Μια νύχτα πνιγμένη στη λήθη

Ψάχνοντας τα κομμάτια μου,
Ανακάλυψα πως ένα κάπου λείπει.
Κάθε καθρεύτη έψαξα,
Μήπως και εφυλακίσθη.

Ω μέθη γλυκιά της λησμονιάς!
Του πόνου της απώλειας τραγούδι!
Με συνοδεύεις και απόψε,
Σε δρόμους ξεχασμένους.

Το φώς στην άκρη της ελπίδας
Θαρρώ πως τρεμοσβήνει.
Επιθυμία για ένα μίλημα
Ψίθυρο έστω, στο σκοτάδι.

Ερωτήματα κόβουν την ανάσα
Ή μήπως η ψύχρα σου η τελευταια;
Κοίταξα τον ουρανό μα μοναχά
Ατέλειωτα τα συννεφα αντικρίζω

Σκιές τριγύρω θρηνούν μιαν απουσια
Και γώ μαζί κάπου στα παρασκήνια.
Σα να μαστε σε αντικριστά μπαλκόνια
Μα κανείς ποτε τον αλλον ν αντικρισε.

Ο άνεμος ξαγρυπνά μαζί μου.
Το κενό σου θέλει να τονίσει
Μιαν άρρωστην ανάσα αφήνω να φύγει
Και λέω καληνύχτα σε σένα που δεν είσαι εδώ.

Είσαι; Ήσουν; Θα σαι; Ερωτήματα που κόβουν την ανάσα…

Μην με ξεχνάς. Γλυκό πιοτό η λησμονιά μα κανείς δεν το αγάπησε.

Τι απόγευμα το σημερινό. Έμεινα να μετράω τα σύννεφα μέσα απο την ασφάλεια του λεωφορείου. Είχε καιρό να βρέξει και να με κάνει να νιώσω τόσο ανάλαφρη. Ο ουρανός σιγά σιγά καθαρίζει. Μαζί του και η θολούρα στις σκέψεις μου. Αυη η στιγμή κοιτάζω έξω. Ένα απίστευτα γλυκό γαλανό σαν ξεπλυμένο δίνει έναν τόνο μελαγχολίας απόψε.

Οι άνθρωποι είναι άστατοι σαν τον καιρό. Εκεί που περιμένεις ζέστη σου ρχεται μια μπόρα και ψάχνεσαι. Εκεί που λές οτι γνώρισες τον άλλον, σε εκπλήσει. Κάθε σχέση μπορεί να είναι ξάστερη ή και συννεφιασμένη. Νομίζω οτι είναι απαραίτητα και τα δύο. Χωρίς λίγα σύννεφα ο άλλος σε έχει δεδομένο. Με πολλά σύννεφα δεν σε έχει καθόλου.

Σήμερα είναι τεράστια η ανάγκη μου να γράψω μια πραγματικότητα και να ζήσω ένα παραμύθι. Κάπου εκεί. Στα σύννεφα.

"φώς και πάλι φώς η ψυχή που μάχεται"

... έγραψε κάποτε ο Ελύτης. Υπάρχουν ομως άνθρωποι που μένουν στην φυγή. Είναι μια λύση για να μην φθείρεσαι. Η ζωή σου ωστόσο γίνεται μια περιπλάνηση. Ενα ταξίδι δίχως προορισμό, δίχως βαθιά δεσίματα. Όταν δεν μάχεσαι για κάτι δεν μπορείς να το κερδίσεις. Τίποτα στην ζωή δεν έρχεται αν δε το παλέψεις. Μένεις στο σκοτάδι.

Κάθε μάχη πονάει. Αλλα σε βγάζει δυνατότερο και κερδισμένο. Όσο πιο μακριά σπρώχνεις τους εχθρούς σου τόσο πιο πολλοι μαζεύονται βλέποντας την αδυναμία σου, έρχονται σαν τις μύγες. Όταν εξουδετερώνεις όμως κάθε έναν που βασανίζει την ψυχή σου όσο και αν κουραστείς μπορείς να χαμογελάς στην ιδέα οτι βγήκες νικητής.

Ένας απέραντος αγώνας είναι η ζωή. Αγωνίζεσαι να αποκτήσεις ανθρώπους γύρω σου. Αγωνίζεσαι να δείς στα μάτια τους την μορφή που θα θελες να έχεις. Αγωνίζεσαι να δείς ποιος είσαι, και ζείς όταν γίνεις κομμάτι στη ζωη κάποιου άλλου.

Το αν θα φύγεις ή αν θα μείνεις και θα πολεμίσεις είναι δική σου επιλογή.

Για τον φίλο μου Δημήτρη.Σ ευχαριστώ.

Ονειρα κι όνειρα ήρθανε
Στα γενέθλια των γιασεμιών
Νύχτες και νύχτες στις λευκές
Αυπνίες των κύκνων

Η δροσιά γεννιέται μες στα φύλλα
Οπως μες στον απέραντο ουρανό
Το ξάστερο συναίσθημα...

Oδυσσέας Ελύτης

Το έναυσμα

Δεν ξέρω καν γιατί δημιουργησα ένα νέο blog. Ίσως είναι η ανάγκη να παγιδεύσω κάθε ονειροπαρμένο στο διαδίκτυο. Ίσως ακόμα για άλλη μια φορά να θέλω να εξωτερικεύσω συναισθήματα, όνειρα και σκέψεις πίσω απο μία μάσκα...Αυτό δεν είναι το ευκολότερο άλλωστε; Να κρυβόμαστε και να μιλάμε; Να μιλάμε σε αγνώστους, να μιλάμε στον εαυτό μας, και το πληκτρολόγιο να γίνεται ο πιο υπομονετικός εξομολογητής.

Κάποιος ίσως ρωτήσει, πώς γίνεται να ονειρεύεται κάποιος μπροστά απο μια σελίδα. Η αλήθεια είναι οτι τα ομορφότερα όνειρα τα κάνουμε με τα μάτια ανοιχτά...

Δεν θέλω να ονειρεύομαι τη ζωή μου. Θέλω να ονειρεύομαι όσα η ζωή δεν μου προσφέρει όσο και αν παλέψω. Εσείς;