Μη φεύγεις. Σ αγαπάει.

Σήμερα είδα τη φρικτή εικόνα σου. Πιο λευκός και από το σεντόνι που σε σκέπασαν. Εκείνη σου χάιδευε το μέτωπο, έκλαιγε και δίπλα οι μπάτσοι. Παραδίπλα τα ασθενοφόρα. Πιο εκεί οι περίεργοι. Το αμάξι σου (;) παραπέρα να το σηκώνει ο γερανός. Η μηχανή μου έσβησε. Πόσο μισώ το γαμημένο το τιμόνι. Κάπου ακούστηκε μία κόρνα. Ξύπνησα μα δεν ήταν για μένα. Ο κόσμος είχε σταματήσει γύρω μου. Και να θελα να ξεκινήσω τις γαμημένες τις ρόδες να πάω που; Οι λαμαρίνες ψιθύρισαν κάτω από το πράσινο. Γκάζι.

Ένιωσα για λίγο τα δάχτυλα μου να μουδιάζουν γύρω από το τιμόνι. Δρόμοι. Φανάρια. Πεζοί. Φρένο. Πρώτη, δευτέρα, τρίτη. Στοπ. Ξανά απ την αρχή σαν τις μέρες που σιχάθηκα να ζω. Πρώτη. Δευτέρα. Τρίτη. Φανάρι. Βρισιές. Ένας μηχανόβιος σταματά στο παράθυρο μου. Κάτι μου λέει, κάτι ερωτικό, πρόστυχο, ακατάληπτο. Χαμογελάει και τον κοιτάζω βουρκωμένη. Μπερδεύεται. Κλείνω το παράθυρο. Ο ήχος της φυγής του πλέον ανύπαρκτος όπως και ο κόσμος μου. Τι να ονειρεύεσαι εκεί που σε ακούμπησαν;

Σας σκέφτηκα αγκαλιά σε μία πλατεία. Να περπατάτε χέρι χέρι. Να σου λέει κάτι όμορφο και να μοιάζεις λίγο απόμακρος σαν και μένα. Έχουμε χρόνο να σκέφτεσαι. Θα της το πω αύριο. Και εκείνη να παρεξηγείται γιατί "δε νιώθεις".

Η καρδιά μου βούλιαξε στο φευγαλέο δάκρυ που σκέπαζε το μάγουλο της. Μη φεύγεις. Σ αγαπάει σου λέω.

Ημικρανία #1

Τόσο κοντά οι κεραυνοί που σε τυφλώνουν. Δεν ξέρω ποιος είσαι συ που ουρλιάζεις μέσα στο καλοκαίρι, τι ψάχνεις, τι σου έκλεψαν αλλά θα θελα να μαι μαζί σου.

"Θέλω να σου ψιθυρίσω, μην πονάς πια, ξέχνα τα όλα, ταξίδεψε φύγε. Η ζωή προχωράει." Είπε ένας αποτυχημένος αυτόχειρας και συ γέλασες, γιατί είπες δεν έχεις πια τίποτα να προστατεύσεις.

Πόσο τρομακτική επιστήμη διάλεξα. Τη γλώσσα. Οι άνθρωποι φοβούνται τις λέξεις περισσότερο από τον πόλεμο. Μη το πούμε σχέση. Μην πεις σ' αγαπώ. Θα σε πουν ευαίσθητο. Μην πεις μου λείπεις. Θα σε πούνε εξαρτημένο. Και την εξάρτηση από τα γαμημένα γεμάτα εξόδους Σαββατόβραδα ρε μαλάκα; Πως τη λες; Ζωάρα;

Ο κόσμος της πρέζας, του καταναλωτισμού, των χαρτογιακάδων μιλάει για εξάρτηση και ταμπέλες. Ο ίδιος κόσμος που κρεμάει ταμπέλες με τιμές παντού δεν δέχεται τα ονόματα. Ρε δουλευόμαστε ή εγώ ζω σε παράλληλο σύμπαν;

Και η βροχή συνεχίζει. Στ αρχίδια της όλα. Κοπανάει κεραυνούς μπας και ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της κενότητας.

