύ... Ξέρω οτι κάτι μου συμβαίνει. Δεν ξέρω τι. Πλέον μ ενοχλεί να με αγκαλιάζουν τις νύχτες. Πλέον δεν αντέχω την ιδέα οτι μ έχουν ανάγκη. Οι σκιές... εμφανίζονται στο κεφάλι μου και πάλι με αρχαίους δραματικούς μονόλογους.... Τ αυτιά μου βουλώνουν... Ακούω τη Virginia Woolf να μου λέει οτι η τρέλα είναι η αλήθεια. Οτι το υποσυνείδητο κερδίζει τελικά. Κι ύστερα... Κι ύστερα η αλήθεια της εποχής σου και το ψέμα της δικής μου γίνονται ένα. Τί είναι αλήθεια Τάκη και τι δεν είναι; (Έτσι δεν σ έλεγε και μια συνονόματή μου κάποτε...; )

Ίσως όλη αυτή η καταπιεσμένη έμπνευση, η ξεχασμένη ανάγκη για διηγήματα και ποίηση να τρώει τα σωθικά μου. Ισως... ίσως...ίσως...όλα να ναι...

Ψεύτικα αισθήματα ψεύτικοι κόσμοι,
μα το παράξενο φως του έρωτός μου
φέγγει στου σκοτεινού δρόμου την άκρη
με το παράπονο και με το δάκρυ....


Η ταύτιση μου μαζί σου, ο θαυμασμός μου για σένα ο κρυφός "έρωτας" για τις λέξεις σου παραξενεύει όσους με γνωρίζουν στην αρχή... Μα δε με νοιάζει. Αλήθεια δε με νοιάζει. Είσαι ο ποιητής μου.... Το χάος μου... Οι στίχοι σου...Η ψυχή μου... Το εγώ μου...το ταλέντο σου... Συνοθήλευμα...ακατανόητη. Είμαι ακατανόητη. Είσαι νεκρός. Είμαι ζωντανή. Θα πεθάνω, μα εσύ θα ζήσεις.  Θέλω να φύγω....


 Η φυγή

Αμίλητη, κυνηγημένη
φτάνει σ' ερειπωμένο τοίχο·
στηρίζεται και περιμένει
ένα κελάηδημα, ένα στίχο.
Γύρω το δάσος με τις μπόρες
φεύγει σαν πλοίο στην τρικυμία.
Κ' ήτανε ημέρες ανθοφόρες
-- επέρασαν -- κ' ήτανε μία...
Τώρα την άβυσσο ρωτάει
πώς βρέθηκε άξαφνα δωπέρα,
ενώ στα μάτια της κρατάει,
φως όλη, εκείνη την ημέρα.
Ψυχή, λησμόνει τα όνειρά σου.
Ήρθες, πουλί στην καταιγίδα,
κ' εχάρισες όλου του δάσου
την τελευταία μας ελπίδα.


Τ άστρα τρεμουλιάζουνε καθώς το μάτι ανοιγοκλεί προτού δακρύσει

Θα σε θυμάμαι πάντα Κ.Γ.Κ....