Όχι όχι, δε βγαίνει νόημα απ όσα γράφω, λείπει η λογική συνέχεια απλά μπούκωσα ρε παιδί μου πως το λένε. Βαρέθηκα. Ούτε να κλάψω δεν μπορώ πια. Ο χρόνος περνάει, δεν ξέρω τι μου μένει. Δεν με νοιάζει ίσως πια.

Τι ψάχνω; Δεν ξέρω πια. Ο θάνατος σταμάτησε να με φοβίζει και ο έρωτας ανύπαρκτος. Για πες Freud. Τι μένει;

Θα θελα... Θα θελα... Να σταματήσει να μου μαστιγώνει το κεφάλι αυτή η μαλακία.

"Πάρε παυσίπονο".
"Θα πάρω. Πολλά."

Μ' ακούς;

Νόμιζα ότι μετά από τόσον καιρό θα άνοιγα το blog και θα ένιωθα απλά τον αέρα μιας εγκατάλειψης. Αντί αυτού βρίσκω παλιές εικόνες, σκέψεις συναισθήματα. Γιατί αλλάζουμε έτσι οι άνθρωποι; Γιατί παρατάμε ότι αγαπάμε;

Φίλοι μου πέρασε καιρός. Εδώ είμαι και ψάχνω ακόμα τον δρόμο μου. Άλλες φορές χάνομαι μέσα στα στενά των Εξαρχείων, άλλες αναπολώ εποχές στην Ακρόπολη μα πάντα ονειρεύομαι. Και είμαι εδώ. Και θα τα λέμε. Υπόσχεση.

Να προσέχετε τους εαυτούς σας.

Η φίλη σας,
Estella

Συγγραφείς. Σάπιες, λευκές σελίδες.

Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε μία εργασιομανία και τον κόσμο της φαντασίας μου. Πιάνω τον εαυτό μου συχνά πυκνά να μονολογεί. "Λένε ότι όταν αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό σου αποτελεί κλινική περίπτωση. Εγώ απλά πιστεύω ότι το υποσυνείδητο αποσχίζεται της βιωματικής λογικής και το υποκείμενο έρχεται σε κατάσταση εσωτερικής διένεξης την οποία εξωτερικεύει". Ίσως είναι αρχή σχιζοφρένειας. Ίσως πάλι άγχος, μοναξιά ή ίσως και τίποτα. Μεγαλώνω κάθε μέρα. Φοβάμαι μην ξυπνήσω ώριμη. Φαντάζομαι το γραφείο μου να βγάζει σίδερα και να με εγκλωβίζει μέσα στις ατελείωτες εκκρεμότητες, τα τηλέφωνα, τον υπολογιστή, τα άδεια συρτάρια, τα χαρτιά. Σχεδόν μπορώ να νιώσω την ψυχή μου να την κατασπαράζει όλη αυτή η ματαιότητα. Και όσοι θαύμαζα τελικά, φούσκες στον αέρα που έσκασαν και πάνε.

Η έμπνευση χάθηκε στο τελευταίο αντίο. Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Ίσως έφυγε και ο εαυτός μου μαζί σου. Μην το παίρνεις πάνω σου. Δεν μου λείπεις. Απλά να... με φοβίζει η σκέψη ότι κάθε μέρα που φεύγει, με κάνει να ξεχνάω το πρόσωπό σου, το δέρμα σου, τις στιγμές. Πως εξαϋλώνονται έτσι οι στιγμές.... Κι αν αυτό που είμαστε καθορίζεται απ όσα ζήσαμε τότε γιατί κάθε μέρα σηκώνομαι από το κρεβάτι και ζω τη ζωή μιας άλλης; Ποιας άλλης; Κι αυτή η άλλη... Ποια να είναι; Που να είναι; Ξεχνώ σου λέω. Τα βασικά. Τα όμορφα. Με καταπίνει ένα lifestyle καπιταλιστικό, με ζαλίζουν οι βιτρίνες, οι κενές εκφράσεις, τα χαμόγελα υποκρισίας, τα λεφτά, η τηλεόραση. 

Οι συγγραφείς είναι σάπιες, λευκές σελίδες. Τους διαβάζω ασυγκίνητη στο μετρό, στο λεωφορείο, στο τζάκι δίπλα. Οι εκφράσεις δεν φτάνουν στο μυαλό μου. Βαδίζουν μηχανικά στις γραμματοσειρές και αφήνουν ένα γλιτσιασμένο ερωτηματικό στο πέρασμά τους. Κανένα συναίσθημα. Επανάληψη. Χειραψίες. Ακριβά ρούχα. Μπερδεύομαι. Δεν είμαι εγώ πια. Δεν υπάρχω όπως υπήρξα. Με θυμάσαι;

Μην με ρωτάς τι κάνω

μη με ρωτάς που πήγα

πετάω σα πεταλούδα 

και τσιμπάω σα την σφήκα

μισώ το άδικο με ένα μίσος μοναδικό

πέθανα και είμαι ελεύθερος 

σε ένα τρελάδικο

Μην μου ζητάς να ζήσω 

ούτε να σου μιλήσω

Μην μου ζητάς να πάω μπροστά

έχω γυρίσει πίσω

28/10/2012 Τα όνειρα της Κυριακής

Σε είδα για άλλη μια φορά στα όνειρα μου. Είχες έρθει λέει απρόσμενα. Το δέρμα σου είχε εκείνο το άρωμα που ακόμα χαρακώνει την καρδιά μου. Με είχες αγκαλιά και περπατούσαμε όπως τότε... Θυμάσαι; Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά δεν με ένοιαζε. Ήσουν εκεί, δίπλα μου. Σε ένιωθα και αυτό αρκούσε. Βρεθήκαμε σ ένα σπίτι που δεν είχα ξαναδεί. Θα γινόταν κάτι σαν πάρτι. Δεν θυμάμαι ποιος τι και γιατί... Μόνο εσένα. Τόσο ζεστό όπως πάντα. Τρυφερός και αληθινός όπως ήσουν κάποτε. Έτσι ήθελα να πιστέψω και στο όνειρο. Το μυαλό μου ακόμα και τότε έλεγε ότι κάτι θα συμβεί. Κάτι κακό. Με προειδοποιούσε απελπισμένα. Ήξερα ότι ονειρευόμουν μη νομίζεις.... Αλλά να αισθανθώ τα χείλη σου άλλη μία φορά... Και με πλησίασες... Η ανάσα σου με χάιδεψε όπως παλιά... και λίγο πριν με φιλήσεις απλά έγινες φίδι. Και χάθηκες. Ξύπνησα πιο προδομένη από ποτέ. Απλά.

Η φίλη σας,
Estella

Thought that I was strong
I know the words I need to say
Frozen in my place
I let the moment slip away

I've been screaming on the inside
And I know you feel the pain
Can you hear me?
Can you hear me?
Aaa aaa aaa [repeats]

Say it's over,
Yes it's over
But I need you anyway
Say you love me but it's not enough

Never meant to lie
But I'm not the girl you think you know
The more that I am with you
The more that I am all alone

I've been screaming on the inside
And I know you feel the pain
Can you hear me?
Can you hear me?
Aaa aaa aaa [repeats]

Say it's over,
Yes it's over
But I need you anyway
Say you love me but it's not enough

Not that I'm so different
Not that I don't see
The dying light of what we used to be
But how could I forgive you?
You've changed!
And I'm a liar by your side
I'm about to lose my mind

'Cause I've been screaming on the inside
And I know you feel the pain
Can you hear me?
Can you hear me?
Aaa aaa aaa [repeats]

You've been dreaming
If you're thinking
That I still belong to you
And I've been dying,
Because I'm lying to myself!
Aaa aaa aaa [repeats]

Say it's over,
Yes it's over
But I need you anyway
Say you love me but it's not enough

Ξένιε Δία, γεννηθήτω το θέλημά σου...

Beloved visitor of attercop-like sight,
Who reached our country to show thy might,
As hoary Xenius Zeus hither commands,
A gift I am to bestow upon thy hands. 
What else wouldst ever suit thou more,

Than the Raven of Edgar Allan Poe? 
**********************************
Ε.Α.Poe
The Raven
[...]
`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting - `Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore! Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken! Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door! Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!' Quoth the raven, `Nevermore.'

And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting On the pallid bust of Pallas just above my chamber door; And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming, And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor; And my soul from out that shadow that lies floating on the floor Shall be lifted - nevermore!
[...]